Heimilispósturinn - 15.02.1951, Blaðsíða 23

Regis Towney og Sharon Moffitt.
ekki ganga beint til hennar og á-
varpa hana?
Að minnsta kosti fara rakleitt til
förunauts hennar, láta sem ég héldi,
að við hefðum kynnzt áður, beið-
ast afsökunar á misgripunum og
rabba síðan um sjóferðina.
Ég ætlaði að ganga í hægðum
mínum, þangað til ég væri kominn
nálægt þeim, taka viðbragð, eins og
ég kannaðist við hana, hika, taka
ofan og segja: ,,A-a, góðan daginn,
það var gaman að hitta yður héma.“
Ég ætlaði að tala hollenzku, hún
virtist vera hollenzk.
Jæja, jú, þetta virtist tilvalið, en
hvaða nafni ætti ég að nefna hana
-— Van Houten ? Van Dunck ? — nei,
Reuter —, já, það var líklegt nafn.
Þetta var leikur einn. Ég mundi segja
til skýringar, að hún var nauðalík
konu, sem ég hefði kynnzt í Sanda-
bar, heima hjá herra Capelman. Ég
átti kunningja með því nafni í Sanda-
bar.
Þetta var leikur einn. Þó að hún
væri ljót og dyrgjuleg, virtist hún
ekki kaldranaleg, — en þó ég hefði
ráðið ráðum mínum og ákveðið að
framkvæma þau, hikaði ég andartak.
Það er mikill kjarkur í þeim manni,
sem gengur inn í hús til tannlæknis,
án þess að hika við þröskuldinn, en
þetta var ekki nema andartaks hik.
Allt í einu hristi ég af mér allar
vangaveltur, sneri mér við og gekk
kaldur og ákveðinn, eins og þaul-
reyndur heimsmaður, aftur eftir þilj-
21
? 9 9
HEIMILISPÖSTURINN