Morgunblaðið - 01.03.2021, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. MARS 2021
✝ Stefán Árna-son fæddist í
Reykjavík 29. mars
árið 1944. Hann
lést af slysförum
17. febrúar 2021.
Foreldrar hans
voru Guðfinna
Guðmundsdóttir
handavinnukenn-
ari, f. 1910, d. 1968
og Árni Þórður
Stefánsson, bifvéla-
virki og ferðamálafrömuður, f.
1911, d. 1982. Þau hjónin slitu
samvistir.
Stefán ólst upp á Njálsgötu 7
í Reykjavík. Þá var hann einnig
mörg sumur í sveit í Dalsmynni
í Biskupstungum. Hálfsystur
hans eru: Þorgerður Árnadóttir
náttúrufræðingur, f. 1952, d.
2020 og Einfríður Árnadóttir
röntgenlæknir, f. 1956. Eig-
inmaður hennar er Christer
Magnusson hjúkrun-
arfræðingur, f. 1956, og börn
þeirra eru Tinna Jóhanna, f.
1989 og Árni Magnús, f. 1993,
kvæntur Lindsey Lee, f. 1993.
Barn þeirra er Rúnar Þór, f.
2020.
Fyrri kona Stefáns var Þór-
hildur Ósk Jónasdóttir kennari,
f. 1946, d. 1975. Barn þeirra er
Hrafnkell Tjörvi mannauðs-
ráðgjafi, f. 1975. Foreldrar
Marsibil eiginkonu sinni.
Seinna fluttu þau aftur til Dan-
merkur ásamt þremur börnum
sínum og voru þar við nám og
störf á árunum 1983-1985.
Stefán hóf kennsluferil sinn í
Vogaskóla árið 1965 og að því
búnu lá leiðin í Garðabæinn þar
sem hann kenndi stærðfræði
við Garðaskóla um árabil. Árið
1985 hélt hann áfram stærð-
fræðikennslunni við Fjölbrauta-
skólann í Garðabæ allt til árs-
ins 2010. Stefán vann hjá
skólarannsóknadeild mennta-
málaráðuneytisins með kennslu
á árunum 1972-1975. Auk þess
fór hann yfir samræmd próf í
stærðfræði til fjölda ára. Þau
Ásrún Matthíasdóttir, Sveinn
Ingi Sveinsson og Stefán sömdu
bókina Tölfræði með tölvum
sem kennd hefur verið í ýmsum
framhaldsskólum.
Stefán var mikill Garðbæing-
ur þar sem hann bjó bróð-
urpartinn af lífi sínu. Hann var
í stjórn sunddeildar Stjörn-
unnar árin 1992-1995 og var
varaformaður Stjörnunnar árið
1996. Stefán tefldi mikið og var
í skákklúbbi. Hann hafði bæði
ánægju af ferðalögum innan-
lands sem og erlendis. Einnig
var hann göngugarpur og
stundaði sund.
https://www.facebook.com/
groups/stefanarnason
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Þórhildar voru
Jónas Valdimars-
son pípulagn-
ingameistari, f.
1925, d. 2011 og
Hrefna Guðmunda
Magnúsdóttir hús-
freyja, f. 1924, d.
2007.
Seinni kona
Stefáns er Marsibil
Ólafsdóttir aðstoð-
arskólastjóri, f. 15.
mars 1949. Foreldrar hennar
voru Halla Inga Einarsdóttir
húsfreyja, f. 1920, d. 2009 og
Ólafur Emil Ingimarsson leigu-
bifreiðarstjóri, f. 1921, d. 1971.
Stefán og Marsibil eignuðust
tvö börn. Fyrra barn þeirra er
Vésteinn rafvirki, f. 1981,
kvæntur Kolbrúnu Hönnu Jón-
asdóttur námsráðgjafa, f. 1981.
Barn hennar er Sölvi Snær
Valdimarsson, f. 2000. Vésteinn
og Kolbrún eiga saman Jöklu
Dís, f. 2009. Seinna barn Stef-
áns og Marsibilar er dr. Bryn-
dís iðnaðarverkfræðingur, f.
1983, gift Jens Jónssyni fjár-
málastjóra, f. 1983. Dætur
þeirra eru Hekla Karen, f. 2008
og Sóley Karen, f. 2013.
Stefán lauk kennaraprófi ár-
ið 1965. Hann stundaði einnig
nám við Danmarks Lærerhøj-
skole árin 1978-1979 ásamt
„Við heyrumst!“ voru síðustu
orðin sem fóru á milli okkar
kvöldið fyrir örlagaríka göngu-
túrinn, en þú hafðir hringt í mig
til að athuga með afastelpuna
sem hafði handleggsbrotnað.
Það er svo stutt síðan við vor-
um að hlæja saman og rifja upp
þegar ég hitti þig í fyrsta skipti.
Þá í danskri landsliðstreyju með
sundmedalíu um hálsinn. Þú
varst einstaklega glaður og ég
skildi ekki neitt í neinu, enda
kannski ekki vön að sjá fullorðinn
mann svona glaðan út af ein-
hverju sundi. Síðan eru liðin 20 ár
og á þessum langa tíma hefur þú
markað líf mitt á einstakan hátt.
Þótt mér finnist sárt að sitja
hér heima með tárin í augunum
og skrifa minningarorð um þig,
þá fyllist ég af hlýju og kærleik
yfir stundunum sem ég átti með
þér. Mínar helstu uppáhalds-
stundir með þér eru lítil augna-
blik. Til dæmis augnablikin þegar
við horfðum samtímis hvort á
annað og hristum höfuðið yfir því
þegar Marsibil og Vésteinn voru
að ræða kaup á einhverjum hlut
sem þú kærðir þig ekkert um.
Eða stundirnar þegar allir voru
hættir að hlusta, en þú sást að ég
þorði ekki öðru og hélst því áfram
með söguna sem þú varst að
segja. Eða þegar þú leist í augun
á mér og sagðir mér að hafa eng-
ar áhyggjur, ég væri ein af fjöl-
skyldunni.
Ég á erfitt með þessi örlög þín
og að geta ekki heimsótt þig í ell-
inni og lesið eina frétt eða tvær úr
blöðum dagsins. Ég var nefnilega
búin að ákveða að vera dugleg að
lesa fyrir þig ef til þess kæmi.
Svona eins og þegar þú baðst mig
um að lesa fréttir í bílnum á
Tenerife. Ég veit ekki um neinn
sem hafði jafn mikinn áhuga á
fréttum og þú. Einnig hafðir þú
líka svo mikinn áhuga á ótrúleg-
ustu hlutum. Til dæmis stunda-
töflu barnanna minna. Þú gast
bara setið og rýnt í stundatöfl-
urnar eins og þetta væri eitthvað
sem þú ættir að fara að mæta í!
Ég mun sakna þess að þú biðj-
ir okkur Véstein um jaðarupplýs-
ingar á sms-formi þegar við för-
um í ferðalag eins og „L60“,
„mætt í bústaðinn“, „heiðin“,
„Þingvellir“. Þú vildir nefnilega
alltaf vita ákveðnar jaðarupplýs-
ingar. Það er það sem var svo ein-
stakt við þig. Það vita allir sem
þekktu þig hvaða mann þú hafðir
að geyma. Fjölskyldan þín var
alltaf í algjörum forgangi og rúm-
lega það.
Elsku besti tengdapabbi minn.
Takk fyrir að vera í lífinu mínu og
kenna mér að verða betri mann-
eskja. Takk fyrir að taka mér
eins og þinni eigin dóttur og vera
mín helsta fyrirmynd. Ég elska
þig af öllu mínu hjarta. Um leið
og ég kveð þig með söknuði og
brotnu hjarta þá segi ég við þig í
hinsta sinn: „Við heyrumst!“
Kolbrún (Kolla).
Elsku besti pabbi. Skyndilegt
fráfall þitt er okkur fjölskyldunni
mikið reiðarslag. Það er svo sárt
að kveðja þig en eftir standa
margar góðar minningar.
Pabbi var mikill fjölskyldu-
maður og unni hann fjölskyldu
sinni afar heitt og vildi hag henn-
ar sem bestan. Ég minnist barn-
æsku minnar sem einstaklega
ljúfs tíma. Á Markarflötinni
bjuggu pabbi og mamma til ynd-
islegt heimili þar sem allt var til
alls fyrir mig og bræður mína.
Pabbi og mamma skiptu öllum
verkefnum á sanngjarnan hátt á
milli sín. Mamma var kokkurinn
á heimilinu og pabbi var alltaf
jafn ánægður með snilldarelda-
mennsku hennar. Við fjölskyldan
spiluðum mikið, fórum í sund og
skelltum okkur á skíði. Pabbi
hafði yndi af að ferðast um Ísland
og ég minnist ótal skemmtilegra
gönguferða og hringferða um
landið. Eitt sumarið var met sleg-
ið þar sem við vorum 27 nætur í
tjaldi!
Pabbi studdi mig á ótrúlegan
hátt í gegnum allt mitt nám;
hvort sem það var að reikna sam-
an, fara yfir verkefni, færa mér
mandarínur, hringja í mig eftir
próf eða lána mér bílinn. Þegar
ég og Jens fluttum til náms til
Kaupmannahafnar þá komu
pabbi og mamma í ótal heimsókn-
ir sem ég minnist með mikilli
hlýju. Af skemmtilegri tilviljun
þá bjuggum við á Sólbakkanum
þar sem þau höfðu einnig búið og
verið við nám. Árin í Danmörku
mótuðu þau á margan hátt og
tenging þeirra við Danmörku var
afar sterk.
Ég hef verið búsett með fjöl-
skyldu minni í München í tíu ár.
Pabbi og mamma heimsóttu okk-
ur mikið þangað og við ferðuð-
umst m.a. saman til Ítalíu, Króat-
íu, Austurríkis og um hið fagra
Bæjaraland. Í heimsóknunum
var oft tekið í spil og tíminn með
barnabörnunum nýttur vel en
hann hafði mikla unun af þeim.
Hann kenndi þeim svo ótal margt
sem þau munu búa að alla ævi.
Pabbi kom einnig tvisvar til okk-
ar yfir lengri tíma og leysti
„aupair-starfið“ með stelpunum
mjög vel af hendi. Pabbi hefur
alla tíð lesið ótrúlega mikið hvort
sem það eru dagblöð eða bækur.
Þegar hann kom til München
kom hann oftast af ásettu ráði
með „leiðinlega“ bók svo hann
myndi nú ekki festast við lestur!
Pabbi starfaði sem framhalds-
skólakennari til margra ára.
Hann var afar góður kennari og
vel metinn af mörgum nemend-
um. Þegar mamma lét af störfum
sem aðstoðarskólastjóri hóf hún
nám í Háskóla Íslands. Pabbi
studdi hana vel í því; sótti fyrir
hana bækur og hlustaði með at-
hygli og kom með athugasemdir
þegar hún las upphátt skilatext-
ana.
Pabbi hafði mikinn áhuga á
öllu sem hans nánustu tóku sér
fyrir hendur og alltaf var hægt að
leita ráða hjá honum. Hann hafði
unun af því að spjalla við fólk og
segja sögur. Við pabbi erum að
mörgu leyti mjög lík og spjölluð-
um mikið saman. Oft snerust
samtölin um málefni sem fáir aðr-
ir hafa áhuga á, s.s. skipulagn-
ingu lestarkerfa, skráningu sund-
ferða eða ýmiss konar
tölfræðipælingar. Pabbi var mik-
ið fyrir jaðarupplýsingar, t.d. eitt
sinn þegar ég sagði honum að við
fjölskyldan hefðum fundið nýja
íbúð þá var fyrsta spurningin
varðandi það hvar póstkassinn
væri staðsettur!
Elsku pabbi, þakklæti er mér
efst í huga. Þakklæti fyrir að hafa
átt yndislegan föður, sem var
alltaf til staðar fyrir mig. Pabbi,
þú átt svo stóran hlut af hjarta
mínu og ég sakna þín svo mikið.
Við munum halda veislu þér til
heiðurs á 99 ára afmælisdegi þín-
um. Þú hafðir jú oft haft á orði að
þann dag muni einmitt bera upp á
páskadag!
Þín dóttir,
Bryndís.
Meira á www.mbl.is/andlat
Þetta er Stefán!
Ég heyri röddina, finnst ég sjá
hann þegar hann segir þetta og
bíð eftir framhaldinu. En það er
þögn, minningin ein stendur eft-
ir.
Stefán var einstakur. Honum
einum dytti í hug að vera búinn
að bjóða okkur í tæpt aldaraf-
mæli sitt í framtíðinni, enda hafði
hann einsett sér að verða
skemmtilegt gamalmenni. Hissa,
samt eiginlega ekki. Sagði að ef
hans nyti ekki við á þeim tíma-
punkti myndi Vésteinn sonur
hans halda þetta afmæli fyrir
hann. Svona, eitthvað öðruvísi en
allt annað, var eitt af því sem var
svo einstakt við Stefán.
Ég hef ákveðið að synda hring-
inn í kringum Ísland, tilkynnti
hann eitt sinn og sagði: Núna er
ég kominn í Borgarfjörðinn. Auð-
vitað kláraði hann hringveginn
syndandi það árið og þeir voru
ófáir hringirnir eftir það sem
hann synti og gekk, allt mælt upp
og samviskulega skráð.
Honum fannst gaman að
skipuleggja, iðaði eftir því að
koma á óvart og skemmti sér vel
á þeim vettvangi.
Að spila backgammon eða öðru
nafni kotru og halda úti fjöl-
skyldumóti til nokkurra ára var
undan rifjum Stefáns runnið. Ut-
anumhaldið varð til þess að úr
varð fréttabréf innan stórfjöl-
skyldunnar sent „víða“ um heim
til að fylgjast með stöðunni. Stef-
án í essinu sínu.
Uppsett taflborð á heimili er
eitthvað sem fólk þekkir líklega
ekki almennt. Vissulega að til séu
almennt á heimilum, en ekki
beinlínis að þau taki á móti
manni. Því er þannig háttað á
Markarflötinni og næsta víst að
margt unga fólkið hafi a.m.k. lært
mannganginn fyrir tilurð þessa.
Þetta var eitt af því sem Stefáni
fannst mikilvægt, að alltaf væri
hægt að grípa í tafl 365 daga á ári
og einn dag til, á hlaupári.
Oft skrifaði hann SMS. Ekki
sjálfgefið að vera „áskrifandi“ en
þau voru bæði skemmtileg og
öðruvísi. Hver þekkir ekki SMS-
slagorðið: „Við erum öll Sigfús á
línunni“? Það var hann sem
samdi það og vann GSM-síma
fyrir framlagið.
Stefán var með eindæmum
bóngóður og greiðvikinn. Ekki
var það tiltökumál af hans hálfu
að koma fólki sem honum þótti
vænt um á milli staða. Að sendast
eða sækja eitthvað, ekki málið.
Afinn sem sem flaug með næstu
vél til München til að aðstoða
þegar þurfti á að halda, snilldar-
au-pair það.
Hann studdi börnin sín,
tengdabörnin og barnabörnin,
fylgdist stoltur með þeim. Og það
var gott að finna hve hreykinn
hann var enda ekki að ástæðu-
lausu.
Elsku Marsí mín, sagði hann
gjarnan, enda var það þannig að
þegar annað þeirra var nefnt
fylgdi hitt oftast með.
Vinur okkar í rúm 40 ár, au-
fúsugestur sem lét vita þegar
kaffið var um það bil að gleymast.
Vinur sem tók alltaf glaður á móti
okkur, vitandi að honum þótti
vænt um okkur og okkur þótti
einstaklega vænt um hann. Það
var bara svo gott að eiga þennan
trausta öðling að.
Fleiri pör af Skarpa-skóm
verða ekki gengin út. Sundferð-
irnar, SMS-in, kaffisoparnir,
skemmtilegu samræðurnar og
heimsóknirnar verða ekki fleiri.
En minningarnar um samveru og
einstaka vináttu lifa.
Megi tær lind minninga
streyma fram og umvefja ykkur
ástvinina minningu ástkærs eig-
inmanns, föður, tengdaföður og
afa.
Guðlaug og Ingimar.
Stefán frændi minn féll frá
með sviplegum hætti 17. febrúar.
Einfríður frænka mín færði
mér þessa sorgarfregn sem gerð-
ist rétt ári frá andláti Þorgerðar,
elskulegrar systur þeirra. Við
Stefán vorum systkinabörn, faðir
hans Árni Þórður og Ragnheiður
móðir mín voru systkin.
Mér skilst að fyrstu mánuði
ævi minnar hafi ég búið með
mömmu hjá afa Stefáni og ömmu
Þorgerði á Njálsgötu 7, þá hefur
Stefán verið á áttunda ári. Hann
ólst upp á Njálsgötu 7 og eftir
skilnað foreldra sinna bjó hann
þar áfram með móður sinni Guð-
finnu. Íbúðin þeirra var falleg og
björt, vítt til veggja og hátt til
lofts fannst mér stelpunni. Her-
bergi Stefáns var beint inn af
anddyrinu, stórt í minningunni,
snyrtilegt með fullt af merkileg-
um hlutum, bókum og öðru sem
hann var að fást við, sjálf var ég
ekki með sérherbergi.
Mamma fór oft með okkur
systkinin í heimsókn til Gauju og
Stefáns og þar fékk ég ung að ár-
um einkakennslu í hannyrðum.
Gauja var handavinnukennari og
man ég að mér þótti þetta
skemmtilegt, líkaði leiðsögn
hennar vel og alltaf var hún
elskuleg og góð við mig. Ég held
að Stefán frændi hafi ekki haft
mikinn áhuga á hannyrðum mín-
um en hann var alltaf vinsamleg-
ur og vænn við mig. Hann hélt sig
mest í sínu herbergi ef hann var
heima er mig bar að garði og ég
held að við höfum ekki spjallað
mikið saman þessi hannyrðaár
mín á Njálsgötunni. En eitt sinn
er ég var að leggja af stað heim
frá þeim mæðginum, bauðst Stef-
án til að skutla mér á hjólinu sínu
sem ég þáði með þökkum. Þetta
var þægileg ferð, ég sat á böggla-
beranum og var frekar lítil á hjól-
inu miðað við hann. Ég held að
hann hafi hjólað niður Skóla-
vörðustíginn og inn Bergstaða-
strætið. Það var alveg sérstakt að
stór strákur skyldi skutla mér
stelpunni heim að dyrum. Krakk-
arnir í götunni ráku upp stór
augu þegar við komum, ég lét
sem ekkert væri eins og þetta
væri bara daglegt brauð, man
þetta enn, takk frændi.
Fyrir skömmu var ég að fara í
gegnum gamlar myndir með föð-
ur mínum Ólafi Nielsen, þar finn-
um við póstkort sem Gauja hafði
skrifað fyrir Stefán og sent til
mömmu. Hann hafði þá nýverið
lagt af stað í ferðalag, sá stutti
ætlaði gangandi austur á Glett-
ingsnes þá rétt nýorðinn fimm
ára gamall og vinur hans Gústi
slóst með í förina.
Á póstkortinu stendur skrifað:
„20. maí 1949 Elsku Ragna
frænka mín, þakka þér fyrir kort-
ið. Þú segist hafa verið á göngu,
fólkinu mínu finnst ég fara í of
langar gönguferðir, við Gústi
lögðum af stað, ætluðum á Glett-
ingsnes en lentum í Tívolí. Þegar
elsku litlu drengirnir voru komn-
ir svona langt var ekkert í gangi
og mennirnir bara ráku okkur út
svo fórum við í Trípolí bíó og
framhjá Tjörninni og heim, en nú
þori ég ekkert að fara því ég fékk
ekki að fara þegar þeir fóru með
bátinn okkar af því ég var nýbú-
inn að stelast, bara niður á Bók-
hlöðustíg ég grét svo mikið að ég
man það alltaf. Nú fer ég út að
leika mér, veðrið er alveg dásam-
legt. Vertu bless, þinn S.Á.“
Blessuð sé minning Stefáns
Árnasonar.
Samúðarkveðjur sendi ég
Marsibil, börnum þeirra og fjöl-
skyldum og öðrum aðstandend-
um.
Guðrún Nielsen.
Félagi Stefán.
Takk fyrir mig og takk fyrir
mína. Það væri hægt að fylla
Morgunblaðið þúsund sinnum ef
ég ætlaði að telja upp alla þína
mannkosti. En efst í huga mínum
er hvað þú varst góður vinur,
áreiðanlegur, heiðarlegur,
traustur og bóngóður.
Þú varst maðurinn sem kenndi
Kötlu Maríu að tefla, sást um að
halda utan um félagsvistina í
kringum stórhátíðir og passaðir
upp á punkt og kommu að rétt
væri talið. Ásinn er alltaf hæstur!
Ræktarsemi þín þegar kom að
fjölskyldunni er mér líka ofarlega
í huga. Alla tíð stóðstu vörð um
fólkið þitt og gættir þeirra eins
og sjáaldurs augna þinna. Hvort
sem það var með því að keyra
elsku Marsí þína út um allar
trissur, að flækjast upp um fjöll
og firnindi með börnunum þínum
– eða flækjast út um allan bæ og
veröldina sjálfa þvera og endi-
langa til þess að verja tíma með
barnabörnunum.
Elsku Stefán. Takk fyrir allt.
Ég hlakka til að hitta þig aftur í
Sumarlandinu góða. Elsku
Marsí, Hrafnkell, Vésteinn,
Bryndís og fjölskyldur, megi góð-
ur Guð styrkja ykkur í sorginni.
Margrét Ýr og fjölskylda.
Þegar maður er sextán ára, þá
finnst manni ekki mikið koma til
tíu ára pjakks. Sérstaklega ekki
ef pjakkurinn er lítill eftir aldri,
mjór og væskilslegur. Og ef hann
hefur aldrei unnið ærlegt hand-
tak og eiginlega aldrei stigið fæti
út af malbikaðri Njálsgötunni og
hellulögðu portinu á bak við hús
móður sinnar, þá finnst manni
eiginlega ekkert til hans koma.
Sérstaklega ekki ef maður er
sjálfur sextán ára unglingur,
uppfullur af einhverri blöndu af
hroka, minnimáttarkennd og efa-
semdum um sjálfan sig og til-
veruna.
Svona vorum við Stefán þegar
hann kom fyrst til okkar í Dals-
mynni. En hann var ekki lengi að
bræða ísa, brjóta múra og byggja
brýr. Áður en við vissum af var
hann orðinn eins og einn af fjöl-
skyldunni. Hann kom til okkar
með tilbreytingu, með gleði, með
sólskin og með líf og fjör. Hann
varð sumardrengur hjá okkur
fram yfir fermingu og náinn vin-
ur til æviloka.
Það var ótrúlegt hvað þessi litli
vinnumaður stóð sig vel í svo
framandi aðstæðum. Hann var
vinnufús og fundvís á hvað þurfti
að gera og gerði hvað sem var
með glöðu geði.
Hann hafði ekki verið lengi í
vistinni þegar hann vildi fá að
gefa kálfi drukk, þótt hann kynni
það ekki. Enginn ansaði honum,
enda voru allir uppteknir við sitt.
Þá hljóp Stefán inn í bæ, hratt
upp eldhúshurðinni og hrópaði:
„Guðrún, Guðrún. Á ég að gefa
kálfinum?“ „Stefán þó,“ sagði
mamma, heldur óblíðum rómi,
„veðurðu hérna inn í eldhús á
fjósaskítugum stígvélum. Farðu
strax út!“ „Fyrirgefðu, elsku
Guðrún mín.“ Stefán brunaði nið-
ur í kjallara og út á hlað. Eftir
andartak var hann aftur kominn
inn á eldhúsgólfið og stígvélin
jafn óhrein og áður. „Guðrún, á
ég ekki að gefa kálfinum?“ Dálítil
þögn, meðan hún virti hann fyrir
sér, frá stígvélunum upp eftir
mjóum kroppnum, upp í stór
augu og hrokkinn hárlubba. „Jú,
gerðu það, Stefán minn,“ sagði
hún og strauk drengnum sínum
um vangann.
Stefán var fljótur að ávinna sér
traust til vandasamari verka.
Reka kýr í haga. Sækja þær á
kvöldin. Leita að þeim: Inn á dal,
upp í fjall, inn í Tungur, út í Mýr-
arskóg, gangandi, hlaupandi, ríð-
andi um torfæran skóginn sem
gleypti allt. Stundum í sól og
blíðu, stundum í roki og rigningu
eða svartaþoku. Svo, eftir því sem
árin liðu, tóku við fullorðinsverk,
erfiðari og vandasamari, hey-
skapur og öll hugsanleg bústörf
með handafli, hestum, traktor,
bíl. Öllum þessum störfum sinnti
Stefán með dugnaði, áhuga og
gleði. Síðasta verkefni Stefáns í
sveitavinnunni var að fara í göng-
ur og Tungnaréttir sem fullgildur
fjallmaður, 15 ára gamall.
Svo tók við nám og krefjandi
ævistarf, með dásamlegu fjöl-
skyldulífi en líka hörmulegum
ástvinamissi. Öllu sem að hönd-
um bar tók Stefán, alla ævi, með
yfirvegun og æðruleysi. Og svo
var hann sjálfur hrifinn burt í
hörmulegu slysi.
Við sem urðum honum sam-
ferða á æskuárunum í Dalsmynni
og svo áfram út ævina kveðjum
með þakklæti fyrir allt sem hann
gaf okkur öll þessi ár, en líka með
djúpri sorg af því að ferðinni er
lokið.
Ástvinum Stefáns færum við
hugheilar samúðarkveðjur.
Örn Erlendsson.
Fyrir stuttu áttum við engan
veginn von á því að það lægi fljót-
lega fyrir okkur að skrifa minn-
ingarorð um Stefán Árnason en
Stefán Árnason