Strandapósturinn - 01.06.1971, Side 53

fyrst að ákveða, á hvort borðið átti að seila. Venjulega var seilað
á bakborða fyrst, því hákarlinn var dreginn og drepinn á stjórn-
borða. Þá var skálminni stungið í gegnum „gömlu seil“, það er
kjaftvik hákarlsins. Það er eini staðurinn á hausnum sem svo
seigt er í, að ekki slitnar út úr. Bakborðahákarl var þá stunginn
gegnum vinstra kjaftvik, og seilabandið, sem var með ástímaðri
lykkju, dregið í gegnum stunguna og endalykkjuna á seilaband-
inu og hert að. Síðan var hinn endi seilabandsins dreginn kvið-
megin frá í gegnum trjónugatið, sem var kallað trumbugat, og
því næst fest um röng í bátnum, þannig að hausinn lyftist úr
sjó, en gott eftirlit varð að hafa með því, að seilabandið nérist
ekki sundur á borðstokknum, sérstaklega á róðri. Nú lá hákarl-
inn alveg hreyfingarlaus með kviðinn upp, en til þess að hann
lægi á bakið, varð að seila hann eftir þessum reglum: I vinstra
kjaftvik á bakborða, í hægra kjaftvik á stjórnborða, en þannig
liggjandi í sjónum veitti hann minni mótstöðu við róður en ella.
Venjulega voru minnstu hákarlarnir skornir upp í bátinn, þar
til hann þótti hæfilega hlaðinn undir seilarnar.
Þegar kominn var nægur afli, voru færin dregin upp og síðan
var farið að leysa upp, það var að draga línuna, og gengu allir
að því verki. Það var oft erfitt verk, þegar hvasst var og þung
alda.
A landleiðinni voru segl notuð, ef hægt var, annars varð að
róa, og var það mjög mikið erfiði og reyndi mjög á þrek og út-
hald manna, þegar um langan veg var að fara.
51