Morgunblaðið - 03.05.2021, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. MAÍ 2021
Magnússon rektor MR veitti mér
góðfúslega leyfi til fararinnar og
við ferðuðumst víða um Svíaríki,
lékum í skólum og ýmsum tón-
leikasölum, aðallega íslenska tón-
list. Alltaf spilaði Sigga Vikivaka
Sveinbjörns Sveinbjörnssonar í
miðju efnisskrárinnar við dúndr-
andi undirtektir. Í slíkri ferð
myndast eðlilega sterk vinabönd.
Eftir útskrift úr Tónó fluttist ég
til London þar sem ég bjó rúmlega
allan áttunda áratuginn og þar
lágu leiðir okkar Siggu aftur sam-
an. Hún kom til borgarinnar til að
mennta sig frekar í píanóleik með
áherslu á meðleik. Þar hafði hún
fundið frábæran kennara, Rex
Stephens, virtan listamann, sem
verðlaun í samleik í Royal Aca-
demy of Music eru nú heitin eftir.
Hann var með stúdíó í fallegri
íbúð sinni í Earls Court og nem-
andinn var beðinn um að koma
með sólista með sér svo frekara
gagn yrði að tímunum. Mér var
bæði ljúft og skylt að fylgja Siggu
minni í allmarga tíma og prófessor
Rex kenndi okkur báðum margt í
listinni að leika saman á tvö hljóð-
færi svo sem best mætti verða.
Minnisstætt er mér þegar hann
bað okkur um að ganga með sér
um gólf með sitt hvora hönd á baki
okkar og ýmist þrýsti mjúklega
eða gaf eftir. „Svona á accomp-
agniment að vera!“ Við æfðum
okkur oft heima hjá okkur Helgu
uppi í Notting Hill og spiluðum og
æfðum allt mögulegt, sumt stund-
um á léttari nótum. Sonur okkar
Daði, þá lítill snáði, stóð við píanó-
ið og hlustaði á okkur spila Scott
Joplin og síðan hefur The Enter-
tainer alltaf verið lagið hennar
Siggu Sveins í hans huga.
Hún var ein allra traustasta og
hreinskilnasta persóna lífs míns.
Við Ívar sendum fjölskyldu Sig-
ríðar Sveinsdóttur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guð veri með sálu hennar.
Einar Jóhannesson.
Í dag kveðjum við yndislega
vinkonu og soroptimistasystur.
Sigga, eins og hún var ávallt köll-
uð, glímdi við erfið veikindi und-
anfarin tvö ár. Í veikindunum
sýndi hún einstaka þolinmæði og
æðruleysi. Sigga kom í klúbbinn
okkar, Soroptimistaklúbb Bakka
og Selja, árið 1988, þ.e. um leið og
Arnheiður. Hún varð fljótt mjög
virkur félagi, sinnti m.a. gjald-
kerastörfum og síðan formennsku
á árunum 2000-2002. Á formanns-
árunum varð vinkona okkar fyrir
þeirri miklu sorg að missa mjög
snögglega eiginmann sinn, Guð-
mund. Sigga tók jafnframt að sér
störf fyrir Landssamband sorop-
timista. Hún sá um nafnalistann
til fjölda ára. Það verkefni lenti
sannarlega í góðum höndum því
samviskusemi, nákvæmni og
vandvirkni voru aðalsmerki
Siggu. Síðar gerðist hún ritstjóri
Fregna, blaðs landssambandsins,
ásamt Snjólaugu og að lokum
störfuðu þær Snjólaug saman sem
verkefnastjórar Bakka- og Selja-
klúbbsins. Þessi nána samvinna
„systranna“ Snjólaugar og Siggu
varð að djúpri vináttu. Sem verk-
efnastjórar höfðu þær á sinni
könnu létta íslenskukennslu fyrir
erlendar konur og bar Sigga hag
kvennanna mjög fyrir brjósti. Vin-
kona okkar var afar ljúf og um-
hyggjusöm, hugaði vel að þeim
sem áttu í erfiðleikum og opinn
faðmur beið nýrra systra. Látum
hér fylgja nokkur viðbrögð klúbb-
systra þegar þær fregnuðu andlát
Siggu okkar.
„Sigga var formaður þegar ég
byrjaði í klúbbnum og var alltaf
svo hlý og notaleg.“ „Þegar ég
kom í klúbbinn lét Sigga mér
strax finnast að við hefðum alltaf
þekkst.“ „Hún var eitthvað svo
góð manneskja og við áttum
stundum svo góð samtöl.“
Sigga var menntaður píanó-
kennari og nutum við soroptim-
istasystur aldeilis góðs af því,
fundir okkar í Bakka og Selja hóf-
ust iðulega með söng við undirleik
hennar. Jafnframt lék hún oft á
píanóið í stærri samkvæmum
systra. Kolbrún sótti um tíma
píanókennslu hjá vinkonu sinni.
Sigga var mikill húmoristi og gat
verið manna skemmtilegust þeg-
ar sá gállinn var á henni en okkar
kona vildi síður að sér yrði sagt
fyrir verkum.
Sigga var trúuð og þótti mjög
vænt um kirkjuna sína, Selja-
kirkju, en fjölskyldan bjó til
margra ára í Seljahverfi. Hún
saumaði út í undurfagran altaris-
dúk fyrir kirkjuna og þegar
kertavax skemmdi því miður
dúkinn þá saumaði hún snarlega
nýjan ásamt servéttum undir
kertin til að afstýra frekari slys-
um. Sigga erfði handavinnukunn-
áttu móður sinnar og var sífellt
að prjóna fallegar og litríkar flík-
ur handa dótturdætrunum.
Sigga átti sælureit í Úthlíð þar
sem hún dvaldi oft ásamt dætrum
sínum og fjölskyldu. Þær mæðg-
ur voru afar nánar og samrýndar
og sjá nú á eftir einstakri móður
og ömmu.
Fyrir hönd systra í Bakka- og
Seljaklúbbi sendum við þeim
Kristínu og Gerði ásamt fjöl-
skyldu þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Arnheiður Ingólfsdóttir,
Kolbrún Valdimarsdóttir,
Snjólaug Sigurðardóttir.
Ég kynntist Siggu fyrst í
Verslunarskólanum þegar við
sátum þar saman á skólabekk.
Við urðum fljótt vinkonur og sú
vinátta entist alla tíð. Við áttum
góðar stundir saman í Versló og
brölluðum ýmislegt. Sigga var
alltaf glaðvær og hafði smitandi
hlátur. Það var skemmtilegt að
vera með henni.
Eitt sinn fórum við í ferðalag
saman í Þórsmörk og sú ferð átti
eftir að verða afdrifarík fyrir mig.
Við vorum nokkur glöð ungmenni
sem fórum í ferð til að leyfa
tveimur ungum mönnum frá Ír-
landi og Ameríku að sjá dýrðina í
Þórsmörkinni. Með í þessari ferð
voru systkini sem voru vinir
Siggu, þau Margrét og Eiríkur.
Eiríkur varð svo eiginmaður
minn. Þannig var Sigga örlaga-
valdur í mínu lífi.
Við héldum svo hópinn og
gerðum margt skemmtilegt sam-
an, Margrét og Bjarni, Eiríkur
og ég, og svo bættist Guðmundur
í hópinn þegar þau Sigga fundu
hvort annað. Við fórum saman í
fjalla- og veiðiferðir eða áttum
einfaldlega góðar kvöldstundir.
Þessar samverustundir og vin-
átta okkar lifir og er dýrmæt í
minningunni.
Sigga og Guðmundur eignuð-
ust tvær yndislegar dætur, þær
Kristínu og Gerði, og samband
þeirra mæðgna var alltaf mjög
fallegt og náið og þær reyndust
mömmu sinni mjög vel eftir and-
lát Guðmundar og þegar heilsan
bilaði hjá Siggu. Ég sendi þeim
og fjölskyldunni allri innilegar
samúðarkveðjur.
Jónína Eggertsdóttir.
Sigríður Sveinsdóttir, Sigga,
lét af embætti formanns Félags
tónlistarskólakennara árið 1999
og hóf störf hjá Kennarasam-
bandi Íslands. Þar starfaði hún til
2012. Meðal verkefna hennar var
að halda utan um félagaskrá KÍ
og aðildarfélaga. Samstarfsfólk
hennar minnist hennar með hlý-
hug enda lét hún sér annt um það
þótt hún gæti vissulega verið föst
fyrir þegar henni þótti það þurfa.
Á góðum stundum átti hún það til
að setjast við píanóið og leiða
söng sem fyllti Kennarahúsið af
hlýju og gleði.
Sigga var félagsmálamann-
eskja með stéttarfélagshjarta.
Hún var einn þeirra máttarstólpa
sem byggðu upp samtök kenn-
ara. Skólafólk á henni mikið að
þakka. Fyrir hönd Kennarasam-
bands Íslands votta ég aðstand-
endum hennar okkar dýpstu
samúð.
Ragnar Þór Pétursson,
formaður Kenn-
arasambands Íslands.
✝
Emil fæddist í
Reykjavík
31.5. 1967 og lést
18.4. 2021.
Foreldrar hans
eru þau Anna J.
Hallgrímsdóttir og
Ólafur Emilsson.
Þau skildu. Eig-
inmaður Önnu er
Jóhannes B.
Helgason og eig-
inkona Ólafs er
Sigrún Ragna Jónsdóttir.
Systkin Emils eru:
1) Hrefna Björk Ólafsdóttir,
dætur hennar eru þær Harpa
Dís og Anna Sara.
2) Hallgrímur Ólafsson,
eiginkona hans Ásdís Elva
Pétursdóttir, börn þeirra eru
Ísabella Ýrr og Kormákur
Logi.
3) Líney Jóhannesdóttir,
eiginmaður Hafþór Kjerúlf
Jörgensson, dóttir þeirra
Anna Karólína.
4) Hildur Ólafs-
dóttir, börn henn-
ar, Díana Lilja,
Mikael Darri og
Jökull Ólafur.
Dætur Sigrúnar
Rögnu eru Ás-
gerður Ein-
arsdóttir og María
Helga Ein-
arsdóttir.
Emil gekk fyrst
í Melaskólann, en eftir að fjöl-
skyldan fluttist í Kópavoginn,
í Kársnesskóla og svo Þing-
hólsskóla. Emil varð stúdent
frá Fjölbraut í Garðabæ 1993.
Hann lauk prófi sem málari
1998 og varð það hans ævi-
starf. Hann var vandvirkur
málari og var sóst eftir að fá
hann í vandasöm verk.
Bálför Emils fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 3. maí
2021, kl. 15.
Að lifa afkvæmi sín eru í senn
óeðlileg og afar grimmileg örlög.
Lífið gengur jú út á það að hlúa
að afkomendum sínum, styrkja
þá í lífsbaráttunni og yfirleitt
reyna að vera til staðar ef eitt-
hvað bjátar á hjá þeim. Oftast
gengur þetta vel og hinir eldri
sofna svo í lok síns lífshlaups og
þeir yngri taka við keflinu. En
stundum snýst þetta við, hinir
ungu falla frá í blóma lífsins og
skilja foreldrana eftir ráðvillta
og hnípna, hafandi oft ekkert
annað eftir en minningarbrot að
ylja sér við.
Loftur Emil, eins og hann hét
fullu nafni, var fimm ára gamall
þegar hann kom inn í líf mitt.
Kátur strákur, svolítið baldinn
og uppátækjasamur og átti auð-
velt með að koma sér í mjúkinn
hjá rosknum konum, enda þótti
hann afar laglegt barn. Ég hafði
ekki búið lengi með móður hans
þegar hann var farinn að kalla
mig pabba og sama gerðu bæði
systkini hans líka, enda leit ég
alltaf á hópinn sem minn eigin
án þess að einhver faðir úti í
mannhafinu truflaði að ráði það
samband.
Og árin liðu fljótt. Emil gekk
fyrst í Melaskóla og seinna, eftir
að fjölskyldan flutti í Kópavog, í
Kársnes- og Þinghólsskóla og líf-
ið virtist ganga að óskum. En því
miður sannaðist á honum eins og
svo mörgum öðrum, að ekki fer
alltaf saman gæfa og gjörvileiki.
Emil var óheppinn í vali á fé-
lögum og fylgdi þeim oft út á
þær brautir sem foreldrar síst
vilja vita af. Vegna þessa átti
hann stundum erfið unglingsár
sem settu mark sitt á hann og
samband hans við annað fólk.
En Emil átti líka sínar sól-
skinsstundir. Hann bjó yfir ýms-
um hæfileikum og sá hlutina oft í
öðru ljósi en annað fólk og hafði
ánægju af því að sökkva sér ofan
í djúpar heimspekilegar vanga-
veltur og umræður. Hann lauk
stúdentprófi frá Fjölbrautaskól-
anum í Garðabæ 1993 og hafði
þá hug á sálfræðinámi, en hætti
við og lærði málaraiðn í staðinn,
sem hann stundaði síðan það
sem eftir var ævinnar. Hann var
vandvirkur fagmaður og eftir-
sóttur í vinnu og fólki fannst
þægilegt að hafa hann í vinnu
inni í íbúðum sínum.
Emil var mikið ljúfmenni og
viðkvæm góð sál. Hann kvæntist
aldrei og átti ekki börn sjálfur,
en var ákaflega barngóður og
var annt um alla þá sem voru
minni máttar. Hann hafði yndi af
tónlist og var vel lesinn á sumum
sviðum, sérstaklega þeim sem
snertu heimspeki. Því miður
gætti hann ekki alltaf að sér í
lífsins ólgusjó og galt fyrir það
með heilsu sinni og þrótti. Hann
lést á Akureyri þann 18. apríl sl.
Við, fjölskylda hans, kveðjum
hann með söknuði, en í þeirri
von og vissu að honum verði bú-
inn betri staður um aldur og ei-
lífð.
Pabbi,
Jóhannes Helgason.
Elsku bróðir minn, mikið er
sárt að þú sért ekki lengur hér
með mér.
Við vorum alltaf eins og sín
hliðin hvort á sama peningnum,
skiptum með okkur verkum
þannig að annað lærði á klukku
og hitt að reima, svissuðum
kjötbollum og kartöflum milli
diskanna okkar án þess að segja
orð og nokkur tæki eftir. Vorum
eiginlega eins og nánir tvíburar
alla tíð.
Það er með mikilli sorg í
hjarta sem ég kveð þig elsku
Emil, en ég hugga mig við að nú
vaknirðu upp í glampandi sól og
hita, sért verkjalaus og gangir á
fjöll hvern morgun, nú eða prílir
upp í næsta krana. Síðla dags
nýturðu þess svo að spjalla við
löngu látna hugsuði um hin
ýmsu hugðarefni þín sem eng-
inn hér átti gott með að svara
fyrir.
Ég mun halda í minninguna
um þig alla tíð, allar góðu stund-
irnar saman og ég veit að stelp-
urnar mínar gera það sama. Ég
mun læra að lifa lífinu án þín
þótt það sé eins og bakhliðina
vanti á peninginn minn, en ég
trúi því að þú sért á betri stað
og þér líði vel.
Ég sakna þín Emil,
þín systir
Hrefna Björk Ólafsdóttir.
Hann stóri bróðir minn var
alltaf kallaður Emil.
Elstur af okkur systkinum og
brautryðjandi okkar þriggja
elstu systkinanna í uppátækj-
um. Eldri systkini mín tvö voru
ávallt gríðarlega samrýnd og í
raun við öll þrjú. Út á við var
samstaða okkar svo sterk að
ekkert komst á milli. Okkar á
milli var oft núningur en það
vissu hins vegar fáir.
Samband okkar Emils var
misjafnt, allt eftir því hvað ald-
ursskeið um var að ræða.
Fyrstu ár mín og fram á ung-
lingsaldurinn var hann þessi
sem ég elti og gerði mitt besta í
að apa eftir. Mínar fyrstu minn-
ingar eru ég að elta hann upp á
þak, upp í tré eða inn á vinnu-
svæði. Hann var alltaf uppá-
tækjasamur og fór sínar eigin
leiðir í lífinu.
Á unglingsárunum hélt það
áfram. Það sem hann tók sér
fyrir hendur, það gerði ég líka.
Þvælast um helgar á planinu,
inni í nýbyggingum, í gömlum
ryðdalli hjá Vita- og hafnamála-
stofnun eða annað ámóta gáfu-
legt. Hann 13 – 14, ég um 11 ára
gamall.
Vinasambönd hans urðu sum
mín vinasambönd. Ég átti gott
aðgengi að vinum hans þrátt
fyrir aldursmun. Þó að hann
hafi eins og við systkinin misst
samband við vinina þá vildu þeir
alltaf fá fréttir af honum. Hann
hafði einhvern sjarma sem fólk
heillaðist af.
Emil bróðir tók alveg nýja
stefnu um 16 ára aldurinn þegar
hann fór í meðferð. Á þeim tíma
var það gríðarlega óvenjulegt að
pjakkur á þessum aldri færi í
meðferð. Það gekk vel hjá hon-
um en samband okkar gliðnaði.
Hann kláraði stúdentinn frá FG
og skráði sig í félagsfræði í HÍ.
Námið heillaði hann samt ekki
og fór hann að kaupa gamlar
kennitölur fyrirtækja og selja.
Á þessu lifði hann sem var þá
nokkuð óþekkt.
Eftir tæplega sex ára edrú-
mennsku var komin þreyta í
hann og áhuginn á AA-samtök-
unum fór dvínandi. Hann fór af
landi brott og endaði á Spáni,
þar endaði hans edrúmennska.
Þá var ég kominn á leiðarenda í
minni neyslu. Þegar Emil var
kominn í vinnu sem málari náð-
um við saman aftur. Ég hafði
starfað þá sem málari um stund
og unnum við saman hjá Blæ-
brigði þar til að ég flyst til Nor-
egs. Hann hélt áfram að starfa
hjá Blæbrigði og endaði á náms-
samningi.
Alveg án þess að tala saman
skráðum við okkur báðir í mál-
araiðn í Iðnskólanum, og út-
skrifuðumst 1998. Þar fundum
við að samstaðan var enn þá til
staðar ef eitthvað kom upp á.
Emil bróðir var einn af fær-
ustu málurum sem ég hef unnið
með, gríðarlega vandvirkur og
skilaði frábærri vinnu. Kannski
ekki alltaf sá hraðasti en vinnan
var framúrskarandi.
Hann kom ávallt fram af góð-
mennsku, þó að aðeins hafi glitt
í sérlundarsemi hans við og við.
Eftir sveinspróf flutti ég mig
um starfsgrein, en af og til tók
ég að mér verkefni í málningu,
afsökun til þess að vinna með
honum.
Hann var leitandi, víðlesinn
og fróður. Hann hafði alltaf
löngun til að skoða heiminn.
Hjálpsamur hvort sem um var
að ræða flutning eða fram-
kvæmdir, úrræðagóður og
lausnamiðaður.
Ekki átti ég von á að þú færir
svona ungur. Ég kem til með að
sakna þinna skrítnu samtala,
sem líklega voru fyrirsláttur til
að heyra í litla bróður. Ég kveð
með sömu orðum og þú laukst
öllum símtölum: Ég elska þig.
Hallgrímur Ólafsson.
L. Emil Ólafsson
Í síðustu viku
var ekki höggvið
skarð í fjölskyldu
mína heldur risa-
stór gjá þegar elsku mágur
minn og vinur féll frá eftir stutt
en erfið veikindi. Ég hef á þess-
ari viku gert ótal tilraunir til að
skrifa kveðjuorð en hef ekki get-
að komið frá mér orðunum þar
sem ég hef átt erfitt með að
trúa að þetta væri staðreynd.
Eggart var nefnilega gull í
gegn og á þeim 44 árum sem við
þekktumst sá ég hann aldrei
skipta skapi. Hann var eins og
lognið sem allir elska, alltaf ró-
legur, yfirvegaður, orðvar og
einstaklega hjálplegur en þó
alltaf svo stutt í húmorinn og
djúpa hláturinn hans. Til Egg-
Eggert
Bergsveinsson
✝
Eggert Berg-
sveinsson
fæddist 15. ágúst
1956. Hann lést 7.
apríl 2021.
Útför Eggerts
fór fram 16. apríl
2021.
arts var alltaf hægt
að leita og eftir
spjall við hann varð
bara allt betra.
Minningarnar eru
endalausar og þær
ætla ég að varð-
veita vel.
Um leið og ég
kveð þig elsku vin-
ur minn vil ég
þakka þér fyrir að
hafa svo oft haft vit
fyrir mér, fyrir að hlusta, fyrir
að kenna mér lítilli stelpu að
kasta og greiða úr línunni í mín-
um fyrstu veiðiferðum, fyrir að
hafa valið með mér fyrsta bílinn
minn og gert við hann 40 sinn-
um, fyrir að hafa deilt með mér
góðu rauðvíni, fyrir öll skemmti-
legu ferðalögin, fyrir hversu
góður þú varst börnunum mín-
um og fyrir allt og allt.
Elsku ljúfurinn minn, mikið
ósköp á ég eftir að sakna þín
sárt.
Guð geymi þig.
Þín mágkona og vinkona,
Arnbjörg Högnadóttir.
Kveðjustundir
eru alltaf erfiðar og
þessi endanlega er
nú svo erfið. Þú
varst einstakur Jón,
mikið þótti mér alltaf vænt um
þig, rólegur og hægur en fylgdist
vel með og húmoristi. Minntir
mig svo oft á pabba og fann ég þá
nærveru mikið. Við áttum okkar
sérstöku stundir nú sérlega
Jón
Tómasson
✝
Jón G. Tóm-
asson fæddist
11. apríl 1937.
Hann lést 14. apríl
2021.
Útför Jóns fór
fram 27. apríl 2021.
seinni ár í því sem
var bannað og átt-
um okkar sérlega
góðu samtöl.
Guð geymi þig.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna
tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin
stríð.
(Vald. Briem)
Elsku Þórey frænka, börn og
fjölskyldur, ykkar söknuður er
sár og mikill.
Erna Friðriksdóttir.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Minningargreinar