Strandapósturinn - 01.06.1971, Side 66

sem var aðeins fáum vikum eldri en ég, urðum við því allsam-
rýndir og leikfélagar næstu árin.
Frá þessum búferlaflutningi man ég auðvitað anzi margt, og
mun engum þykja mikið, þar sem ég var þá kominn töluvert á
sjöunda árið. Þrátt fyrir það hefi ég vissulega gleymt afar miklu,
þó að einstök atriði ferðalagsins standi mér glöggt fyrir hugskots-
sjónum enn í dag. Eg man eftir mörgum hestum undir áburði,
en ekki hvað mörgum. Ég man eftir föður mínum og a. m. k.
einum fylgdarmanni, Sigurði Gunnlaugssyni bónda á Geirmundar-
stöðum. Líklega hefur einnig verið í fylgd með okkur, Sigurður
Guðmundsson, þá húsmaður á Grænanesi. Annar hvor þeirra
Sigurðanna teymdi kúna Búbót, en sauðfé var ekki með í förinni,
hefur sennilega verið búið að fara með það áður, svo að æmar
gætu borið í hinu nýja umhverfi.
Þetta hlýtur að hafa verið nokkuð snemma vors, því að víða
var mikill snjór á jörð og sums staðar svellglottar. En svellanna
minnist ég einkum fyrir þá sök, að á einum slíkum stað, í svo-
nefndum Bekkjum fyrir innan Geirmundarstaði, valt kýrin Bú-
bót um hrygg og var í fyrstu óttazt um afdrif hennar. Ekki mun
henni þó hafa orðið byltan að meini, enda klædd í brekán og
með júgurlepp bundinn undir kvið. Veður var gott en svalt, þó
að sól skini í heiði allan daginn.
Móðir mín reið í kvensöðli, eins og þá var títt, og reiddi
Þorkel bróður minn, sem þá var tæpra þriggja ára, í keltu sinni.
Ég fékk að ríða einn, en var þó bundinn niður í hnakkinn og
fannst það auðvitað mesti óþarfi. Sumurin áður hafði ég oft
farið með smaladrengjum, sem hjá okkur voru, að sækja hesta
og þá riðið einn og berbakt, en reyndar oftast dottið af baki
þegar hestarnir fóru að hlaupa. En hér var ekki hraðanum til
að dreifa, heldur aðeins hægum lestagangi.
Stanzað var um stund, bæði á Grænanesi og Hrófbergi, til
þess að kveðja húsbændurna þar og annað kunningjafólk for-
eldra minna. I það eina skipti á ævinni, kom ég upp á loft í
gömlu baðstofunni á Grænanesi, þar sem húsmóðirin, Amdís
Björnsdóttir frá Kaldrananesi, lá lömuð í rúmi sínu, líklega vegna
liðagigtar. Ekki veit ég hvað sá sjúkleiki hafði þá þjáð hana lengi,
64