Morgunblaðið - 01.03.2021, Page 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. MARS 2021
það er nú staðan engu að síður.
Það var mikið áfall að fá frétt-
irnar af því að Stefán væri fallinn
frá og það svona snöggt. Þegar
við minnumst Stefáns leitar hug-
ur okkar til baka.
Við höfum þekkt Stefán lengi,
bæði sem samstarfsmann og vin.
Björg kynntist honum 1980 þeg-
ar hún var að byrja sinn starfs-
feril sem kennari í Garðaskóla en
á þessum tíma var Stefán deild-
arstjóri í stærðfræði. Betri sam-
starfsmann var ekki hægt að
hugsa sér og myndaðist strax góð
vinátta milli þeirra sem hefur
enst alla tíð síðan. Björg og Stef-
án kenndu stærðfæði bæði í
Garðaskóla og svo FG og voru því
nánir samstarfsmenn í 15 ár. Það
var einstaklega þægilegt og fag-
legt að vinna með Stefáni því
hann var ávallt reiðubúinn til
samvinnu og að veita stuðning.
Már kynntist Stefáni fyrst á
námsárum sínum í Kaupmanna-
höfn þar sem þeir hittust á skák-
móti í Jónshúsi og þegar Már hóf
störf í FG 1985 styrktist vinátta
þeirra.
Gæðastundirnar sem við átt-
um saman voru margar og
skemmtilegar og það var alltaf
gaman að hitta Marsibil og Stef-
án. Umræðurnar voru oft fjörug-
ar og gátu snúist um dægurmál,
stjórnmál, ferðalög og ferðabún-
að, ljóð og bækur, arkitektúr og
heimilisstörf svo fátt eitt sé nefnt.
Stefán hafði einstakt lag á að
nálgast hlutina á óvenjulegan og
skemmtilegan hátt. Þannig átt-
um við sem dæmi afar áhuga-
verðar umræður um heimilis-
störf, hvað fellur þar undir og
Stefán fór á kostum í því samtali.
Á slíkum stundum komu mann-
kostir Stefáns vel í ljós. Hann var
einlægur, hjartahlýr, nákvæmur
og gæddur ríkri réttlætiskennd.
Við munum geyma minning-
arnar um kæran vin, Stefán var
sannur vinur vina sinna og það
var gott að vera með honum.
Hann lét sér líka afar annt um
Marsibil og börnin og það var
augljóst að hann var mikill fjöl-
skyldumaður.
Við kveðjum Stefán með þökk-
um fyrir áratuga vináttu um leið
og við vottum Marsibil, börnun-
um og fjölskyldum þeirra inni-
lega samúð.
Björg Jóna Birgisdóttir,
Már Vilhjálmsson.
Stefán Árnason var mikill FG-
ingur. Hann var ráðinn 1984 þeg-
ar skólinn var stofnaður og var
við kennslu í Fjölbrautaskólan-
um í Garðabæ þar til hann lét af
störfum vegna aldurs 2010. Stef-
án var ábyrgur og afkastamikill
kennari og var mjög umhugað
um sína nemendur. Stefán
kenndi stærðfræði og var alltaf
mikilvægur hluti af stærðfræði-
kennarahópnum. Stefán var ekki
bara kennari við skólann, börnin
hans þrjú luku öll stúdentsprófi
við skólann.
Stefán var góður félagi. Við
vorum stundum herbergisfélagar
á ferðum erlendis og áttum sam-
an skemmtilegar stundir. Í
Lundúnum las hann fyrir mig úr
Njálu en Stefán hafði þá bók
gjarnan með í ferðum sínum er-
lendis. Í Lübeck í Þýskalandi
kepptum við í marías og vorum
báðir sannfærðir um að við vær-
um með betri maríasspilurum.
Ég er ekki frá því að hann hafi
haft meira til síns máls en ég. Það
var gaman að sækja Stefán heim.
Marsibil er listakokkur og Stefán
skipulagði leiki þannig að kvöld-
stundin leið alltof hratt. Oft fékk
starfsmannafélag FG að njóta
krafta hans við skipulagningu
leikja og upplesturs.
En þó Stefán væri mikill FG-
ingur þá var hann enn meiri fjöl-
skyldumaður. Fjölskyldan var
honum mikils virði og voru engin
takmörk til þegar fjölskyldan var
annars vegar. Stefán gekk alltaf í
skólann og ef börnunum fannst of
kalt þá keyrði hann þau en fór svo
til baka og gekk sjálfur. Stefán
var stoltur af sínum börnum enda
full ástæða til og sagði stoltur frá
afrekum þeirra.
Fjölskylda Stefáns er sam-
heldin og vona ég það hjálpi þeim
í gegnum þessa erfiðu tíma. Þau
geta líka yljað sér við minningar
af frábærum fjölskylduföður og
góðum dreng sem alltaf tók
skyldur sínar alvarlega og rækti
þær öðrum fremur.
Með kveðju frá Fjölbrauta-
skólanum í Garðabæ,
Kristinn Þorsteinsson
skólameistari.
Líf mannlegt endar skjótt –
orð Hallgríms Péturssonar koma
í hugann við fráfall góðs vinnu-
félaga og góðs manns – á snöggu
augabragði er Stefán Árnason
ekki lengur á meðal okkar. Eng-
inn veit neitt um það hvernig, á
hverjum tíma eða hvar dauðinn
kemur að.
Kynni okkar Stefáns spanna
meira en hálfa öld. Við vorum
bæði stærðfræðikennarar. Í
fyrstu vissum við hvort af öðru og
þekktum sama fólkið, en síðar
áttum við daglegt samstarf um
nærri tveggja áratuga skeið við
Fjölbrautaskólann í Garðabæ.
Enn síðar höfum við átt endur-
fundi með fyrrverandi samstarfs-
fólki. Síðast var það fyrir réttu
ári, 25. febrúar 2020, örstuttu áð-
ur en kófið tók fyrir vinafundi og
skemmtiferðir jafnt sem brýn er-
indi. Við gömlu vinnufélagarnir
væntum margra góðra samveru-
stunda þegar kófinu slotaði, en
nú er skarð fyrir skildi þegar
Stefán er farinn.
Stefán var heill í öllu sínu fari, í
skólastarfinu og í umhyggju fyrir
fjölskyldu sinni. Hann setti sér
lífsreglur og fór eftir þeim, og
hann var vandvirkur kennari.
Bæði vorum við Garðbæingar,
höfðum bæði kennt barni hins og
eignast þannig svolitla hlutdeild í
þeim. Á febrúarfundinum í fyrra
ræddum við börnin okkar, hagi
þeirra, hvað þau fengjust við og
hvernig þeim vegnaði. Það var
gott samtal.
Farðu vel, góði félagi. Marsi-
bil, Hrafnkell, Vésteinn og Bryn-
dís og fjölskyldur: Megi minning-
in um góðan föður, afa og
eiginmann verða ykkur huggun í
sorginni.
Kristín Bjarnadóttir.
Sviplegt andlát vinar okkar,
Stefáns Árnasonar, minnir sann-
arlega á hvað lífið er hverfult og
ófyrirsegjanlegt. Allt í einu er
sem tilveran fyllist dimmum
skuggum. En rétt eins og von er á
sól og birtu komandi vors og
sumars er sú minning sem við
eigum um vin okkar ljósið sem
mun lifa með okkur og vitna um
þær góðu stundir sem við áttum
með honum allt frá því að við vor-
um ungt fólk að taka fyrstu stóru
skref okkar út í lífið. Þau skref
urðu að leið sem oft lá saman
bæði í gleði og sorg.
Tengslin hófust í Kennara-
skóla Íslands með því að Stefán
og Steinar voru bekkjarbræður
og Gullveig og Þórhildur, fyrri
kona Stefáns, bekkjarsystur og
góðar vinkonur. Atvikin höguðu
því þannig að þegar við stofnuð-
um heimili voru heimilin í ná-
grenni hvort við annað í Garðabæ
og samskipti urðu mikil og náin.
Það var mikið áfall þegar Þór-
hildur fórst af slysförum í blóma
lífsins, sérstaklega fyrir Stefán
og Hrafnkel, son þeirra, sem þá
var aðeins 9 mánaða gamall. Við
dáðumst oft að því hversu vel
Stefán sem einstæður faðir ann-
aðist son sinn. En gæfan var Stef-
áni líka hliðholl. Hann kynntist
Marsibil Ólafsdóttur, þau urðu
hjón og eignuðust saman tvö
börn, Véstein og Bryndísi. Vel-
ferð og frami barnanna þriggja
var þeirra stóri leiðarsteinn í líf-
inu og barnalánið veitti þeim
ómælda hamingju sem gott var
fyrir okkur, vini þeirra, að fá að
taka þátt í.
Góðir vinir eru ómetanlegur
fjársjóður sem mikilvægt er að
fara vel með, hlúa að og rækta.
Og Stefán var sannarlega vinur
vina sinna, traustur og áreiðan-
legur. Hann var einarður í skoð-
unum sínum á mönnum og mál-
efnum og lét það óhikað í ljós.
Margs er að minnast og við
geymum í minningunni margar
glaðar stundir með Stefáni og
Marsibil. Í gamla daga spiluðum
við oft bridge og þegar spilað var
hjá okkur hafði Stefán með sér
sérstaka stílabók og reglustiku
en hann skráði jafnan samvisku-
samlega í bókina úrslit spila-
mennskunnar. Hann var sannar-
lega maður reglusemi og
nákvæmni og vandaði til verka í
stóru og smáu. Hin svokölluðu
„áritunarboð“ á Markarflötinni
eru okkur líka eftirminnileg og
dýrmæt minning. Tekið var á
móti okkar af miklum höfðings-
skap og hlýju sem einkennir
heimilisbraginn á heimili þeirra
hjóna.
Að Stefáni gengnum söknum
við vinar í stað. Það er gott að
eiga minningar um traustan vin
og geta leitað til þeirra í sökn-
uðinum og treganum. Það mun-
um við vinir Stefáns gera þegar
hans verður minnst og samskipt-
in þökkuð. Dýpstur er harmur
hinnar nánu fjölskyldu hans –
Marsibilar, Hrafnkels, Vésteins,
Bryndísar, barnabarna og
tengdabarna. Á sorgarstundu
sendum við þeim innilegar sam-
úðarkveðjur og biðjum þeim
Guðs blessunar.
Gullveig T. Sæmundsdóttir,
Steinar J. Lúðvíksson.
Í dag verður borinn til grafar
vinur okkar og skákbróðir Stefán
Árnason, fyrrverandi framhalds-
skólakennari. Við höfum að jafn-
aði hist hálfsmánaðarlega á vet-
urna undanfarna áratugi í
skákklúbbnum okkar. Síðustu ár
hafa verið höggvin skörð í þenn-
an góða hóp. Fráfall Stefáns er
enn eitt reiðarslagið, ekki síst
vegna þess hversu brátt það bar
að. Síðustu ár hefur Stefán, þessi
sterki og um margt sérstaki mað-
ur, í bestu merkingu þeirra orða,
verið nokkurs konar foringi okk-
ar. Hann hefur öðrum fremur
haldið hópnum saman í gegnum
tíðina og rækt það hlutverk af al-
úð og alvöru. Fyrsta skákkvöldið
hvert haust hefur jafnan verið
haldið á fallega heimilinu þeirra
Marsibilar í Garðabænum. Allur
undirbúningur, skipulag og
ákvarðanir voru leiddar af hon-
um.
Skákkvöld eru ekki aðeins
góðlátlegar rimmur við taflborð.
Þau eru samvera; félagsskapur.
Stefán naut sín vissulega við
skákborðið, en ekki síður í sam-
ræðum þegar við vorum að safn-
ast saman í upphafi kvölds, í lokin
þegar rætt var um framhaldið og
ekki síst á miðju kvöldi, þegar
sest var að veisluborði og lands-
mál, stjórnmál, heimsviðburðir
og menning brotið til mergjar. Þá
var hann oft í essinu sínu með
sinni hljómmiklu rödd og leiftr-
andi frásagnargáfu. Stefáni
fannst ekki verra að hafa orðið,
sagði þá skoðanir sínar umbúða-
laust, nákvæmur, hreinn og
beinn, alltaf sjálfum sér sam-
kvæmur, fundvís á skemmtileg
og stundum óvenjuleg sjónar-
horn, minnugur og vel lesinn.
Eina sögu sagði Stefán oft og
alltaf var jafn gaman að heyra
hana. Það var þegar hann vann
keppni fyrir bestu SMS-skila-
boðin sem símafyrirtæki efndi til
2004 sem kölluð var sma-
sskeppni. Stefán vann þessa
keppni með sigurorðunum „Við
erum öll Sigfús á línunni“ og vís-
uðu til íslenska handboltalands-
liðsins. Hér voru lögð drög að
nýjum málshætti og kankvíst
brosið, sem gjarnan fylgdi sög-
unni, mun seint líða okkur úr
minni.
En kannski er eftirminnilegast
þegar hann vék í samræðum okk-
ar að fjölskyldu sinni. Hann
leyndi því aldrei hversu kær hún
var honum; börn, tengdabörn,
barnabörn og svo auðvitað Marsi-
bil. Þegar hún var nefnd fylltist
djúp röddin hlýju og virðingu; að-
dáunin tvímælalaus. Minnisstæð
og gefandi er líka ræktarsemi
hans við vini sína. Stefán var
traustur vinur sem aldrei brást.
Lofsamlegustu ummæli um
fólk í fornum sögum okkar Ís-
lendinga eru: Hann var drengur
góður. Um fáa eiga þau betur við
en Stefán. Það verða þung spor
að kveðja þennan góða dreng. Við
sendum Marsibil og fjölskyldunni
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Gísli, Ingvar og Þórður.
Miðvikudagsmorgunn ösku-
grár og jafnframt dimmur,
harmafregn. Þetta skelfilega orð
dynur yfir okkur mörg. Stefán
Árnason, vinur minn og sam-
starfsmaður til áratuga, er látinn
eftir hörmulegt umferðarslys.
Við sitjum mörg eftir hnípin og
dofin.
Við Stefán hittumst fyrst ungir
kennarar í Vogaskóla árið 1965.
Skömmu síðar skildi leiðir. Stef-
án fór að kenna í Gagnfræðaskóla
Garðahrepps sem síðar varð
Garðaskóli. Atvikin höguðu því
svo að ég fór að kenna í Garða-
skóla og endurnýjuðum við Stef-
án þar kynni okkar.
Þegar nýr framhaldsskóli var
stofnaður í Garðabæ árið 1984,
Fjölbrautaskólinn í Garðabæ,
hafði ég samband við Stefán sem
þá var við framhaldsnám í Dan-
mörku og réð hann til kennslu í
hinum nýja skóla.
Stefán var góður stærðfræði-
kennari. Hann útskýrði vel flókin
dæmi og nemendur sem vildu
læra voru afar ánægðir og minn-
ast Stefáns sem góðs og áhuga-
sams kennara í stærðfræðinni
sem reyndist mörgum erfið
námsgrein. Það var og mikill
fengur fyrir okkur starfsmenn að
fá Stefán í starfslið skólans því að
á vissan hátt var hann hrókur alls
fagnaðar, kunni frá mörgu að
segja og hafði skemmtilega sér-
visku á ýmsum sviðum. Hann tók
yfirleitt virkan þátt í umræðum á
kennarastofunni og hleypti oft
miklu lífi í umræður með áhuga-
verðum athugasemdum. Þá hafði
Stefán mikla ánægju af því að
taka vel á móti nýjum kennurum
og veita þeim góðan stuðning,
þann hæfileka Stefáns nýttum
við vel í skólanum. Við Stefán átt-
um sameiginleg áhugamál, s.s.
skák, og tefldum oft þegar færi
gafst. Einnig fannst okkur gam-
an að rifja upp ýmislegt sem við
höfðum upplifað í Reykjavík um
og eftir 1950. Við gerðum okkur
far um að fylgjast með og fá
fregnir af fyrrverandi nemendum
okkar. Það var okkur ævinlega
ánægjulegt að heyra að þeim
hefði vegnað vel eftir að skóla-
göngu lauk og þeir voru komnir
„út í lífið“ eins og það er stundum
kallað.
Vinabönd okkar Stefáns
treystust mjög þegar kona hans,
Marsibil Ólafsdóttir, og kona
mín, Sigríður Hulda Jónsdóttir,
urðu miklar og góðar vinkonur.
Þegar ég lagðist inn á hjúkr-
unarheimilið Ísafold í Garðabæ
fyrir rúmu ári fékk Stefán þá
snjöllu hugmynd að hann og
Marsibil kæmu til mín vikulega
og læsu fyrir mig úr góðri bók.
Skemmst er frá því að segja að
þetta gekk eftir. Við völdum
áhugaverðar bækur og Stefán
las. Við gáfum okkur einnig góð-
an tíma til að ræða lestrarefnið
og fá okkur kaffi og gott meðlæti.
Þetta voru notalegar stundir með
þeim hjónum og með lestrinum
kom Stefán mér nokkuð á óvart.
Hann var afar góður upplesari
með skýra og þægilega rödd. Ég
hrósaði honum oft fyrir góðan
lestur og fann að hann var þakk-
látur fyrir að ég kynni að meta
þennan góða hæfileika hans.
Vikulegir tímar þessa litla lestr-
arklúbbs okkar voru ávallt mikið
tilhlökkunarefni og sýna vel vin-
áttu og trygglyndi Stefáns og
Marsibilar.
Ég sakna Stefáns sárt en er
þakklátur fyrir margar góðar
minningar tengdar honum. Ég
votta Marsibil innilega samúð
mína og börnum þeirra, Hrafn-
keli, Vésteini og Bryndísi, svo og
öðrum ættingjum og vinum.
Blessuð sé minning Stefáns
Árnasonar.
Þorsteinn Þorsteinsson.
Miðvikudaginn 17. febrúar,
rétt fyrir klukkan átta um morg-
uninn, átti ég leið upp í Urriða-
holt um gatnamótin inn að Kaup-
túni. Veður var gott og
gatnamótin vel upplýst. Rúmum
hálftíma síðar var ég á leið til
baka. Var þá lögreglan búin að
loka af hluta gatnamótanna og
greinilega hafði orðið þarna al-
varlegur atburður. Nokkrum
klukkustundum síðar hringdi
Marsibil, eiginkona Stefáns
æskuvinar míns, í mig og sagði
mér hvað þarna hefði gerst, að
hann hefði orðið fyrir bíl og væri
látinn.
Um tíu ára aldur lágu leiðir
okkar Stefáns saman og það fór
strax vel á með okkur og smátt og
smátt þróaðist með okkur djúp
vinátta sem aldrei rofnaði. Sem
strákar lékum við okkur mikið
saman og á unglingsárunum vor-
um við mörg sumur saman í
byggingarvinnu. Þar kom vel í
ljóst hversu gríðarlega þraut-
seigur og fylginn sér Stefán var.
Sem ungur maður varð hann fyr-
ir miklum áföllum þar sem móðir
hans veiktist og dó fyrir aldur
fram og fyrri eiginkona hans og
einnig bróðir hennar létust í bíl-
slysum. Aldrei lét Stefán bugast
heldur stóð sig eins og hetja og
hélt áfram að lifa uppbyggilegu
lífi.
Um tvítugt gengum við frá
Hveravöllum, norður fyrir Lang-
jökul og suður Kaldadal, allt til
Þingvalla. Þetta var einum of stór
biti þar sem við gengum beinlínis
fram af okkur svo langt hlé varð á
slíkum ferðum. Árið 1996 geng-
um við með Marsibil og yngri
börnunum okkar aftur frá Hvera-
völlum norður fyrir Langjökul og
svo sunnan Norðlingafljóts niður
að Kalmanstungu í Borgarfirði.
Þetta var magnað ævintýri.
Árið 1974 bauð eðalvinur okk-
ar, Ólafur Guðmundsson, nokkr-
um félögum á skákmót og það
reyndist svo vel að til varð skák-
klúbbur sem hefur starfað æ síð-
an. Þessi kæri vinur okkar veikt-
ist alvarlega rúmlega sextugur
en honum var mikið í mun að
skákklúbburinn lifði áfram og
treysti Stefáni best til að halda
uppi merkjum hans. Þá eru eft-
irminnilegar jólaveislurnar sem
við vinirnir þrír héldum með fjöl-
skyldum okkar um árabil.
Stefán lifði mjög reglusömu og
heilbrigðu lífi og stundaði heilsu-
rækt af miklu kappi. Hann gekk
um götur bæjarins og synti eins
og selur. Kappið var það mikið að
eitt árið náði hann að synda yfir
400 km. Hann var sem sagt búinn
að huga vel að heilsu sinni og búa
sig undir langa ævi en var vissu-
lega ekki undirbúinn fyrir þenn-
an snögga og sviplega endi.
Það sem skipti Stefán mestu
máli var fjölskyldan og hann var
tilbúinn að gera allt til þess að
hlúa að og styðja sitt fólk. Hann
t.d. vílaði það ekki fyrir sér að
stökkva fyrirvaralaust til ann-
arra landa til að passa barnabörn.
Samband Marsibilar og Stefáns
var óvenjulegt og undravert hve
svo gjörólíkar manneskjur gátu
þróað svona fallegt og farsælt
hjónaband. Hann var innilega
stoltur af sinni frú og líka af öll-
um sínum afkomendum og
tengdabörnum og hann mátti svo
sannarlega vera það.
Það verða ekki framar fastir
liðir með mínum kæra vini, eins
og t.d. Kópavogssundlaug og
kaffi á Norðurbakkanum á laug-
ardagsmorgnum. Ég votta fjöl-
skyldu Stefáns mína dýpstu sam-
úð og óska þeim farsældar og
gæfu um alla framtíð.
Ingólfur H. Eyfells.
Nú þegar komið er að því að
kveðja frænda minn Stefán Árna-
son skjótast minningarnar fram.
Stefán var sonur Guðfinnu Guð-
mundsdóttur móðursystur minn-
ar og það var mikil samheldni í
fjölskyldu þeirra systra. Stefán
var aðeins fjórum mánuðum eldri
en ég og þær systur hittust oft
með synina. Stefán var í sveit í
Dalsmynni í Biskupstungum á
sjötta áratugnum og naut ég þess
að fá að dvelja með honum í
nokkra daga. Góðar minningar
um drengi að leik og um fjölmenn
fjölskylduboð ylja en þeim fylgja
líka söknuður eftir þeim sem
horfnir eru.
Samgangur var ekki mikill á
skólaárum fyrr en við hittumst í
Kennaraskólanum og útskrifuð-
umst þaðan árið 1965. Það var
mikil sorg þegar Stefán missti
fyrri konu sína Hrafnhildi frá
ungum syni. Hann sinnti hlut-
verki sínu sem einstæður faðir af
mikilli samviskusemi og ná-
kvæmni. Lánið lék við hann þeg-
ar hann kynntist Marsibil og fjöl-
skyldan stækkaði. Stefán og
Marsibil hafa notið samvista
bæði hérlendis og erlendis við
börn og barnabörn. Ræktarsemi
Stefáns við fjölskyldu birtist í
kveðjum og myndum og nú ný-
verið í góðu samtali okkar frænd-
anna í takmörkunum liðins árs.
Góður maður sagði eitt sinn að
tíminn hefur vængi á baki. En
það er ekki fyrr en hann er flog-
inn frá manni að maður tekur eft-
ir vængjunum. Þannig líður
manni á þessari stundu.
Kæra Marsibil, Hrafnkell, Vé-
steinn og Bryndís, við vottum
ykkur og fjölskyldum ykkar inni-
lega samúð á erfiðum tíma.
Karl G. Jeppesen og
Sigríður Hlíðar.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og við-
eigandi liður, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr felliglugg-
anum. Einnig er hægt að slá inn
slóðina www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og hve-
nær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks
hvaðan og klukkan hvað útförin
fer fram. Þar mega einnig koma
fram upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn. Ætlast er
til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni
undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað.
Minningargreinar