Morgunblaðið - 20.07.2021, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. JÚLÍ 2021
✝
Eysteinn Völ-
undur Leifsson
fæddist 31. júlí
1933 um borð í g.s.
Nova á leið í Húsa-
víkurhöfn. Hann
andaðist á Land-
spítalanum 10. júlí
2021.
Foreldar hans
voru Leifur Eiríks-
son, kennari á
Raufarhöfn og síð-
ar í Garðabæ, f. 3.6. 1907 á
Rifi á Melrakkasléttu, d. 1.9.
2009, og kona hans Sveinbjörg
Lúðvíka Lund, húsfreyja, f. 8.6.
1910 á Raufarhöfn, d. 15.8.
1997. Eftirlifandi systkini Ey-
steins eru Rannveig Lovísa,
Ingibjörg Fríður og Erlingur
Viðar.
Þann 31.7. 1954 kvæntist
hann lífsförunaut sínum Ínu
Sigurlaugu Guðmundsdóttur
skrifstofumanni, f. 15.2. 1932,
d. 29.11. 2018.
Börn þeirra eru: 1) Leifur,
kvæntur Steinhildi
Hildimundardóttur. Börn
þeirra: 1a) Guðmundur Örn, í
sambúð með Veroniku Marval.
1b) Heiðdís Ósk, gift Pétri
Daníel Ámundasyni og eiga
þau þrjú börn. 1c) Elías Steinn.
2) Guðrún, gift Helga
Kristóferssyni. Börn þeirra: 2a)
skólanum í Reykjavík og
sveinsprófi í vélvirkjun hjá
Landssmiðjunni og Tækni hf
1957, meira-mótorvélstjóra-
prófi í Reykjavík 1957, hlaut
meistararéttindi 1960 og lauk
verkstjórnarnámskeiði Iðn-
aðarmálastofnunar Íslands
1965.
Á uppvaxtarárum bjó Ey-
steinn á Raufarhöfn og á Rifi á
Melrakkasléttu. Að loknum
grunnskóla stundaði hann sjó-
mennsku frá Höfn í Hornafirði
og Vestmannaeyjum. Á náms-
árunum vann hann við við-
gerðir og járnsmíði fyrir
varnarliðið og hjá síld-
arversmiðjum á Raufarhöfn.
Hann vann hjá Vélsmiðju
Kristjáns Gíslasonar þar til
hann stofnaði sandblástursfyr-
irtæki með öðrum. Hann stofn-
aði Vélsmiðju Eysteins Leifs-
sonar árið 1959 í gömlu fjósi
við Laugaveg 171 og rak til
ársins 1975. Hann var vélstjóri
hjá Orkustofnun á gufubornum
Dofra við Kröflu 1975-1976,
vélamaður á m.s. Dettifossi
1976-1977, yfirverkstjóri hjá
vélsmiðjunni Þrym hf. 1977-
1979, framleiðslustjóri Múla-
lundar 1979-1991, framleiðslu-
stjóri hjá Gliti hf. 1991-1992 og
síðan vélstjóri og eftirlits-
maður framkvæmda hjá Hita-
veitu Reykjavíkur og Orku-
veitu Reykjavíkur fram á árið
1995 þegar hann lét af störfum
vegna veikinda.
Útför Eysteins verður gerð
frá Langholtskirkju í dag, 20.
júlí 2021, klukkan 13.
Eysteinn, í sambúð
með Höllu Björns-
dóttur og eiga þau
tvö börn. 2b) Krist-
ján kvæntur Emil-
íu Björg Kofoed-
Hansen og eiga
þau tvö börn. 2c)
Ína Björk.
3) Auður, gift
Sigurði J. Pálma-
syni. Börn þeirra:
3a) Sigurður Örn.
3b) Leifur Daníel í sambúð
með Erlu Björg Kristjáns-
dóttur. 3c) Þröstur. Dóttir Sig-
urðar úr fyrri sambúð er
Hrefna Björk sem er í sambúð
með Einari Gunnari Guð-
mundssyni og á hún fimm
börn, þar af fjögur á lífi.
4) Margrét, gift Árna Níels-
syni. Börn þeirra: 4a) Ólafur
Þór, kvæntur Signýju Hlín
Halldórsdóttur og eiga þau
þrjú börn. 4b) Árni Pétur, í
sambúð með Ines Ariana og
eiga þau eitt barn. 4c) Róbert
Orri, í sambúð með Andreu
Rún Engilbertsdóttur og eiga
þau eitt barn. 4d) Ína Guðrún
sem á eitt barn.
Eysteinn lauk Barna- og
unglingaskóla Raufarhafnar
1947, Héraðsskólanum á
Laugarvatni 1949, Íþróttaskól-
anum í Haukadal 1950, Iðn-
Hönd pabba var hlý og
sterk. Hjartað stórt. Margir
hafa notið hlýju hans og vel-
vilja.
Við börnin hans þökkum al-
mættinu fyrir að hafa fengið
besta pabba í heimi. Hann var
pabbinn sem fór með okkur í
sund, fjöruferðir, renndi með
okkur á sleða, gerði með okkur
íþróttaæfingar í stofunni, söng
með okkur í bílferðum, breiddi
yfir okkur á kvöldin og kyssti
blíðlega góða nótt. Hann setti
okkur mörk, reiddist þegar við
gegndum ekki á yngri árum, en
var stoltur þegar við urðum
eldri og sýndum að við hefðum
sjálfstæðan vilja. Pabbi skutl-
aði okkur hvert sem við vildum
og vakti eftir okkur á unglings-
árum.
Hann fagnaði tengdadóttur-
inni en treysti tengdasonunum
ekki fyllilega í byrjun, en varð
svo besti vinur þeirra þegar
hann sá að við völdum vel.
Pabbi stóð þétt við bakið á okk-
ur. Við gátum alltaf leitað til
hans. Ef eitthvert okkar stóð
frammi fyrir vandamáli var
hringt í pabba því hann var
boðinn og búinn að aðstoða
okkur verklega og fjárhags-
lega. Velferð okkar kom ávallt
á undan þörfum hans.
Pabbi var kletturinn í lífi
okkar í fjöldamörg ár og
mamma kletturinn að baki
pabba. Þau hófu ung lífsbarátt-
una saman. Pabbi stofnaði vél-
smiðju 25 ára gamall og var
fljótlega kominn með marga í
vinnu. Reksturinn stækkaði.
Mamma sá um heimilið. Þau
höfðu ekki peningalegt bakland
en fengu ómetanlega aðstoð frá
fjölskyldu og vinum. Hann
sýndi þor, áræðni, atorku og
þrjósku. Fannst síðar meir hafa
lagt upp með fífldirfskuna eina
að vopni.
Æskuheimili okkar var líf-
legt. Vinnufélagar pabba og
fjölskyldur þeirra urðu vinir og
heimagangar.
Pabbi og mamma voru mikið
fjölskyldufólk og ræktuðu góð
samskipti við ættingja og vini.
Hjálpsemi var honum í blóð
borin.
Pabbi var barnakarl, sýndi
hlýju og gjafmildi. Var alltaf til
í að bulla í börnum og með
þeim. Stundum bönkuðu litlir
gaurar úr næstu húsum á dyrn-
ar á æskuheimili okkar og
spurðu hvort Eysteinn gæti
komið út að leika.
Hreyfing var pabba lífsnauð-
syn. Hann fór reglulega í sund
og langa göngutúra eftir vinnu.
Einnig hjólaði hann í vinnuna
löngu áður en það komst í
tísku, sem sumum þótti skrítið
af fullorðnum manni. Hann
hreyfði sig og gerði líkamsæf-
ingar eftir því sem heilsan
leyfði, allt fram á síðasta dag,
og var hreykinn af.
Pabbi veiktist alvarlega af
sýkingu fyrir liðlega aldarfjór-
ungi. Þessi kraftmikli, sterki og
óhræddi maður tók breyting-
um. Þegar mamma veiktist fyr-
ir tæplega áratug var hann orð-
inn þreyttur á ástandinu.
Þau misstu bæði tökin á líf-
inu. Hann keyrði sig þó áfram
fram á síðasta dag með orð-
unum „aldrei að gefast upp“.
Eftir andlát mömmu upplifði
pabbi sig umkomulausan og
einmana. Hann var ekki lengur
sá sem allir leituðu til. Þeir
sem heimsóttu hann voru æv-
inlega leystir út með brjóst-
sykri eða peningagjöf. Það var
hans leið til að sýna væntum-
þykju, gleðja og gera gagn. Að
lokum gafst hann upp. Hann
þráði heitast fara í sumarlandið
til mömmu. Við trúum því að
sálirnar tvær sem mótuðu okk-
ur hafi sameinast. Við kveðjum
með orðum pabba „Guð gefi
þér góða nótt“.
Leifur, Guðrún,
Auður og Margrét.
Í dag kveð ég tengdaföður
minn, Eystein Leifsson, sem
lést 10. júlí eftir stutta legu á
spítala. Fyrir tæpum þremur
árum lést eiginkona hans og
tengdamóðir mín, Ína Guð-
mundsdóttir, og eftir það var
Eysteinn hálfvængbrotinn. Að
kynnast þeim heiðurshjónum
Ínu og Eysteini var ánægju-
legt. Þau voru samrýmd hjón
og máttu eiginlega aldrei hvort
af öðru sjá. Eysteinn var mikil
driffjöður þegar ég kynntist
honum og harður af sér til
vinnu. Hann var okkur fjöl-
skyldunni mikil stoð og stytta,
þegar ég lenti í slæmu slysi hér
á árum áður og þá hvatti hann
mig í aukið framhaldsnám sem
hefur komið sér vel. Hann hafði
gaman af bílum og sá bíll sem
stendur upp úr er Malibu sem
hann átti í fjölda ára. Þau
bjuggu lengi á Langholtsvegi
og þar var oft mikið fjör bæði
innan og utan dyra. Það þurfti
oft að taka til hendinni í gömlu
húsi og var líf og fjör í kringum
það og gaman að aðstoða Ey-
stein. Einu sinni reyndar
blöskraði honum þegar ég
mætti í mikið rifinni úlpu til að
vinna við bílskúr sem við reist-
um. Það gekk það langt að
hann vildi endilega gefa mér
aðra úlpu sem hann átti því
hann skammaðist sín fyrir mig.
Ég hafði nú gaman af og var
oft hlegið að þessu enda átti
Ína auðvelt með að gera bros-
lega hluti mjög fyndna. Ey-
steinn var alltaf snöggur til ef
einhver þurfti aðstoðar við og
man ég sérstaklega eftir því
þegar annað barnið okkar
hjóna var að koma í heiminn.
Þá var hringt í Eystein því
hann ætlaði að gæta nafna síns.
Ég var varla búinn að skella á
þá var Eysteinn kominn til að
sækja nafna sinn. Við áttum
gott síðasta spjall þegar ég var
á leiðinni heim úr vinnu mánu-
daginn 5. júlí og þá hrósaðir þú
mér svo mikið að það var nán-
ast eins og þú værir að kveðja
en mér leið vel eftir að hafa
rætt þetta lengi við þig.
Ég vil þakka fyrir sam-
veruna og alla bíltúrana sem
við tókum saman. Nú ert þú
aftur kominn til Ínu þinnar og
býður henni í bíltúrinn í sumar-
landinu.
Blessuð sé minning þín,
Helgi
Kristófersson.
Elsku afi minn, ekki bjóst ég
við því að ég væri að kveðja þig
í hinsta sinn þegar við kvödd-
umst í símann. Eins og alltaf
voru síðustu orðin okkar „I love
you so very, very much“. Dag-
legu símhringingarnar frá þér
eru ekki daglegar lengur og
það er sárt að hugsa til þess að
ég fái ekki oftar „Afi“ á skjá-
inn, muni ekki heyra röddina
þína, hitta þig og knúsa.
Ljúfasti, ákveðni afi sem
vildir allt fyrir alla gera en
varst á sama tíma svo mikill
töffari. Afi sem æfðir box,
beygðir þig og teygðir og varst
álíka liðugur og köttur, áttir
flottustu bílana og varst munn-
hörpusnillingur með meiru. Það
var ansi notalegt að taka Prins
Póló-stopp hjá þér í hlaupa-
túrunum, þessum sem þú varst
að æfa þig upp í og ætlaðir þér
að fara með mér í. Með tilkomu
nýja tryllitækisins þíns, göngu-
grindarinnar, varstu kominn
með ákveðið forskot.
Það er undarlegt að hugsa til
baka til síðustu tveggja heim-
sókna minna til þín. Þegar við
sátum á bekknum við tjörnina,
fylgdumst með gæsunum
tveimur sem komu svo nálægt
okkur að við hefðum nánast
getað klappað þeim og þú tókst
utan um mig og baðst um mynd
af okkur saman, eitthvað sem
mér smávegis brá við að heyra
því þú varst ekki vanur að vilja
verða fyrir barðinu á linsunni. Í
síðustu heimsókn minni til þín
tók ég af þér myndskeið (sem
ég er mjög þakklát fyrir að
eiga) þar sem þú ert að kveðja
okkur mömmu, pabba og litlu
frændsystkini í anddyrinu
heima hjá þér, veifar bless og
færð fingurkossa á móti. Bæði
þessi minningarbrot eru frá
sólríkum dögum. Þetta fær mig
til að hugsa það að þú varst al-
veg tilbúinn að kveðja og hitta
sólargeislann í lífinu þínu sem
þú saknaðir meira en orð fá
lýst og er ég þess fullviss að
amma hafi tekið afar vel á móti
þér með sínum hlýja faðmi.
Mikið sem mér þykir vænt
um þig.
Guð gefi þér góða nótt.
Þín,
Ína Björk.
Elsku afi minn. Eitt er víst
að ekkert varir að eilífu og það
vitum við öll. Ég á margar
minningar tengdar þér, alltof
margar til þess að skrifa hér.
Fátt fannst mér betra en að
koma heim til ykkar á Lang-
holtsveginn og sitja á spjalli við
eldhúsborðið um allt og ekkert.
Oft átti ég það til að liggja í
sófanum í stofunni og bara
hlusta. Að kíkja í kvöldheim-
sókn og njóta þess að vera með
ykkur, það var einhver góður
andi þarna yfir. Ég man þegar
amma bað okkur Ólaf um að
taka til í bílskúrnum og henda
á haugana, því skúrinn væri
fullur af drasli. Minn maður var
nefnilega ekkert alltof mikið til
í að henda dóti þaðan. Amma
harðbannaði þér að kíkja út
fyrr en við værum búnir að
taka til og henda. Eftir stutta
stund varstu kominn til þess að
skoða hverju væri verið að
henda. Amma var ekki lengi að
ná í þig og fara með þig aftur
inn í hús.
Það var ávallt tekið á móti
manni með hlýju og meira en
velkomið að koma hvenær sem
var. Allar heimsóknirnar,
kvöldverðir, spjall yfir kakó,
bíltúrar. Mér þykir mjög svo
vænt um þessar minningar.
Einhvern daginn á ég eftir að
setjast við kaffiborðið og
spjalla við ykkur að nýju með
kakóbolla í hendi.
Elsku besti afi minn, ég
elska þig!
Kristján Helgason.
Elsku afi, nú er komið að
kveðjustund. Á svona stundum
hrannast minningarnar upp.
Það var alltaf tekið vel á móti
mér á Langholtsveginum og
síðan í Hjallaselinu.
Þegar ég var lítill bjóstu til
kakó og svæfðir mig með því að
syngja Guttavísur á meðan ég
taldi kvistina í loftinu.
Eftir því sem árin liðu varstu
alltaf til í að spjalla og oft var
stutt í bullið. Þú varst mjög
duglegur að æfa, hjóla og lyfta,
byggja þig upp og hugsa um
heilsuna. „Aldrei að gefast
upp“ eins og þú sagðir.
Þegar ég og Halla bjuggum
á jarðhæðinni hjá ykkur ömmu
þá var raclette rétturinn okkar,
enda fátt sem amma borðaði
meira af. Seinna voru pítsa-
veislur í Hjallaseli með Sigurði
Erni, samverustundir sem við
höfðum gaman af.
Þú varst fjölskyldurækinn og
hugsaðir vel um þína nánustu.
Kotmúli, hús stórfjölskyldunn-
ar í Fljótshlíðinni, var þér kær
staður því það sameinaði alla
þína afkomendur undir sama
þaki.
Ég er þakklátur fyrir allar
góðu minningarnar með þér og
veit að þú ert á góðum stað, í
faðmi ömmu Ínu.
Eysteinn Helgason.
Hvað allt fer hratt í gegnum
hugann á þessari kveðjustund
við fráfall elsku besta bróður
míns.
Eftir sitja minningar um ást,
kærleika og gleði, en ekkert er
við þessu að gera nema þakka
fyrir liðna daga með honum frá
fyrstu samverustundum í for-
eldrahúsum á Raufarhöfn til
daga sem hitta okkur öll að lok-
um, en misfljótt.
Nú er elsku bróðir minn
besti kominn til Ínu sinnar,
sem hann þráði heitast.
Þökkum fyrir liðinn tíma
með þeim.
Elsku Leifur, Guðrún, Auður
og Margrét. Guð blessi ykkur
og ykkar fjölskyldur.
Mínar kærustu kveðjur,
Ingibörg Leifsdóttir.
Góðar kveðjur og óskir,
bróðir, inn í land eilífðarinnar.
Minningar rifjast upp hvern-
ig þú þolinmóður – sem ekki
var sterka hliðin þá – kenndir
mér að hjóla á stóru karl-
mannsreiðhjóli, fórst að tína
kríuegg eða umgangast æðar-
varpið hennar ömmu ásamt því
að fylgjast með laxagengdinni í
Deildaránni og koma stundum
með nokkra í reykhúsið til
Ninna frænda – allt með mig í
eftirdragi.
Nú eða þegar þú stökkst í
sjóinn eftir mér ósyndum og
bjargaðir mér; þá skall hurð
nærri hælum og mamma bara
glöð þegar við komum holdvotir
heim!
Síðar rakst þú vélsmiðju um
tíma þar sem allt að 15 iðn-
aðarmenn störfuðu þegar mest
lét. Þar vann ég mín mennta-
skólaár og lærði vélvirkjun
jafnframt. Þú varst góður fag-
maður og leiddir menn þína vel.
Í einkalífi þínu áttir þú Ínu
sem lífsförunaut og börnin fjög-
ur sem voru ykkur öll til
ánægju og sóma.
Síðustu árin voru þér að
mörgu leyti erfið vegna van-
heilsu og ekki dró söknuður
vegna makamissisins þar úr.
Því voru þér þessi lífslok
ekki svo óvelkomin og þér mun
fagnað „hinum megin“.
Innilegar samúðarkveðjur
okkar Addýjar og fjölskyldu
okkar til Leifs, Guðrúnar, Auð-
ar, Margrétar og fjölskyldna
þeirra.
Hinsta kveðja,
Erlingur.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir)
Elsku bróðir minn, ég sakna
þín mikið.
Ég sakna símtalanna okkar á
hverjum degi. Alltaf kvöddumst
við og sögðum „Guð gefi þér
góða nótt“.
Þú varst alveg einstakur
bróðir og hjálpsamur. Þegar
við Haraldur giftum okkur þá
snöruðuð þið Ína í veislu fyrir
okkur og þú sagðir: „Hvað vilj-
ið þið borða?“ Auðvitað pönt-
uðum við rjúpur. Þannig voruð
þið Ína, alltaf reiðubúin. Elsku
bróðir, nú ert þú kominn í
Sumarlandið til Ínu þinnar og
allra annarra ástvina. Börnun-
um þínum Leifi, Guðrúnu, Auði,
Margréti og fjölskyldum þeirra
sendi ég samúðarkveðjur og set
litla ljóðið eftir föður okkar:
Ég bið Guð að gæta mín,
góða anda að hugga mig.
Sama ósk er eins til þín:
Almættið það sjái um þig.
(Leifur Eiríksson)
Góða nótt elsku bróðir.
Þín systir,
Rannveig Lovísa.
Upprunanum aldrei gleymi,
er sem hlýir geislar streymi
köldu, grái grjóti frá.
Oft um vor í unaðsheimi
undradýrð þar mesta sá.
Þannig minntist Leifur Ei-
ríksson, faðir Eysteins, heima-
byggðar sinnar á Melrakka-
sléttu. Þangað norður leitaði
hugur hans oft – rétt eins og
annarra sem þaðan eru. For-
eldrar Eysteins, Leifur og
Sveinbjörg Lúðvíka, föðursyst-
ir mín, byggðu húsið Harðang á
Raufarhöfn, þar fæddist Ey-
steinn og ólst upp. Leifur var
forystumaður Raufarhafnar um
langt árabil – í sveitarstjórn,
kenndi við barnaskólann og
stofnaði til unglingaskóla og
kenndi heima hjá sér. Það var
því oft gestkvæmt í Harðangri
og ekki spillti er Lúlla frænka
mín settist við hljóðfærið og lék
undir söng gestanna – einstak-
lega glaðvær og vel gerð kona.
Svo fluttu þau hjónin suður – á
eftir börnum sínum eins og svo
margir aðrir.
Þar lágu leiðir Eysteins og
Ínu hans saman og svo nátengd
voru þau í huga fólks að í um-
ræðunni runnu Eysteinn og Ína
saman í eina manneskju.
Ég kom ungur á heimili
þeirra í Reykjavík og fannst
mikið til um flottheit á öllu,
m.a. að þau höfðu flugvélastóla
í stofunni – svoleiðis hafði ég
aldrei séð en dreymdi um að
fara eins að síðar; aldrei varð
úr því.
En þá fyrst kynntist ég
frænda mínum vel er ég og
kona mín ásamt Eysteini, Ínu
og börnum þeirra tókum autt
og yfirgefið hús í Fljótshlíðinni
á leigu og byggðum upp sem
sumardvalarstað.
Mikið var gaman að kynnst
svo náið þeim Ínu og Eysteini
og börnum þeirra öllum; ein-
staklega ánægjulegur, harð-
duglegur og samhentur hópur
enda gekk uppbygging í takt
við það. Að loknum vinnudegi
settumst við niður við grill eða
góðar kökur og spjölluðum um
forelda okkar í bland við Rauf-
arhöfn og Miðtún. Frændsemin
ríkti – einlæg vinátta og kær-
leikur. Ég fylgdist svo með
frænda mínum og Ínu – þau
litu inn hjá okkur og sömuleiðis
fengum við okkur kaffibolla á
Laugateignum í þeirra fallega
húsi. Þá spillti ekki vináttunni
að Ína og ég unnum saman í
menntamálaráðuneytinu í fjög-
ur ár og þar skipaði Ína sér-
stakan sess hjá starfsfólkinu –
traust og dugleg. Við lát henn-
ar missti frændi minn helming-
inn af sjálfum sér – ef svo má
komast að orði. Hann beið eftir
því að hitta Ínu sína aftur og
ég er þess fullviss að hjá henni
fékk hann góðar móttökur.
Á kveðjustundu þökkum við
hjónin Eysteini allt samstarf og
vináttu sem aldrei bar skugga
á. Börnum hans og fjölskyldum
þeirra sendum við okkar ein-
lægustu samúðarkveðjur.
Guð blessi þig frændi minn
og gefi þér frið.
Níels Árni Lund.
Eysteinn
Leifsson