Morgunblaðið - 30.06.2021, Síða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. JÚNÍ 2021
✝
Haukur Skær-
ingsson fædd-
ist í Reykjavík 11.
maí 1960. Hann
varð bráðkvaddur
á heimili sínu í
Hafnarfirði sunnu-
daginn 13. júní
2021.
Foreldrar hans
voru Skæringur
Bjarnar Hauksson,
f. 24.5. 1937, d. 1.12.
2011, og Hulda Sigurjónsdóttir,
f. 31.3. 1934. Systkini Hauks eru
Sigrún Gróa, f. 31.1. 1958, Bára,
f. 4.2. 1959, og Sigurjón, f. 3.12.
1962. Haukur kvæntist Selmu Jó-
hannesdóttur 23.3. 1985, þau
áttu saman eftirtalin börn: 1)
Birgir Örn, f. 8.10. 1984, börn
hans: a) Ingibjörg
Eva, f. 2013, b)
Hlöðver Bjarki, f.
2015, c) Marta Rún,
f. 2017, 2) Bjarki
Freyr, f. 16.1. 1989,
sambýliskona hans:
Hjördís Anna Sölva-
dóttir, f. 8.3. 1993,
börn þeirra: a)
Alexandra Líf, f.
2013, b) Frosti
Freyr, f. 2019. Fyrir
átti Selma dótturina Mörtu Rut,
f. 20.8. 1981, sem Haukur leit
ætíð á sem dóttur sína, dætur
hennar: a) Nadía Ósk, f. 2003, b)
Hildigunnur, f. 1998. Þau skildu
árið 1990. Haukur kvæntist aftur
28.10. 2011, eftirlifandi eig-
inkona hans er Ma Del Rosario
Estrella og á hún synina Juan
Pedro Estrella, f. 23.9. 1987, bú-
settan í Mexíkó, og Joseph
Cardenas Estrella, f. 30.8. 1997.
Haukur flutti ungur í Hafnar-
fjörðinn og var í Lækjarskóla og
eftir grunnskóla fer hann í Flens-
borgarskólann í Hafnarfirði og
síðar Héraðsskólann á Núpi. Árið
1978 fer Haukur að vinna uppi á
velli hjá Kananum og lærir bif-
vélavirkjun meðfram því starfi,
hann útskrifast sem bifvélavirki
árið 1985, starfaði hann þar í
mörg ár eftir útskrift. Árið 2000
hóf hann störf hjá Heklu í
ábyrgðardeild til 2010, þaðan í
Frumherja í eitt ár, eftir það hóf
hann störf hjá Bílson og starfaði
þar allt til síðasta dags.
Útför Hauks verður frá Víði-
staðakirkju í dag, 30. júní 2021,
klukkan 13.
Streymt verður frá útför:
https://tinyurl.com/cdbayyss
Virkan hlekk á streymi má
finna á:
https://www.mbl.is/andlat/
Sunnudagurinn 13. júní 2021
mun aldrei liða úr minni, dagurinn
þegar heimurinn stoppaði og ver-
öldin hrundi. Pabbi minn er dáinn,
hvernig gat það gerst? Hvers
vegna hann? Ungur maður í blóma
lífsins. Ég er enn að bíða eftir sím-
talinu sem pabbi hringir og segir
mér hvað gerðist þennan morgun,
sé hann fyrir mér koma labbandi
niður tröppurnar heima hjá sér ný-
kominn úr sturtunni, hlæjandi og
segir hvað gekk á þarna uppi. Aldr-
ei hefði mig órað fyrir því að það
væri hægt að finna svona mikið til
af söknuði og sorg. Mér fannst
pabbi ódauðlegur, hann átti alltaf
að vera hérna með okkur, veit að
það er eigingjarnt en hann átti
samt svo mikið lengri tíma eftir.
Ég sá lífið alltaf fyrir mér með
hann innanborðs og að ég myndi
heimsækja hann á elliheimilið.
Pabbi var alltaf til staðar fyrir mig,
og alla sem þurftu, alveg sama
hversu stórt eða lítið var í gangi,
skutla mér út um allan bæ eða
hjálpa mér að setja saman hús-
gögn, jafnvel hringja út um allt fyr-
ir mig bara af því að ég „þorði“
ekki, því ég var búin að ýta hlutum
á undan mér. Hann var alltaf
mættur til að ýta við mér og hjálpa
mér með mitt klúður, skoðun á bíl-
inn já og smyrja hann, því ég er al-
gjör slugsi. Á sama tíma og ég sé
ekki fyrir mér neina gleði fram
undan og það að ég hélt að ég
myndi aldrei brosa aftur, þá er ég
samt svo full af þakklæti yfir tím-
anum sem ég fékk og öllu sem við
gerðum saman. Er búin að brosa
og gleðjast síðustu daga yfir góð-
um og dýrmætum minningum.
Costco-ferðir með pabba eru eitt
það fyndnasta sem gerðist, það
þurfti að þræða hvern einasta gang
og skoða nánast hverja vöru og ef
ég ætlaði að fara aðra leið en hann
þá sagði hann „það er skipulag“.
Allir bíltúrarnir „bara eitthvað“
niður á höfn var mjög vinsælt og á
bílasölur aftur og aftur. Ferðin sem
við fórum hringinn í kringum land-
ið á sólarhring, alveg óvart, því það
þurfti alltaf að fara aðeins lengra
og ég ekki alveg með landakorta-
lesturinn á hreinu. Það er gott að
ylja sér við góðar minningar og
verður svo lengi sem ég lifi.
Ég á ekki eftir að skilja hvers
vegna pabbi var tekinn frá okkur
svona fljótt og óvænt! Ég spyr
mig ótal spurninga á hverjum degi
aftur og aftur sem ég veit að ég fæ
aldrei svar við. Það stingur í hjart-
að að keyra fram hjá húsinu hans
á hverjum degi og hann er ekki úti
með hundinn. Ég mun kíkja eftir
honum í hvert skipti sem ég keyri
fram hjá.
Elsku pabbi, með söknuði og
sorg í hjarta umvafða gleðiminn-
ingum mun ég kveðja þig í dag,
elska þig alltaf. „Vera í bandi?“
Marta Rut.
Það er með sorg í hjarta sem ég
sest niður til að setja nokkur fá-
tækleg orð á blað til að minnast
Hauks, sem lést mjög skyndilega
sunnudaginn 13. júní síðastliðinn.
Lífið kemur manni sífellt á
óvart og þetta var harkaleg
áminning. Maður er ekki mikið að
velta sér upp úr lífinu, eða dauð-
anum, og finnst alltaf að það sé
nægur tími.
En eins og dæmin sanna, þá
ræður enginn sínum næturstað.
Við vorum ekki mjög náin þessi
síðustu árin því þau voru ekki mik-
ið fyrir að mæta á mannamót og
því sáumst við ekki mjög oft.
Ég kíkti stundum til hans í vinn-
una og því var ekki svo langt um
liðið síðan ég sá hann. En það var
brjálað að gera hjá honum enda
erilsamt starf og því náðum við
ekki að spjalla neitt að ráði.
Man ekki svo mikið eftir okkur
krökkunum í Ljósheimum þar sem
fjölskyldan bjó fyrstu árin en síðan
fluttum við í Mosfellssveitina. Hús-
ið var nýbyggt og ekki búið að
tengja vatn svo við fórum ófáar
ferðir að sækja vatn í einhvern
brunn. Eins lékum við okkur við að
byggja hús úr hleðslusteinum í
Fiddagrunni, veiddum síli og stofn-
uðum leikfélag í bílskúrnum á Lág-
holti 9. Þar voru haldnar margar
leiksýningar, og mig minnir að við
höfum selt aðgang, enda fengu
áhorfendur popp og djús til að
neyta meðan á sýningunni stóð.
Við lærðum öll á hljóðfæri og
vorum í Tónlistarskóla Mosfells-
sveitar og þar spilaði Haukur á
trompet og var í lúðrasveitinni.
Síðan flutti fjölskyldan á Mána-
stíginn í Hafnarfirði. Þar áttum við
okkar stundir á laugardagsmorgn-
um þegar mamma fór í lagningu til
ömmu í Reykjavík. Við áttum að
gera ýmislegt á meðan hún var í
burtu og þegar skyldustörfum var
lokið var farið í sjoppuna, keypt
heilmikið nammi og svo spiluðum
við á spil við eldhúsborðið.
Við vinkonurnar borguðum
Hauki oft fyrir að taka smá per-
formance í stofunni, en þá var spil-
að lagið „Whole lotta love“ með
Led Zeppelin og Haukur brilleraði
alveg sem Plant og mæmaði eins
og enginn væri morgundagurinn.
Það var óborganlegt.
Eins bjó hann til skondinn kar-
akter sem hann kallaði Teit og svei
mér ef Laddi hefur ekki stolið
þessu frá honum!
Svo leið tíminn, allir fóru að lifa
sínu eigin lífi, eignuðust börn og
buru en við vorum alltaf í góðu
sambandi.
Þegar við vorum búsett erlendis
sá Haukur okkur alltaf fyrir far-
arskjóta fyrstu árin þegar við
komum á skerið og vorum vön að
fara saman út að borða á fínum
stað í borginni.
Hann kom líka með okkur í
sumarbústaðaferð á Flúðir sem
var afar skemmtileg. Þar vorum
við nokkuð mörg og veðrið var upp
á sitt besta.
Í tvígang héldum við veislur
heima hjá Hauki og voru báðar
einstaklega vel heppnaðar, þótt
við héldum að tjaldið, sem var
leigt, myndi fjúka út í buskann, því
það var svo fjandi hvasst.
Þrátt fyrir mikið áfall og sorg
við fráfall Hauks, minnist ég hans
samt með gleði, því hann var mik-
ill húmoristi og drengur góður.
Hann var einstaklega heima-
kær, góður pabbi og afi og hans er
sárt saknað af okkur öllum.
Mér finnst afar leitt að geta
ekki fylgt honum síðasta spölinn,
en verðum með í huga og hjarta.
Svo hittumst við fyrir hinum
megin.
Sigrún.
Andlát Hauks, vinar okkar,
svíður sárt. Þegar ég mætti á
mánudagsmorgni þá var borðið
hans hreint í öllum skilningi. Sam-
leið okkar í gegnum síðustu rúm-
lega 20 ár hefur verið framúrskar-
andi. Upplífgandi, heiðarlegur,
agaður, hjálpsamur, greiðvikinn
en umfram allt skemmtilegur með
gott sjálfstraust. Orðheppnari og
lausnamiðaðri einstaklingur er
vandfundinn. Beinskeyttur og
ekki alltaf þægilegur ef hann
mætti ósanngirni. Hann greip til
varna og spurði „Sástu Rauða-
kross merki utan á húsinu? Þetta
er ekki hjálparstofnun.“ Ég minn-
ist þess þegar hann hitti yfirmann
ábyrgðardeildar Volkswagen sem
sagði við Hauk: „Þú sendir okkur
allt of marga reikninga.“ „Ok,“
sagði Haukur, „Gerum deal. Þú
hættir að senda okkur bilaða bíla
og ég hætti að senda ykkur reikn-
inga.“ Sorg viðskiptavina er mikil.
Einn sagði: „Það situr í manni að
sjá á eftir svona manni, sem talar
alltaf hreint út, kátur og glaður.
Maður ber virðingu fyrir honum,
alltaf spontant, lagði reikninginn
fram með orðunum, fyrirgefðu
minn kæri. Og sagði svo bara
sorrí.“ Flestir kunnu vel við hann,
hinir sem gerðu það ekki „máttu
bara vera úti“. Haukur bjó yfir
mannlegum skilningi á því hvað
væru eðlilegar kröfur og hvað ekki.
Orðaforði hans var ríkur, máls-
hætti og orðasambönd hafði hann á
hraðbergi, sama hvort um væri að
ræða íslensku eða enska tungu.
Lausnamiðaður og sá lengra fram í
tímann. Hvers má óska sér frekar
en þegar starfsmenn bera hag
fyrirtækisins fyrir brjósti. Afslátt-
ur? „Því miður, við erum bara í há-
mörkum hér, halló reikningurinn
er mjög sanngjarn. Ég get alveg
hækkað hann og gefið þér afslátt.“
Mér er minnisstæður maðurinn
sem var búinn að valta yfir Hauk.
Þá kom Haukur til mín og sagðist
hafa sagt við manninn að hann væri
kominn langt út fyrir sínar heim-
ildir, það dygði ekki hann myndi
sækja eigandann, það yrði ekki
auðveldara. Þá lagði Haukur mér
línurnar og notaði orðið viðskipta-
ofbeldi. Það væri eitthvað sem við
myndum ekki sætta okkur við og
bætti við, segðu honum að við séum
betur komnir án svona viðskipta-
vina. Það merkilega var að Haukur
var búinn að mæta manninum svo
rökfastur að auðvelt var að lenda
málinu. Það var svo notalegt að
eiga svona samspil með Hauki, því
þetta gekk oft á báða bóga. Að geta
snúið sér í stólnum og spurt um
þýðingu á enskum orðum og fengið
útskýringu á mismunandi þýðing-
um eftir samhengi orðanna, hefur
kennt manni mikið. Haukur fann
Breta sem hjálpaði okkur með að-
ferð til að þrífa nýja gólfið hjá okk-
ur. Þegar Bretinn var hjá okkur, þá
sagði hann mér að hann hefði sest
niður að dögum loknum til að skrifa
niður amerísk orðasambönd sem
Haukur hafði á hraðbergi, en hann
hefði aldrei heyrt. Haukur datt í
lukkupottinn þegar hann hitti Ros-
ario. Umhyggja hans fyrir hennar
velferð var umvefjandi. Sama gilti
líka í öllum hans samskiptum við
börnin og barnabörnin. Í sorginni
þá tökum við „Haukinn“ á þetta,
tökum þetta á kassann og stöndum
teinrétt. Minningin lifir um kær-
leiksríkan vin sem lifði eftir boð-
orðunum tíu. Samúðarkveðjur frá
okkur öllum í Bílson. Guð geymi
þig.
Bjarki Harðarson.
Haukur
Skæringsson
✝
Elín Sólveig
Benediktsdóttir
fæddist í Reykjavík
19. júní 1937. Hún
lést 13. júní 2021 á
Landspítalanum í
Fossvogi.
Foreldrar henn-
ar voru Vivan Signe
Aurora Holm Svav-
arsson sjúkraþjálf-
ari, f. 1910 í Upp-
landi, Svíþjóð, d.
2011, og Benedikt Jakobsson
íþróttakennari, f. 1905 að Foss-
seli Reykjadal, d. 1967.
Systkini Elínar eru; Ingunn, f.
1934, Gunnar, f. 1941, Hall-
grímur, f. 1946, Helga, f. 1942,
Ragnheiður Lilja, f. 1952, og
Benedikt, f. 1953, d. 1983.
Börn Elínar og Óttars H. Guð-
laugssonar eru: 1.
Guðlaugur Kristinn,
f. 1954. Dætur hans
eru: Ellen Svava, f.
1973, og Hera, f.
1981. 2. Vivan
Hrefna, f. 1956, d.
1995. Dóttir hennar
er Urður Úa, f. 1980.
3. Björgúlfur, f.
1957. Dætur hans
eru: Lára Kristín, f.
1979, Karitas, f.
1983, og Björk, f. 1987. Dóttir El-
ínar og Jóhannesar F. Vestdal er
Sólveig, f. 1962. Dóttir hennar er
Hildigunnur, f. 1999. Lang-
ömmubörn Elínar eru 12.
Síðari eiginmaður Elínar var
Guðmundur Jónsson óperusöngv-
ari, f. 10.5. 1920, d. 5.11. 2007.
Útförin fer fram í kyrrþey.
Það var seint í ágúst árið 1967
að síminn hringdi. Í símanum var
kona sem kynnti sig og sagðist
heita Elín Benediktsdóttir, hún
væri systir mín og hana langaði til
að kynnast mér. Svona byrjuðu
okkar kynni sem hægt og rólega
þróuðust úr því að vera meira á yf-
irborðinu í innilegt systrasam-
band, ég frekar lokuð en hún mjög
opin.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
eignast Elínu sem systur og fann
fljótt hvað hún var greind og vel
lesin. Hún hafði líka skoðanir á
flestu og var bráðskemmtileg. En
fyrst og fremst var hún tilfinn-
inga- og kærleiksrík.
Líf hennar var langt frá því að
vera dans á rósum. En hún vann
úr því eins og hún best gat, bogn-
aði stundum en brotnaði aldrei. Í
samtölum okkar ræddum við
gjarna um lífið, tilveruna og til-
gang þess.
Allt í lífinu er hverfult og breyt-
ingum háð. Ég á mikið eftir að
sakna þess að geta tekið upp sím-
ann og heyrt rödd systur minnar
og hinna góðu og einlægu samtala
okkar.
Ég sendi Sólveigu, Gulla,
Björgúlfi og fjölskyldunni allri
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson)
Elsku Elín mín. Megi algóður
Guð leiða þig áfram til ljóssins.
Þín systir
Helga Benediktsdóttir.
Fallin er frá rétt innan við 84
ára aldur Elín Sólveig Benedikts-
dóttir, fyrrverandi sendiráðs-
fulltrúi Reykjavík. Elínu kynntist
ég á sínum tíma í gegnum Sól-
veigu dóttur hennar, en Elín var
tengdamóðir mín um árabil eða í
rúmlega áratug og vinur miklu
lengur. Elín var margbrotin kona
sem lifði tímana tvenna og átti
fjölbreytta en stundum erfiða
tíma þar sem skin og skúrir skipt-
ust oftar á en hjá mörgum öðrum.
Elín var yndisleg kona, blíðlynd
og góð við alla og alveg einstak-
lega góð og umhyggjusöm við
börn. Hún var mikil tilfinninga-
vera og talaði oft af mikilli innlifun
um fólk og atburði frá sjónarhorni
sem gaman var að heyra. Elín sem
tengdamóðir var alltaf áhugasöm,
sýndi öllum umhyggju og áhuga
og var alla tíð einstaklega góð við
dóttur okkar Sólveigar, Hildi-
gunni. Hún var líka vinur og við
Elín héldum góðu sambandi og
héldum vinskap allan þann tíma
sem liðinn er frá því að við dóttir
hennar skildum, við hittumst oft
og áttum ófá jólin saman.
Elín hélt miklu sambandi við
fjölskyldu sína og var sífellt að fá
afkomendur, ættingja og vini í
heimsókn og á Fornhagann voru
allir alltaf velkomnir. Er ég kynnt-
ist Elínu var hún gift Guðmundi
Jónssyni óperusöngvara og voru
heimsóknir til þeirra alltaf
ánægjulegar og eftirminnilegar
og samtölin, mannlýsingarnar og
sögurnar gerðu þessar samveru-
stundir alveg einstaklega skemmti-
legar.
Elín var áhugasöm um listir og
menningu og virkur þátttakandi í
menningar- og listalífi Reykjavík-
ur. Hún þekkti fjölda fólks og
fylgdist vel með og hún hafði for-
göngu um það að koma mér og
Hildigunni dóttur minni með sér á
óperusýningar í Hörpu, þar sem
við um nokkurra ára skeið sáum við
nánast allar uppfærslur. Eins fóru
þær og Hildigunnur saman á fjöl-
margar leiksýningar. Elín lagði
mikið upp úr því að vera vel til fara
og mér er til efs að á ferðinni hafi
verið margir sem voru smekklegri
eða glæsilegri í klæðaburði en hún.
Alltaf fallegur hattur, oft slæða eða
slör, og hanskar og munnstykki
fyrir sígarettuna sem voru einfald-
lega hluti af hennar daglega lífi og
þegar hún fór út úr húsi. Glæsileg
kona, hvernig sem viðraði og sama
hvert tilefnið var.
Síðustu árin voru henni talsvert
erfið eftir að aðgerð á auga gekk
ekki sem skyldi og olli henni í kjöl-
farið miklum sársauka. Ferðum
hennar og heimsóknum fækkaði og
hún fór minna úr húsi en áður, en
hún bar sig þó alltaf vel og hélt eftir
bestu getu sambandi við sitt fólk.
Eitt sem aldrei brást var símtalið á
afmælisdaginn sem var alltaf
ánægjulegt að fá og þrátt fyrir að
hún hafi ekki verið formlega verið
tengdamóðir mín í mörg ár, kynnti
hún sig alltaf þannig þegar hún
hringdi: „Æ þú veist hvað ég
meina,“ sagði hún svo.
Yndisleg manneskja er nú horfin
á braut, hún eignaðist fjögur börn
og skilur eftir sig fjölda barna-
barna og langömmubarna. Ferð-
irnar og símtölin verða víst ekki
fleiri, símtölin sem alltaf byrjuðu
eins: „Sæll Þór, þetta er tengdó.“
Ég votta öllum ættingjum, vin-
um og afkomendum Elínar mína
dýpstu samúð. Merkileg kona og
ættmóðir margra er horfin á
braut. Elsku yndislega Elín og
fyrrverandi tengdó. Far vel. Takk
fyrir allt og allt.
Þór Saari.
Elsku Elín, það er sárt að kom-
ið sé að kveðjustund. Ég á erfitt
með að finna orð til að lýsa teng-
ingunni okkar. Sem barn fór ég yf-
ir götuna til þín og þú tókst mér
með opnum örmum en síðan þá
höfum við verið perluvinkonur
þrátt fyrir 50 ára aldursmun.
Eftir að ég varð sjálf móðir
kann ég enn þá betur að meta
hversu mikil barnagæla þú varst.
Krakkarnir í hverfinu voru alltaf
velkomnir á Kvisthagann. Við
fengum að máta hatta og kjóla,
skreyta okkur með skartinu þínu
og fara í drottningaleik. Þú varst
forvitin um okkur og áhugamálin
og hlustaðir af áhuga á það sem
við höfðum frá að segja. Við köll-
uðum þig alltaf góðu konuna, og
það átti svo sannarlega vel við.
Hanna Louise breytti því síðan í
góða amma og að lokum í Gamma
sem mér þykir svo fallegt; sterkt
orð sem lýsir karakternum þínum,
en merkingin svo ljúf, eins og þú.
Þú gafst alltaf svo mikið af þér,
oft meira en þú hefðir mátt við.
Ólýsanlega næm á tilfinningar og
skap annarra. Þegar ég labbaði
upp stigann sástu strax hvernig
mér leið og þegar við heyrðumst í
síma þurfti ekki nema „Hæ Elín“,
af aðeins blæbrigðunum í röddinni
skynjaðir þú ef eitthvað var að. En
þú braust alltaf ísinn strax og
gerðir mér auðvelt fyrir að létta á
hjarta mínu. Við vorum svo miklar
vinkonur og ég treysti innsæi þínu
og ráðum. Ég hugsa enn til þess
þegar við sátum á svölunum á
Fornhaganum síðsumars og
drukkum te. Þetta var kvöldið sem
ég hitti Antoine minn. Þú lymsku-
lega bentir mér á að ég ætti nú að
fara að drífa mig heim, ég ætti eftir
að lakka á mér táneglurnar. Í
kvöld þyrfti ég að líta vel út, frá
toppi til táar.
Ég dáðist alltaf að því hversu vel
til höfð þú varst og naut þess að
máta með þér hattana þegar þú
varst að ákveða hvern þú skyldir
bera þegar við vorum á leið út. Þú
varst mikill lífskúnstner og kennd-
ir mér snemma að meta leikhús,
góðan mat og vín. Sem táningur
vissi ég fátt betra en að fara út að
borða með þér á Hereford. Mest á
ég þó eftir að sakna stundanna í
horninu okkar á Mokka kaffi, það
jafnaðist ekkert á við vöfflur og
trúnó með þér.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
náð saman í desember með Hönnu
Louise og Sunnevu og fá að upplifa
hvernig Hanna dróst að þér eins
og ég ímynda mér að ég hafi dreg-
ist að þér á hennar aldri. Síðustu
daga hafa margar góðar minningar
leitað á mig og ég finn hvað sökn-
uðurinn er sár. Ég hef þó líka fund-
ið fyrir léttleika, áhyggjur þínar af
ástvinum erlendis og einangrunin í
heimsfaraldrinum hefur verið
þrúgandi. Ekki var á það bætandi
eftir að þú misstir sjónina og þann-
ig yndislestur og úthald til að ráða
góða krossgátu. Þú lést þó aldrei
neitt stoppa þig og lærðir á iPad-
inn og hljóðbækurnar hraðar en
flestir, eins og þín var von og vísa.
Þú sagðir mér eitt sinn að við
hefðum verið systur í fyrra lífi og
því væri tengingin okkar svo sterk.
Ég treysti því að leiðir okkar liggi
aftur saman en þangað til er ég ró-
leg og glöð að vita af þér hjá elsku
Vivan þinni og Mumma.
Þín,
Guðrún María Jónsdóttir.
Elín Sólveig
Benediktsdóttir