Morgunblaðið - 30.01.2021, Side 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. JANÚAR 2021
✝ GuðmundurÍsak Pálsson í
Sunnuhlíð í Hruna-
mannahreppi
fæddist í Dalbæ í
sömu sveit 3. febr-
úar árið 1935.
Hann lést á
Hjúkrunarheimil-
inu Fossheimum á
Selfossi 20. janúar
2021.
Foreldrar hans
voru Páll Guðmundsson frá
Dalbæ, f. 8. sept. 1899, d. 17.
maí 1966, og Margrét Guð-
mundsdóttir frá Hólakoti, f. 7.
jan. 1898, d. 4. maí 1988. Systk-
ini Guðmundar Ísaks: Svava, f.
20. apríl 1928, d. 3. jan. 2018;
Brynjólfur Geir, f. 3. apríl 1930,
rúnar: 1) Eyrún, f. 10. des.
1960, maki Guðmundur Þór
Guðmundsson, f. 13. mars 1962.
Sonur Eyrúnar og Stefáns
Karlssonar er Karl Bachmann,
f. 30. júní 1991. 2) Margrét, f.
13. nóv. 1963, maki Friðrik
Magnússon, f. 16. nóv. 1959.
Sonur Margrétar og Konráðs
Vilhjálmssonar er Gísli Vil-
hjálmur, f. 19. sept. 1991, maki
Snæfríður Jónsdóttir, f. 17. júlí
1994. Þau eignuðust dóttur 27.
janúar 2021. Börn Margrétar
og Friðriks eru a) Guðrún, f.
25. jan. 1996, og b) Kolbeinn
Héðinn, f. 11. sept. 2002. 3)
Páll, f. 30. apríl 1970, maki
Alma Jenný Sigurðardóttir, f.
8. des. 1972. Börn: a) Guð-
mundur Ísak, f. 20. júlí 2001, b)
Ingibjörg Bára, f. 5. jan. 2004,
c) Matthildur Sif, f. 7. des. 2005,
og d) Sigurður Emil, f. 1. júní
2008.
Guðmundur Ísak, eða Gúndi
eins og hann var jafnan kall-
aður, ólst upp við hefðbundin
bústörf í Dalbæ og gekk í
barnaskóla á Flúðum. Fyrstu
búskaparárin voru þau Guðrún
í heimili hjá foreldrum hennar í
Gröf en byggðu nýbýlið Sunnu-
hlíð og fluttu þangað 1963.
Gúndi byrjaði ungur að vinna á
jarðýtu Ræktunarfélags Hruna-
manna og var það hans að-
alstarf í áratugi ásamt véla-
viðgerðum, auk þess sem hann
tók þátt í uppbyggingu hita- og
vatnsveitu hjá sveitarfélaginu.
Þau hjónin byggðu gróðurhús á
8. áratugnum og bættu nokkru
síðar við útirækt og unnu sam-
an við hana í um aldarfjórðung.
Jarðarförin verður í Hruna
30. janúar 2021 kl. 15 en vegna
fjöldatakmarkana verða aðeins
nánustu aðstandendur viðstadd-
ir. Streymt verður frá athöfn-
inni á:
https://m.facebook.com/
hrunaprestakall
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
d. 21. okt. 2003; Jó-
hann Halldór, f. 7.
mars 1936, d. 28.
nóv. 1987. Fóst-
urbræður eru Birg-
ir H. Oddsteinsson,
f. 22. ágúst 1941,
og Grétar Páll
Ólafsson, f. 14.
febr. 1947.
Guðmundur Ísak
kvæntist 2. apríl
1961 eftirlifandi
eiginkonu sinni, Guðrúnu Em-
ilsdóttur frá Gröf, f. 14. júní
1941. Foreldrar hennar voru
Emil Ásgeirsson, f. 31. mars
1907, d. 23. des. 1988, og Eyrún
Guðjónsdóttir, f. 24. mars 1907,
d. 12. júní 1999.
Börn Guðmundar og Guð-
Það er settur dagur í dag. Dag-
inn sem þetta er skrifað og daginn
sem afi Gúndi dró andann í hinsta
sinn. Föðurafi minn lést skömmu
fyrir mína fæðingu og nú hefur
móðurafi minn kvatt, rétt áður en
von er á næstu kynslóð í Sunnu-
hlíð. Tilfinningarnar í brjósti mér
eru blendnar, en fyrst og fremst
góðar. Í mínum huga hefur nú
kvatt heiminn ekkert minna en
snillingur. Annar eins uppfinn-
ingamaður er vandfundinn þó svo
hann, hógvær sem hann var, hefði
nú líklega ekki orðað það þannig
sjálfur. Einu sinni sagði hann við
mig: „Það er náttúrlega svo
merkilegt sko, ég næ alveg aftur í
gamla tímann.“ Einmitt þetta sást
svo vel þegar hann hannaði, smíð-
aði og þróaði hluti sem sjást ekki
annars staðar, með nýrri tækni en
oftar en ekki áratugagömlu vél-
arafli. Að sjálfsögðu í Gúndarauð-
um lit. Margir nutu góðs af þessu
hugviti hans og hæfileikum og enn
fleiri af hans góða félagsskap. Afi
Gúndi var hvers manns hugljúfi
og allir sem til hans þekktu munu
minnast hans með hlýju í hjarta.
Ég elskaði afa minn og hann elsk-
aði mig og allt fólkið sitt. Hann er
mér fyrirmynd fyrir alla þá þol-
inmæði sem hann sýndi okkur
barnabörnunum sínum og fyrir
hana er ég svo þakklátur. Hún gaf
af sér ótal ómetanlegar samveru-
stundir og minningar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Gísli Vilhjálmur Konráðsson.
Margs er að minnast þegar við
kveðjum Guðmund Ísak föður-
bróður minn, ávallt kallaður
Gúndi eða Gúndi í Sunnuhlíð en
þar byggðu hann og kona hans
upp litla garðyrkjustöð út úr
heimajörð Gunnu.
Það var mikil samgangur milli
okkar heimila. Pabbi og Gúndi
voru ekki bara bræður með eitt ár
á milli í aldri heldur líka miklir vin-
ir. Gúndi var enda virkur þátttak-
andi í uppbyggingu foreldra
minna á jörðinni, bæði framrækt-
un lands sem og við uppbyggingu
allra húsa enda frábær ýtumaður.
En Gúndi vann lengst af sem
ýtustjóri og kom þannig beint að
miklu framkvæmdatímabili í upp-
byggingu búskaparins í okkar
sveit.
Gúndi var auk ýtustarfanna
listaviðgerðamaður og stundaði
bæði nýsköpun og forvarnir.
Frægur var Land Roverinn hans
sem var miklu betri en nýr.
Sama gilti um hjálpartæki í
garðyrkjunni þegar hann sneri
sér að þeim störfum. Gaman er að
rifja upp að Nallinn sem kom í
Dalbæ upp úr ’70 fór reglulega inn
í skúr hjá Gúnda sem fannst hann
ekki standast gamla þýska trak-
tornum snúning og sagði „þetta er
enskt drasl“ og skríkti með.
Staðreyndin er sú að ég nota
þennan traktor enn og aldrei verið
betri, enda handbragð Gúnda á
flestu og má segja endurhannaður
og -smíðaður af honum.
Við hörmulegt banaslys for-
eldra minna 1987 misstu margir
mikið og Gúndi var vart sjálfum
sér líkur eftir það. Við systkinin
þökkum hans ævinlega kærleiks-
stuðning alla tíð með mikilli virð-
ingu.
Elsku Gunna, Rúna, Magga og
Palli og fjölskyldur, það er margs
að minnast og gott að hafa fengið
að umgangast Gúnda. Hann var
gull af manni.
Við Elsa óskum þess að góður
Guð styrki ykkur í sorginni. Minn-
ingin lifir um góðan mann.
Sigurður Ingi Jóhannsson.
Í dag er hugur minn fullur
þakklætis fyrir að hafa átt hann
Gúnda að. Ég gleðst líka í hjarta
mínu yfir að hann hafi fengið
hvíldina þar sem heilsan hafði gef-
ið sig en alltaf er samt jafnsárt að
kveðja.
Hann Gúndi var föðurbróðir
minn og aðeins einu ári eldri en
pabbi, þeir voru nánir og þegar
þeir urðu eldri og eignuðust sínar
fjölskyldur þá urðu fjölskyldur
þeirra það líka og alltaf hefur ver-
ið mikið og gott samband á milli
Sunnuhlíðarfjölskyldunnar og
okkar í Dalbæ 1.
Foreldrar mínir létust af slys-
förum árið 1987 og tók Gúndi það
afar nærri sér eins og allir, það
setur mark sitt á fólk sem upplifir
svona atburði og hann Gúndi fór
ekki varhluta af því og hafði
greinileg áhrif á hann allar götur
síðan.
Viðgerðir á vélum og tækjum
voru hans áhugamál og það ein-
hvern veginn lék allt í höndunum á
honum því tengt. Símtölin voru
ófá um olíuverk í traktorum og
viðgerðir, skal alveg viðurkenna
að ég fylgdi ekki alltaf með, en
hann sýndi mér þá virðingu að út-
skýra þetta eins vel og honum var
mögulegt og fyrir það er ég þakk-
lát.
En fjölmargar eru viðgerðirnar
á vélum og tækjum héðan frá
Dalbæ 1 sem hann sinnti af sinni
alkunnu snilld.
Hann Gúndi reyndist okkur
bróðurbörnum sínum einstaklega
vel á erfiðum tíma í okkar lífi,
hann bar okkur á höndum sér og
vildi allt fyrir okkur gera sem hon-
um var mögulegt, fyrir það er ég
honum afar þakklát, því slíkt er
ekki sjálfgefið.
Hann kunni að samgleðjast og
var svo glaður þegar það gekk vel
hjá öðrum og sýndi manni það svo
á einlægan hátt. Hann hafði svo
góða nærveru, þetta rólega hlýja
yfirbragð með glettni og þennan
háa og smitandi hlátur sem fylgdi
svo oft góðum sögum.
Síðastliðna tvo mánuði hringdi
Gúndi oft í mig og núna þykir mér
ennþá vænna um þau símtöl. Við
spjölluðum um heima og geima, en
enduðum samtalið alltaf á að tala
um það sem skiptir okkur bæði
mestu; fjölskyldurnar okkar.
Hann var svo þakklátur fyrir allt
fólkið sitt, hana Gunnu sína, börn-
in, tengdabörnin og barnabörnin,
og fannst hann svo ríkur að eiga
þau öll að.
Hafðu kæra þökk fyrir sam-
fylgdina elsku frændi.
Elsku Gunna, Rúna, Magga,
Palli og fjölskyldur, mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur sendi ég
ykkur öllum.
Arnfríður Jóhannsdóttir.
Hann Guðmundur Pálsson í
Sunnuhlíð er látinn eftir langa og
farsæla ævi. Fyrstu minningar
mínar um Gúnda eru í rauninni
ekki eingöngu um hann heldur
einnig um búnaðarfélagsýturnar
sem hann stýrði stærstan hluta
starfsævinnar. Í mínum huga voru
hann og jarðýtan nánast eitt. Í fá-
brotnu sveitasamfélagi eins og
Hrunamannahreppur var þegar
ég sleit þar barnsskónum réðst
frægð manna mjög af því hversu
víðförlir þeir voru innan sveitar.
Fóru þar fremstir í flokki
mjólkurbílstjórinn, pósturinn og
sæðarinn. Gúndi á ýtunni var einn
þessara víðfrægu manna sem
komu við á næstum hverjum bæ.
Og þvílíkur ýtustjóri. Vegkantar,
húsgrunnar, tún og garðar sem
hann mótaði með ýtunni voru egg-
sléttir og óaðfinnanlegir. Varla
finnist sá blettur í hreppnum sem
hann hefur ekki á 37 ára starfsævi
sett mark sitt á. Þessi ýtusnilling-
ur var vakinn og sofinn, sumar
sem vetur, við að halda jarðýtun-
um í toppstandi og betrumbæta
þær svo ekkert færi úrskeiðis þeg-
ar mest reið á. Allt lék í höndunum
á honum sem viðkom vélum og
tækjum eins og reyndar átti við
um fleiri sveitadrengi sem komust
til vits og ára við upphaf vélvæð-
ingar íslensks landbúnaðar um
miðja síðustu öld. Bílarnir hans
Gúnda, Land-Róverinn og Volvó-
inn, entust líka betur en aðrir
bílar. Vel var að þeim farið og um
þá hugsað.
Sem bekkjarbróðir og vinur
Eyrúnar dóttur Gúnda kynntist
ég hjónunum í Sunnuhlíð vel og
hefur sá kunningsskapur haldist
þótt samverustundunum hafi
fækkað með árunum. Það var eins
og tíminn hægði örlítið á sér þegar
komið var í Sunnuhlíð. Þótt ann-
ríkið hafi vafalaust oft verið mikið
létu þau hjón aldrei annað á sér
finna en að nægur tími væri fyrir
kaffisopa og spjall um lífsins gagn
og nauðsynjar. Í Sunnuhlíð bar
talsvert minna á lífsgæðakapp-
hlaupinu en annars staðar og vin-
semd og greiðasemi tekin fram yf-
ir veraldleg gæði. Ég held jafnvel
að þau hjón hafi verið búin að upp-
götva núvitundina áratugum áður
en hugtakið var skilgreint.
Sunnuhlíðarhjónin voru afar
samheldin og samstíga í öllu sem
þau gerðu. Gestrisni, hlýja og
hjálpsemi við náungann einkenndi
þau alla tíð. Börn þeirra og barna-
börn nutu jafnframt þessara
mannkosta þeirra í ríkum mæli.
Með Guðmundi Pálssyni er
genginn gegnheill sómamaður.
Ég kveð hann með þakklæti og
votta Guðrúnu Emilsdóttur eftir-
lifandi eiginkonu hans, börnum
þeirra og fjölskyldum samúð
mína.
Sigurður Tómas Magnússon.
Fimmtudaginn 20. janúar and-
aðist á Heilbrigðisstofnun Suður-
lands á Selfossi, Guðmundur Ísak
Pálsson bóndi og ýtumaður í
Sunnuhlíð. Í sveitinni var hann
alltaf kallaður Gúndi eða Gúndi í
Sunnuhlíð og þannig þekktu
Hreppamenn og aðrir Sunnlend-
ingar hann. Fæddur og uppalinn
var hann í Dalbæ hér í sveit, sonur
bændanna þar Páls Guðmunds-
sonar og Margrétar Guðmunds-
dóttur, bæði að mestu langættuð
úr Hreppum.
Oft minntist hann á æskuheim-
ili sitt með mikilli hlýju, enda eru
sagnir víðar um, að þar hafi verið
frjálslegur og skemmtilegur bæj-
arbragur.
Um það leyti sem Gúndi komst
á unglingsaldur reið tæknin og
nýjungarnar inn í sveitir landsins í
líki traktora, skurðgrafa og jarð-
ýtna. Það voru góðir tímar fyrir
verklagna sveitastráka, sem ekki
náðu endilega sambandi við gamla
og geðilla vagnjálka. Þeir skildu
vélarnar miklu betur.
Því lenti Gúndi fljótt á jarðýtu,
sem varð hans ævistarf. Tveir af
mótandi eiginleikum Gúnda voru
verklagni og vandvirkni og af
þeim fékk hann meira í vöggugjöf
en flestir aðrir.
Liggur því í augum uppi að
hann varð afburða ýtustjóri.
Heyrðist að hann hefði mokað fyr-
ir grunni á stórbyggingum svo ná-
kvæmt að ekki hafi munað á hæð
nema sentimetra á fjærstu horn-
um byggingarinnar, allt gert eftir
auganu. Fínu tækin: leysir og gps
komu löngu síðar.
Eins og að líkum lætur, sem
ýtukarl, var vinnan út um allar
koppagrundir, mest í Hruna-
mannahreppnum, en einnig í
vegagerð hingað og þangað. Var
þá í mat og kaffi á bæjum hér og
þar, eða vegavinnuskúrum. Heyrt
hefi ég það, að það sem getur hald-
ið mönnum óbrjáluðum í slíkri
tætingsvinnu sé létt lund og af
henni hafði Gúndi nóg. Alltaf kát-
ur og hló oft hátt líkt og fleiri ætt-
menn hans og aldrei talaði hann
neikvætt um nokkurn mann.
En tíminn er alltaf að breytast
og þegar Gúndi var um sextugt
hætti hann á ýtunni og fór alfarið í
garðyrkjuna. Sunnuhlíð er garð-
yrkjubýli og þar höfðu hann og
hans góða kona, Guðrún Emils-
dóttir frá Gröf, byggt gott gróð-
urhús, sem Gunna og börnin höfðu
gegnum árin annast að mestu. Þá
fóru þau í mikla útiræktun með
ýmsar káltegundir. Þar kom sér
vel lagni og tækniáhugi Gúnda.
Hann smíðaði alls konar tæki
og tól sem léttu störfin og juku af-
köstin.
Á þeim árum var hann oft langt
fram eftir í skúrnum og vel var
smíðað, ekkert fúsk. Allt slípað og
málað líkt og innflutt væri.
Gúndi var B-maður. Hann var
ekki morgunhani heldur byrjaði á
verkefnum á tíunda tímanum og
vann gjarnan langt fram yfir mið-
nætti. Eitthvað fór vinnuferlið,
þegar hann var á ýtunni, í taug-
arnar á einstaka góðbónda í
Hreppnum, skiljanlega, því ekki
gátu allir áttað sig á að vinnutíma-
lengdin á degi hverjum skiptir ein
máli.
„En þannig týndist tíminn.“
Gúndi varð gamall og heilsan
gaf sig. Sagan endalausa barði
dyra í Sunnuhlíð líkt og alls staðar
en lengst af gat hann verið heima.
Að leiðarlokum viljum við
Helga þakka fyrir nábýlið, sem við
vorum svo heppin að búa við í
nærri hálfa öld.
Góður maður er genginn.
Jón Hermannsson.
Nú hefur góður nágranni og
vinur, Guðmundur Ísak eða Gúndi
eins og hann var kallaður, kvatt
þennan heim.
Kallið kemur alltaf jafn óund-
irbúið og ekki tímabært þótt vitað
væri að heilsunni væri að hraka.
En margs er að minnast þegar
horft er til baka frá áratuga sam-
veru innan sömu stórfjölskyldu.
Ógleymanleg jól og áramót sem
allir héldu saman hjá ömmu og afa
í Gröf og óteljandi samverustund-
ir sem fjölskyldan átti við hin
ýmsu tímamót.
Gúndi var þekktur ýtusnilling-
ur, minnisstætt er þegar við
byggðum húsið okkar á túninu,
var talsvert mál að fá lóðina í rétta
hæð en Gúndi tók að sér verkið og
útkoman hrein snilld.
Ekki er hægt annað en að rifja
upp hvað Gúndi var alltaf fljótur
að koma og bjarga málununum á
veturna þegar snjóaði og færðin
þyngdist upp að húsinu, Gúndi
mættur á traktornum, alltaf
reiðubúinn að rétta hjálparhönd
og leggja öðrum lið, sett var kaffi á
könnuna í þeirri von að Gúndi gæfi
sér tíma í kaffisopa og smá spjall.
Alltaf var gaman að spjalla við
Gúnda, léttur og skemmtilegur og
ótrúlega fróður um allt það sem
var efst á baugi hverju sinni.
Við vorum svo heppin nokkur
hjón hér í sveitinni að með okkur
myndaðist kær vinátta, öll að
hefja búskap á sama tíma og með
börn á líku reki.
Við fórum saman í ógleymanleg
ferðalög, komum saman á góðum
og glöðum stundum og áttum
margt sameiginlegt, þetta var
okkur öllum mikils virði.
En nú er svo komið að stór hluti
af hópnum hefur kvatt þetta líf,
trúi ég ekki öðru en það verði
fagnaðarfundir í sumarlandinu
þegar Gúndi bætist í hópinn. Þeg-
ar við sem eftir erum tökum flugið
þá verður tekinn upp þráðurinn
þar sem frá var horfið, rifjaðir upp
gömlu góðu dagarnir, sungið og
dansað.
Alltaf var gaman að kíkja til
Gúnda; þótt heilsan væri ekki allt-
af upp á það besta var hann ótrú-
lega hress, glaður og bar sig vel.
Gaman að rifja upp gömlu góðu
dagana, það er bjart yfir minning-
unum.
Elsku Gúndi, fjölskyldan í Lax-
árhlíð mun sakna þín heitt og inni-
lega, við munum minnast okkar
góðu samverustunda í gegnum ár-
in.
Elsku Gunna, Rúna, Magga,
Palli og fjölskyldur, góður guð
styðji ykkur og styrki.
Innilegar samúðarkveðjur frá
okkur í Laxárhlíð.
Sigríður Guðmundsdóttir.
Guðmundur Ísak
Pálsson
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Sálm. 16.1-2
biblian.is
Varðveit mig, Guð,
því að hjá þér leita
ég hælis. Ég segi
við Drottin: „Þú ert
Drottinn minn, ég
á engin gæði nema
þig.”
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
PÉTUR JÓSEFSSON,
Fróðengi 9, Reykjavík,
lést á Landspítala Fossvogi miðvikudaginn
27. janúar. Útförin fer fram fimmtudaginn
4. febrúar klukkan 13 frá Fossvogskirkju.
Í ljósi aðstæðna verða einungis nánustu ættingjar og vinir
viðstaddir.
Hlekk á streymi er hægt að nálgast á mbl.is/andlat.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir. Sérstakar þakkir
til starfsfólks Landspítala á deild B4 fyrir alúð og stuðning.
Helgi Pétursson Lísa María Pétursson
Halldór Pétursson Halldóra Ingibergsdóttir
Hildur Pétursdóttir Oliver Kentish
Hólmfríður Pétursdóttir Arnar Helgi Kristjánsson
Arnkell Logi Pétursson Marta María Hafsteinsdóttir
Þorkell Máni Pétursson Dröfn Guðjónsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn