Morgunblaðið - 14.06.2021, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. JÚNÍ 2021
Útför í kirkju
Allt um
útfarir
utforikirkju.is
haldið svo fallega og vel utan um
mig, alltaf. Það var bæði hlegið og
það var grátið saman. Mamma
kenndi mér svo margt, hefur alltaf
styrkt mig og stutt í gegnum lífið.
Ég er óendanlega þakklát fyrir
okkar fallega og nána samband,
allt fram á síðasta dag.
Ekkert er gefið í þessu lífi, aldr-
ei, en ástina og kærleikann tekur
enginn frá manni.
Megi sálin hennar mömmu lýsa
fallega þar sem hún er nú, falleg
og blíð, skær og björt, ástrík og
kærleiksrík, eins og hún.
Minning um góða móður sem
elskaði og gaf óskilyrt lifir í hjarta
mínu og er með mér ávallt.
Óendanlegt þakklæti og ást til
þín, elsku mamma mín.
Erna.
Elsku mamma verður borin til
hinstu hvílu í dag. Lífið er fallegt og
líka erfitt, elsku mamma þekkti
það. Mamma stóð af sér mikla
storma þó farangurinn hafi oft ver-
ið mjög þungur og maður skildi
ekki hvernig hún fór að. Hún
þurrkaði tárin mín, tár hennar
runnu líka en oft innra með henni,
tárin sem er svo erfitt að þerra. Nú
græt ég án þín í fyrsta skipti, dauði
þinn er fyrsta sorg mín sem ég
tekst á við án þín. Ég elska mömmu
nánast án þess að vita af því. Þegar
hún er farin finn ég hvað ræturnar
liggja djúpt og munu aldrei hverfa.
Mamma var alltaf til staðar, hvatti
mig áfram, vafði mig umhyggju,
kenndi mér svo margt.
Mamma gaf mér fallegt háls-
men og eyrnalokka í mars fyrir
ári, skart sem ég met mikils, við
giftum okkur báðar með það. Dag-
inn sem hún sagði mér að nú skyldi
ég taka það og varðveita þá
hringdi síminn og hún fékk pláss á
hjúkrunarheimili sem hún var bú-
in að bíða eftir. Þá sagði hún: „Það
borgar sig að gefa, maður fær það
alltaf margfalt til baka.“ Þessi
saga minnir mig á aðra sögu, þeg-
ar ég var lítil stelpa á Höfn,
mamma var að taka saman föt sem
átti að senda til bágstaddra í Bi-
afra. Hún hafði tekið rauða flauels-
pilsið mitt með. Ég var ekki alveg
sátt með það en henni tókst að
sannfæra mig. Þegar fréttir komu
í sjónvarpinu frá Biafra um send-
inguna, þá horfðum við á og hún
benti mér á litla káta stelpu í rauða
pilsinu mínu. Ég fattaði það ekki
fyrr en löngu seinna hvað hún var
heppin að myndirnar hefðu verið í
svarthvítu. Ég sé enn litla káta
stelpu í rauða pilsinu.
Börnin mín fengu líka að njóta
ástar hennar og umhyggju. Það
var alltaf svo gaman þegar afi og
amma komu til Lyon. Svo amma
ein, börnin mín nutu þess að deila
sínu daglega lífi með ömmu.
Amma kom og sótti þau í skólann,
fór með þeim upp í „garðinn okk-
ar“. Embla var svo glöð þegar
amma kom á danssýningu hjá
henni, þau spiluðu ólsen-ólsen
saman. Amma kenndi þeim vísur
sem þau kunna enn. Örn-Calvin,
Sólon og Embla-Signý dáðu og
dýrkuðu ömmu sína og sama var
með Kam eiginmann minn. Þegar
mamma hitti Kam í fyrsta sinn
myndaðist strax gagnkvæm virð-
ing milli þeirra og þó þau töluðu
ekki sama tungumál myndaðist
sterkt samband á milli þeirra.
Örn-Calvin og Embla gátu því
miður ekki verið með okkur í dag,
hugur þeirra er hjá okkur. Við vor-
um orðin vön því að margir kíló-
metra skildu á milli en samt vorum
við öll saman. Ég vissi þegar
mamma kom fyrir áttræðisafmæl-
ið sitt til Frakklands með systrum
mínum að það væri síðasta ferðin
til Frakklands. En ég vonaði að við
ættum eftir að koma oftar til Ís-
lands til að sjá mömmu. Næsta
ferð var plönuð í ágúst, ég trúði því
að við myndum sjást einu sinni enn
þó ég hafi á seinni árum oft haldið
að þetta væri í síðasta sinn sem við
hittumst.
Þetta einstaka orð mun ég aldr-
ei segja framar við neinn: Mamma!
Elsku mamma, ég elska þig.
Hvíldu í friði.
Anna Signý.
Ég er búinn að
þekkja Eyfa því sem
næst frá því hann
fæddist fyrir réttum
49 árum. Foreldrar
hans bjuggu á Lambavatni sem er
ysti bærinn á Rauðasandi. Pabbi
og Tryggvi voru jafnaldrar og
miklir vinir. Þeir stunduðu bú-
skap skammt frá hvor öðrum all-
an sinn starfsaldur. Mikill sam-
gangur var milli bæjanna. Oft var
farið í heimsóknir án þess að eiga
annað erindi en að hittast, spjalla
saman og drekka úr kaffibolla.
Einnig var hjálpast að eftir þörf-
um. Eitt sinn fyrir margt löngu
skrapp ég út eftir með hey-
hleðsluvagninn að hjálpa Tryggva
við að koma þurru heyi í hlöðu.
Hann hafði síðar gaman af því að
segja frá hvað ungir bræður
hefðu orðið uppnumdir yfir því
hvað drifskaftið á vagninum hefði
verið langt. Síðar eignuðust þeir
sjálfir margar stórar vélar með
löngum drifsköftum þegar bú-
skapurinn efldist og vélvæddist.
Eyfi fór í bændaskólann á
Hvanneyri og síðar í rafvirkja-
nám sem varð hans fagsvið. Hann
var engu að síður alltaf viðloðandi
búskapinn á Lambavatni sam-
hliða svo mörgu öðru sem hann
lagði gjörva hönd á. Eyfi var mik-
ið náttúrubarn. Hann var bros-
mildur og glaðsinna, afar léttur á
fæti, þekkti sínar heimaslóðir
flestum betur, klettamaður með
afbrigðum, félagslyndur og vin-
sæll leiðsögumaður og fræðari um
sitt nánasta umhverfi. Marga
þekki ég sem hafa komið úr
gönguferðum um Rauðasand eða
nánasta nágrenni, uppnumdir yfir
hinum frábæra leiðsögumanni
sem hafði leitt þá um ýmis torleiði
sem þar er að finna ásamt því að
miðla miklum fróðleik um sína
heimahaga. Ég var svo heppinn
fyrir um 10 árum síðan að vera
með í gönguhóp sem gekk um
Sigluness- og Skorarhlíðar undir
leiðsögn Eyfa. Þar upplifði ég
þessa hlið hans af eigin raun.
Hann var eftirminnilegur öllum
sem voru svo heppnir að njóta
leiðsagnar hans og aðstoðar í
brattlendi og tæpum slóðum þar
vestra.
Á seinni árum hitti ég Eyfa oft-
ar en ekki á frjálsíþróttamótum
hvort sem var að sumri eða vetri.
Hann og Magga voru óþreytandi
við að mæta með börnin til að taka
þátt í íþróttastarfi og -mótum um
land allt. Þau voru mjög samstíga
í að gefa börnum sínum kost á að
þroska hæfileika sína í þeim efn-
um ekki síður en aðrir sem áttu
um styttri vegalengdir að fara.
Það er mikill harmur sleginn
þegar svo góður drengur, sem
Eyfi var, fellur frá í blóma lífsins
frá stórri fjölskyldu. Eftir sitja
minningar um brosmildan, vin-
margan, hjálpsaman og góðan
dreng sem var hvers manns hug-
ljúfi.
Fyrir hönd fjölskyldunnar frá
Móbergi sendi ég innilegar sam-
úðarkveðjur til Möggu og
barnanna, Erlu mömmu Eyfa,
systkina hans og fjölskyldu.
Gunnlaugur A. Júlíusson.
Fátt er sorglegra en þegar fólk
á besta aldri deyr af slysförum.
Fregnin af fráfalli Sveins Eyjólfs
Tryggvasonar, Eyfa, fékk mjög á
okkur. Eyfi var þrekmikill og fíl-
hraustur, fimur bjargsigmaður og
mikill útivistarmaður. Öllu þessu
kynntumst við þegar hann var
með okkur. Hann var leiðsögu-
maður í mörgum ferðum Ferða-
Sveinn Eyjólfur
Tryggvason
✝
Sveinn Eyjólf-
ur Tryggvason,
fæddist 26. maí
1972. Hann lést 30.
maí 2021.
Útförin fór fram
12. júní 2021.
félags Íslands inn í
surtarbrandsnámur
í Stálfjalli, þar sem
hann leiddi hópa um
snarbrattar Sjöund-
árskriður, stýrði
bátum undir Látra-
bjarg fyrir Ferða-
félagið og gekk með
hópum um Látra-
bjarg.
Eyfi var einstak-
ur maður, eljusam-
ur, úrræðagóður, bóngóður og
alltaf glaðvær. Eyfi var léttur í
spori og hljóp yfirleitt við fót.
Hann var íþróttamaður og stund-
aði hlaup og var einnig í sjósund-
shópi vaskra Patreksfirðinga sem
fara í sjóinn allan ársins hring.
Þar var hann einstakur félagi.
Honum var margt annað til lista
lagt, t.d. fær rafvirki og reyndist
okkur vel við breytingar á raf-
magni heima fyrir og einnig lag-
færingar í Franska kaffihúsinu á
Rauðasandi.
Íbúar Vesturbyggðar hafa
misst rafvirkja sem vann við fagið
í húsum, bátum og vélbúnaði
sveitabýla í hreppnum. Fyrir okk-
ur er missirinn mikill og munum
við sakna hans sárt, en miklu
meiri er missir Margrétar og
barna þeirra, og annarra ná-
kominna ættingja og vina. Við
sendum þeim okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Gísli Már Gíslason og
Dröfn Árnadóttir.
Af þér er ég kominn undursamlega
jörð:
eins og ljós skína augu mín á blóm þín
eins og snjór lykja hendur mínar um
grjót þitt
eins og blær leikur andardráttur minn
um gras þitt
eins og fiskur syndi ég í vatni þínu
eins og fugl syng ég í skógi þínum
eins og lamb sef ég í þínum mó.
Að þér mun ég verða undursamlega
jörð:
eins og sveipur mun ég hverfast í
stormi þínum
eins og dropi mun ég falla í regni þínu
eins og næfur mun ég loga í eldi
þínum
eins og duft mun ég sáldrast í þína
mold.
Og við munum upp rísa undursamlega
jörð.
(Jóhannes úr Kötlum)
Það er sárt að hugsa til þess að
hitta ekki Eyfa aftur. Eyfi var
okkar allra. Hann mætti alltaf á
svæðið brosandi, kurteis og eitt-
hvað svo einstaklega ljúfur. Eyfi
var hógvær leiðtogi hvort heldur
sem horft er til námsáranna á
Hvanneyri eða kynna okkar af
honum síðar. Hann var mikill
húmoristi, alltaf með í öllu og frá-
bær vinur sem gott var að leita til.
Mörg okkar hittu Eyfa árlega á
Unglingalandsmótum þar sem
hann, ásamt yngri börnunum, elti
Möggu og keppendur milli keppn-
issvæða. En þrátt fyrir annríki
hafði hann alltaf tíma til að spjalla
við gamla skólafélaga, spyrja
frétta og rifja upp gamlar minn-
ingar. Þá litu þau Magga líka
gjarnan við hjá skólafélögum á
ferðum þeirra um landið og á
ferðum okkar vestur tóku þau
okkur alltaf opnum örmum. Gleði
og kærleikur einkenndi þær sam-
verustundir.
Sumarið 2016 buðu þeir bræð-
ur, Steini og Eyfi, ásamt Möggu
okkur bekkjarfélögunum vestur á
Rauðasand. Eyfi þekkir vel sögu
svæðisins, hverja þúfu og hverja
klettaskoru betur en flestir aðrir
og því ekki ónýtt að hafa hann
sem leiðsögumann. Þeir bræður
fóru meðal annars með hópinn út í
Sjöundaá, Skor og Stálvík sem
gaman var að sjá og fræðast um.
Þá voru ófáar sögur sagðar um
smalamennsku sem ekki getur
talist auðveld í þessum snarbröttu
fjöllum. Með þeim hjónum og
Steina áttum við yndislega helgi í
dásamlegum félagsskap bæði á
Rauðasandi og á heimili þeirra á
Patreksfirði.
Rauðisandur og sú stórbrotna
náttúra sem Eyfi ólst upp í hefur
eflaust mótað hann að einhverju
leyti, traustur, harður af sér en
samt svo ljúfur og góður. Virðing
hans fyrir náttúrunni og sam-
ferðafólki sínu var eftirtektarverð
og umhyggja hans fyrir fjölskyldu
og vinum var aðdáunarverð. Betri
félaga er vart hægt að hugsa sér.
Magga, Edda Sól, Saga, Hall-
dór Jökull, Vilborg Líf, Tryggvi
Sveinn, Hekla Margrét, Dalrós
Ása Erla og Steini og fjölskylda,
við vottum ykkur öllum okkar
dýpstu samúð. Öllum ættingjum
Eyfa, samstarfsfólki og vinum
vottum við einnig innilega samúð.
Eyfi lifir áfram í minningum okk-
ar.
F.h. vina og bekkjarfélaga á
Hvanneyri 1991
Birna Davíðsdóttir.
Hinar björtustu stjörnur virð-
ast lýsa allt of stutt.
Hvernig er hægt að skrifa
minningarorð um einstaka mann-
veru, sem ekki var hægt að lýsa.
Þegar Eyfi frá Lambavatni barst
í tal og viðkomandi virtist ekki
kannast við nafnið reyndi ég að
lýsa Eyfa, en gafst þó alltaf upp
og sagði: „Þú verður að kynnast
honum Eyfa. Eyfi er einstakur.
Eyfi er snillingur. Eyfi er upplif-
un.“
Eyfi var ekki mikið fyrir að
vera í sviðsljósinu þótt hann væri
magnaður rafvirki, en úti í nátt-
úrunni var hann algjörlega á
heimavelli. Einstakur dýravinur
og náttúrubarn, smaladrengur og
sigmaður við Látrabjarg. Alltaf
einu skrefi lengra en hinir, hlaup-
andi á milli kletta, kátur, bros-
andi, léttur á fótum.
Enda var hann alltaf að, alltaf á
hlaupum, að gera allt fyrir alla,
vinnandi daga og nætur. Ég man
oft eftir honum borðandi stand-
andi eða að laga eitthvað talandi í
síma. Aðspurður af hverju hann
væri oft að blikka öðru auganu,
hvort það væri eitthvað að sjón-
inni hjá honum, svaraði hann að
hann notaði bara eina linsu og
hana til skiptis í hvort auga til að
hvíla hitt augað á meðan. Þannig
náði hann að gera meira yfir dag-
inn, meira en við öll hin.
En Eyfi gaf sér alltaf tíma fyrir
spjall. Hann elskaði mannfólkið
og sögur þess. Þegar hann hlust-
aði hallaði hann sér pínu fram
með höfuðið aðeins til hliðar, full-
komlega einbeittur og með svo
mikilli einlægni að andlitið endur-
speglaði allar tilfinningar. Hann
virtist faðma mann í samræðun-
um. Á þessum örfáu augnablikum
sem hann hafði ekkert fyrir stafni
lagði hann hendurnar saman,
enda vissi hann ekkert hvað átti
að gera við þær á meðan.
Eyfi var hin ljúfasta sál og
hjartagóður drengur og brosið
hans bræddi ætíð alla í kringum
hann. Eyfi sýndi skilyrðislausa
umhyggju fyrir öllu í sínu um-
hverfi, mönnun, dýrum og nátt-
úru og hafði fordómalausan áhuga
á öllu milli himins og jarðar. Hann
hafði svo sterka, einlæga áru sem
lýsti allt andrúmsloftið. Þess
vegna elskuðu allir Eyfa.
Það að setjast niður og lýsa
Eyfa með örfáum orðum nær
aldrei að fanga hver hann var og
er jafn óraunverulegt og óraun-
sætt eins og hans skyndilega frá-
fall var. Hvað með allar samræð-
urnar sem við áttum eftir að eiga,
sögurnar sem við áttum eftir að
heyra og öll ævintýrin sem við átt-
um eftir að upplifa saman? Allt
sem hann átti eftir að gera?
Þótt það sé ólýsanlegur missir
fyrir hans yndislegu fjölskyldu,
vini og allt samfélagið á sunnan-
verðum Vestfjörðum er það
ennþá meiri missir fyrir þá sem
fengu ekki að kynnast honum
yndislega Eyfa okkar.
Katharina (Rína), Jakob
og börn.
Unglega, strákslega, náttúru-
barnið Eyfi. Sagan segir að á dán-
ardegi Eyfa hafi náttúran þagnað
í Patreksfirðinum. Ég hugsa að
allir náttúruvættir svæðisins hafi
í sameiningu lotið höfði og vottað
náttúrubarninu sínu virðingu
sína. Er hægt að hugsa sér mann
eins og Eyfa, eins og saklaust og
einlægt barn í fullorðinslíkama en
á sama tíma svo þroskaður og stór
og mikil persóna? Aldrei að
traðka né að ráðast yfir nokkra
manneskju. Fyrir Eyfa voru allir
jafnir, aldrei heyrði maður Eyfa
tala illa um nokkra manneskju.
Hann var síður en svo skoðana-
laus, ó nei, það var sko hægt að
tala við hann um nánast hvað sem
er. Ekki að hann þættist vita allt,
hann hafði hreinlega alltaf svo
mikinn áhuga á öllu sem maður
var að tala um. Já, þetta hljómar
eins og lofsöngur og lygi en í al-
vöru, við sem þekkjum Eyfa, já
þið vitið hvað ég er að tala um.
Eyfi hafði þann hæfileika að láta
manni líða eins og maður væri
einstakur. Álfakóngur af Rauða-
sandi.
Ég mun ætíð varðveita minn-
ingarnar um Eyfa og samveru-
stundirnar með fjölskyldunni.
Gúmmíbátaferð undir Látra-
bjarginu, við með lítil börn og ég
sjóhrædd en í þeirri ferð var ég
aldrei hrædd; treysti Eyfa 100%.
Hann þekkti sjóinn, öldurnar, sel-
ina og náttúruna. Hlaupatúrarnir
okkar út að stapanum. Ítölsku
fjölskyldumatarboðin okkar á
Þjórsárgötunni. Sérstaklega er
mér minnisstætt eftir fæðingu
Dalrósar þegar öll fjölskyldan
dvaldist hjá okkur og það var gist
í hverjum krók og kima. Ein dýr-
mætasta minningin er þegar ég
fékk að vera til staðar við fæðingu
Vilborgar og Dalrósar. Ég ætla að
lokum að minnast á hlaupatúrinn
okkar á Höfn í brjáluðu veðri. Við
létum Jón keyra okkur 30 km frá
Höfn. Stundum var meðvindurinn
svo mikill að við fukum áfram eða
mótvindurinn þannig að við nán-
ast skriðum í götunni. Eftir á við-
urkenndi Eyfi að hann væri nú
eiginlega ekki í formi en þetta
hefði verið hressandi. Aldrei hefði
hann gefist upp drengurinn.
Eyfi elskaði fjölskylduna sína
takmarkalaust. Hann var alltaf
svo hrikalega skotinn í Möggu
sinni; það sást langar leiðir hvern-
ig hann horfði á hana. Þó svo Eyfi
hafi alltaf unnið of mikið þá fannst
mér Magga og Eyfi eins og jin og
jang. Bættu hvort annað upp, allt-
af lifandi og stöðugt að taka
breytingum og nutu hvort annars
og fjölskyldunnar. Hjartað hans
var eins og risastór blómagarður,
honum þótti vænt um alla og birt-
an frá honum endalaus.
Eyfi var ein af þeim mannver-
um sem gaf allt skilyrðislaust;
aldrei að ætlast til að fá eitthvað
tilbaka. Það sem þú sendir frá þér
kemur til baka og það kemur svo
sannarlega í ljós núna í þessum
harmi sem fjölskylda Eyfa er að
ganga í gegnum; frá samfélaginu
og í raun landinu öllu berst sam-
kennd, kærleikur og manngæska.
Eyfi og Magga hafa alltaf gefið
ótrúlega mikið af sér.
Elsku Magga, Edda Sól, Saga,
Halldór Jökull, Vilborg Líf,
Tryggvi Sveinn, Hekla Margrét,
Dalrós Ása Erla og aðrir fjöl-
skyldumeðlimir. Hugur og hjarta
okkar Jóns liggur hjá ykkur nú og
ætíð. Við munum vera til staðar
fyrir ykkur og styðja gullin hans
Eyfa.
Martha og Jón.
Gátum ekki og vildum ekki
trúa fregninni sem okkur hjónum
barst sunnudaginn 30. maí. Sorg-
in er ólýsanleg sem á þessum degi
yfirtók líf fjölskyldunnar að Sig-
túni 4. Samhentu stóru fjölskyld-
unnar þar sem allir fá að blómstra
og alltaf er einstakt að heim-
sækja. Vináttan við Möggu nær
yfir langan tíma en kynni okkar af
Eyfa sannfærðu okkur við fyrsta
fund um að þarna hafði Magga
tengst einstökum manni. Lífs-
gleðin og ást Eyfa á Möggu og
börnunum var svo áberandi og
tær. Í fimmtugsafmæli Möggu
síðasta sumar upplifðum við vel
hve sterkan og náin vinahóp fjöl-
skyldan á á Patreksfirði, það er
ómetanlegt á stundum sem þess-
um. Með þessum fátæklegu orð-
um viljum við þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast Eyfa og geym-
um allar fallegu minningarnar um
einstakan mann. Hugurinn er hjá
ykkur alla daga, Magga, Edda
Sól, Saga, Halldór Jökull, Vilborg
Líf, Tryggvi Sveinn, Hekla Mar-
grét, Dalrós Ása Erla, og fjöl-
skyldunni allri.
Gunnar Páll og Oddný.
Í dag er borinn til grafar vinur
okkar, Sveinn Eyjólfur Tryggva-
son frá Lambavatni á Rauða-
sandi.
Það hvarflaði ekki að okkur
fyrir tveimur vikum síðan, þegar
Eyfi var að leggja lokahönd á lýs-
ingu nýrrar sýningar á safninu að
við yrðum í dag að rita þessi
minningarorð um hann. Eyfi,
ásamt Kára samstarfsmanni sín-
um, hefur verið reglulegur gestur
á safninu, yfirleitt til að redda ein-
hverju rafmagnstengdu, en
stundum líka til að skoða og
spjalla. Oft kemur Eyfi fyrir sem
söguhetja í leiðsögn okkar um
safnið. Fólk er áhugasamt um
bjargið, bjargnytjarnar og lífið á
svæðinu fyrr á tímum og vill vita
hvort enn sé sigið eftir eggjum.
Þá hefur verið gott að geta sagt
sögur af Eyfa. Gjarnan er honum
þá líkt við íslenska útgáfu af
köngulóarmanninum og látið
fylgja að heima biðu hans ástkær
eiginkona og sjö börn. Stundum, á
eggjatíma, var jafnvel hægt að
bæta við að ef fólk gengi aðeins
lengra en að Ritugjá, gæti það séð
Eyfa og félaga í björgunarsveit-
inni Bræðrabandinu að síga eftir
eggjum.
Við erum fyrst og fremst þakk-
lát fyrir tækifærið til að kynnast
þessum merka manni, en harm-
urinn og missirinn er stór.
Við sendum Margréti, börnun-
um og fjölskyldunni allri, vinum
og samstarfsmönnum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Inga Hlín Valdimarsdóttir
Óskar Leifur Arnarsson
Minjasafni Egils Ólafssonar
að Hnjóti