Morgunblaðið - 23.10.2021, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. OKTÓBER 2021
✝
Sólrún Ólafs-
dóttir fæddist
á Þverá á Síðu 28.
febrúar 1948. Hún
varð bráðkvödd 8.
október 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Fanney
Guðsteinsd., f.
1913, d. 1972, hús-
freyja, og Ólafur
Vigfúss., f. 1917,
d. 1996, bóndi.
Systkini Sólrúnar eru Vigfús,
f. 1946, Jóhann, f. 1950, d.
2014, og hálfsystkini Guð-
steinn, f. 1931, d. 2002, Hörð-
ur, f. 1933, Þráinn, f. 1936, d.
1955, og Katla, f. 1941.
Sólrún giftist árið 1966 Lár-
usi Valdimarssyni frá Kirkju-
bæjarklaustri, f. 29.6 1940, d.
22.2. 2016. Börn þeirra eru: 1)
Guðrún, f. 1966, viðskiptafræð-
ingur og bóndi í Keldudal, gift
Þórarni Leifssyni, f. 1966.
Þeirra börn eru: a) Þórdís,
sambýlismaður Eyþór Bragi
Bragason. Dóttir þeirra Erna
Diljá. b) Sunna. c) Þorri. 2)
Fanney Ólöf, f. 1970, ráðu-
nautur og bóndi á Kirkjubæj-
arklaustri 2, gift Sverri Gísla-
syni, f. 1969. Þeirra börn eru:
a) Svanhildur, f. d. 1999. b)
Sólrún Lára. c) Sigurður Gísli.
an héldu þau áfram uppbygg-
ingu þar, byggðu íbúðarhús,
yfir búpening og vélar. Þau
hættu búskap í árslok 2002 og
reistu þá nýtt íbúðarhús á
Klaustri. Eftir að þau hættu
búskap var Sólrún alltaf boðin
og búin að aðstoða við búskap-
inn hjá dætrum sínum. Með-
fram búskapnum vann hún ut-
an bús, m.a. vaktavinnu á sím-
stöðinni og við póstburð. Eftir
að hún hætti búskap vann hún
við ýmis störf á Klaustri en að-
alstarf hennar var við bókhald
og þá vinnu stundaði hún fram
á síðasta dag. Sólrún tók virk-
an þátt í starfi ýmissa fé-
lagasamtaka, s.s. Leikfél. Síðu-
manna, Kvenfél.
Kirkjubæjarhr., Hesta-
mannafél. Kóp og Land-
græðslufél. Skaftárhr. Hún sat
í stjórnum þessara félaga um
árabil og var formaður í þeim
öllum um tíma. Hún var í Bún-
aðarfél. Kirkjubæjarhr. og
með fyrstu konum sem fóru á
Búnaðarþing og sat í stjórn
Bændasamt. Ísl. í sex ár. Sól-
rún var einn af stofnendum
styrktarsamtaka Heilsugæslu-
stöðvarinnar á Klaustri og
gjaldkeri þeirra frá upphafi.
Hún sat í sveitarstjórn Kirkju-
bæjarhrepps í 12 ár.
Útför Sólrúnar fer fram frá
Prestsbakkakirkju á Síðu í
dag, 23. október 2021, klukkan
13.
d) Ásgeir Örn. 3)
Kristín, f. 1971,
bóndi og tamn-
ingamaður á
Syðri-Fljótum, gift
Guðbrandi Magn-
ússyni, f. 1962.
Þeirra börn eru: a)
Svanhildur, b)
Lárus.
Sólrún ólst upp
á Þverá. Hún var
þrjá vetur í barna-
skólanum Múlakoti, einn vetur
við nám á Klaustri, einn vetur
í Hagaskóla í Reykjavík og
lauk gagnfræðaprófi frá
Skógaskóla vorið 1964.
Sólrún var alla tíð vinnu-
söm. Allan uppvöxtinn þegar
hún hafði getu til tók hún þátt
í bústörfum á Þverá. Að skóla-
göngu lokinni fór Sólrún einn
vetur á vertíð í Eyjum. Síðan
kom hún heim í búskapinn á
Þverá og um haustið vann hún
í sláturhúsinu á Klaustri. Rétt
að verða 18 ára er hún fengin í
kennslu við barnaskólann á
Klaustri og árið eftir við Múla-
kotsskóla.
Sólrún kynnist mannsefni
sínu, Lárusi Valdimarssyni, á
þessum árum. Hann var þá
þegar búinn að stofna nýbýlið
Kirkjubæjarklaustur 2 og sam-
Erfitt er að finna nógu falleg
lýsingarorð í íslenskri tungu til
að lýsa Sólrúnu frænku á full-
nægjandi hátt. Hjartahlýrri og
barnbetri manneskja er vand-
fundin. Við systkinin höfum
fengið að njóta góðra samveru-
stunda á Kirkjubæjarklaustri
hjá frænku. Börn Svanfríðar líta
á Sólrúnu sem ömmu á Klaustri.
Heimili hennar stóð okkur alltaf
opið og var okkur sagt að ganga
um það sem okkar eigið. Lengi
hefur verið fastur liður í keyrslu
landshorna á milli að stoppa við
hjá frænku, fá sér vel að borða
og ræða um heima og geima.
Tafði þetta oft för, en hver mín-
úta var gulls ígildi.
Oft var maður ekki viss hvort
hún væri frænka, móðir eða
amma okkar. Fyrst og fremst
var hún sannur vinur. Eftir
standa dýrmætar minningar um
lífsglaða og sterka konu. Einnig
gífurlegt þakklæti fyrir allt sem
hún gerði án þess að ætlast til
nokkurs í staðinn. Hennar verð-
ur sárt saknað en söknuðurinn
er þó dætrum hennar og fjöl-
skyldu erfiðastur og biðjum við
Guð að gefa þeim styrk í sorg-
inni.
Sárt að vakna, sjá ei meir,
sómakonu hressa.
Sanna vininn syrgja þeir,
stúlku góða þessa.
(GFJ)
Svanfríður og Fannar.
Þegar haustlægðirnar koma
hver á fætur annarri með til-
heyrandi roki og rigningu og
það færist drungi yfir samfélag-
ið, þá er það lítið mál samanbor-
ið við þann mikla harm sem
helltist yfir okkur þegar fréttir
bárust af hinu ótímabæra and-
láti elsku Sólrúnar.
Minningarnar hrannast upp
hver af annarri. Það er svo
óraunverulegt að eiga ekki eftir
að sjá hana koma til okkar í
Heiðarhjallann með sængur-
töskuna í annarri hendi og
ferðatösku í hinni, glaðbeitta og
kraftmikla. Þá var sko margt
rætt, rifjaðir upp gamlir tímar,
hlegið og spjallað langt fram á
nótt. Og ekki má gleyma versl-
unarferðum okkar mágkvenna í
því sambandi. Það var engin
lognmolla yfir þeim, skundað í
kannski átta til tíu búðir um
þveran höfuðstaðinn og keypt
allt frá nærfötum til parkets.
Eftir slíka törn var svo gjarnan
sest á veitingastað og glaðst yfir
góðu verki.
Og svo eru það öll árin okkar
saman á Klaustri, nærri þrjá
áratugi. Þar var mikil nánd og
fjölskyldurnar gerðu margt
saman; afmælisboð, jóla- og ára-
mótaboð en ekki síður hinir
hversdagslegu hlutir eins og að
taka upp kartöflur. Það skipti
ekki máli í hvaða verki var stað-
ið, alls staðar skein krafturinn
og glæsileikinn af Sólrúnu.
Við áttum líka góða tíma sam-
an í sveitarstjórn í átta ár. Á
þeim vettvangi var gott að hafa
dugmikla baráttumanneskju
með sem sagði hlutina hreint út.
Þar minnist ég til dæmis upp-
byggingar leikskóla og hjúkrun-
arheimilis.
Elsku Sólrún, kær vinkona og
mágkona, þín er sárt saknað en
ég trúi því að við eigum eftir að
hittast í Sumarlandinu.
Elsku Gunna, Fanney Ólöf,
Kristín og fjölskyldur. Ykkar
missir er mestur. Við Vigfús
sendum innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar allra, minning-
in lifir að eilífu um stórbrotna og
kærleiksríka konu.
Hanna Hjartardóttir.
Ég hringdi nú bara af því mig
vantaði að tefja einhvern, svo
hlógum við báðar. Þannig byrj-
uðu mörg okkar símtöl þegar
Sólrún frænka hringdi.
Sólrúnu frænku hef ég þekkt
alla mína ævi. Þegar hún var
fermd þá var ég skírð.
Þegar Fanney móðir Sólrún-
ar og amma mín dó bauð Sólrún
mér að koma til sín um sumarið
og gæta dætra sinna, þá var ég
tíu ára. Þannig var það í fimm
sumur og um páska að ég fór í
sveitina til frænku minnar.
Eftir að Sólrún fékk síma töl-
uðum við mikið saman í hann.
En fyrstu árin sem ég var í sveit
hjá henni þurfti að fara á sím-
stöðina til að hringja þótt
Kirkjubæjarklaustur II sé alveg
við Kirkjubæjarklaustur.
Eftir að ég flutti austur 1994
breyttust samskipin, minna var
hringt, en meira hist í stuttum
heimsóknum. Saman fórum við í
1-2 læknaheimsóknir á ári og
voru það kallaðar skemmtiferð-
irnar okkar. Þá var mikið talað
og hlegið. Einnig var verslað
það sem hafði verið skrifað á
minnismiðann frá síðustu ferð.
Alltaf gistum við hjá mömmu,
Kötlu systur Sólrúnar.
Eftir að við fluttum á Selfoss
stoppaði hún hjá okkur eða gisti
ef hún var í verslunarferð á Sel-
fossi. Síðasta sumar gisti hún
hjá okkur í Húsafelli eina nótt
þegar hún var að koma að norð-
an frá Gunnu.
Viku seinna fór hún með okk-
ur að heimsækja Halldór og
Margréti á Eskifjörð. Var það
mjög ánægjuleg ferð.
Síðasta skiptið sem við hitt-
umst kom hún í morgunkaffi
þegar hún var á leið norður nú í
september. Þegar ég hélt að hún
væri lögð af stað var hringt, þá
var hún komin aftur; hafði bakk-
að bílnum til baka til að segja
mér hvað blómakassarnir sem
Ómar smíðaði væru fallegir fyr-
ir utan.
Takk kæra Sólrún fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman.
Elsku Guðrún, Fanney Ólöf,
Kristín og fjölskyldur, ykkar
missir er mikill. Innilegar sam-
úðarkveðjur til ykkar allra.
Fanney frænka.
Elsku Sólrún mín. Einstaka
kona, mamma mín á Klaustri,
systir og vinkona.
Ég kom fyrst á Klaustur fyrir
rúmum tuttugu árum og þá til
að vinna á Kirkjubæjarstofu við
skráningu örnefna. Ég komst
fljótlega að því að Fanney Ólöf
og fjölskylda hennar væru í
hestum og ég spurði Fanneyju
hálffeimnislega hvort ég gæti
kannski fengið hagagöngu fyrir
tvö hross. Hún svaraði mér þá
hinu víðfræga skaftfellska svari:
„Ætli það verði nú ekki einhver
ráð með það …“ Þar með var
framtíð mín ráðin og Sólrún og
Lárus sátu uppi með heimaln-
ing.
Þau tóku mér opnum örmum
frá fyrstu fundum okkar til
þeirra hinstu. Ævinlega stóð
heimili þeirra mér opið; sumar,
vetur vor og haust – og breytti í
engu hvenær sólarhringsins mig
bar að garði. Það breyttist held-
ur ekki þegar Lárus kvaddi
þennan heim því heimili Sólrún-
ar hélt áfram að vera mitt annað
heimili.
Hvergi hef ég notið slíkrar
gestrisni sem hjá Sólrúnu og
ævinlega stóð hún sem klettur
við bakið á mér í hinu veraldlega
vafstri.
Á þeim árum sem ég fór í
fyrsta safn með Klausturbænd-
um fékk ég ævinlega kjöt á
haustin eins og ég og börnin mín
gátu torgað yfir veturinn. Fór
ég þá til Sólrúnar og fékk að
vinna kjötið hjá henni. Sýndi
hún mér handtökin, hjálpaði
mér og kenndi, þar til allur vetr-
arforðinn var í höfn; kjötið skor-
ið, hakkað og pakkað.
Þegar geisladiskurinn „Í
safni með Síðumönnum“ kom út
gladdist hún með mér yfir þess-
um dýrmæta fjársjóði, tók á
móti upplaginu heim í eldhúsið
sitt og sat þar löngum stundum
með mér við að klæða hulstrin í
kápur, skrá pantanir og póst-
leggja.
Ég var stödd á Kirkjubæjar-
klaustri þegar elsti sonur minn,
Þorbergur, lést. Þá tók hún mig
í fangið, grét með mér og hlúði
að mér og Klausturfjölskyldan
öll stóð á bak við mig sem ein
manneskja. Fyrir það verð ég
ævinlega þakklát.
Fyrir allt þetta og miklu
meira, allt það sem ekki gefst
svigrúm til að telja upp hér, vil
ég þakka Sólrúnu og bið ég
henni, frá djúpi hjartans, bless-
unar á nýrri vegferð.
Vera Roth.
Fréttirnar komu eins og
þruma úr heiðskíru lofti hinn 8.
október. Hvernig gat þetta
staðist? Daginn áður fékk mað-
ur fréttir af lífsglaðri og
hraustri konu að hjálpa til við
sveitastörf en á augabragði hef-
ur hún síðan yfirgefið þessa
jarðvist. Eftir sitja alls konar
tilfinningar – óréttlætið og
sorgin, þakklætið og söknuður-
inn.
Sólrún var alltaf með út-
breiddan faðminn fyrir þá sem
það þurftu hverju sinni. Allir
voru velkomnir og alltaf nóg
fyrir alla. Þegar ég kom pínulítil
og feimin stelpa inn í fjölskyld-
una fyrir 11 árum tók hún mér
svo vel, lét mér finnast ég svo
velkomin. Og hefur gert það alla
daga síðan, móttökurnar alltaf
eins og maður sé konungborinn.
Strákarnir okkar elska stoppin
á Kirkjubæjarklaustri því það
er alltaf svo notalegt að koma til
Sólrúnar frænku. Þeir hafa sagt
öllum sem heyra vilja að Sólrún
frænka sé svo góð að hjá henni
megi maður sko fá köku í morg-
unmat! Mikið óskaplega eigum
við eftir að sakna þess að vakna
með henni á sólríkum morgni á
Kirkjubæjarklaustri, drekka
með henni kaffi – ja eða borða
með henni brúntertu fyrir
klukkan átta, spjalla um allt og
ekkert og fá svo allt knúsið þeg-
ar við höldum ferð okkar áfram.
Það er sennilega ekkert grín að
fá sex manna fjölskyldu í gist-
ingu og allt sem því fylgir en
aldrei fann maður annað en
hlýju og opinn faðm fyrir alla.
Hún var svo ótrúlega dugleg að
segja strákunum okkar hvað
þeir væru flottir og hvað henni
fannst gaman að eiga svona
flotta frændur – þótt reyndar
fyndist henni í raun alveg eðli-
legt að þeir myndu bara kalla
hana ömmu. Henni fannst hún
eiga stóran hlut í þeim og hún
átti það svo sannarlega. Ég
vona að ég hafi sagt henni nógu
oft hvað mér þótti gott að koma
til hennar og hvað mér þótti
vænt um hana.
Ég er ofsalega þakklát fyrir
allt sem Sólrún var mér og
strákunum mínum en mestu
þakkirnar á hún skilið fyrir
hversu vel hún hefur reynst
manninum mínum í gegnum súr
og sæt tímabil í hans lífi. Ein-
stök kona, með hjartað á hár-
réttum stað, hefur nú kvatt okk-
ur. Söknuðurinn er og verður
svo sár en minningarnar þeim
mun dýrmætari og mikilvægt að
styðjast við þær.
Mínar innilegustu og dýpstu
samúðarkveðjur til dætranna
hennar þriggja sem hún var svo
stolt af, barnabarnanna hennar
sem voru dásamlega heppin að
eiga hana sem ömmu og allra
nánustu aðstandenda.
Björg Eyþórsdóttir.
Skjótt skipast veður í lofti.
Sólrún Ólafsdóttir, bóndi og
kraftakona, hefur kvatt þennan
heim. Þess vegna langar okkur,
sem lengi höfum unnið á Heilsu-
gæslunni á Klaustri, að minnast
hennar. Með henni kveðjum við
öll sérstaka sómakonu sem var
dýrmæt og einstök fyrir heilsu-
gæsluna og samfélagið allt. Sól-
rún var farsæll liðsmaður,
ákveðin með sterkar skoðanir og
gat bæði verið beinskeytt og
föst fyrir. Sólrún var skemmti-
leg, glettin og spaugsöm á sinn
hátt. Þegar litið er yfir farinn
veg má glöggt sjá að Sólrún var
atorkusöm og setti mark sitt á
málefni og menn, vandvirk og
skipulögð. Hún var frændrækin
og félagslynd og voru bæði
sveitin og sveitungar henni af-
skaplega kær. Gestrisinn bóndi í
húð og hár.
Náin kynni okkar við Sólrúnu
urðu ekki ýkja löng en þau bera
þeirri staðreynd vitni að mik-
ilvægi stuðnings og vináttu
byggist ekki alltaf á lengd tím-
ans. Það verkefni sem við Sól-
rún unnum saman að og verður
okkur minnisstæðast er stofnun
styrktarsjóðs við Heilsugæsluna
á Kirkjubæjarklaustri, en þann
29. október 2012 voru Styrkt-
arsamtök Heilsugæslunnar á
Kirkjubæjarklaustri stofnuð.
Sólrún var leiðandi í þeirri
vinnu. Tilgangur félagsins var
og er að styðja og efla starfsemi
heilsugæslustöðvarinnar, t.d.
með tækjakaupum, bættum að-
búnaði sjúklinga og starfsfólks
og vinna með öllum þeim sem
vilja styðja og efla starfsemi
stöðvarinnar. Frá upphafi var
Sólrún gjaldkeri sjóðsins. Fljót-
lega eftir að samtökin hófu störf
voru fest kaup á búnaði sem nýt-
ist í fjarheilbrigðisþjónustu og
var búnaðurinn sem keyptur var
sá fyrsti sinnar tegundar hér á
landi. Með fjarheilbrigðisþjón-
ustu er unnt að nýta betur þann
mannauð sem hver stofnun býr
yfir og sérfræðinga hvar sem
þeir eru staðsettir. Þjónustan
verður þannig aðgengileg óháð
búsetu og fagfólk hefur aðgang
að meiri stuðningi í heimahér-
aði. Þetta verkefni féll vel að
hugmyndum Sólrúnar til þess að
efla og styrkja heimabyggð,
samfélag sem hún hafði óbilandi
trú á. Hennar vilji var að sam-
félagið myndi vaxa, störfum
myndi fjölga og að góð grunn-
þjónusta væri tryggð.
Það er harmur kveðinn að
fjölskyldu Sólrúnar þegar hún
hverfur svo snögglega af sjón-
arsviðinu. Margir syrgja og
sakna, bæði vinir og vanda-
menn. Við kveðjum Sólrúnu með
virðingu og söknuði og sendum
samúðarkveðjur fjölskyldu
hennar og vinum.
Auðbjörg B. Bjarnadóttir,
formaður Styrktarsamtaka
Heilsugæslunnar á Klaustri,
og Sigurður Árnason læknir.
Sólrún Ólafsdóttir
✝
Guðrún Þór-
anna Ingólfs-
dóttir fæddist á
Hellissandi 15. maí
1955. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Droplaug-
arstöðum 21. sept-
ember 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Ingólfur
Eðvarðsson, sjó-
maður á Hellis-
sandi, f. 15. ágúst 1923, d. 7.
nóvember 1967 og Guðný Jónína
Þórarinsdóttir, f. 1. mars 1933,
d. 18. október 1999.
Systkini Guðrúnar eru: Sig-
urjóna Óskarsdóttir, f. 1949,
Kristín Ingólfsdóttir, f. 1953,
Jónína Ingólfsdóttir, f. 1956, Eð-
varð Ingólfsson, f. 1960, Inga
Ingólfsdóttir, f. 1964 og Guðný
Úlla Ingólfsdóttir, f. 1968.
Guðrún eignaðist soninn Ing-
ólf Eðvarð Skarphéðinsson, f.
1974, sambýliskona hans er Sig-
urbjörg Ásmundsdóttir. Dóttir
Ingólfs er Snædís
Eir, móðir hennar
er María Helga Ein-
arsdóttir.
Fyrri eiginmað-
ur Guðrúnar var
Halldór Karelsson
og eignuðust þau
tvær dætur, Hall-
dóru Kristínu, f.
1980, sambýlis-
maður hennar er
Helgi Egill Einars-
son og eiga þau Orra Snæ og
Snjólaugu Helgu.
Guðný, f. 1983, hún á dæt-
urnar Andreu Hrund og Hörpu
Sóleyju með Þorkeli Andrés-
syni.
Seinni eiginmaður Guðrúnar
var Agnar Breiðfjörð K. Jacob-
sen, f. 7. ágúst 1939, d. 11. ágúst
2021. Þau voru gift í rúmlega 30
ár.
Þau áttu alla tíð heimili sitt í
Reykjavík.
Útför Guðrúnar fór fram í
kyrrþey 30. september 2021.
Það var mjög erfitt að kveðja
elsku Gunnu systur eftir löng og
erfið veikindi. Við fórum oft í bíl-
túra þegar ég var yngri, það var
svo gaman að spjalla um gömlu
góðu dagana á Hellissandi og
mikið hlegið. Mér er minnisstætt
þegar við fórum á brennur á
gamlárskvöld en það var alltaf
hefð hjá henni. Það stóð alltaf til
að fara á Hellissand með fjöl-
skyldum okkar og það var henni
mikilvægt að halda fjölskyldu-
tengslum. Hana langaði mikið í
saltað hrossakjöt með kartöflu-
mús en hún kvaddi okkur áður en
við fengum að borða það saman
en hún hélt mikið upp á gamlan
góðan heimilismat. Þú varst allt-
af svo hlý og góð, elsku systir, og
með gullhjarta. Þú varst algjör
hetja, elsku systir, og ég sakna
þín mikið.
Hvíldu í friði elsku Gunna.
Þín systir,
Guðný Úlla Ingólfsdóttir.
Guðrún Þóranna
Ingólfsdóttir
Stapahrauni 5, Hafnarfirði
Sími: 565 9775
www.uth.is - uth@uth.is
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Kristín
699 0512