Morgunblaðið - 28.07.2021, Page 14

14 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. JÚLÍ 2021
✝
Þýðrún fæddist
á Stóru-Völlum
í Landsveit í Rang-
árvallasýslu 19. jan-
úar 1931. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 6. júlí 2021.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Guð-
jónsdóttir húsfreyja,
f. 9.8. 1900, d. 26.2.
1988, og Páll Jóns-
son, bóndi og lista-
maður á Stóru-Völlum í Land-
sveit, f. 10.1. 1890, d. 29.10. 1943.
Systkini Þýðrúnar voru Jens
Ríkharður, f. 18.1. 1924, d. 11.12.
2015; Jón, f. 20.1. 1925, d. 12.8.
1958; Sigríður, f. 21.1. 1926, d.
16.6. 2009; Þór, f. 7.2. 1927, d.
22.9. 2008; Óðinn, f. 7.2. 1927, d.
14.12. 2016; Vallaður, f. 16.3.
1928, d. 11.9. 2003; Gunnur, f. 4.1.
1930; Atli, f. 18.8. 1933, d. 11.7.
2021; Ragnheiður, f. 18.8. 1933, d.
8.2. 2014; Ása, f. 19.1. 1935, og
Guðrún, f. 9.6. 1938.
Eiginmaður Þýðrúnar er Sig-
urður Vilhjálmur Gunnarsson, f.
7.12. 1929, vélfræðingur og fyrr-
1968; 3) Pétur Sigurður, f. 5.5.
1962, d. 11.3. 1984, vélfræðingur;
4) Sveinn, f. 15.1. 1969, vélvirki,
eigandi og framkvæmdastjóri
Micro ryðfrírrar smíði ehf.,
kvæntur Sigurborgu Hrönn Sig-
urbjörnsdóttur og eignuðust þau
fjögur börn, Melkorku Rún, f. 2.5.
1992, Davíð, f. 23.1. 1995, d. 23.1.
1995, Rakel Hrönn, f. 17.8. 1996,
og Andra Pétur, f. 11.8. 2003. Að
auki á Þýðrún tíu langömmubörn.
Þýðrún var ávallt kölluð Rúna.
Eftir glaðvær ár á æskuheimilinu
og ýmis bústörf sem sinna þurfti,
bæði á heimilinu og á nágranna-
bæjum, flutti Rúna um tvítugt til
Reykjavíkur og vann þar við hót-
el- og verksmiðjustörf fyrstu árin.
Kunnust er hún þó fyrir störf sín
sem gæslu- og forstöðumaður
gæsluvalla hjá Reykjavíkurborg
um þrjátíu ára skeið. Völlurinn
sem hún starfaði á var ætíð nefnd-
ur Rúnu-róló, bæði af börnunum
sjálfum, sem nutu umönnunar
Rúnu, og foreldrum þeirra. Við
starfslok færðu Leikskólar
Reykjavíkur Þýðrúnu viðurkenn-
ingu fyrir farsæl störf í þágu
reykvískra barna.
Útförin fer fram frá Áskirkju í
Reykjavík í dag, 28. júlí 2021,
klukkan 13.
verandi atvinnurek-
andi og fram-
kvæmdastjóri.
Foreldrar hans voru
Gunnar Bjarnason
vélstjóri, f. 15.1. 1905,
d. 28.9. 1966, og k.h.
Hermannía Sigurð-
ardóttir húsmóðir, f.
4.9. 1896, d. 23.7.
1989.
Þýðrún og Sig-
urður gengu í hjóna-
band 24.12. 1954 og var heimili
þeirra lengstum að Sæviðarsundi 9
í Reykjavík. Synir þeirra eru: 1)
Sigurvin Rúnar, f. 3.12. 1952, vél-
tæknifræðingur og forstöðumaður
hjá Samskipum, kvæntur Ólafíu
Guðrúnu Kristmundsdóttur og
eiga þau tvö börn, Láru Rún, f.
15.6. 1977, og Hauk Sörla, f. 14.8.
1980; 2) Gunnar Hermann, f. 10.5.
1956, véltæknifræðingur og fram-
kvæmdastjóri Sementsverksmiðj-
unnar ehf., kvæntur Arnbjörgu
Önnu Guðmundsdóttur og eiga
þau tvö börn, Grétu, f. 20.2. 1980,
og Sigurð Gunnar, f. 27.5. 1982;
sonur Arnbjargar er Bjarni, f. 12.1.
Elsku hjartans Rúna mín, ég
vil þakka þér fyrir öll góðu árin
sem við áttum saman og yndisleg-
an kærleika.
Sestu hérna hjá mér ástin mín
horfðu á sólarlagsins roðaglóð.
Særinn ljómar líkt og gullið vín
léttar bárur þar kveða þýðan óð.
Við öldunið og aftanfrið
er yndislegt að hvíla þér við lið.
Hve dýrlegt er í örmum þér
að una og gleyma sjálfum sér.
(Jón frá Ljárskógum
/Hawaiiskt þjóðlag)
Þinn elskandi eiginmaður,
Sigurður V.
Gunnarsson.
Elsku mamma mín, það er svo
skrítið hvernig þú ert farin svona
skyndilega. Þú hefur verið svo
stór hluti af lífi mínu.
Þegar ég hugsa til baka eru svo
ótrúlega margar góðar og dýr-
mætar minningar sem koma upp í
hugann. Ég var alltaf svo montinn
af því að þú værir mamma mín,
Rúna á Rúnu-róló. Vinirnir sóttu
mikið í það að vera í Sævó því þú
tókst öllum opnum örmum og öll-
um leið vel í návist þinni. Þú varst
elsta mamman í vinahópnum en
það var ekki að sjá og finna, sér-
staklega þar sem þú keyrðir um á
flotta Sabbanum þínum.
Ég mun aldrei gleyma afmæl-
unum sem þú hélst fyrir mig, kök-
unum sem þú bakaðir og svo mátti
ég alltaf bjóða eins mörgum og ég
vildi. Þú passaðir alltaf upp á að
ég væri snyrtilega til fara, gerðir
við gömul föt og keyptir ný.
Ég bar alltaf mikla virðingu
fyrir þér og reyndi að vera til
friðs. Eitt skiptið asnaðist ég til
þess að skrópa í skólanum og hélt
ég myndi komast upp með það en
það var fátt sem fór fram hjá þér
og þú fattaðir að ég hefði verið
heima þegar þú sást að stólnum
hafði verið snúið, ég lærði mína
lexíu af því.
Þegar ég fór í sveit á sumrin þá
saknaði ég þín mikið en þú komst
oft í heimsókn og ég gleymi aldrei
hlýjunni, brosinu og ilminum þeg-
ar ég sá þig á hlaðinu.
Æskuminningarnar eru marg-
ar og ég er svo þakklátur fyrir
uppeldið sem ég fékk. Ég mun
aldrei gleyma öllum tjaldferðalög-
unum um landið, litnum á tjaldinu
þegar tjaldljósið hékk á súlunni,
hljóðinu í prímusnum þegar þú
yljaðir upp tjaldið áður en ég sofn-
aði, þá oft með Pétur bróður mér
við hlið.
Árið 1984 urðum við öll fyrir
miklu áfalli þegar við misstum
Pétur bróður aðeins 21 árs í sjó-
slysi. En við vorum umvafin góðu
fólki sem hélt utan um okkur og
man ég að þar var séra Árni Berg-
ur heitinn ofarlega á lista. Það
getur enginn skilið það að missa
barnið sitt eins og þú varðst fyrir
elsku mamma en þú með þinn
kraft og dugnað hélst áfram með
okkur hin í fanginu til síðasta
dags. Það eru ekki margir dagar
síðan þú sagðir við mig að Pétur
hafi birst þér með fallega brosið
sitt, nú heldur hann utan um þig
elsku mamma.
Þegar Bogga mín varð á vegi
mínum tókst þú henni með opnum
örmum og áttuð þið mjög gott
samband ykkar á milli. Ég mun
aldrei gleyma orðunum sem þú
sagðir við mig rétt áður en þú
kvaddir: „Þú gafst mér hana.“
Börnin mín hefðu ekki getað
fengið betri ömmu, þau sóttu allt-
af svo mikið í að vera hjá þér.
Væntumþykjan réð alltaf ríkjum
og þú varst alltaf svo stolt af þeim
enda átt þú mikinn þátt í því hvar
þau eru stödd í dag. Þú byrjaðir
strax að kenna þeim góð gildi eins
og vinnusemi, heiðarleika og að
bera virðingu fyrir sér og öðrum.
Maður er aldrei tilbúinn að
kveðja manneskju eins og þig og
mig langaði svo í enn eitt Sólval-
lasumarið með þér. Sitja á ver-
öndinni og hlusta á lækinn eða
fylgjast með þér rölta til okkar
bræðra og segja okkur þegar þú
valdir þennan fallega stað sem
mun geyma minningu þína um
ókomna tíð.
Elsku mamma, ég sakna þín
mjög mikið og mun alltaf gera.
Takk fyrir allt sem þú gafst mér,
megir þú fara í friði.
Þinn sonur,
Sveinn Sigurðsson.
Lítil stúlka hefur stofnað býli í
túngarðinum við torfbæinn Stóru-
Velli í Landsveit þar sem hún
fæddist og ólst upp í stórum systk-
inahópi. Leikföngin hennar eru
bein, sem hún hefur safnað og
mynda gripina sem tryggja búinu
lífsviðurværi. Seinna meir eignast
stúlkan sitt fyrsta leikfang sem
ekki var fengið að láni úr dýrarík-
inu. Það var dúkkuhaus sem henni
þótti ákaflega vænt um. Búskap-
urinn hjá stúlkunni hefur gengið
vel, og þegar húmaði að kveldi hef-
ur hún eflaust séð fjölina sína, sem
var rúmið hennar, í hillingum. Í
litlum torfbæ þar sem margir
bjuggu var ekki til rúm fyrir alla.
Mamma talaði alltaf fallega um
æskuár sín með þakklæti og hlýju
þar sem allir hjálpuðust að til að
tryggja að allir kæmust skamm-
laust til manns.
Það var mikil gæfa fyrir okkur
bræður að þessi unga duglega og
hjartahlýja stúlka, með sitt stóra
hjarta, varð síðar meir móðir okk-
ar. Hún, með aðstoð pabba, stýrði
heimili okkar bræðra af myndar-
brag, var alltaf til taks ef eitthvað
bjátaði á eða við þyrftum leiðsögn á
leið okkar fyrstu árin. Mamma hef-
ur alla tíð verið kjölfestan í okkar
fjölskyldu, hefur tryggt samstöðu
og umgjörð sem sameinar okkur
með það að leiðarljósi, að allir fái að
njóta sín og að öllum líði vel.
Mamma og pabbi voru mikil
náttúrubörn og nutu þess á sínum
yngri árum að fara í tjaldútilegur.
Margar skemmtilegar minningar
eru frá þessum árum, ekki síst
þeim fyrstu þegar búnaðurinn var
botnlaust léreftstjald sem pabbi
hafði fengið í fermingargjöf. Gjarn-
an var tjaldað á bökkum Minni-
Vallalækjar í nágrenni Stóru-
Valla, æskuheimilis mömmu. Þar
hittust gjarnan systkini hennar og
makar þeirra með sín börn. Rifj-
aðir voru upp atburðir bernskunn-
ar, sagðar skemmtisögur og stig-
inn dans á fögrum kvöldum. Við
bræðurnir nutum þess að leika
okkur úti í náttúrunni og var læk-
urinn freistandi áskorun fyrir okk-
ur. Seinna meir eignuðust foreldr-
ar mínir vandað tjald með útskoti
og himni og þótti það mikil fram-
för.
Árið 1981 ákváðu foreldrar mín-
ir að byggja sumarbústað í landi
Minni-Valla við Minnivallalæk og
nefndu hann Sólvelli. Seinna meir
var bústaðurinn stækkaður og
þannig útbúinn, að margir gætu
verið á sumarbústaðasvæðinu í
einu. Bygging bústaðarins og öll
umgjörð hans hefur í 40 ár reynst
sælureitur fjölskyldunnar. Áhugi
mömmu og pabba á skógrækt og
smekkvísi og virðing gagnvart
náttúrunni hafa gert sumarbústað-
inn og landið í kring að ævintýra-
heimi.
Foreldrar mínir nutu þess að
hafa synina, tengdadæturnar og
ömmu- og afabörnin hjá sér í bú-
staðnum. Oft var gestkvæmt á Sól-
völlum, enda var mamma vinsæl
heim að sækja. Hún tók ávallt vel á
móti gestum, ungum sem öldnum,
með sinni glaðværð, fallegu fram-
komu og gestrisni. Seinna meir
hafa synirnir og tengdadætur kom-
ið sér fyrir á lóð Sólvalla og er þar
nú búsældarlegt yfir að líta.
Seinasta ferð mömmu í sum-
arbústaðinn var rúmri viku fyrir
andlát hennar. Þá mætti öll fjöl-
skyldan að Sólvöllum og hélt upp á
40 ára afmæli bústaðarins. Glatt
var á hjalla og foreldrar mínir nutu
þess enn einu sinni að vera umvafin
fjölskyldunni. Farið var í leiki,
borðaður góður matur og stiginn
dans í samkomutjaldinu. Þetta
reyndust seinustu dansspor
mömmu í þessu jarðlífi.
Elsku mamma, með söknuði og
sorg í hjarta kveð ég þig með þakk-
læti fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig. Minninguna um góða móður
mun ég varðveita ævilangt. Hvíl í
guðs friði.
Meira á: www.mbl.is/andlat
Gunnar H. Sigurðsson.
Desember 1986 hitti ég þig
fyrst, ég var búin að kvíða þeirri
stundu svolítið. Þú komst heim og
fórst að baka smákökur. Þegar þú
sást mig inni hjá Svenna þínum þá
komst þú með fullan disk af smá-
kökum handa mér, þar fékk ég
fyrstu kökurnar frá þér og alls ekki
þær síðustu elsku Rúna. Eftir stutt
kynni komstu fram við mig eins og
ég væri dóttir þín, enda var ég bara
16 ára, þú varst alltaf að gefa mér
hárteygjur og alls konar dúllerí.
Þegar við fórum saman í búðir
mátti ég ekki horfa á flíkur eða
hluti sem mér leíst vel á án þess að
þú keyptir þær handa mér. Þú
varst alltaf að gefa. Okkur kom allt-
af vel saman, meira að segja þótt
ég hafi flutt inn á þig og búið hjá
þér í tvö ár. Ég man alltaf hvað ég
fékk oft að heyra hvað það væri
tómlegt í Sævó eftir að við fluttum
út.
Þú fékkst mig í vinnu á Rúnu
róló svo ég fékk þann heiður að
vinna með þér líka. Svo ég kynntist
vinkonum þínum, Diddu og Marsý,
sem ég veit að hafa tekið brosandi á
móti þér þegar þú kvaddir. Öll
börnin mín fengu að njóta þess að
vera með þér á róló og fannst þeim
stundum nóg um þegar hin börnin
kölluðu þig ömmu en þú komst eins
fram við öll börnin hvort sem þau
voru þín eða ekki og fóru meira að
segja mörg þeirra heim með ný-
prjónaða sokka og vettlinga. Börn-
unum mínum fannst aldrei leiðin-
legt þegar til stóð að fara í pössun í
Sævó, þar var öll athyglin á þeim.
Það var spilað, teiknað, teflt og
bakað.
Við fórum ófáar ferðir saman á
Sólvelli, fylltum bílinn af börnum,
mat og aðallega garni og svo var
tíminn vel nýttur í prjónaskap. Það
voru einnig nokkrar ferðirnar sem
við fórum vestur á Vígholtsstaði,
þér fannst alltaf svo gaman að
koma til pabba og mömmu. Þér
fannst alltaf svo gaman að skreppa
eitthvað í heimsóknir eða búðir en
uppáhaldið var að fara út að borða
og uppáhaldsstaðurinn þinn var
Laugaás. Síðustu ár fór orka þín að
minnka en ef þú heyrðir af bílfari
austur á Sólvelli þá fylltist þú af
orku og varst tilbúin til brottfarar á
engum tíma.
Það var ómetanlega mikil hjálp
sem við fengum frá þér í öll þessi ár
og ég vona að mér hafi tekist að
gera slíkt hið sama fyrir þig þegar
þú fórst að finna fyrir vanmætti.
Ég veit reyndar um eitt sem ég gat
ekki gert fyrir þig en reyndi þó, það
var að baka uppáhaldsköku fjöl-
skyldunnar, það gekk ekki og þú
lést mig alveg vita af því.
Þetta eru ekki mörg minningar-
orð á blaði en ég ætla frekar að
halda minningu þinni ljóslifandi um
ókomin ár. Að vita til þess að núna
ertu umvafin englum og sérstak-
lega strákaenglunum þínum, Pétri
og Davíð, það gerir sorgina mildari.
Þín bíða ærin verkefni að dekra þá
og faðma, á meðan ætla ég að halda
utan um Sigga þinn því söknuður
hans er mikill.
Elsku besta Rúna mín, takk fyr-
ir allt.
Elsku besta Rúna mín,
þú ert í okkar hjarta.
Eins og falleg blómarós,
sem gulli einu skartar.
Þú ert eins og sólin björt,
sem aldrei leggst í dvala.
Lýsir veginn okkar fram,
líf þitt var okkur að ala.
Viljum við þér þakka nú,
alla þessa daga.
Þú hefur gefið okkur trú,
staðfestu og aga.
Þín,
Sigurborg H.
Sigurbjörnsdóttir.
Elsku besta amma Rúna okkar.
Það er engin leið að telja upp allt
það góða sem þú hefur gert fyrir
okkur í stuttu máli. Þvílík forrétt-
indi sem það voru fyrir okkur að fá
að eyða svona miklum tíma og alast
upp á Rúnuróló, eins og hann var
alltaf kallaður. Það stakk alltaf að-
eins þegar hinir krakkarnir kölluðu
þig líka ömmu Rúnu en við vorum
fljót að leiðrétta það, þú varst sko
amma okkar en ekki þeirra. En við
þurftum svo að læra að deila þér
með öðrum krökkum þar sem
ásóknin í nærveru þína var mikil og
kom úr öllum áttum.
Það var alltaf gaman að fá að
gista hjá ömmu og afa í Sævó. Sofn-
uðum alltaf við sama sönginn og
bænirnar og vöknuðum fyrir allan
aldur til þess að fá hafragraut,
horfa á barnatímann og borða
nammi. Margir af okkar bestu vin-
um voru svo heppnir að fá að kynn-
ast þér og muna enn eftir því að þú
áttir alltaf til Kinder-lengjur í vesk-
inu sem þú keyptir í Rangá.
Þinn helsti ótti var að eiga svöng
barnabörn, sem reyndust vera
óþarfa áhyggjur, því kræsingarnar
og maturinn sem alltaf var á borð-
um þegar maður kom til þín var of-
an í heilan her. Við höfum aldrei
farið heim svöng eftir heimsókn hjá
ömmu.
Það var alltaf jafn gaman að
heyra áhugaverðu sögurnar og
spyrja þig út í æskuna þína sem var
alveg mögnuð og erfitt að ímynda
sér. Við munum halda áfram að tala
um það hvernig þú ólst upp í torf-
kofa með 11 systkinum, fékkst einn
dúkkuhaus í jólagjöf og fórst á hesti
yfir læki og móa til þess að komast í
skólann.
Minningarnar eru svo margar,
hvort sem það var þegar þú leyfðir
okkur alltaf að vinna þegar við spil-
uðum veiðimann og marías, þegar
þú baðst alltaf um aukaglassúr á
snúðana þegar við fórum í bakaríið
(sama hversu mikill glassúr var á
þeim fyrir) eða þegar við bökuðum
ófáar hjónabandssælurnar, þá eru
það allt minningar sem við munum
aldrei gleyma.
Gjafmildari manneskju er ekki
hægt að finna. Þó svo þú hafir
stundum verið við slæma heilsu
hefðirðu aldrei tekið það í mál að
halda jólin án þess að gefa öllum
börnum, barnabörnum, langömmu-
börnum og tengdabörnum jólagjaf-
ir. Tókst það ekki í mál að auðvelda
þér lífið og gefa öllum pening held-
ur mættirðu galvösk í Kringluna og
valdir gjafir fyrir alla samvisku-
samlega. Jólin verða ekki eins án
þín, enda munum við ekki eftir jól-
unum án þess að hafa þig og afa
með okkur á aðfangadag.
Við vitum hvað þú hefðir gefið
mikið fyrir það að fá að hitta fyrsta
afabarnið hans pabba sem von er á í
heiminn í haust en við vitum líka að
þú munt fylgjast vel með og leið-
beina okkur og ófæddri Sigur-
björnsdóttur í gegnum lífið.
Við erum svo ótrúlega lánsöm og
þakklát fyrir að hafa átt svona gott
samband við þig og hvað við höfum
alltaf lagt það í vana okkar að heim-
sækja ömmu og afa eins oft og við
gátum. Þó svo maður viti hvernig
lífið endar þá er maður samt aldrei
tilbúinn til þess að sleppa svona
dýrmætri manneskju eins og þú
varst. Við eigum svo margar góðar
minningar með þér sem við mun-
um alltaf varðveita. Það er enginn
eins og amma Rúna.
Þín yngstu og bestu,
Melkorka Rún, Rakel
Hrönn og Andri Pétur.
Elsku amma, það er kveðju-
stund. Við getum ekki lýst því
hversu ánægð við erum að hafa náð
að kveðja þig áður en þú skildir við.
Einungis viku áður vorum við öll
samankomin í bústaðnum á Sól-
völlum og dönsuðum og trölluðum
saman í veislutjaldinu. Yndislegar
minningar í safnið um ömmu
Rúnu. Við munum fyrst eftir okkur
með þér á róló, ömmuróló eins og
við kölluðum hann alltaf. Þar lék-
um við okkur og hjálpuðum til við
að sortera og útdeila vettlingum og
sokkum til barna sem ekki áttu
slíkt sjálf. Þú varst alltaf að prjóna
á okkur barnabörnin og munaði
bara ekkert um að prjóna aukapör
fyrir þær tvær kynslóðir af Reyk-
víkingum sem sóttu rólóinn þinn í
gegnum tíðina. Ef minnið svíkur
okkur ekki vorum við stundum dá-
lítið abbó að hinir krakkarnir voru
farnir að kalla þig ömmu Rúnu
líka. En það var einmitt það, þú
tókst öll börn til þín og hugsaðir vel
um þau og þeirra velferð. Heima í
Sævó var sjaldan lognmolla og
kapphlaupið inn í eldhús að fá að
sleikja afganginn af kreminu þegar
þú varst að baka, það lá við slags-
málum en þú passaðir alltaf upp á
að allir fengju krem, kökur og nóg
af pönnsum. Það er okkur líka
minnisstætt í janúar sl. þegar þú
fagnaðir 90 ára afmæli í miðjum
heimsfaraldri. Þá vildum við ekki
leyfa deginum að líða hjá án þess
að fagna og komum því saman,
gamla kjarnafjölskyldan, í takt við
samkomutakmarkanir, þið afi,
strákarnir ykkar og tengdadætur
og við barnabörnin. Við höfðum þá
ekki hist á þennan máta í hartnær
30 ár og grínuðumst við með að við
sætum saman á krakkaborðinu. Þú
kenndir okkur margt amma og
varst stoð og stytta fjölskyldunnar
á svo margan hátt, varst ekki
hrædd við að láta okkur heyra það
ef við vorum ekki nógu dugleg að
koma í heimsókn og líka í hina átt-
ina, dugleg að hrósa því sem vel
var gert. Við munum alltaf sakna
þín amma, takk fyrir okkur.
Gréta Gunnarsdóttir,
Sigurður Gunnar Gunnarsson.
Rúna frænka var merkileg kona
fyrir margra hluta sakir. Ég man
vel eftir því þegar hún kom norður
í Holtsmúla með fjölskyldu sinni á
uppvaxtarárum mínum. Það var
nánast árlegur viðburður að fjöl-
skyldan kæmi norður að sumri. Ef
heyskapur stóð yfir tóku Rúna og
Siggi þátt í honum og ef hesta-
mannamót var á Vindheimamelum
voru þau mætt þar. Þau gerðu sér
far um að taka þátt í störfunum í
sveitinni hjá foreldrum mínum.
Þegar svo bar undir gátu þau dval-
ið upp undir viku í senn. Þetta voru
ætíð skemmtilegar stundir og
glöddu móður mína mikið. Mamma
og Rúna voru miklar vinkonur
enda á svipuðum aldri. Þær voru
líka svipaðar á svo margan hátt.
Þær hlógu eins og höfðu líka
kímnigáfu, glaðsinna og elskulegar
á allan hátt.
Nú þegar Rúna er farin yfir
móðuna miklu finnur maður sterkt
hve sá missir er sár. Rúna gerði sér
nefnilega far um að fylgjast með
okkur, fólkinu hennar í Skagafirði.
Hún var frændrækin eins og svo
margir aðrir af þessari ætt, Stóru-
vallaætt.
„Nú hringir Rúna mín ekki
lengur í mig,“ sagði móðir mín við
mig á dögunum og ég fann hve
söknuður hennar var mikill.
En það eru fleiri sem sakna, það
veit ég. Sigurður minn og börnin
og fjölskyldur þeirra hafa misst
mikið. Þeim votta ég öllum samúð
mína frá innstu hjartarótum.
Sigurður, synir og fjölskyldur,
megi guð blessa ykkur og styrkja.
Ari Jóhann Sigurðsson.
Þýðrún Pálsdóttir
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
ÓSKAR JÓNSSON
húsasmíðameistari,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Hrafnistu,
Sléttuvegi, laugardaginn 24. júlí.
Útför hans fer fram frá Bústaðakirkju fimmtudaginn 5. ágúst
klukkan 13.
Guðrún S. Óskarsdóttir
Sólveig Óskarsdóttir Hilmar Baldursson
Gunnar Óskarsson Dagný Brynjólfsdóttir
Fanney Óskarsdóttir Guðjón Erling Friðriksson
og fjölskyldur