Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2017, Blaðsíða 50

Byrjum á byrjuninni. Hvar ólstu upp?
Ég ólst upp í Vesturbænum í Reykjavíkur.
Á heimasíðu þinni kemur fram að þú
sért listamaður, trans, heimspekingur,
hagfræðingur og skáld. Hvernig titlar þú
þig?
Ég er fyrst og fremst listamaður og hef
alltaf verið skapandi. Sem krakki var ég
alltaf teiknandi og snemma fór ég að
læra á hljóðfæri. Fyrst lærði ég á gítar og
síðan var ég í skólahljómsveit Melaskóla
megnið af tímanum sem ég var þar. Á
unglingsárunum fór ég að læra á bassa
og stofnaði síðan pönkhljómsveitina
Trúðinn. Ég er einnig leikarabarn og ólst
hálfpartinn upp í Þjóðleikhúsinu þar sem
mamma var leikkona í 36 ár. Auðvitað
var mér slengt upp á svið í alls kyns
aukahlutverk, bæði í barnaleikritum og í
„fullorðins“ uppfærslum. Þannig að list
og sköpun hefur alltaf verið aðalatriði hjá
mér.

Að segja að ég sé heimspekingur er
aðeins of mikið í lagt. Ég fór í Myndlista-
og handíðaskóla Íslands strax eftir
stúdentspróf frá Menntaskólanum við
Hamrahlíð en hætti eftir fyrsta árið. Tíminn
var ekki réttur fyrir mig. Persónulega var
þetta átakatími hjá mér. Ég hafði ekki
viðurkennt það fyrir umheiminum, og
varla fyrir sjálfri mér, að ég væri trans.
Auðvitað gat ég ekki annað á endanum
en sem ung manneskja vildi ég bara
vera „normal“. Því stofnaði ég fjölskyldu,
eignaðist barn og gifti mig. En að lifa
lífi í blekkingu gengur ekki upp. Því
sprakk allt í loft upp í kringum mig. Ég
skildi við eiginkonuna og fór í þveröfuga
átt við það sem hjarta mitt sagði mér.
Heimspekinámið í Háskóla Íslands var
einfaldlega liður í því að reyna að finna
sjálfa mig, sættast og fá einhvers konar
botn í þessa tilveru. Á þessum tíma hófst
líka skipuleg leit á sviði andlegra fræða.
Jóga hafði alltaf átt hug minn en á þessum
árum fór ég „hring“ í trúarbragðaleit: að
búddisma, kristni og alls kyns andlegum
fræðum.

Milli tvítugs og þrítugs starfaði ég fyrst og
fremst sem listamaður og hélt fjölmargar
sýningar, bæði einkasýningar og
samsýningar. Ég tók þátt í að setja á stofn
sjálfstæða listahátíð í Reykjavík ásamt
öðru skemmtilegu listafólki – en ég var
enn í skápnum og það var að verða meira
og meira þrúgandi. Sem leið út úr þeirri
meinloku ákvað ég að flytjast búferlum til
Danmerkur árið 1998. Það er gott að hafa
það í huga, fyrir unga fólkið sérstaklega,
að á þeim árum sem ég var að alast upp
var ekkert talað um trans fólk í Reykjavík
eða hvað það er að vera trans. Nánast allt
sem snéri að transmálefnum var litað af
vanþekkingu og háði. Anna Kristjáns kom
fram á sjónarsviðið á þessum árum. Hún
var opin með allt sitt ferli og sína persónu
og hún var mér mikil hvatning.

Í Danmörku gat ég byrjað að koma
út úr skápnum, falið mig í fjöldanum
á ókunnum stað. Það að ég fór í
viðskiptanám í Danmörku var í raun
tilviljun fremur en nokkuð annað. Það var
kannski hluti af því að lifa tvöföldu lífi –
mínu eigin lífi og svo því sem ég vildi sýna
öðrum. Ég setti því dæmið svona upp:
opinberlega er ég viðskiptafræðingur (í
raun hef ég titilinn markaðshagfræðingur)
og á bara nokkuð venjulegt líf en eftir að
ég stimpla mig út úr vinnunni og kem
heim fæ ÉG að vera ég og blómstra, vera
50