Feykir - 29.04.2020, Side 7

Sara Ólafsdóttir býr á Reykjum í
Hrútafirði. Hún er kennari við
Grunnskóla Húnaþings vestra
en þar var skóla lokað þann 18.
mars vegna COVID smits. Eins
og kunnugt er var sveitarfélagið
svo skömmu síðar sett í svo-
kallaða úrvinnslusóttkví sem
hafði í för með sér mjög miklar
takmarkanir á umferð fólks út
af heimilum sínum.
„Sem starfandi kennari við
Grunnskóla Húnaþings vestra
er óhætt að segja að C19 hafi
litað daglegt líf mitt og starf
allnokkuð en við fórum svo
sannarlega ekki varhluta af
veirunni sem hefur kollvarpað
skólastarfi hér í sýslunni í lengri
tíma. Við stimpluðum okkur
rækilega inn í COVID-partýið
strax um miðjan mars þegar
allur skólinn var settur í sóttkví.
Í kjölfarið tók við vægast sagt
einkennilegur tími, tími þar
sem virkilega reyndi á þraut-
seigju, aðlögunarhæfni og
æðruleysi, jafnt nemenda sem
starfsmanna. Kennsla fór
alfarið fram í fjarkennsluformi
allt fram að páskafríi. Eftir
páska höfum við getað verið
með kennslu í skólanum 1-2
daga í viku fyrir hvert stig og
eru það kærkomnir dagar í
návist nemenda og samstarfs-
fólks,“ segir Sara.
Sara telur nokkuð öruggt
að hún hafi fengið vírusinn
alræmda. „Jú ég hef mjög
sennilega fengið þetta þó það
hafi ekki verið staðfest með sýni.
Eftir að pabbi veiktist og var
greindur með COVID var haft
samband við mig og þar sem ég
hafði verið veik á sama tíma og
mjög mörg einkenni pössuðu
við COVID var ég sett á lista hjá
COVID-teyminu yfir einstakl-
inga með COVID án sýnatöku,“
segir Sara og bætir við að þetta
hafi verið um það leyti sem
skortur hafi verið á pinnum til
sýnatöku og því þótt óþarfi að
taka fólk í tékk sem var frá
heimilum þar sem smit var
þegar greint. „Ég var hundveik í
þrjá daga en svo bara slöpp í
nokkra daga eftir það. Hins
vegar hef ég verið mjög lengi að
ná mér almennilega og er í raun
ekki enn búin að ná fyrri heilsu,
það fann ég fljótt þegar ég ætlaði
að fara af stað og byrja aftur að
hreyfa mig líkt ég er vön. Þá
versnaði mér heldur aftur en nú
reyni ég að vera svolítið skynsöm
og fara varlega. Þetta virðist ætla
að taka sinn tíma.“
Sara Ólafsdóttir | REYKJUM Í HRÚTAFIRÐI
Litlu hlutirnir og fólkið okkar
Sara.
AÐSEND MYND
Sara er mikil íþrótta- og
útivistarmanneskja og segist því
hafa átt sérlega erfitt með að
höndla veikindin og inniveruna
sem þeim fylgdi. „Ég held að ég
geti með sanni sagt að C19 hafi
kennt mér ýmislegt, ekki aðeins
aukna þolinmæði gagnvart
veikindum og krefjandi aðstæð-
um í samfélaginu heldur fylgir
þessu öllu saman sterk áminn-
ing um það að taka engu sem
gefnu í lífinu, að þakka fyrir
góða heilsu og fólkið sitt. En
hvaða fólk er þetta sem við
köllum fólkið okkar? Er það
e.t.v. meira en okkar nánasta
fjölskylda, vinir og kunningjar?
Síðastliðinn vetur höfum við
sem samfélag þurft að takast á
við mörg afar krefjandi verk-
efni. Þessi verkefni hafa vissu-
lega tekið sinn toll og reynt á
þolrifin en ég er sannfærð um
að þau hafa ekki síður haft
jákvæð áhrif á hugsunarhátt
okkar og eflt með okkur
náungakærleik og samkennd
því einhvern veginn verður allt
samfélagið ,,fólkið okkar" við
aðstæður sem þessar. Jafnvel
einstaklingar sem við höfum í
raun gefið tiltölulega lítinn
gaum fram til þessa eða aldrei
átt bein samskipti við, verða
okkur ofarlega í huga þegar
erfiðleikar á borð við veikindi
og válynd veður herja á. Okkur
stendur ekki á sama. Nálægðin
er aldrei meiri en einmitt þegar
eitthvað bjátar á.
Að sama skapi má segja að
smám saman hafi runnið upp
fyrir mér hve stóran sess
samferðafólk mitt skipar í mínu
lífi, hve stórt skarð er hoggið í
tilveruna þegar öllum litlu
hversdagslegu hlutunum er
kippt út úr rútínunni. Í stað
þess að horfa til annarra með
ótta eða tortryggni vegna
mögulegra smita, fann ég
aðeins vaxandi kærleika og
væntumþykju í garð náungans,
til fólksins í samfélaginu mínu
sem ég virkilega saknaði að
umgangast hvort sem það var í
vinnu eða frístundum. Bara það
að geta heilsað Helgu ritara sem
mætir okkur sem störfum við
skólann iðulega með bros á vör
að morgni dags. Að eiga
hláturskast úti á bílaplani með
Haddý stuðningsfulltrúa í
daufri morgunskímunni. Já eða
það að enda annasama viku á
léttu nótunum með lífsglöðum
unglingum og föstudagsgríni í
boði Eiríks samkennara. Allt er
þetta ósköp hversdagslegt en á
sama tíma ómetanlegt; á degi
hverjum ótal augnablik í
mannlegri tilveru sem okkur
hættir svo oft til að fljóta í
gegnum í amstri dagsins án
þess að taka eftir og njóta þeirra
til fulls. Það eru ekki síst þessi
augnablik, litlu hlutirnir, sem
gefa hversdagslífinu lit og skipta
sköpum þegar upp er staðið.
Það breytist seint.“
Stefanía Sif Traustadóttir | SAUÐÁRKRÓKI
Stundum fær maður nóg af sjálfum sér
Stefanía Sif Traustadóttir býr á Sauðár-
króki þar sem hún gegnir starfi forstöðu-
manns Dagdvalar aldraðra hjá Sveitar-
félaginu Skagafirði. Þar sem skjólstæð-
ingar Stefaníu eru í hópi viðkvæmustu
þegna landsins var starfsemi dagdvalar
lokað í fyrstu viku mars og Stefanía því
ekki farið varhluta af ástandinu þó fá
smit hafi greinst í sveitarfélaginu.
„Áhrif COVID-19 á daglegt líf hafa verið
nokkur og óhætt er að segja að ýmislegt hafi
breyst. Ég er mikil rútínumanneskja og
skipulag er mér mikilvægt bæði hvað varðar
mig sjálfa og atvinnu mína. Ég hef til dæmis
verið að reyna að temja mér það að taka bara
einn dag í einu núorðið, enda getur álag fylgt
breyttum aðstæðum,“ segir hún aðspurð um
áhrif vírussins á daglegt líf hennar.
„Ástand þetta hefur haft mest áhrif hvað
varðar atvinnu mína, en vegna þeirra við-
kvæmu einstaklinga sem hafa daglega við-
veru í dagdvöl þá var sú ákvörðun tekin að
loka starfseminni samhliða heimsóknarbanni
á öldrunarheimilinu enda sama húsnæði og
mikill samgangur. Við lokunina tók við mikil
vinna við endurskipulagningu þjónustu og er
sú vinna sífellt í gangi, enda fordæmalausar
aðstæður. Ég hitti því þá einstaklinga sem
koma í dagdvöl mun minna, sem og sam-
starfsfólk mitt, en núna fara samskipti að
mestu leyti fram í gegnum tölvu og síma. Í
stað þess að hitta samstarfsfólk mitt á
hverjum degi þá tökum við vikulegan stöðu-
fund með tveggja metra regluna að leiðarljósi.
Stefanía Sif.
AÐSEND MYND
Ég sakna þess mikið að geta ekki verið
samvistum við bæði samstarfsfólk og þjón-
ustuþega eins og áður. Samskipti eru lykill að
jákvæðum tengslum sem gefa lífinu gleði og
innihald, sérstaklega þegar maður starfar
með þeim frábæru einstaklingum sem ég
starfa með. Fyrir COVID fór maður á fundi hér
og þar en nú fer mikill tími í fundarhöld í
gegnum fjarfundarbúnað, en afar mikilvægt er
að vera vel upplýst og inn í öllum málum er
varða mitt starf, rekstur dagdvala almennt í
COVID og fleira.“
Nú hillir undir tilslakanir á samkomubanni
og því væntanlega einhverjar breytingar í
farvatninu. „Nú þegar líður að tilslökun á
heimsóknarbanni og öðrum sóttvarnarráð-
stöfunum þá tekur við annars konar vinna sem
fara þarf hægt í og mikið sem þarf að hafa í
huga enda viljum við ekki fá uppsveiflu í
smitum og miða ég alla vinnu við verkferla
almannavarna og sveitarfélagsins,“ segir
Stefanía. „Það má alveg nefna það hér að
starfsfólk sveitarfélagsins, og í raun allir Skag-
firðingar, eiga hrós skilið fyrir það hversu vel
hefur gengið og þurfum við að gæta þess að
sofna ekki á verðinum og slaka ekki um of á.“
Stefanía segir að óneitanlega hafi COVID
einnig haft talsverð áhrif á daglegt líf hennar.
„Hvað geðheilsu mína varðar þá er hún
nokkuð góð, að ég held, en best væri að
spyrja einhvern annan að því,“ segir hún
glettnislega, aðspurð um andlegu hliðina. „Ég
stundaði Crossfit áður en þurfti að loka
líkamsræktarstöðvum sem hjálpar mér mikið
við að halda geðheilsunni góðri, en ég er núna
búin að koma mér upp búnaði heima og fer
reglulega út að hjóla og ganga. Ég er félags-
vera, þrátt fyrir að finnast gott að vera ein, en
stundum fær maður nóg af sjálfum sér,
sérstaklega þegar maður býr einn. Fyrir COVID
var ég nánast aldrei heima, en nú hef ég verið
mun meira heima við. Vinkonuhóparnir hafa
verið duglegir að halda vikulega hittinga í
gegnum tölvu í stað þess að hittast eins og við
gerðum áður. Vinkonurnar búa flestar annars-
staðar á landinu og fór ég áður oft til þeirra
um helgar og þær komu til mín. Þær vinkonur
sem búa hér í Skagafirði hittast ekki oft
núorðið en við höfum verið mun duglegri að
nýta okkur síma og tölvu í stað þess að hittast.
Samgangur við fjölskyldu mína minnkaði
ekkert sérstaklega en við erum mjög náin fjöl-
skylda og er sunnudagsmaturinn í sveitinni
mikið vítamín fyrir komandi vinnuviku.“
Stefanía segir að faraldurinn hafi engin
áhrif haft á framtíðarplönin þar sem engin
utanlandsferð var á dagskránni á árinu. Hins
vegar hafi hún stefnt á að ferðast innanlands
í sumar og ætlar að halda því. „Svo er planið
að hefja aftur nám við Háskólann á Akureyri
og ljúka meistaranámi mínu næsta vor,“ segir
Stefanía að lokum.
17/2020 7