Morgunblaðið - 16.08.2021, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. ÁGÚST 2021
✝
Katrín Sigurð-
ardóttir hús-
móðir fæddist 4.
febrúar 1921 í
Reykjavík. Hún lést
á Droplaug-
arstöðum hinn 30.
júlí 2021 en þar
hafði hún dvalið í
fimm vikur. Fram
að þeim tíma hélt
Kartín heimili á
Hagmel 50.
Foreldrar hennar voru hjónin
Eyríður Árnadóttir húsmóðir, f.
30.6. 1896 í Starkaðshúsum í
Hraungerðishreppi í Árnes-
sýslu, d. 9.8. 1983, og Sigurður
Guðbrandsson skipstjóri, f. 25.4.
1886 á Gafli í Villingaholts-
hreppi í Árnessýslu, d. 22.6.
1943. Systkini Katrínar voru:
Oddbjörg, f. 13.3. 1915, d. 24.2.
2005, Sigurjón, f. 1.8. 1916, d.
28.8. 1982, Hermann, f. 27.5.
1923, d. 13.10. 1997, og Sig-
urður Guðmundur, f. 23.12.
Hlín, f. 1987, d. 1988, Magnús
Örn, f. 1989, íþróttafræðingur
og knattspyrnuþjálfari. Sam-
býliskona hans er Sigrún Ösp
Aðalgeirsdóttir háskólanemi,
Sunna María, f. 1991, hjúkr-
unarfræðingur og ljósmóðir, og
Arnar Þór, f. 1996, viðskipta-
fræðingur. 2) Sigurður Gylfi, f.
1957, prófessor í sagnfræði við
Háskóla Íslands. Eiginkona
hans er Tinna Laufey Ásgeirs-
dóttir, f. 1975, prófessor í hag-
fræði við Háskóla Íslands. Sonur
hennar og stjúpsonur Sigurðar
Gylfa er Pétur Bjarni Einars-
son, f. 2002, stúdent.
Katrín ólst upp í Reykjavík í
foreldrahúsum. Hún lauk versl-
unarprófi frá Verslunarskóla Ís-
lands árið 1939 og starfaði um
tíma eftir nám í Laugavegsapó-
teki. Eftir giftingu gerðist hún
húsmóðir á heimili sínu, fyrst á
Grenimel 20, síðar á Einimel 4
og loks á Hagamel 50. Árið 1958
gekk hún í Kvenfélagið Hring-
inn og þar lét hún til sín taka
með margvíslegum hætti í rúm
sextíu ár.
Katrín verður jarðsungin frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
16. ágúst 2021, og hefst athöfnin
kl. 15.
1942, d. 9.5. 2003.
Eiginmaður
Katrínar var Magn-
ús Helgason, f.
24.11. 1916, d. 5.10.
2000, oft kenndur
við Málningarverk-
smiðjuna Hörpu
(síðar Hörpu Sjöfn).
Hann var sonur
hjónanna Helga
Magnússonar, járn-
smiðs og kaup-
manns í Reykjavík, f. 8.5. 1872 í
Syðra-Langholti í Hrunamanna-
hreppi í Árnessýslu, d. 13.3.
1956, og Oddrúnar Sigurðar-
dóttur húsmóður, f. 19.9. 1878
að Esjubergi á Kjalarnesi, d. 6.5.
1969. Þau eignuðust tólf börn.
Katrín og Magnús eignuðust
tvo syni: 1) Helgi, f. 1949, við-
skiptafræðingur og löggiltur
endurskoðandi. Hann er kvænt-
ur Örnu Borg Einarsdóttur, f.
1960, hjúkrunarfræðingi og lýð-
heilsufræðingi. Börn þeirra:
Hvernig minnist maður móður
sinnar? Hvernig minnist maður
konu sem hugði vakin og sofin að
velferð fólks alla sína tíð? Upp í
hugann koma tvö orð; fórnfýsi og
væntumþykja. Mamma var oft
kölluð Dúa í sínum systkina- og
vinahópi; eða jafnvel Dúa Katrín.
Ég man að mér fannst eitthvað
fallegt við þetta viðurnefni sem
faðir hennar, Sigurður Guð-
brandsson skipstjóri, gaf henni
áður en hún var skírð. Það festist
og veitti hlýja strauma inn í sálar-
lífið, til mótvægis við festu henn-
ar og ákveðni í uppeldinu. Við
Helgi bróðir komumst lengst af
ekki upp með neitt múður,
reglum skyldi fylgt.
Mamma var ein fimm systkina.
Hún var miðdepill í þeirra hópi.
Tengslin við ömmu Eyríði réð
þar mestu. Amma var ekkja í
fjörtíu ár. Mamma var hennar
haldreipi í lífinu, talaði við hana í
það minnsta einu sinni á dag og
heimsótti hana oft í viku. Fyrir
bragðið voru mörg erindin sótt til
mömmu. En þessi systkinahópur
týndi tölunni; Sigurjón dó 1982,
Hermann 1997, Sigurður 2003 og
Oddbjörg 2005. Sextán árum eft-
ir að mamma sá á eftir systur
sinni dó hún sjálf, rétt hundrað
og hálfs árs.
Foreldrar mínir gengu í hjóna-
band árið 1947. Faðir minn,
Magnús Helgason, var oft kennd-
ur við málningarverksmiðjuna
Hörpu. Við erum tveir bræðurnir
og þessi litla fjölskylda hélt vel
saman. Pabbi var hennar lífsföru-
nautur en hann dó árið 2000. Við
fráfall pabba tók við alveg nýr
kafli í lífi mömmu. Þau höfðu
komið sér upp heimili, fyrst á
Grenimel 20 og svo síðar á Eini-
mel 4 sem var mitt æskuheimili.
Þegar pabbi dó flutti mamma í
íbúð á Hagamel 50. Þegar þarna
var komið sögu var nánast allur
frændgarður pabba horfinn yfir
móðuna miklu en hann var einn
tólf systkina.
En hvernig kona var móðir
mín? Mér er óhætt að segja að
sjálfsmynd hennar hafi orðið til í
starfi hennar fyrir kvenfélagið
Hringinn. Þar var hún ötull liðs-
maður í rúm sextíu ár og það er
stutt síðan hún sendi síðustu
gripina inn á jólabasar Hringsins.
Kvenfélagið var hennar ástríða
og þegar Barnaspítalinn var opn-
aður vorum við öll stolt og ekki
skyggði á ánægjuna að systur-
dóttir mömmu, Áslaug Björg
Viggósdóttir, var þá formaður
Hringsins.
Samband okkar mömmu var
alltaf náið þó á stundum hafi mér
ekki fallið vel þær reglur sem hún
taldi að ég ætti að fylgja. Þegar
barnabörnin komu í heiminn
hvert af öðru þá sá maður betur
einkenni hennar; endalausa þol-
inmæði og væntumþykju en um
leið ákveðni og festu í öllu sem
tengdist uppeldi og siðum. Hún
var ávallt tilbúin að fórna sér fyr-
ir ungviðið og þegar Pétur minn
Bjarni gekk inn í líf mitt, þá ný-
orðinn fjögurra ára gamall, með
móður sinni, Tinnu Laufeyju, þá
tók á móti þeim opinn faðmur
mömmu. Þær Alvía og Kongordía
– hundarnir okkar – urðu á svip-
stundu augasteinarnir hennar og
aufúsugestir á hverjum degi síð-
ustu fjögur árin.
Nú sjáum við á bak þessum
sterka einstaklingi sem setti
mark sitt á líf okkar með ólýs-
anlegum hætti. Hennar verður
sárt saknað og með mömmu end-
ar tímabil í stórfjölskyldunum
báðum sem teygir sig yfir nær
alla 20. öldina og fram til dagsins
í dag.
Hvíl í friði, móðir sæl.
Sigurður Gylfi Magnússon.
Móðir mín, Katrín Sigurðar-
dóttir, er sú síðasta af hennar
kynslóð í okkar fjölskyldu sem
kveður þennan heim en hún var
orðin meira en hundrað ára þegar
hún lést. Hún var ein af fimm
systkinum en Magnús Helgason,
eiginmaður hennar og faðir okk-
ar bræðra, var einn af tólf systk-
inum. Allt þetta fólk er löngu
horfið af sjónarsviðinu en síðast
kvöddu tvær frænkur mínar árið
2005. Þannig var móðir mín ein
eftir úr þessum stóra hópi síðustu
sextán árin sem var óneitanlega
einkennilegt og um margt erfitt
fyrir hana.
Samviskusemi, dugnaður,
metnaður og reglufesta ein-
kenndu móður mína ásamt ríkum
vilja til að láta gott af sér leiða.
Hún var ávallt boðin og búin að
hjálpa öðrum og hafði mikla sam-
úð með þeim sem þurftu hjálpar
við. Gilti þar einu hvort um var að
ræða nána ættingja eða aðra.
Hún sýndi samúð og samstöðu
þar sem þess var þörf og því var
við komið. Katrín fékk útrás fyrir
þetta með virku starfi í Kven-
félaginu Hringnum í sex áratugi.
Móðir mín var einstaklega
traust og góð manneskja. Hún
hafði mikið baráttuþrek og sagði
sjálf að þráin og þrjóskan hefðu
einkennt hana alla tíð. Hver sem
nær því að verða hundrað ára
þarf að hafa þessa eiginleika til að
bera til viðbótar við góða heilsu.
Ég hygg að foreldrar hennar hafi
markað persónuleikann mikið
vegna aðstæðna þeirra. Faðir
hennar var togaraskipstjóri hjá
Kveldúlfi og sigldi skipi sínu um
höfin í tveimur heimsstyrjöldum
þar sem hættur leyndust víða.
Hann lést því miður allt of
snemma af slysförum. Móðir
hennar glímdi við veikindi í ára-
tugi.
Þegar foreldrar mínir gengu í
farsælt hjónaband sitt árið 1947,
hvarf Katrín af vinnumarkaði og
var eftir það húsmóðir á fallegu
heimili sínu í 74 ár.
Góður vilji foreldra okkar Sig-
urðar Gylfa, bróður míns, til að
ala okkur bræður upp með sóma-
samlegum hætti var einlægur og
væntumþykjan alger. Það má svo
alveg deila um hvernig til tókst
þótt ekki hafi vantað neitt upp á
að þau hjónin hafi lagt sig öll
fram. Ég tel einsýnt að einhver
bestu ár foreldra minna hafi verið
frá því í lok níunda áratugarins
þegar barnabörnin komu til. Þá
gengu þau bæði í endurnýjun líf-
daga og nutu hverrar mínútu í
návist barnanna sem öll bundust
þeim tryggðarböndum.
Oft hefur verið haft á orði að
móðir mín hafi verið íhaldsmann-
eskja í jákvæðum skilningi þess
orðs. Hún var fastheldin á góða
siði og reglusemi. Ég nefndi ein-
hverju sinni að hún væri svo fast-
heldin að hún hafi búið á sömu
slóðum á Melunum í Reykjavík í
meira en sjötíu ár – og ávallt í um
það bil 200 metra fjarlægð frá
horninu þar sem Melabúðin er
með starfsemi sína! Foreldrar
mínir bjuggu fyrst á Grenimel,
síðan á Einimel og eftir að faðir
minn féll frá um aldamótin flutti
hún á Hagamel og hélt þar upp á
hundrað ára afmæli sitt.
Eftir að Katrín Sigurðardóttir
hefur nú kvatt þetta tilverustig
finnum við fyrir miklu tómarúmi í
fjölskyldunni. En minningin um
góða og merkilega konu lifir. Ég
trúi því að í himnaríki hafi hún
fengið góðar og verðskuldaðar
móttökur.
Blessuð sé minning móður
minnar, Katrínar Sigurðardótt-
ur.
Helgi Magnússon.
Ég kynntist Katrínu fyrst þeg-
ar ég var fjögurra ára gamall og
með henni á ég margar góðar
minningar. Ég minnist hamborg-
aranna sem hún gerði fyrir mig
þegar ég kom til hennar að horfa
á íþróttaleiki. Ég minnist þess
hvernig hún var tilbúin með
spilastokkinn á göngugrindinni
þegar ég kom til hennar í pössun
og hvernig hún sat með mér að
spila veiðimann og klukkukapal.
Ég minnist hangikjötsins í há-
deginu á aðfangadag eftir ferð í
gamla kirkjugarðinn – besta
hangikjöt ársins. Ég minnist
páskaeggjaleiksins sem ég,
yngstur í hópnum, vann alltaf
með einhverjum ótrúlegum
hætti. Ég minnist laxabrauðsins
sem ég fékk oft eftir skóla áður
en ég fór á körfuboltaæfingu. Ég
minnist konu sem gaf sér alltaf
tíma til að sinna þörfum mínum,
hverjar sem þær voru. Ég minn-
ist konur sem var gull af manni.
Ég minnst einstaklings sem vildi
allt fyrir alla gera. Ég minnist
konu sem tók mér alla tíð eins og
ég hafi verið hluti af fjölskyldunni
frá fæðingu.
Takk fyrir allt, elsku Katrín.
Þinn
Pétur Bjarni.
Í dag kveðjum við mikla mann-
kostakonu, Katrínu Sigurðar-
dóttur, tengdamóður mína. Hún
var sterkur persónuleiki sem
naut virðingar þeirra sem henni
kynntust. Hógvær var hún og
æðrulaus, mikil listakona og fag-
urkeri og svo óendanlega þraut-
seig. Umfram allt var hún þó
traust og umhyggjusöm fjöl-
skyldukona sem elskaði fólkið
sitt, sannkölluð ættmóðir.
Tengdaforeldrum mínum,
Katrínu og Magnúsi, kynntist ég
þegar við Helgi rugluðum saman
reytum þegar ég var 24 ára göm-
ul. Heimili þeirra var glæsilegt
þar sem handavinna Katrínar bar
smekkvísi og listfengi hennar
fagurt vitni. Óörugg og fákunn-
andi í heimilishaldi var ég fljót-
lega sannfærð um að hvernig sem
ég legði mig fram myndi ég falla á
tengdadótturprófinu. Áherslur
voru um margt ólíkar hjá okkur
Katrínu en það var ekki síst fyrir
hennar eðlislæga umburðarlyndi
að ég lærði að bera virðingu fyrir
húsmóðurstarfinu og þeim metn-
aði sem hennar kynslóð lagði í
það göfuga starf. Að sama skapi
sýndi hún því skilning að tímarnir
voru breyttir og að tengdadótt-
irin unga myndi ekki merkja
sængurfatnaðinn með útsaumi
eða fægja silfur vikulega. Með
tímanum lærðum við hvor á aðra
og fundum okkar áreynslulausa
takt sem einkenndist alla tíð af
gagnkvæmri væntumþykju.
Katrín var mikil sagnakona og
hafði í sögum sínum einstakt lag
á að glæða hversdagslega atburði
lífi. Sögusviðið tengdist gjarnan
bernskuárunum með ættingja og
vini í aðalhlutverki. Þannig hélt
hún lífi í minningum sem voru
henni kærar og gaf okkur hlut-
deild í. Mér eru sérstaklega
minnisstæðar sögurnar frá þeim
tíma þegar Katrín var ung
Reykjavíkurmær, nýlega búin að
ljúka verslunarprófi og farin að
vinna í Laugavegsapóteki. Hún
naut þess að vinna í apótekinu og
með leiftrandi bliki í auga lýsti
hún spenningnum við að kaupa
sér nýja skó fyrir mánaðarkaupið
og hanska í stíl. Innlifunin var
slík að auðvelt var að hrífast með
og hverfa í huganum með vinkon-
unum Katrínu og Núru í dansinn
á Borginni, elegant í silkisokkum
og fallegum kjól.
Katrín var meðvituð um að
hamingjan felst í velferð fjöl-
skyldunnar. Hún fylgdist vel með
sínu fólki og vildi fá að vita um
ferðir okkar fram á síðasta dag.
Börnum okkar Helga var hún
traust og góð amma og naut þess
að umgangast þau. Amma Katrín
fylgdist með námi þeirra og tóm-
stundum, alltaf tilbúin með
hvatningu og hrós. Með árunum
hafa hlutverkin smám saman
snúist við. Eftir því sem Katrín
þurfti meiri aðstoð hefur unga
fólkið mitt lagt sig fram um að
passa upp á og sinna ömmu sinni
af mikilli alúð. Væntumþykjan og
vináttan á milli þeirra var ein-
stök.
Síðustu átta árin naut Katrín
aðstoðar og félagsskapar Guð-
rúnar Eggertsdóttur tvo dag-
parta í viku. Með hæglátri nær-
veru sinni og lagni Guðrúnar við
að aðstoða Katrínu þróaðist á
milli þeirra falleg vinátta sem
þær báðar mátu mikils. Fyrir
hönd fjölskyldunnar eru Guð-
rúnu færðar hjartans þakkir fyrir
elskulegheitin í garð Katrínar.
Að leiðarlokum kveð ég Katr-
ínu, tengdamóður mína, full
þakklætis, minning hennar lifir
með okkur um ókomna tíð.
Arna Borg Einarsdóttir.
Katrínu kynntist ég fyrst árið
2006. Áður enn ég hitti hana
sjálfa furðaði ég mig stundum á
ýmsum háttum sonar hennar og
tilvonandi eiginmanns míns, Sig-
urðar Gylfa, sem mér fannst ná-
kvæmur úr hófi þegar kom að
heimilishaldi. Sem dæmi má
nefna þegar hann stirðnaði upp
við að horfa á mig setja pylsur í
pott fyrir ungviðið. Ég sá að eitt-
hvað amaði greinilega að og
spurði hverju sætti: „Ætlar þú
ekki að þvo pylsurnar?“ var svar-
ið. Mér þótti þetta undarlegt en
held að ég hafi nú þvegið þær áð-
ur en þeim var skellt í sjóðandi
vatnið – svona til að honum liði
betur.
Þegar ég kom fyrst til Katr-
ínar á Hagamelinn skýrðist ým-
islegt. Þar var greinilega mikið
lagt upp úr fegurð heimilisins,
hver hlutur öðrum fallegri og allt
á sínum stað. Ekki var minni
áhersla á að allt það sem fyrir
gesti var borið stæðist ýtrustu
kröfur um bragð og framreiðslu.
Eru þær margar minningarnar
úr sunnudagskaffi hjá henni. Í
einni af mínum fyrstu heimsókn-
um á þetta fallega heimili var
Katrín nýkomin úr Melabúðinni
með vörur. Það fyrsta sem hún
tók upp voru bananar og byrjaði
hún að þvo þá vandlega í vask-
inum. Ég held að mér hafi brugð-
ið jafn mikið við þessa sjón og
manni mínum, Sigurði Gylfa,
þegar ég þvoði ekki pylsurnar
fyrir suðu á sínum tíma. Katrín
hefur líklega séð á mér svipinn
því hún tjáði mér að maður ætti
„alltaf að þvo banana“ og sérstak-
lega ætti maður „aldrei að færa
barni óþveginn banana“. Þetta er
víst þekking sem maður fær úr
dönsku blöðunum og ef ég man
rétt var Hendes Verden nefnt
sem heimild í þetta skiptið. Svona
skýrðist smátt og smátt margt í
fari eiginmannsins.
Einhverjir gætu haldið að
svona nákvæma húsmóður á svo
fallegu heimili skorti léttleikann.
Það var nú öðru nær og hafði
Katrín mikinn húmor. Hún gat
hlegið að mestu dellu og fim-
maurabröndurum samferðafólks-
ins allt fram á hið síðasta. Og ekki
fannst henni þeir verri brandar-
arnir sem voru á hennar kostnað.
Þegar Katrín varð 100 ára og við
fjölskyldan rifjuðum upp ýmsar
minningar með henni, nefndi ég
þetta með bananana. Hún kom
með krók á móti bragði og svar-
aði því til að bananaþvotti mætti
trúlega þakka langlífið. Hver
veit?
Katrínu á ég margt að þakka.
Þar ber þó helst að nefna þær
móttökur sem ég, og ekki síður
sonur minn, Pétur Bjarni, höfum
fengið hjá henni og fjölskyldunni
allri. Það verður seint fullþakkað.
Hvíl í friði elsku Katrín. Með
þökk fyrir allt.
Þín tengdadóttir,
Tinna Laufey.
Amma Katrín kvaddi okkur í
lok júlí, hundrað og hálfs árs
gömul. Við söknum ömmu en vit-
um fyrir víst að hún var södd líf-
daga og hvíldinni fegin. Okkur
systkinunum er því þakklæti efst
í huga því við vitum að fæstir fá
að njóta samveru með ömmu
sinni eins lengi og við. Amma
Katrín var einstaklega góð kona
sem hugsaði vel um sína nánustu.
Hún hætti að vinna þegar hún og
afi giftu sig (sem var reyndar
ekki óalgengt árið 1947) en við
hugsum oft um hve mikil synd
það hafi verið, því amma hefði
notið sín vel á hvaða vinnustað
sem er. Hún fann reyndar dugn-
aði sínum og góðmennsku farveg
í kvenfélaginu Hringnum þar
sem hún ásamt stöllum sínum
vann handavinnu allt árið um
kring til að safna peningum fyrir
barnaspítalann. Amma hætti að
mæta á vinnufundi um 95 ára ald-
ur en hélt áfram að senda hekluð
teppi til Hringsins þar til sjónin
og mátturinn í höndunum leyfðu
það ekki lengur. Já, amma var
ekki bara dugleg heldur líka ótrú-
lega þrjósk. Hún bjó á sínu eigin
heimili þar til í júní síðastliðinn
og má segja að hver dagur hafi
verið hálfgert hindrunarhlaup
fyrir ömmu. Þrátt fyrir að sjónin,
heyrnin og jafnvægið mættu ekki
minni vera þá hugnaðist okkar
konu engan veginn að fara á elli-
heimili þar sem hún yrði skikkuð
í bað samkvæmt dagskrá og
myndi ánetjast svefnlyfjum eins
og einhver „dópisti“. Amma var
mjög treg við að biðja um aðstoð
og oftar en einu sinni féll hún í
gólfið en reyndi af öllum mætti að
standa upp sjálf, fremur en að
nota neyðarhnappinn, til að trufla
ekki mennina hjá Securitas sem
höfðu eflaust í nægu að snúast.
En amma fékk auðvitað mikla
hjálp við ýmsa hluti og varð
Hagamelurinn ósjálfrátt hálfgerð
félagsmiðstöð fjölskyldunnar þar
sem fólk hittist hjá ömmu og
drakk kaffi og gæddi sér oftar en
ekki á nýbakaðri eplaköku. Ætli
amma hafi ekki bakað sína síð-
ustu köku þegar hún var 98 ára,
þá tiltölulega nýhætt að bjóða
fjölskyldunni í pönnukökukaffi.
Amma Katrín var miðpunktur
fjölskyldunnar og það er mikið
tómarúm sem fylgir því að heim-
sækja hana ekki á Hagamel, sitja
á svölunum, njóta sólarinnar og
gæða sér jafnvel á heimaræktuðu
jarðarberi, trekkja upp gömlu
standklukkuna, skjótast í Mela-
búðina, fylgjast með ömmu hafa
áhyggjur af látunum í okkur yfir
landsleikjaáhorfi og auðvitað
hlusta á allar sögurnar. Sögurnar
af því þegar amma dansaði á
Borginni (reyndar bara við ís-
lensku herrana), fór í berjamó í
Breiðholti og fjallgöngur í pilsi
Amma Katrín fylgdist alla tíð
með því sem við vorum að bralla í
lífinu og hafði áhyggjur af ferða-
lögum, æfingum utan dyra og of
mörgum næturvöktum. Á ung-
lings- og uppvaxtarárunum var
gott að vita af einum traustum
Katrín
Sigurðardóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr minningargreinum til birtingar í
öðrum miðlum nema að fengnu samþykki.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri
en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru
eingöngu birtar á vefnum.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar