Morgunblaðið - 05.06.2021, Qupperneq 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. JÚNÍ 2021
Stórt skarð hefur
myndast í Árbakka-
fjölskyldunni okkar
eftir að þú, kæri
tengdapabbi, varst
kallaður frá okkur.
Þrátt fyrir veikindi gerðist
þetta alltof fljótt og söknuður er sú
tilfinning sem ríkir daglega.
Vissulega má þakka fyrir að þú
þurftir ekki að kveljast mjög lengi
en á sama tíma kemur eigingirnin
upp í manni þar sem maður óskar
þess heitt og innilega að hafa feng-
ið að hafa þig lengur hjá okkur.
Orðið tengdapabbi er kannski
ekki merkilegt orð í sjálfu sér en
við fráfall þitt áttaði ég mig raun-
verulega á því hvað felst í orðinu.
Fyrir mér varstu nefnilega ekki
bara pabbi barnanna þinna heldur
varstu pabbi allra tengdabarnanna
þinna líka og við það að koma inn í
fjölskylduna ykkar eignaðist ég
annan pabba, tengdapabba.
Þú varst frábær pabbi, afi og
langafi. Þú varst alltaf til staðar
fyrir okkur öll og það var enginn
greiði eða ósk of stór, það var öllu
reddað af Jóni Finni aka „Lord of
Iceland“.
Mig langar að kveðja þig með
þessum orðum:
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir og
hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orðið sem best lýsir þér.
(Teri Fernandez)
Þín tengdadóttir,
Ása Valdís Árnadóttir.
Elsku Jón Finnur! Einstakur
maður er fallinn frá! Þóranna hef-
ur misst sinn förunaut, börnin
pabba sinn, tengdapabba afa og
langafa. Stórt skarð er höggvið í
hópinn.
Þú varst alltaf til í tuskið, í leik
við barnabörnin og hrókur alls
fagnaðar!
Við öll fjölskyldan í Svíþjóð eig-
um ótal margar góðar og skemmti-
legar minningar frá okkar sam-
verustundum með þér og þínum.
Jón Finnur
Ólafsson
✝
Jón Finnur
Ólafsson fædd-
ist 28. október
1953. Hann lést 21.
maí 2021.
Útförin fór fram
3. júní 2021.
Þú hefur verið stór
þáttur í lífi okkar frá
1969/1970 þegar þú
komst inn í Hóla-
stekks-fjölskylduna.
Tobbi og við öll átt-
um góðan og trygg-
an vin í þér.
Alltaf varstu boð-
inn og búinn að gera
allt fyrir okkur. Þú
varst „pabbi“ henn-
ar Ingu í næstum níu
mánuði. Tókst alltaf á móti okkur
opnum örmum. Þið Þóranna opn-
uðuð upp heimilið ykkar fyrir okk-
ur trekk í trekk. Sýndir okkur
landið þitt, sem þú þekktir út og
inn. Þeir eru ekki fáir bíltúrarnir
sem þú hefur farið með okkur í og
sýnt okkur alla mögulega fallega
staði eins og til dæmis Gjána,
Þórsmörk, Landmannalaugar og
svo má lengi telja.
Að fá að vera í bústaðnum ykk-
ar Þórönnu, með ykkur og að fá
hann að láni til þess að við öll gæt-
um sýnt vinum og kunningjum fal-
lega landið okkar, er okkur mjög
dýrmætt.
Ekki fannst honum pabba/
tengdapabba leiðinlegt að vera
með ykkur í að byggja bústaðinn.
Þar fékk hann virkilega að vera
þátttakandi.
Það er ein setning sem við höld-
um að hafi ekki verið til í þínum
hugarheimi og það er „þetta er
ekki hægt“ eða „þetta gengur
ekki“, því þú sást bara möguleika
og aldrei erfiðleika.
Þín er sárlega saknað.
Elsku Þóranna systir og allur
stóri hópurinn ykkar, sem þið er-
uð með réttu svo stolt og glöð yfir
að eiga, megi Guð gefa ykkur
styrk til að komast í gegnum þetta
erfiða verkefni.
Nú kveðjum við þig Jón Finnur
í þetta sinn en við sjáumst síðar.
Þín mágkona,
Anna Jarþrúður, Thorbjörn,
Anna Katrín, Eva María, Inga
Karin, Róbert Sven Ingólfur og
þeirra börn og barnabarn.
Það er vont að sjá á eftir vinum
sínum, hvað þá á besta aldri. Það
er eins og spurningar um tilgang-
inn í lífinu gerist óþægilega áleitn-
ar og svörin fjarlægist enn meira.
Jón Finnur dró mig inn í Ár-
virkjann, eiginlega á hlaupum,
vorum að vísu vel kunnugir fyrir,
en hann sá eitthvað, sem gæti
passað saman hjá okkur. Það var
eftir á að hyggja ansi góð hug-
mynd. Þarna unnum við saman í
12 ár við vaxandi vináttu allan tím-
ann.
Það má segja að Jón Finnur
hafi verið svolítið af „gamla skól-
anum“ hvað varðar vinnu og lífs-
gildi. Mörkin milli vinnu og einka-
lífs voru afar óljós; eiginleiki, sem
maður finnur helst hjá gömlum
bændum, enda held ég að það hafi
alltaf blundað í honum bændasál,
þótt hann væri rafvirki. Mér
finnst bændasálir fallegastar og
bestar.
Annar eiginleiki sem ég heill-
aðist mjög af var þessi víggirðing
utan um Þórönnu og fjölskylduna
og þessi algera og skilyrðislausa
ást og umhyggja og einhvern veg-
inn eins og himinn og haf væru
milli þeirra og alls annars.
Smá dæmi. Ferð með atvinnu-
rekendum á Suðurlandi til Akur-
eyrar. Fundahöld og kynningar
og makarnir aðskildir í sér
skemmtiprógrammi allan daginn.
Farið á Pollinn (sem þá var að-
alstaðurinn á Akureyri) um kvöld-
ið. Þar hittust makar og fé-
lagsmennirnir eftir dags
aðskilnað. Fögnuðurinn hjá Jóni
Finni að hitta Þórönnu sína eftir
þann aðskilnað setti mér mark-
mið. Í svona hjónabandi vildi ég
vera, ég held reyndar að það hafi
ræst en það er önnur saga.
Það var mjög margt í fari Jóns
Finns sem hægt er að læra af. Til
dæmis að bíða ekki með að njóta
hlutanna. Ég held að hann hafi
notið lífsins vel og innilega. Alls
nema efri áranna. Þau fær hann
ekki.
Hugurinn á vafalaust oft eftir
að reika til hans og góðu stund-
anna og ég á örugglega aldrei eftir
að heyra í hljómsveitinni „Dire
Straits“ eða „Ég fer í fríið“ með
Sumargleðinni án þess að mynd af
Jóni Finni og Þórönnu í dúndr-
andi stuði skjóti upp kollinum.
Elsku Þóranna og fjölskylda.
Við Margrét sendum ykkur inni-
legar samúðarkveðjur og takk
fyrir að gefa okkur hlutdeild í
þessum yndislega félaga.
Jón Bjarnason.
Með söknuði kveðjum við góð-
an og gegnheilan vin, Jón Finn.
Alveg frá fyrstu kynnum hafa öll
samskipti okkar einkennst af heið-
arleika, hreinskilni og hlýju. Nær-
vera hans var einstök.
Jón Finnur og Þóranna hófu
ung sambúð og má segja að þegar
annað þeirra var nefnt á nafn, þá
fylgdi hitt með. Svona eins og kók
og prins; hvort um sig mjög gott
en langbest saman.
Samvera okkar jókst til muna
upp úr aldamótum þegar hugur
stóð til að byggja sumarhús á
erfðalandi fjölskyldnanna í Lands-
veitinni. Þar fengu mannkostir
Jóns Finns fljótt að skína. Hann
var óspar á aðstoð og allar ákvarð-
anir teknar með heildarhag og af
jarðbundnu áræði.
Ómælda gleði höfðum við af
undirbúningi ættarmóta og þar
hallaði ekki á Jón Finn í fram-
göngu né í öðrum sameiginlegum
framkvæmdum. Þar var hann
potturinn og pannan. Án hans
framtaks og forystu væru húsin á
svæðinu eflaust enn án rafmagns
og vatns. Ekki voru síðri heim-
sóknir okkar til þeirra í Hellalund.
Alltaf hlýja og vinarhugur.
Fjölskyldan er stór og samhent
og hafa þau hjón Jón Finnur og
Þóranna reynst afkomendum sín-
um einstök.
Það er sárt að sjá á bak góðum
vini en minningin og þakklætið í
hans garð mun lifa í huga okkar.
Við biðjum Þórönnu og afkom-
endum öllum blessunar í sorg
þeirra og missi.
Helgi og Ólöf.
Þegar kær vinur og samstarfs-
félagi til margra ára fellur frá
verður manni orðavant. Jón Finn-
ur var að ljúka löngu farsælu
starfi og lífið á efri árum blasti við
en þá gripu örlögin inn í og illvígur
sjúkdómur tók við og hafði betur.
Ég kynntist Jóni Finni fyrst í
Reykjavík þegar við vorum lær-
lingar í rafvirkjun hjá verðandi
tengdaföður hans, Ingólfi Björg-
vinssyni. Á þessum tíma tengd-
umst við sterkum böndum sem
styrktust enn frekar með árunum
í gegnum starf og leik.
Árið 1978 stofnuðu þrjár fjöl-
skyldur rafmagnsfyrirtækið Ár-
virkjann og var Jón Finnur einn af
fyrstu starfsmönnum þess, þá ný-
fluttur á Selfoss með fjölskyldu
sinni. Fljótlega gerðust þau hjónin
meðeigendur og síðar var hann
framkvæmdastjóri fyrirtækisins í
tuttugu og fjögur ár. Því starfi
gegndi hann með miklum ágætum
og ósérhlífni og oft var unninn
langur vinnudagur við lausn verk-
efna. Aldrei bar skugga á sam-
starfið og Jón Finnur hafði ein-
staka hæfileika að laða fram
jákvæða eiginleika hjá fólki með
léttleika sínum og hlýlegri fram-
komu.
Ég á ótal minningar úr veiði-
ferðum með Jóni Finni sem var
alltaf hrókur alls fagnaðar. Fjöl-
skylduferðir á Arnarvatnsheiði
gleymast seint þar sem bílar og
viðlegubúnaður var mjög frum-
stæður sé miðað við nútíma þæg-
indi. Á síðustu árum hefur það
verið það fastur liður að fara í
neta- og stangveiði í Veiðivötnum
og skiptir þá litlu máli hvernig
aflast, heldur félagsskapurinn og
spjallið í kofanum eftir góðan
veiðidag en aflatölur síðustu ára
hafa gegnum tíðina hækkað ört
eftir því sem leið á kvöldin og
kyrrð færðist yfir öræfin.
Jón Finnur var einstakur ferða-
félagi og mannkostir hans nutu sín
alltaf vel í góðra vina hópi.
Nú er komið að kveðjustund og
við Ingibjörg viljum þakka allar
frábæru samverustundirnar á
liðnum árum og sendum Þórönnu
og fjölskyldu hennar okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðj-
um Guð að gefa þeim styrk og
blessun. Minningin um góðan
dreng mun lifa.
Gunnar M. Einarsson „fóstri“.
Hann Jón Finnur vinur okkar
til 50 ára er látinn, allt of ungur.
Hann var alltaf hrókur alls
fagnaðar, léttur, skemmtilegur og
duglegur. Og hann var mikill fjöl-
skyldumaður, vildi alltaf hafa öll
börnin í kringum sig og gera
skemmtilega hluti með þeim.
Það voru ófá ferðalögin sem við
fórum í saman, Þóranna og Jón
Finnur og við Haukur, stundum
með börnin en líka bara við fjögur.
Þau Þóranna áttu alltaf jeppa
og það voru þau sem kynntu okk-
ur t.d. fyrir Landmannalaugum og
Þórsmörk sem voru ógleymanleg-
ar ferðir. Og svo allar bústaða-
ferðirnar, það var hlegið, spilað,
dansað og eldað og hlegið enn
meira. Það var oft haft töluvert
fyrir að komast, einu sinni fluttum
við vistir á snjóþotum vegna
ófærðar, en skárum samt ekkert
við nögl og farnar fleiri ferðir, það
er verið að tala um u.þ.b. kíló-
metra eða svo. Það voru líka
haldnar danskeppnir og þátttak-
endur ekki alltaf sáttir við dóm-
arann.
Og New York-ferðin. Þá var
sko verslað, skoðað, gengið og
gengið og hlegið. Eins og þegar
Jón Finnur og Haukur keyptu sér
jakkafötin. Mátuðu bara jakkana
en ekki buxurnar, kaupmaðurinn
tók bara mál af buxnalengdinni
þeirra, stytti svo buxurnar og föt-
in sótt daginn eftir. Þegar heim á
hótel var komið var farið að máta
og þá kom í ljós að þeir hefðu látið
plata sig, buxurnar voru hræðileg-
ar en það sem hægt var að hlæja.
Já, það er gott að eiga góðar minn-
ingar um góðan vin.
Missir hennar Þórönnu er mik-
ill, lífsförunautur og besti vinur er
farinn. Börnin þeirra, þau Arndís
Hildur, Ingólfur Örn, Ólafur Þór
og Anna Þóra og afabörnin hafa
líka misst mikið en það er gott að
þau eiga góðar minningar um góð-
an mann og styrkja vel hvert ann-
að.
Brynja Björk og Haukur.
Ég kynntist Jóni Finni 1988
árið sem ég byrjaði að læra raf-
virkjun í Árvirkjanum. Fyrstu
verkin voru einmitt unnin með
Jóni Finni, unnið var við nýlagnir
í uppsveitum Árnessýslu. Við fór-
um margar vinnuferðirnar sam-
an og fannst mér einstaklega gott
að vinna með Jóni Finni. Hann
var verkmaður góður og vand-
virkur, aldrei nein vandamál. Al-
veg sama hvert leiðir okkar lágu,
alltaf var hann með á hreinu hvað
öll fjöll eða fjallstoppar hétu og
hafði mjög gaman af því að upp-
lýsa mann. Síðar urðum við svo
heppin að fá tækifæri til að eign-
ast hlut í Árvirkjanum með þeim
félögum.
Jón Finnur vann sitt síðasta
verk fyrir Árvirkjann hinn 17.
maí. Eftir að veikindi hans komu
upp ætlaði hann að klára það
verkefni eins og önnur og koma
svo til baka til okkar í vinnu en
við vitum að hann verður með
okkur. Ég heimsótti Jón Finn á
spítalann um mánaðamótin apríl/
maí og við fórum yfir stöðuna,
hans hugur var algjörlega með
okkur í Árvirkjanum, hvort við
værum búnir að þessu eða und-
irbúa annað eða senda reikning
þangað. Við vorum lánsöm að fá
það tækifæri að vinna með Jóni
Finni. Hann hafði mikið jafnað-
argeð, töluglöggur og glöggur á
kostnað á verkefnum, virkilega
góður eiginleiki. Jón Finnur var
hrókur alls fagnaðar, alltaf léttur
og kátur, sögumaður góður, já
þær eru margar sögurnar sem
við munum halda áfram að rifja
upp. Jón Finnur var duglegur að
ferðast og fórum við í allnokkrar
starfsmannaferðir saman og það
var alveg sama hvar við vorum;
það var eins og hann væri alltaf á
sínum heimaslóðum, þekkti svo
vel til og erlendis fljótur að rata
þar um allt. Hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Englar eins og þú:
Þú tekur þig svo vel út
hvar sem þú ert.
Ótrúlega dýrmætt eintak,
sólin sem yljar
umhverfið vermir.
Þú gæðir tilveruna gleði
með gefandi nærveru
og færir bros á brá
svo það birtir í sálinni.
Sólin sem bræðir hjörtun.
Í mannhafinu
er gott að vita
af englum
eins og þér.
Því að þú ert sólin mín
sem aldrei dregur fyrir.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku Þóranna, börn og fjöl-
skyldur. Missir okkar allra er mik-
ill, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Guðjón og
Ingigerður (Gerða).
HINSTA KVEÐJA
Til langafa:
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson)
Þinn langafastrákur,
Elmar Darri.
Kallið er komið,
komin er nú stundin.
…
Vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Valdimar Briem)
Ég sit hérna heima og skrifa
þessa minningargrein um þig
minn kæri vinur, og bíð alltaf
Svavar
Jóhannsson
✝
Svavar Jó-
hannsson
fæddist 22. júní
1970. Hann lést 20.
maí 2021.
Útför Svavars
fór fram 4. júní
2021.
eftir skilaboðum
eða símtali frá þér
sem koma ekki
meir, þetta er eitt-
hvað sem mér datt
ekki í hug að ég
myndi vera að gera
núna, þar sem við
vorum búnir að
plotta ýmislegt fyr-
ir komandi sumar,
sem ekki verður.
Það tekur mjög á
að hugsa um allar góðu minning-
arnar, frá mínum fyrsta vinnu-
degi er ég mætti til vinnu á
Keflavíkurflugvelli eldsnemma á
mánudegi, og hitti þig á kaffi-
stofunni. Við smullum saman og
náðum að ræða heima og geima
frá fyrsta degi allt fram að þeim
síðasta, og þarna þróaðist traust
og góð vinátta í vel yfir áratug,
og fljótt urðum við heimagangar
hvor hjá öðrum, kaffi eða kók og
ekkert með því, alltaf stutt í
grínið og fjörið sem einkenndi
þig svo mikið. Hrefna gat bölvað
yfir því hvað við værum að
plotta og hvað við vorum að gera
af okkur, eins og smástrákar, al-
veg brjáluð, en vildi samt ekkert
vita; við flissandi blásaklausir
eins og alltaf, og hún glottandi
út í annað, enda ekki annað
hægt miðað við hvað okkur datt
stundum í hug að gera.
Ég á svo erfitt með að átta
mig á því að þú sért farinn kæri
vinur, og finnst allt svo tómlegt,
við töluðum saman á hverjum
degi, en allt í einu ekkert, ekkert
símtal, SMS, Snapchat eða skila-
boð á Messenger, bara þögn,
það er svo sárt að hugsa til þess.
Ég sakna þín ótrúlega og skila-
boðana með alls konar gríni af
Facebook eða tilvitnunum í
fréttir með athugasemdum frá
þér, þar sem þú varst búinn að
finna eitthvað fyndið við eða
tengdir við eitthvað sem við gát-
um hlegið yfir. Við hittumst á
hverri dag- eða næturvakt,
ræddum málin yfir kaffibolla og
fórum svo og unnum okkar
vinnu, ásamt því að plotta eitt-
hvað sem við gætum nýtt okkur.
Voru þau ófá símtölin og tölvu-
póstarnir sem við sendum frá
okkur til að fá fram réttlæti eins
og við kölluðum það, allt fyrir
lítilmanninn – þar sem við hrist-
um oft búrið svo rosalega að það
datt stundum í sundur, og auð-
vitað könnuðumst við ekkert við
neitt, blásaklausir alltaf.
Lífið getur verið hverfult og
oft ekki sanngjarnt, en þeir fara
fyrst sem guð elskar er sagt, og
hefur hann vantað fjörkálf og
húmorista til sín til að hrista upp
í hlutunum.
Ég mun ávallt sakna þín kæri
vinur, og veit við munum svo
hittast á ný þegar sá tími kem-
ur.
Elsku Hrefna, Jóhann Sævar,
Kristín Helga, Brimar Örn og
Elva Sif, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð, þar sem Svavar
var algjört gull af manni, sem
þótti ólýsanlega vænt um fjöl-
skyldu sína.
Ég kveð þig nú kæri vinur,
Kveð þig í hinsta sinn.
Íslenski eðal hlynur,
einstaki vinur minn.
(Valdimar Lárusson)
Þinn vinur,
Hörður Hersir.
Elsku Svavar minn. Ég veit
ekki hvað ég á að segja, það er
enn svo óraunverulegt að þú
sért farinn frá okkur. En mig
langar til að þakka þér fyrir alla
vináttuna sem við áttum í gegn-
um árin, þú varst minn besti og
traustasti vinur. Frá fyrsta degi
urðum við strax góðir vinir þrátt
fyrir að tala ekki sama tungu-
mál. Eftir að ég kom inn í fjöl-
skylduna þína óx vinátta okkar
og við náðum alltaf vel saman,
sama hvað við gerðum. Ég gat
alltaf treyst á þig og leitað til
þín, sama hvað var. Þú gafst
mér mikla öryggistilfinningu.
Við brölluðum margt saman,
byggðum hús, fórum í þó nokkr-
ar utanlandsferðir, vinnuferðir,
horfðum á fótboltaleiki saman og
lengi mætti telja. Þú heimsóttir
fjölskylduna mína úti nokkrum
sinnum og það var ómetanlegt,
sýndir mínum uppruna mikinn
áhuga og fyrir það er ég þakk-
látur. Þér var alltaf tekið vel,
sama hvar þú varst, þú hafðir
þessa góðu og skemmtilegu nær-
veru. Þú varst mikill húmoristi
og tókst margar eftirhermur,
meira að segja gastu gert grín
að mér en alltaf á góðan hátt.
Það verður tómlegt án þín.
Elsku Lufsi, ég mun sakna
þín mikið. Hver mínúta með þér
var ómetanleg og ég er þakk-
látur fyrir allar góðu minning-
arnar. Ég óska öllum að eignast
jafn góðan vin og þú varst. Ég
trúi að þú sért á góðum stað
núna. Hvíldu í friði elsku vinur.
Þinn vinur,
Mariusz.