Heimilispósturinn - 15.02.1951, Síða 11

fögur, en hún talaði ekki um
annað en daginn og veginn. Hún
hló ekki að fyndni minni, en
þó lét hún mig skilja, að hún
kynni að meta þessar tilraunir
mínar til að vera skemmtilegur.
Ég fann, að hún var alltaf að
virða mig fyrir sér, og ég þorði
ekki að horfa mikið á hana af
þeim sökum. Hún var klædd í
vandaða, ljósbláa kápu. Hún
hélt laust um glasið með grannri,
hvítri hendi. Hún bar enga
hringi á fingrum.
„Ég vona, að við verðum ekki
á eftir áætlun,“ sagði hún, ,,ég
þarf að gera svo mikið í Buf-
falo.“
„Ég líka,“ skrökvaði ég. Ég
ætlaði að dvelja allan næsta dag
í Buffalo. „Við getum fengið
okkur bíl saman.“
Hún féllst á það.
Hún horfði aftur rannsakandi
á mig og brosti. Svo tæmdi hún
glas sitt og sagði hægt:
„Má ég fá mér annan?“
Ég hellti viskí í glasið henn-
ar og var í þann veginn að
hringja á þjóninn, þegar hún
stöðvaði mig.
„Ég held að ég drekki þetta
óblandað,“ sagði hún.
Ég fékk mér líka einn óbland-
aðan.
Við sátum þögul dálitla stund.
Svo fór ég að segja henni frá
högum mínum. Ég sagði henni,
að ég hefði verið blaðamaður og
að ég væri að skrifa skáldsögu
um stúlkuna, sem hefði komið
mér til að skrifa fyrir löngu —
og hve mikið hún minnti mig
á þá stúlku.
„Þegar ég sá yður í hótelinu
í kvöld, rifjaðist það allt upp
fyrir mér,“ sagði ég.
Allt í einu brá fyrir skugga
á andliti hennar.
„Þér sáuð mig í hótelinu í
kvöld?“ spurði hún.
„Já,“ sagði ég. „Þér komuð
inn og hittuð mann við dyrnar
á borðsalnum. Háan, dökkhærð-
an, laglegan pilt.“
„Já, ég veit,“ sagði hún
snöggt. Svo: „Gætum við feng-
ið okkur einn sjúss enn?“
Ég lét sem mér kæmi þetta
ekkert á óvart. I raun og veru
var ég himinlifandi. Hún bar
augsýnilega fullt traust til mín,
og hvað mig snerti, þá hafði á-
fengið, sem ég hafði drukkið,
gert hana enn eftirsóknarverð-
ari í augum mínum. En ég var
samt sem áður dálítið undrandi.
Hún leit ekki út eins og stúlka,
sem drekkur að jafnaði, og þó
virtist viskíið engin áhrif hafa
á hana.
Þegar ég hafði blandað í glös-
in, lyfti hún sínu.
„Skál fyrir skemmtilegri
ferð!“ sagði hún og skálaði.
Þegar við klingdum glösum,
snertust fingur okkar, en ég er
viss um, að það var tilviljun.
Það var eins og ég hefði orðið
fyrir rafstraumi, en henni virt-
ist ekkert bregða.
„Ég hef þekkt nokkra rithöf-
unda,“ sagði hún; „einn þeirra
var skáld, og hann var góður
vinur minn.“
„Ég hef líka ort dálítið,“ sagði
ég. —
„Þegar við komum til borgar-
innar,“ hélt ég áfram, „langar
mig til að sýna yður einn stað.
Við gætum litið þar inn og feng-
ið okkur sjúss, ef þér hafið ekk-
ert á móti því.“
„Ágætt,“ sagði hún. „Þér
verðið leiðsögumaður minn.“
9 9 5
HEIMILISPÓSTURINN
9