Morgunblaðið - 20.04.2021, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. APRÍL 2021
✝
Hafþór fæddist
á Laugavegi 71
í Reykjavík 7. apríl
1944. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans Foss-
vogi 5. apríl 2021.
Foreldrar hans voru
Jón Indriði Hall-
dórsson, f. 13. júní
1909, d. 1. mars
1989, og Geirný
Tómasdóttir, f. 1. september
1912, d. 29. júlí 1995. Systkini
Hafþórs voru: Magnea f. 16.11.
1932, d. 21.10. 2016, Elínborg, f.
18.9. 1934, Ásthildur Ása, f. 23.7.
1936, d. 27.6. 1993, Hafdís f.
28.10. 1939, d. 9.7. 2004, Guð-
björg, f. 29.12. 1942, óskírður
drengur, f. 13.6. 1945, d. 26.6.
1945, Jóna Geirný, f. 2.8. 1947, d.
15.5. 2017, Dagfríður Ingibjörg, f.
9.7. 1950, Halldóra, f. 29.7. 1952.
Hafþór kvæntist hinn 6.5. 1972
Lilju Hjördísi Halldórsdóttur, f.
7.5. 1951, og eignuðust þau tvö
börn, Þórunni Jónínu, f. 28.1.
1976, d. 7.4. 1991, og Viðar Þór, f.
maður varðskipanna þar til 8.
maí 1972 en þá var honum falið
að starfa við almannavarnir af
Pétri Sigurðssyni þáverandi for-
stjóra Landhelgisgæslunnar.
Árið 1969 starfaði Hafþór um
sex mánaða skeið ásamt Guðjóni
Petersen við að meta hættu og
staðsetja neyðarskýli fyrir al-
menning víðsvegar um land
vegna geislunar af kjarnorku
sem þá var helsta hætta sem talin
var steðja að heiminum. Hafþór
starfaði óslitið við almannavarnir
frá maí 1972 til 30. apríl 2004,
fyrst sem fulltrúi og síðar sem
deildarstjóri. Eftir hann liggja í
megindráttum neyðaráætlanir
sem enn er stuðst við vegna ým-
iskonar hættu.
Frá maí 2004 til september
2012 starfaði Hafþór sem kirkju-
vörður í Áskirkju.
Hafþór verður jarðsunginn frá
Áskirkju í dag, 20. apríl 2021,
klukkan 13.
Vegna fjöldatakmarkana
verða aðeins hans nánustu við út-
förina.
Útförinni verður streymt á:
https://youtu.be/gKCanjki8lw
Steymishlekk á útför má finna
á:
https://www.mbl.is/andlat
15.12. 1978, d. 14.1.
1983. Fyrir átti Haf-
þór soninn Tómas
Bolla, f. 28.11. 1967,
með Sigríði Guð-
mundsdóttur, f.
4.12. 1948, d. 4.6.
2020. Lilja gekk
Tómasi í móðurstað
þegar hún giftist
Hafþóri. Tómas er
giftur Edward
Duncan Subben, f.
13.7. 1980.
Hafþór ólst upp í Laufholti við
Ásveg í Reykjavík, þar sem nú er
Dragavegur 4. Hann gekk í
Laugarnesskóla og síðan Lang-
holtsskóla þegar hann var full-
byggður. Hann útskrifaðist sem
gagnfræðingur úr Gagnfræða-
skóla verknáms. Hafþór hóf nám
í Stýrimannaskólanum 1962 og
lauk námi með fullum réttindum
til skipstjórnar og að auki fjórða
bekk sem gefur rétt til að verða
skipherra á varðskipum. Hafþór
hóf störf hjá Landhelgisgæslunni
árið 1960 og að námi loknu varð
hann þriðji, annar og fyrsti stýri-
Elskulegi bróðir minn lést 5.
apríl síðastliðinn. Mikil er sorgin
núna hjá okkur öllum.
Við systkinin vorum níu, átta
systur og þú prinsinn. Við ólumst
upp í Kleppsholtinu og það var
bara eitt og hálft ár á milli okkar
svo það var margt sameiginlegt
með okkur, þú varst svo ljúfur
drengur Daddi minn. Við gátum
nú samt prakkarast; fyrir jólin
þegar við læddumst niður í stofu
til að skoða í pakkana og pota smá
göt í þá og gá hvað við sæjum.
Margs er að minnast. Eins og allir
vita vorum við þrjú systkini gift
þremur systkinum, það var mikill
samgangur á milli okkar allra. Við
ferðuðumst mikið saman, innan-
lands og utan, alltaf var jafn gam-
an að hlusta á þig lýsa öllu sem
fyrir augu bar.
Lilja og Daddi, það var alltaf
sagt Lilja og Daddi, ekki hægt
annað. Þau héldust alltaf í hendur
og gerðu allt saman og voru svo
hjálpsöm við allt og alla. Lífið hef-
ur ekki alltaf leikið við þau. Þau
eignuðust þrjú börn; Þórunni Jón-
ínu og Viðar Þór sem eru látin og
taka nú á móti pabba sínum, þar
verður mikið knúsast, og Tómas
Bolla, sem er nú stoð og stytta
mömmu sinnar ásamt Edward
sínum. Síðasta árið sem Diddi
bróðir Lilju lifði í baráttu sinni við
krabbamein buðu Daddi og Lilja
honum í mat oft í viku og bættu
okkur Ella Má í hópinn. Síðar þró-
aðist það í að við borðuðum hvert
hjá öðru þrisvar í viku. Við vorum í
mat hjá Ella okkar síðasta kvöldið
sem Daddi lifði á laugardegi, allir
voru glaðir og kátir. Svo kom sím-
talið daginn eftir að hann hefði
fengið heilablóðfall og lést hann
mánudaginn 5. apríl. Daddi bróðir
minn var einstakur maður í alla
staði. Ég sakna hans mikið, hugur
minn er núna hjá Lilju, Tomma og
Edward.
Guðbjörg (Gugga systir).
Við kveðjum og minnumst okk-
ar ástkæra Hafþórs Jónssonar
eða Dadda bróður eins og við köll-
uðum hann jafnan innan fjölskyld-
unnar. Hann var ekki aðeins
einkabróðir í stórum systrahópi
heldur okkar allra því það að eiga
bróður í raun er ómetanlegt.
Hann var kletturinn í fjölskyld-
unni og naut þar mikillar virðing-
ar fyrir sína einstöku mannkosti.
Það hefur verið höggvið stórt
skarð í hópinn okkar sem ekki
verður fyllt.
Vart er hægt að nefna Dadda
án þess að minnast á Lilju konu
hans. Þau stóðu ávallt saman sem
eitt. Þau hjónin hafa verið höfð-
ingjar heim að sækja alla tíð þar
sem hlýja og kærleikur tók á móti
okkur með þéttu faðmlagi, fögrum
orðum og góðum veitingum.
Daddi var mjög hagmæltur og
lætur hann eftir sig fjölda ljóða
sem hann var óspar á að gefa frá
sér við ýmis tilefni. Hafa margir
fengið frá honum falleg ljóð þar
sem ást, trú, von og kærleikur
hafa verið meginstefin ásamt
hvatningu og virðingu fyrir við-
komandi.
Skipulag og vandvirkni voru
hans einkenni og nutum við þess
fjölskyldan og allir ástvinir í rík-
um mæli. Hann hélt utan um
niðjatal Laufholtsfjölskyldunnar
og uppfærði reglulega eftir því
sem hópurinn stækkaði og hafi
hann ævarandi þakklæti fyrir.
Daddi átti langan og farsælan feril
sem stýrimaður hjá Landhelgis-
gæslunni og síðan fulltrúi og
deildarstjóri hjá Almannavörnum
ríkisins. Það má segja að hann hafi
marga ölduna stigið og leyst verk-
efni sín af stakri prýði.
Um leið og við þökkum okkar
ástkæra bróður og mági ómetan-
lega samfylgd í lífinu vottum við
Lilju, Tomma, Edward og öllum
ástvinum dýpstu samúð. Megi
góður guð styrkja ykkur og varð-
veita um ókomna tíð.
Dagfríður og Árni.
„Og þarna er Daddi bróðir.
Sérðu hvað hann naut sín vel?“
sagði amma Ásta með blik í auga
þegar við sátum saman og skoð-
uðum ljósmyndir úr fimmtugsaf-
mæli hennar fyrr um sumarið. Ár-
ið er 1986 og hún hafði haldið
mikla veislu heima hjá sér í Kefla-
vík. Amma hélt ekki margar veisl-
ur á sinni stuttu ævi og henni var
mikið í mun að vel tækist til enda
hafði hún vikum saman hlakkað til
að hitta alla fjölskylduna. Ég sá að
það gladdi hana að innstu hjarta-
rótum hvað bróðir hennar
skemmti sér vel.
Íslenskan er auðugt tungumál
en samt finnst mér ég ekki finna
réttu lýsingarorðin sem fanga
nógu vel hversu hjartahlýr og ein-
stakur maður hann frændi minn
var í alla staði. Það bókstaflega
geislaði af honum gæskan og fagn-
aðarfundir í hvert sinn sem við
hittumst. Opinn faðmur og koss á
kinn. Gáskafullur húmor og
glettni einkenndu hann í sam-
skiptum en Hafþór var líka heill
hafsjór af fróðleik. Hann var örlát-
ur á viskubrunninn sinn og fræddi
yngri kynslóðir Laufholtsættar-
innar um allt góða fólkið okkar
sem á undan fór. Við þekkjum því
uppruna okkar og sögu vel og
þökkum það Dadda frænda.
Daddi og Lilja urðu fyrir því
óbærilega áfalli að missa tvö börn
sín úr sama erfðagalla. Það er ofar
skilningi okkar meðalmanna
hvernig hægt er að sættast við
önnur eins örlög en það gerðu
þessi hjón af slíkri fágun að það
vekur ævarandi aðdáun allra sem
næst þeim stóðu. Hvorki biturð né
harðneskja náði bólfestu í brjóst-
um beggja. Til þess voru þau of
kærleiksrík, auðmjúk, samhent og
trúuð á skapara lífsins sem fyrir
öllu sér. Það dofnaði aldrei birtan
yfir þeim, lífsgleðin og dillandi
hláturinn var áfram á sínum stað.
Ég get ekki talið fjölda þeirra
skipta á lífsins leið sem ég hef
freistast til að detta í svolitla
sjálfsvorkunn eða bölsýni og hef
þá getað rétt af kúrsinn með því
að hugsa til fordæmis Dadda og
Lilju. Það hefur ætíð gefið mér
brosið og bjartsýnina á nýjan leik.
Eftir fráfall langafa og lang-
ömmu urðu Daddi og Lilja ætt-
arhöfðingjarnir. Þau tóku okkur
öll í fangið og héldu hópnum sam-
an. Of margt af okkar fólki hefur
kvatt alltof snemma og þá hafa
Daddi og Lilja huggað og miðlað
af reynslu sinni. Þeirra vegna höf-
um við haldið keik áfram og aldrei
glatað þeim góðu eiginleikum sem
prýtt hafa fjölskylduna frá Lauf-
holti kynslóð fram af kynslóð.
Margs er að minnast og efst í
huga er þakklætið. Við Símon
geymum á tryggum stað fallegt
ljóð sem Daddi samdi handa okk-
ur á giftingardaginn okkar sem
var einmitt 25 árum eftir fimm-
tugsafmælið góða. Aftur stór-
veisla í fjölskyldunni og amma
Ásta með í anda. Daddi frændi
naut sín vel og það gladdi mig að
innstu hjartarótum. Nú hafa þau
systkinin sameinast á ljóssins
lendum með yndislega fólkinu
okkar. Minning þeirra er sú
stjarna sem áfram vísar veginn í
anda þess sem öll vor ráð hefur í
hendi sér.
Elsku Lilja og Tommi. Við Sím-
on vottum ykkur okkar dýpstu
samúð og biðjum algóðan Guð að
varðveita ykkur.
Guðfinnur Sigurvinsson.
Ekkert varir að eilífu, það á
einnig við um lífið og þann tíma
sem við fáum hér á jörðu. Það er
bæði erfitt og skrýtið að hugsa
hvað skal segja þegar maður
stendur frammi fyrir því að kveðja
frænda sinn sem var um leið ein-
stakur og góðhjartaður vinur.
Margs er að minnast og brölluð-
um við svo sannarlega margt sam-
an í áranna rás. Það eru forrétt-
indi að hafa fengið að vera
samferða Dadda frænda og Lilju
frænku í gegnum lífið. Betri hjón
er ekki hægt að hugsa sér, ein-
staklega hlý, hjálpsöm og yndis-
leg. Alltaf fyrst til að rétta fram
hjálparhönd ef á þurfti að halda.
Matarklúbburinn okkar er mér
sérstaklega minnisstæður, sem
ber það skemmtilega nafn
Hrukkudýrafélagið. Ég var kos-
inn formaður með öllum greiddum
atkvæðum og tek það embætti
mjög alvarlega. Við hittumst um
páskana, borðuðum saman, hlóg-
um og skiptumst á sögum sem
margar hverjar voru missannar.
Daddi frændi lék á als oddi og var
þetta sannkölluð gæðastund. Erf-
itt er að sætta sig við að nú sé
hann farinn.
Elsku Lilja mín, Tommi og Ed-
ward, missir ykkar er mikill, en í
sársaukanum er ríkidæmi að eiga
hafsjó af minningum um mann
sem var okkur öllum sönn fyrir-
mynd í mildi sinni og kærleika.
Elsku Daddi minn, þú munt
alltaf eiga sérstakan stað í hjarta
mínu. Ég bið algóðan Guð að leiða
þig inn í ríki sitt, þar sem hið heil-
aga ljós skín skærast. Hafðu þökk
fyrir allt og hvíldu í friði.
Þín frænka,
Ólöf Inga (Olla).
Skjótt skiptast veður í lofti. Við
vorum að borða hjá mér „covid-
kúlan“ á laugardagskvöld. Á
sunnudagsmorgun kvartaði Daddi
um höfuðverk. Hann var fluttur á
sjúkrahús og lést um klukkan 14 á
mánudegi af heilablæðingu.
Við Daddi vorum ungir þegar
leiðir okkar lágu saman. Gugga
systir hans og Halli bróðir minn
voru par. Stuttu síðar hitti ég syst-
ur þeirra, bað hennar og fékk. Síð-
ar heillaði Daddi litlu systur okkar
og gengu þau í farsælt hjónaband.
Það ríkti alltaf samheldni og vin-
átta á milli okkar í þessum systk-
inahjónaböndum. Laufholtsstór-
fjölskyldan, Hafþór, systur,
makar og afkomendur, var sér-
staklega samheldinn hópur. Gott
er að minnast jólaboða og þorra-
blóta. Byrjaði allt í heimahúsum
en endaði í sölum þegar afkom-
endum fjölgaði. Sumarútilegur
byrjuðu á lítilli eyri í Kjósinni en
fluttust fljótlega á stærri tjald-
svæði. Hafþór var þar fremstur
meðal jafningja, söng, sagði sögur
og lék, samdi spurningar og
stjórnaði keppni. Hafþór var hag-
mæltur. Allir nánustu fengu
kveðjur í bundnu máli á afmælum,
stundum gráglettnar. Hann sendi
jólakveðjur í bundnu máli á hverju
ári og orti reglulega falleg ástar-
ljóð til konunnar sem hann unni.
Frá því að ég kvæntist Jónu og
hann síðar Lilju höfum verið mikið
saman. Ferðast saman innanlands
og utan. Ógleymanlegar ferðir eru
þegar Tommi og Edward buðu
okkur Jónu, Hafþóri og Lilju til
London. Þeir fóru með okkur um
Ermarsundsgöng til Belgíu og
víðar. Seinna þegar Jóna mín og
Halli bróðir voru látin tóku þeir
hús á leigu skammt frá heimili
sínu og buðu mér, Guggu, Hafþóri
og Lilju til Windsor. Þar fórum við
víða gangandi og akandi. Þegar
Tommi stjórnar ferðinni er aðeins
farið á valin veitingahús. Okkur
bræðrum tókst að fá hann með
okkur í Strætókórinn, þar fór
hann beint í 1. tenór. Í Strætó-
kórnum áttum við margar
skemmtilegar stundir með góðum
mönnum og konum. Hafþóri var
skipulag einkar lagið. Hann varð
fljótlega ritari Strætókórsins og
síðar tókum við að okkur stjórn á
norrænu kórasambandi vagn- og
sporvagnsstjóra, NSSF. Þá tóku
við ferðalög um Norðurlönd á
stjórnarfundi, söngmót og gagn-
kvæmar heimsóknir til vina í öðr-
um kórum. Hafþór og Lilja voru
einstök. Mættu alltaf fyrst, í gleði
og í sorg. Umvöfðu syrgjendur,
mundu öll barnaafmæli, fóru viku-
lega á Grund til að greiða og
gleðja Dúnu, yndislega aldraða
frænku. Gáfu Hringnum andvirði
jólagjafa sem látin börn þeirra
hefðu fengið ef þau hefðu lifað. Ég
gæti haldið lengi áfram. Stóra
gleðin í lífi Hafþórs og Lilju, fyrir
utan Tomma og Edward, var fjöl-
skyldan á Otrateig. Tryggðatröllið
Vilborg, æskuvinkona Þórunnar
heitinnar, hélt alltaf sambandi við
Lilju og Hafþór. Þetta samband
þróaðist í einlæga elsku og vináttu
milli þeirra allra, Hafþórs, Lilju,
Vilborgar, Davíðs eiginmanns
hennar og barnanna. Það veitti
Hafþóri og Lilju endalausa gleði
að fá að fylgjast með Emil í fót-
bolta, Steinunni Ástu í fimleikum,
fá að sækja Hauk Tuma í leik-
skóla. Þessi vinátta og gagn-
kvæma elska gaf Hafþóri og Lilju
mikið. Hafþór, kæri vinur, takk
fyrir allt. Guð blessi minningu
þína.
Már Elías M. Halldórsson.
Örlögin réðu því að börnin mín
eiga aukasett af ömmu og afa.
Tvær stúlkur sín á hvorum aldr-
inum, sem hvorug bjó í Hlíða-
hverfi, stunduðu báðar nám í
Hlíðaskóla af ólíkum ástæðum og
með þeim myndaðist svo sterkur
vinskapur að hann entist fram yfir
andlát annarrar og blómstraði í ást
og vináttu við Hafþór og Lilju, for-
eldra Þórunnar Jónínu sem lést
árið 1991 og bróður hennar Tómas
Bolla.
Örlögin réðu því að ég og Vil-
borg Helga fluttum í Laugarnes-
hverfið 2004 þar sem Hafþór og
Lilja hafa búið í um 40 ár og sam-
gangur við þau hjón jókst með
hverju árinu, sér í lagi eftir að
börnin okkar Emil, Steinunn Ásta
og Haukur Tumi komu í heiminn.
Börnin og við hjónin nutum góðs
af ást og umhyggju Hafþórs og
Lilju, fólki sem hefur kennt okkur
svo mikið á lífið og tilveruna, fólki
sem kann að umgangast gleði og
sorg af æðruleysi og virðingu, fólki
sem gekk hlið við hlið í 50 ár, hönd
í hönd, samrýnd hjón sem elskuðu
hvort annað. Það er ekki hægt
annað en að dást að, elska og vera
þakklátur fyrir Hafþór og Lilju.
Já örlögin réðu því að ég kynnt-
ist Hafþóri Jónssyni í gegnum
konu mína sem eftir andlát vin-
konu sinnar heimsótti vini sína í
Brekkulæknum reglulega. Á fal-
legu heimili þeirra hjóna, sem
stendur vinum þeirra ætíð opið,
prýða fjölskyldumyndir veggi og
hillur í bland við fallegan texta og
tákn sem minnir okkur á að í lífinu
skiptast á skin og skúrir. Hafþór
var maður hátíðisdaga og gerði af-
mælis- og aðra tyllidaga eftir-
minnilega með því að semja ljóð til
vina og búa um þau á fallegum
kortum. Hann gaf af sér alla daga,
alltaf. Hann var þakklátur fyrir
vinskap annarra og óhræddur að
tjá sig með orðum sem opnuðu á
hug hans og hlýju í garð vina
sinna. Í dag reyni ég að fylgja for-
dæmi hans og þakka fyrir mig með
þessum orðum, fyrir þá vináttu
sem hann sýndi mér og þá lexíu
sem líf hans er mér og öðrum.
Örlögin réðu því að Hafþór
kvaddi okkur of snemma um
páskahelgina síðustu. Skyndilega
er líf okkar breytt. Skyndilega er
samvera með Hafþóri orðin að
minningum einum. Það er erfitt að
takast á við þá staðreynd en þá er
gott að leita í reynslubanka og lær-
dóm Hafþórs og Lilju sem hafa
haldið á lofti minningu barna
sinna, Þórunnar Jónínu og Viðars
Þórs, á svo eðlilegan og fallegan
hátt. Þannig lifum við áfram með
vitneskjunni um að dauðinn er
hluti af lífi okkar og gleðjumst yfir
því hvað tilveran getur verið falleg
í sorg og í gleði.
Örlögin réðu því að ég eignaðist
vin að eilífu, fram yfir líf og dauða,
í Hafþóri Jónssyni. Ég verð að ei-
lífu þakklátur fyrir vináttu Haf-
þórs, Lilju og Tómasar Bolla.
Hvíl í friði, elsku vinur. Faðm-
aðu Þórunni og Viðar frá mér. Ég
skal faðma fólkið þitt hérna megin!
Davíð Hauksson.
Í dag er kvaddur einn af okkar
bestu vinum og nágranni til fjölda
áratuga, Hafþór eða Haffi eins og
við kölluðum hann. Hann var snill-
ingur á svo margan hátt. Maður
kom aldrei að tómum kofunum í
samræðum við hann.
Hafþór var einstaklega ljúfur
og hlýr maður sem mikill missir er
að úr fjölskyldu- og vinahópnum.
Hann var fljúgandi hagmæltur og
góður penni. Höfum við öll vinir
hans og félagar notið góðs af því í
afmælum og á öðrum gleðistund-
um.
Hann hefur verið félagi í
Strætókórnum til fjölda ára og
unnið fyrir hann bæði hér og er-
lendis í samverkefnum norrænna
kóra. Nú hefur allt félagsstarf og
kórastarfsemi legið niðri vegna
heimsfaraldursins, svo minna hef-
ur verið um hópa, samveru og
gleðistundir.
Aldrei vitum við hvenær okkar
endastöð er í þessu jarðlífi. En
ekki grunaði okkur að þetta yrði
okkar síðasta samverustund sem
við áttum fyrir örstuttu á heimili
okkar hjóna þar sem við vorum að
gleðjast og njóta með þeim ásamt
öðrum vinum með því að rifja upp
gamlar minningar úr svo fjöl-
mörgum ferðum sem við höfum
farið í saman innanlands og er-
lendis. Gömul myndbönd voru
spiluð frá mörgum mismunandi
tímabilum og upplifðum við ynd-
islegar minningar af æviferli okk-
ar í þeim. Þessi kvöldstund var
dásamleg og verður dýrmæt okk-
ur öllum í minningabankanum.
Það hefur alltaf verið gaman og
gott að skreppa til þeirra hjóna í
kaffi á þeirra fallega heimili og oft-
ar en ekki hefur maður kvatt með
gjafir, holl ráð og blessunarorð.
Göngutúrarnir þeirra hjóna eru
alþekktir hjá okkur í Laugarnes-
inu og margar kveðjur borist okk-
ur frá börnunum okkar og vinum
sem búa í hverfinu sem hafa hitt
þau á þeirra daglegu göngu.
Elsku Lilja mín og fjölskylda,
við sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og þökkum
fyrir liðnar stundir.
Eygló og Reynir.
Í dag kveðjum við Hafþór Jóns-
son eða Dadda eins hann var kall-
aður meðal okkar sem þekktum
hann best. Með honum er genginn
tryggur vinur og samferðamaður
sem við kynntumst eftir að leiðir
hans og Lilju frænku okkar lágu
saman fyrir tæplega hálfri öld.
Hafþór var ljúfur maður með
einstaklega gott skopskyn. Hann
var áhugasamur um menn og mál-
efni og í raun skipti ekki máli hvert
umræðuefnið var, pólitík, trúmál,
þjóðmál eða jafnvel heimspeki;
maður kom aldrei að tómum kof-
unum þar sem Hafþór var annars
vegar. Hann var traustur og greið-
vikinn og því er ekki að undra að
honum hafi verið falin ábyrgðar-
störf á lífsleiðinni, fyrst sem stýri-
maður hjá Landhelgisgæslunni frá
árinu 1960 og síðar sem deildar-
stjóri almannavarnadeildar ríkis-
lögreglustjóra. Eftir hann liggja
neyðaráætlanir sem enn er stuðst
við á vegum almannavarnadeildar
ríkislögreglustjóra.
Hafþór og Lilja voru samrýnd
hjón, félagslynd og gáfu af sér
mikla hlýju og vináttu. Eitt skær-
asta ljósið í minningu um hann eru
jólakortin frá þeim hjónum sem
ævinlega innihéldu hugljúf ljóð sem
Hafþór orti á aðventunni. Trú hans
var sterk og það sem einkenndi ljóð
hans voru „trú, von og kærleikur“
sem lýstu svo vel lífssýn þessa ljúfa
manns.
Það hefur verið ánægjulegt að
fylgjast með einlægu og einstöku
sambandi þeirra hjóna við systkin
beggja og hefur þessi hópur haldið
góðu sambandi í gegnum tíðina
með matarboðum, ferðalögum og
öðrum samvistum þar sem slegið
hefur verið á létta strengi.
Við þökkum þeim hjónum, Haf-
þóri og Lilju Hjördísi, vináttu og
kærleika sem þau hafa ávallt sýnt
okkur öllum. Sér í lagi viljum við
þakka þá alúð og umhyggju sem
þau hafa veitt undirritaðri, móður
okkar, á liðnum árum á Dvalar-
heimilinu Grund.
Með Hafþóri er nú fallinn frá
traustur og vandaður maður sem
er sárt saknað; það eru mikil for-
réttindi að hafa fengið að kynnast
honum.
Við vottum Lilju, Tómasi Bolla,
Edward Duncan og fjölskyldunni
allri innilega samúð og vonum að
minningin um góðan mann verði
þeim huggun í harmi.
Guðrún Eyjólfsdóttir (Dúna)
og fjölskylda.
Hafþór Jónsson
- Fleiri minningargreinar
um Hafþór Jónsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.