Morgunblaðið - 12.07.2021, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 12. JÚLÍ 2021
✝
Steindór Ingi-
mar Steindórs-
son fæddist 19. nóv-
ember árið 1936 á
Hofstöðum í Helga-
fellssveit. Hann lést
á Landspítalanum
2. júlí 2021.
Foreldrar hans
voru Steindór Ingi-
mar Steindórsson,
f. 3.3. 1917, d. 13.2.
1989 og Anna Guð-
jónsdóttir, f. 22.8. 1917, d. 29.4.
1986. Bræður Steindórs: Svanur
Eyland Aðalssteinsson, f. 10.2.
1934, d. 24.10. 1973, Jón Þor-
berg Steindórsson, f. 6.7. 1939,
d. 12.3. 1974 og Ellert K. Stein-
dórsson, f. 13.10. 1951.
Eftirlifandi eiginkona Stein-
dórs er Sólveig Sigrún Sigur-
jónsdóttir, f. 3.3. 1944, þau gift-
ust 31. desember árið 1962.
Börn Sólveigar og Steindórs eru
fjögur:
1. Anna Steindórsdóttir, f.
15.6. 1963, eiginmaður hennar
2. Steindór Ingimar Stein-
dórsson, f. 8.4. 1967, barnsmóðir
Rósa Margeirsdóttir, f. 5.6.
1970. Dóttir þeirra er Thelma
Sól Steindórsdóttir, f. 7.8. 1992,
sambýlismaður Ari Páll Sam-
úelsson, f. 4.6. 1981.
3. Dagbjört Ósk Steindórs-
dóttir, f. 17.9. 1968, sambýlis-
maður Guðbjörn Haraldsson, f.
29.2. 1948, barnsfaðir Björn
Magnússon, f. 18.9. 1966. Börn
þeirra: a) Árni Guðjón Björns-
son, f. 9.12. 1986. b) Magnús
Már Dagbjartarson, f. 11.9.
1989, d. 28.1. 1991. c) Sigfús
Már Dagbjartarson, f. 24.11.
1991, og d) Jórunn Sóley Björns-
dóttir, f. 18.11. 1993, sambýlis-
maður Jan Hendrik Remme, f.
4.2. 1986.
4. Jón Þorberg Steindórsson,
f. 21.5. 1975, eiginkona Sigríður
Theodóra Kristinsdóttir, f. 10.2.
1977. Börn þeirra: a) Karen
Engilbertsdóttir, f. 20.12. 1995,
sambýlismaður Jóhann Jónsson,
f. 4.2. 1993 og saman eiga þau
dreng, f. 11.6. 2021. b) Kristinn
Ásgeir Þorbergsson, f. 28.10.
2003 og c) Steindór Orri Þor-
bergsson, f. 8.4. 2008.
Útför Steindórs fer fram frá
Grafarvogskirkju 12. júlí 2021
klukkan 15.
var Svavar Krist-
insson, f. 25.1.
1961, d. 28.10.
2017. Börn þeirra:
a) Sólveig María
Svavarsdóttir, f.
14.3. 1983, eigin-
maður Jón Heiðar
Hannesson, f.
25.11. 1983 og börn
þeirra eru Steindór
Sólon, f. 2004, Ísold
Svava, f. 2009,
Bjarmi Sær, f. 2014 og Maísól
Mirra, f. 2016. b) Svavar Már
Svavarsson, f. 7.6. 1987, sam-
býliskona Elísabet Ester Sæv-
arsdóttir, f. 23.10. 1988 og sam-
an eiga þau Baltasar Frosta, f.
2020. c) Sigríður Inga Svav-
arsdóttir, f. 30.1. 1990, eigin-
maður Rósant F. Skúlason, f.
15.3. 1989, börn þeirra eru
Ronja, f. 2017 og Skúli, f. 2020.
d) Sindri Snær Svavarsson, f.
29.11. 1993, sambýliskona hans
er Heiðrún Sæmundsdóttir, f.
19.6. 1994.
Elsku pabbi minn er dáinn,
þetta er staðreynd sem ég þarf
að takast á við og mæta nýjum
degi, vitandi það að ég get ekki
lengur heyrt, séð né fundið
pabba og faðminn hans. Pabbi
var mikill karakter og sterkur
maður af gamla skólanum. Það
var aldrei neitt hálfkák og ekki
var til í hans orðaforða að vera
þreyttur. Hann var mikill hand-
verksmaður og alveg sama hvað
þurfti að gera þá kunni hann það.
Viðkvæðið var gjarna hjá okkur
börnunum að pabbi reddar
þessu, eða pabbi veit og kann
það. Alls staðar í vinnu endaði
pabbi sem stjórnandi og það átti
vel við hann, honum líkaði að
stjórna og hafa yfirsýn yfir allt.
Pabbi var traustur og ég man
aldrei eftir því að pabbi hafi sagt
ósatt.
Pabbi var náttúrubarn og
hafði unun af ferðalögum. Hann
elskaði Ísland og ferðuðust
mamma og pabbi mikið með okk-
ur börnin og seinna meir þau tvö.
Pabbi elskaði tónlist og hann
hafði fallegan tenór, á ferðalög-
um sungu mamma og pabbi mik-
ið saman. Það er þeim að þakka
að ég er eins og „jukebox“ varð-
andi texta og lög.
Pabbi var bestur þegar ég var
veik, þá var enginn betri. Þegar
ég var lítil brenndist ég og það
þurfti að bera smyrsl á fæturna á
mér á hverju kvöldi í mörg ár og
það gerði hann, hann hafði svo
góðar hendur. Þegar ég fæ hita
þá fer það svo í taugakerfið að ég
fer að gráta. Um daginn hringdi
ég, kona á sextugsaldri, ýlandi í
pabba með hita til að láta hann
vita ég elski hann og ég þurfi að
heyra röddina hans og hann hafi
og sé alltaf bestur þegar ég er
veik. Svona var pabbi, ef eitthvað
var að þá var hann mættur og ég
held svei mér að ég hafi aldrei
vaxið upp úr því að vilja bara
hafa pabba ef ég er veik.
Hann var sögumaður og fór
létt með að búa til draugasögur
og ævintýri. Draugasögurnar
voru ekki settar í umbúðir handa
okkur börnunum og ef við báðum
til dæmis um draugasögu, þá
kom kannski saga um Írafells-
móra með blóðug lafandi augu,
svo ég reyni að gefa ykkur hug-
mynd um hversu krassandi
draugasögurnar voru. Svo var
það ævintýrið um Dísu mús, eitt-
hvað sem bara ég og pabbi áttum
saman. Dísa var mús sem gekk
um bæinn, ferðaðist um í strætó
og fór á kaffihús, hún var alltaf
flott í tauinu í pilsi með veski og
hún var skapmikil. Ég skil ekki
hvernig pabbi hafði þolinmæði til
þess að segja mér fréttir af Dísu
mús. Öll hádegin þegar hann
kom heim til að borða og hlusta á
fréttir þá sat ég fyrir honum og
beið eftir að hann kláraði það, og
þá loksins fékk ég að heyra af
Dísu mús og þá lá ég í handar-
krikanum hans og ég man alltaf
eftir hvað mér leið vel að hlusta á
ævintýri dagsins.
Pabbi skilur vel við. Hann var
með allt sitt á hreinu og hugsaði
vel um sitt og sína því þannig
maður var hann og ég þarf hvergi
að bera kinnroða vegna föður
míns. Ég get litið stolt framan í
hvern einasta mann og sagt já,
hann var pabbi minn!
Ég er þakklát fyrir að hafa
haft þig svona lengi og fyrir allt
sem þú hefur kennt og gefið mér.
Ég bið fyrir því að ferðin yfir í
sumarlandið reynist þér létt. Ég
veit að þú hittir allt þitt elskaða
fólk og að það er gleði yfir endur-
fundum ykkar, ég elska þig,
pabbi minn.
Dagbjört Ósk
Steindórsdóttir.
Eitt er með öllu óumflýjanlegt
í lífinu og það er dauðinn. Þú ert
farinn héðan, elsku afi. Lífið er
hringur og það vissir þú manna
best. Ég þekkti engan sem var
æðrulausari gagnvart dauðanum
en þig. Þú hafðir oft mætt honum
á lífsleið þinni og vissir vel að
einn daginn yrði hann ekki
umflúinn. Okkar síðasta samtal í
síma snerist um einmitt um lífið
og dauðann.
Ég var fyrsta barnabarn ykk-
ar ömmu. Mínar fyrstu minning-
ar um þig tengjast því að sitja í
fanginu þínu. Þar var alltaf pláss
fyrir litla stelpu og hlýtt að vera.
Þú varst mikill sögumaður og
það var gaman að hlusta að sög-
urnar þínar. Fáir létu mig skjálfa
jafn mikið á beinum sem barn og
þú! Þegar við vorum úti á landi
og myrkrið skall sem svartast á
sagðir þú barnabörnunum ógur-
legar draugasögur. Sögur af
mörum, mórum, skottum og öðr-
um furðuverum. Oftast voru
þessar sögur tengdar þeim stöð-
um sem við gistum á og þá gat
verið ansi erfitt fyrir litlar sálir
að festa svefn!
Sannarlega varstu mikill verk-
maður og þér líkaði það ekki illa
þegar handlagnir menn komu í
ættina. Þú fylgdist alla tíð vel
með lífi mínu og ég fann að þú
varst stoltur af mér. Þegar ég
fann minn lífsförunaut varstu
ánægður með valið. Þú komst
reglulega á heimili okkar og iðu-
lega kom spurningin: „Hvað er
hann Jón að fást við núna?“ Svo
fylgdist þú áhugasamur með því
sem átti sér stað, tókst út verkið
og varst óspar á hrósyrðin. Mikið
var nú gaman að sýna þér hænu-
ungana okkar um daginn. Þú
hafðir svo gaman af öllu svona og
áttir auðvelt með að staldra við
og dvelja í „núinu“.
Þegar ný börn fæddust í ætt-
ina voruð þið amma að jafnaði
með þeim fyrstu á staðinn. Hvort
sem um var að ræða afa- eða
langafabörn var gleðin ómæld.
Þú gast kjassað, spjallað og hald-
ið óralengi á ungbörnunum. Þú
sýndir börnum virðingu og hafðir
þann einstaka eiginleika að geta
gleymt stund og stað í leik með
þeim. Þú varst án efa orðinn mik-
ið veikur þegar þú komst í barna-
afmæli hjá mér í maí. En það
skipti litlu. Þegar lætin voru hvað
mest sást glitta í þig úti í garði á
kafi í leik með langafabarni þínu.
Upp kom sú tilfinning hjá mér að
aldur er afstæður – þarna voru
tveir glaðir drengir að leik. Sú
minning er falleg!
Elsku afi, lífið þitt var ekki
alltaf auðvelt en samt kvartaðir
þú aldrei. Þú bjóst yfir gríðar-
legri seiglu. Þegar eitthvað bját-
aði á í lífinu varstu alltaf mættur,
ósérhlífinn og stóðst með fólki
sem klettur. Þú sýndir mér það
fyrir tæpum fjórum árum, þegar
við mættum dauðanum saman, að
það þyrfti að halda áfram að lifa.
Það var mér mikill heiður að fá
að fylgja þér síðasta spölinn hér í
þessum heimi. Fyrir þá stund
verð ég ævinlega þakklát sem og
fyrir allt sem þú hefur kennt mér
í lífinu. Það er nefnilega þannig
að þið sem farið á annan stað í líf-
inu lifið áfram í okkur hinum.
Elsku amma – við nöfnurnar
höldum áfram. Þú hefur margoft
stappað í mig stálinu á erfiðum
stundum og núna erum við mörg
sem stöppum í þig stálinu. Minn-
ing lifir um einstakan mann og
einstakan afa og langafa.
Sólveig María Svavarsdóttir.
Elsku afi minn, orð fá því ekki
lýst hversu yndislegur og hversu
mikill afi þú varst alltaf fyrir okk-
ur barnabörnin. Ég skrifa með
tárin í augunum því að nú skrifa
ég til afa míns sem fallinn er frá
og farinn í sumarlandið. Afi, þú
skapaðir dýrmætar minningar
fyrir hvert og eitt okkar barna-
barnanna, þú með þín uppátæki
og hinar klassísku draugasögur –
Mórinn og fleira, smalaðir okkur
barnabörnunum saman og spól-
aðir okkur upp á háaloftinu í
Kögurselinu, slökktir ljósin og
við sátum í hring uppi á lofti og
þú sagðir okkur draugasögur. Þú
hafðir svo gaman af því að
spenna okkur barnabörnin upp
með draugasögunum þínum, svo
hrædd vorum við gríslingarnir að
við þorðum ekki að fara í svefn-
inn. Þá brostir þú, afi minn, með
barnabörnin þín allt í kring.
Elsku afi minn, það má heldur
ekki gleyma því er þið amma
fluttuð í Fannafoldina, að þá vor-
um við Telma mjög gjörn á að
fara prílandi upp á loft að leika
okkur, nema hvað þú, afi minn,
sagðir einn daginn við mig og
Telmu að það væri miltisbrandur
uppi á lofti og að við mættum alls
ekki príla upp. Það gæti verið
hættulegt því að við gætum feng-
ið miltisbrandinn. Við létum okk-
ur ekki segjast heldur fórum við
frændsystkinin upp á loft og lék-
um okkur, jæja gott og vel. Nema
hvað, þegar við ætluðum að fara
niður þá gátum við ekki opnað
lofthlerann, við urðum frekar
skelkuð og góluðum niður að við
gætum ekki opnað og þá, afi
minn, gólaðir þú upp að við vær-
um komin með miltisbrandinn og
að við gætum ekki komið niður
og ég skal segja þér það, afi
minn, að við höfum sjaldan verið
jafn hrædd og þú hefur sjaldan
brosið jafn mikið því að þú vissir
alveg hvað þú varst að gera,
þetta var eitt af ótalmörgum
minningum sem þú skapaðir. Afi,
það voru líka húsbílaferðirnar á
Árvakinum, það eru dýrmætar
minningar sem við barnabörnin
munum ávallt eiga í minningunni,
þú mátt líka eiga það, afi minn, að
ég hef aldrei kynnst jafn sterkum
einstaklingi og þú ert. Þú, elsku
afi minn, skilur eftir svo margar
og fallegar minningar. Það var
enginn eins og þú, með þína hlýju
og kærleik. Afi, ég á líka svo fal-
legar minningar um þig í Kög-
urselinu, þar sem þú sast í stof-
unni og söngst með þinni
einstöku rödd, á meðan ég sat og
hlustaði á þig, það fannst mér svo
notalegt þegar þú söngst með
þinni fallegu tenórrödd. Elsku
afi, ég gaf þér loforð, það loforð
stendur og mun ávallt standa, því
lofaði ég þér og mun framfylgja
því. Elsku afi minn, þú munt
ávallt lifa í minningu okkar – fjöl-
skyldu þinnar. Við elskum þig að
eilífu, okkar afi Steindór.
Sigfús Már Dagbjartarson.
Elsku afi.
Þegar ég hugsa til þín kemur
alltaf sterkt til mín þessi góða til-
finning frá ferðalögunum með
þér og ömmu á Árvak. Á meðan
amma slappaði af fyrir framan
húsbílinn með Capri og kaffibolla
gast þú hinsvegar ekki setið
kyrr. Þér fannst best að hafa eitt-
hvað að gera og þá tókstu oft
okkur afabörnin með þér í könn-
unarleiðangra um tjaldsvæðin.
Stundum hjálpaðirðu okkur að
njósna um fólkið i nágrannabíl-
unum með kíkinum þínum, en
eftir á að hyggja held ég að það
hafi oft snúist alveg jafn mikið
um að svala þinni eigin forvitni
sem og okkar.
Þú varst svo ótrúlega
skemmtilegur afi og hafðir svo
gaman af að vera með okkur
barnabörnunum þínum. Ég man
sérstaklega eftir því þegar við
Ninni vorum á húsbílaflakki með
þér og ömmu og þú fórst með
okkur í göngutúr til að skoða
kríuvarpið rétt hjá tjaldsvæðinu.
Þú sagðir mér og Ninna að labba
inn í kríuvarpið og að sjálfsögðu
komu kríurnar fljúgandi og
skrækjandi og drituðu á okkur.
Þú hlóst mikið yfir eigin uppá-
tæki þegar við komum hlaupandi
til baka og sagðir okkur að mað-
ur ætti sko aldrei að labba inn í
kríuvarp. Ég spyr sjálfa mig
hvort þú hafir þann daginn kennt
okkur um kríurnar á þinn ein-
staka hátt með því að senda okk-
ur inn í varpið svo við gætum
sjálf upplifað afleiðingarnar af
því? Þú kunnir svo mikið um
náttúruna og dýrin og varst alltaf
að sýna okkur og segja frá.
Manstu eftir tjaldsegginu sem
ég fann þegar við vorum í fjöru-
ferð saman ég og þú? Þú bjóst til
hreiður fyrir eggið úr nestisboxi
og ullartrefli af mikilli natni, og
varst svo þolinmóður við mig
þegar ég dröslaðist með eggið
með mér hvert sem við fórum
restina af ferðinni, því ég var
handviss um að ég gæti klakið
það sjálf. Einn daginn var ég að-
eins of áköf í brussuganginum
mínum svo eggið brotnaði, og
með því draumurinn um að verða
fuglamamma. Þann daginn var
gott að hafa afa eins og þig til að
hugga sig.
Ég spurði þig fyrir nokkrum
árum, þegar við töluðum saman
um hjartveikina þína, úr hverju
þú værir eiginlega gerður, því
það gæti ómögulega verið úr því
sama og við hin. Þú svaraðir mér
að þú værir gerður úr nákvæm-
lega sama efni og við hin, en að
þú hefðir hinsvegar aldrei lagst
niður og gefist upp, að þú hefðir
alltaf haldið áfram sama þótt á
móti hefði blásið, það stóð hrein-
lega aldrei til boða að gefast upp.
Þessi orð þín finnst mér lýsa þér
svo vel.
Ég hef alltaf litið upp til þín og
þú skilur eftir hjá mér lífsins
góðu gildi um heiðarleika, dugn-
að og þrautseigju. Þú lifir áfram í
okkur öllum, hvort sem það eru
börnin þín, barnabörn eða lang-
afabörn. Þú verður alltaf með
okkur þó svo þú sért farinn frá
þessari jörðu, því þú ert og verð-
ur alltaf órjúfanlegur hluti af
okkur öllum.
Jórunn Sóley Björnsdóttir.
Það var alltaf svo ævintýralegt
að vera í kringum hann afa. Þeg-
ar við krakkaormarnir gistum í
Kögurselinu þá var mikið sagt af
sögum. Sögum af vættum, huldu-
fólki og ófreskjum. Hann afi
hafði auðvitað mest upp úr því að
hræða úr okkur líftóruna svona
rétt fyrir svefninn en skildi síðan
ekkert í því að við enduðum öll
uppi í holunni þeirra ömmu fyrir
miðnætti.
Afi þurfti að vísu oft að henda í
eins og eitt „hverandskotinn“ á
þessum gistinóttum okkar barna-
barnanna en þrátt fyrir hans ein-
staklega stutta þráð fyrir litlu
hlutunum þá hafði hann óbilandi
þolinmæði fyrir okkur á allan
hátt, sem skipti raunverulegu
máli. Hann sat með okkur, lék við
okkur og spurði okkur út í okkar
upplifun af hinu og þessu og
virkilega hlustaði þegar flóðgátt-
irnar opnuðust. Ég vissi alltaf að
þarna var maður sem ég gat
treyst.
Við barnabörnin slógumst um
það hverjir fengju að fara sam-
ferða ömmu og afa í árlegu
túrana vestur í Goðdal. Þá var
lagt af stað mörgum dögum á
undan hinum. Keyrt stuttar
vegalengdir á hverjum degi,
helst á meðan amma svaf ennþá
aftur í bílnum og afi að tönnlast á
því hve-andskotinn konan gæti
sofið svona mikið. Ætli honum
hafi ekki þótt gott að hafa okkur
gormana með í för svo hægt væri
að drífa sig út á morgnana og
brasa eitthvað. Honum þótti
nefnilega ekki gott að sitja auð-
um höndum.
Ég hugsa að ég hafi verið orð-
in 14 ára þegar ég fór síðast með
þeim í ferðalag. Ég held að það
séu meðmæli af bestu gerð, að ná
unglingnum með þér á Síldaræv-
intýrið á Sigló um strangheiðar-
lega verslunarmannahelgi.
Manni þykir rosalega vænt um
þær minningar sem maður á úr
þessum ferðum í dag, ferðunum
sem einkenndust af þjóðsögum,
söng, heimilismat af bestu gerð
og njósnaferðum með afa.
Elsku afi, þú varst ósérhlífinn
og umhyggjusamur maður sem
varst alltaf til staðar fyrir mig.
Hvíldu í friði.
Þín,
Inga.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Elsku pabbi, hafðu þökk fyrir
allt, hvíldu í guðs friði.
Þinn sonur
Jón Þorberg Steindórsson.
Steindór Ingimar
Steindórsson
Elsku mamma, amma, systir, frænka
og kær vinkona,
SÆDÍS HAFSTEINSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum Fossvogi
föstudaginn 25. júní. Jarðarför hennar mun
fara fram í Landakirkju í Vestmannaeyjum
miðvikudaginn 21. júlí klukkan 14. Blóm og kransar eru
vinsamlegast afþakkaðir. Þeim sem vilja minnast hennar er bent
á styrktarreikning barna hennar vegna útfarar
(0582-14-602127), SÁÁ eða Konukot.
Hafdís Ósk Birgir Þór
Hilmar Aron
Ásta Guðrún
Hafsteinn Már
Dagur Breki
Svava Sif
Viktor Frosti
Ísold Ösp
Daníel Ísak
Ólöf Jóhanna
og aðrir aðstandendur
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HRAFNHILDUR SVAVA
GUÐMUNDSDÓTTIR,
Strandvegi 18, Garðabæ,
lést á Hjartadeild Landspítalans 15. maí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Bergþóra Andrésdóttir Sigurbjörn Hjaltason
Elísabet María Andrésdóttir
Kolbrún Andrésdóttir
Örn Viðar Andrésson
barnabörn og barnabarnabörn