Morgunblaðið - 12.11.2021, Side 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. NÓVEMBER 2021
✝
Ingibjörg Jó-
hannesdóttir
fæddist á Húsavík
27. október 1929.
Hún var dóttir
hjónanna Ásu Stef-
ánsdóttur frá
Skinnalóni á Mel-
rakkasléttu og Jó-
hannesar Ár-
mannssonar frá
Hraunkoti í Að-
aldal. Hún var
fjórða í röð af fimm börnum
þeirra hjóna sem upp komust.
Eldri henni voru Kristín, f.
1923, Svanhildur, f. 1926, Guð-
rún, f. 1927, svo var Ingibjörg
1929 og yngstur var Hilmir, f.
1936.
Hún giftist hinn 1. janúar
1955 Gísla Gíslasyni brúarsmið
frá Eyhildarholti í Skagafirði,
f. 26. júní 1925, d. 9. maí 2018.
Eignuðust þau eina dóttur,
landi vestra. Á Húsavík stund-
aði hún þá vinnu sem gafst, t.d.
síldarsöltun, verslunarstörf,
vinnu í frystihúsi og á sjúkra-
húsi og starfaði við byggingu
hafnargarðs á Húsavík. Sum-
arið 1951 fór hún til að sinna
eldamennsku fyrir brúar-
vinnuflokk sem var að byggja
brú yfir Laxá hjá Laxamýri,
þar gripu örlögin í taumana og
varð þetta hennar ævistarf til
ársins 1995, með níu ára hléi
milli áranna 1970 og ’80.
Inga var virk í félagsstörf-
um, starfaði í Kvenfélagi Akra-
hrepps, Kvenfélagasambandi
Skagafjarðar, orlofsnefnd hús-
mæðra, söng í kórum, bæði
kirkjukór og Rökkurkór, tók
þátt í pólitísku starfi með
Kvennalistanum og ýmsu fleiru
vann hún að. Í tómstundum sín-
um málaði hún, spilaði og
ræktaði trjálund í kringum
sinn bæ.
Útför Ingu fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 12.
nóvember 2021, klukkan 14.
Jarðsett verður á Flugumýri.
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
Ásu, f. 1953, maki
hennar er Þór-
arinn Illugason, f.
1955, frá Hamra-
borg í Reykjadal S-
Þing. Inga og Gísli
byggðu sér íbúðar-
hús á Mið-Grund í
Skagafirði á 6.
áratugnum og
bjuggu þar til ævi-
loka.
Inga, en svo var
hún oftast kölluð, ólst upp á
Húsavík við leik og störf líkt
og önnur börn í sjávarþorpum
þess tíma. Hún var í fyrsta hópi
nemenda sem útskrifuðust sem
gagnfræðingar frá Húsavík
vorið 1947. Hún var einn vetur
á Húsmæðraskólanum á Stað-
arfelli í Dölum. Veturinn 1996-
’97 var hún í námi í Leiðsögu-
skóla Íslands og tók próf sem
svæðisleiðsögumaður á Norður-
„Mamma kann allt.“ Þetta
voru orð sex ára systursonar
mömmu, Sigvalda Geirs, sem
kom til okkar vorið 1959, algjört
borgarbarn, hræddur við dýr og
allt var framandi. Hann treysti
mömmu og kallaði hana mömmu
eins og ég. Hann var að bjástra
út við brú með spýtur hamar og
nagla. Einn brúarmaður spurði
hann hvað hann ætlaði að gera,
„smíða bíl“, svaraði hann. „Þú
kannt ekkert að smíða bíl,“ sagði
maðurinn. „Nei, en mamma ætl-
ar að hjálpa mér.“ „Mamma þín,
hún kann ekkert að smíða bíl.“
Strákur var fljótur til svars:
„Mamma kann allt.“ Ég veit ekki
hvort mamma kunni allt en hún
gerði flest eða margt sem henni
datt í hug. Þegar þau pabbi
byggðu húsið var hún málari,
flísalagði, greip í múrskeið og
annað sem til féll.
Á jólaböllum í Héðinsminni fór
hún í gervi „Rönku rausnarkerl-
ingar“ með nokkrar stelpur með
sér sem hænur og leysti jóla-
sveininn af þegar til vandræða
horfði, að vísu hafði hún dygga
aðstoð frá vönum sveini úr fram-
hlíðinni, e.t.v. hefur hún þarna
brotið blað í kvenréttindasögunni
en jafnrétti var mjög ofarlega í
hennar huga. Ég var unglingur
þegar þetta með jólasveininn
kom til og fannst þetta frekar
pínlegt, þessi mjóróma og litli
sveinn sem skýldi sér á bak við
dimmraddaða og þykka fram-
hlíðarsveininn. Ég vissi ekki til
að konur færu í þetta verk.
Kannski fyrsti kvenjólasveinn-
inn? Mamma gerði tækifærisvís-
ur og bragi margskonar, sem og
ljóð. Hún átti létt með að setja
orð á blað, hvort heldur sem var í
gamni eða alvöru og fyrir kom að
skáldagyðjan kæmi þar við sögu.
Foreldrar mömmu, afi Jói og
amma Ása, voru glaðlynt fólk
þótt ekki væri veraldlegur auður
í ranni. Þau gátu kastað fram vís-
um, sér í lagi afi, ef honum datt
það í hug. Það var oft glatt í
gamla litla bænum á Húsavík,
Brautarholti, þar sem mamma og
systkini hennar ólust upp. Þar
var dansað og sungið, hermt eftir
frændum og vinum, ekki síst ætt-
ingjum ömmu úr austursýslunni.
Svo ljóslifandi urðu þessar per-
sónur í meðförum að 30 árum
seinna þegar æskuvinkona
mömmu, Dísa, eignaðist tengda-
son af Sléttunni þá kannaðist hún
við marga af Sléttunni þótt hún
hefði aldrei séð þá.
Mamma var í áratugi ráðs-
kona í brúarvinnuflokki með
pabba. Hún gerði meira en að
elda, hún gerði að sárum og sá
um fyrstu hjálp því oft var langt
til læknis. Mamma fékk píanó í
afmælisgjöf frá pabba þegar hún
varð fimmtug. Hún fór í tónlist-
arskóla og ætlaði að læra nót-
urnar en endaði á að taka 4. stig í
píanóleik. Hún settist flesta daga
við píanóið þegar hún var heima
alveg fram til þess síðasta.
Mamma málaði á allt mögulegt;
steina, spýtur, pappír, meira að
segja pappinn af kornflexpökk-
um og vilkosúpum var ekki óhult-
ur.
Þegar mamma var hér ein
heima stundaði hún netaveiðar í
Héraðsvötnunum af kappi og
verkaði fiskinn í reyk.
Já, það er undarlegt að Inga
litla í Brautarholti, sem aldrei
vildi í sveit sem barn, jafnvel
strauk þaðan þótt allir væru góð-
ir við hana, eyddi um 60 árum bú-
andi í sveit og vildi ekki annars
staðar vera. Mamma var oft far-
arstjóri í orlofsferðum skag-
firskra kvenna ásamt því að hafa
víða verið við brúargerð. Þá var
hún leiðsögumaður á Norður-
landi vestra. Hún var því ferða-
vön og ekki rög við að prófa eitt-
hvað nýtt þannig að ég veit að
hún hefur farið óttalaus, e.t.v.
pínulítið forvitin, í þá för sem hún
nú er lögð af stað í. Góða ferð
elsku mamma og takk fyrir allt.
Þín
Ása.
Látin er Ingibjörg Jóhannes-
dóttir frá Miðgrund í Skagafirði.
Klukkan er komin segjum við
stundum og nú er klukka Ingu
komin.
Alltaf var gaman að hitta
þessa glaðlyndu og glettnu konu
sem átti afar auðvelt með að sjá
hinar skoplegu hliðar tilverunn-
ar. Síðast þegar fundum okkar
bar saman, sem var fyrir örfáum
vikum, hafði hún engu gleymt,
lék við hvern sinn fingur og gerði
grín að sjálfri sér og öðrum.
Hún var á sinn hátt lífskúnst-
ner, fór ekki alltaf eftir grónum
götum samtíðarinnar og yppti
gjarnan öxlum við almannadóm-
um. Hún vildi hafa frelsi til að
hafa sína sannfæringu og skoðun
á mönnum og málefnum. Það var
og er enn ekki alltaf auðvelt fyrir
konur.
Inga var listhneigð, hæfileika-
rík og allt lék í höndum hennar
hvort sem um var að ræða pensil
eða penna, hún sinnti málaralist í
frístundum og átti auðvelt með
að koma orðum á blað, hagyrð-
ingur var hún góður, segja má
skáld þegar meira lá við.
Félagsvera var Inga mikil og
tók virkan þátt í félagsstörfum,
svo sem kvenfélagsstarfi og kór-
söng. Hún kom öflug til leiks
þegar Kvennalisti var stofnaður
á Norðurlandi vestra, „það var
þarna um árið þegar konurnar
fengu kosningafárið“ eins og hún
sjálf sagði. Inga tók sæti á lista
og studdi framboð með ráðum og
dáð. Henni hafði sem fleirum
fundist mismunun kynjanna
kalla úr hverju horni og taldi að
pólitískur vettvangur gæti verið
ein leiðin til að leiðrétta þann
mismun. Það var ómetanlegt fyr-
ir okkur sem yngri vorum að fá
hana og fleiri á hennar reki til
liðs við okkur, við ramman reip
var að draga. Okkur var þó ætíð
efst í sinni að hafa gaman af öllu
saman, hvernig sem gengi, og
þar var Inga í sínu essi.
Hvort sem þurfti að skrifa
grein, fara á ræðupall eða á fundi
var Inga ósmeyk og dró ekki af
sér. Og ekki var ónýtt að fá vísur
eða bragi þegar mikið lá við, þar
kom hagmælskan heldur betur
að gagni. Ógleymanlegur er
bragur hennar um Mjallhvíti og
dvergana sjö, er hún orti um þá
einu konu sem í fyrsta sæti sat í
kjördæminu og karlana sjö sem
sátu í hinum efstu sætunum.
Vel á við að vitna í Dalaskáldið
með því ljóði sem kvennalista-
konur gerðu að sínu:
Dómar heimsins dóttir góð
munu reynast margvíslegir.
Glímdu sjálf við sannleikann
hvað sem hver segir.
Gakktu einatt eigin slóð
hálir eru hversmannsvegir.
Skeyttu ekki um boð né bann
hvað sem hver segir.
(Jóhannes úr Kötlum)
Við kveðjum hana á mörkum
sumars og vetrar þegar gróður
er sölnaður og bíður endurnýj-
unar að vori. Það er við hæfi.
Inga unni gróandanum, ræktaði
blóm og tré um leið og hún rækt-
aði anda sinnar eigin sálar. Inga
er farin á vit hins óþekkta, hún
vissi ekki hvað fram undan var,
ekki fremur en aðrir, á því hafði
hún þó skoðun eins og öðru. Við
vonum þó að hitta hana fyrir á
bakkanum hinum megin, kannski
að bardúsa við að losa lax eða
væna bleikju úr neti, kannski
bara í gönguferð. Far þú í friði
gamla vinkona og hafðu þökk
fyrir samfylgdina.
Við Svenni og strákarnir send-
um Ásu og Lomma einlægar
samúðarkveðjur.
Anna Dóra Antonsdóttir.
Hún Inga mín á Grund er lát-
in. Besta vinkona og félagi sem
hægt er að hugsa sér. Ég sakna
hennar strax og hef raunar gert
alla tíð eftir samstarf að fé-
lagsmálum í Skagafirði síðan við
hjónin fluttum frá Mælifelli í
Skagafirði 1983.
Inga var Þingeyingur eins og
fleiri húsfreyjur í Blönduhlíðinni
og settu þær svip á samfélag sitt
þar, félagslyndar framfarakonur.
Inga og Gísli Gíslason brúar-
smiður maður hennar áttu sér
notalegt heimili á Miðgrund, en
lítið bú enda voru þau fjarver-
andi flest sumur þar sem Inga
var ráðskona brúarsmiðanna
með manni sínum við margar
stórár landsins. Gestum var
fagnað af alúð við brúarbygging-
arnar og reyndum við hjónin það
er við heimsóttum þau við Seyð-
isá á Kjalvegi.
Indæl var einnig gistivinátta
þeirra Gísla heima á Miðgrund.
Það var eins og að koma heim til
sín og allt það besta reitt fram og
heimasætuherbergið á loftinu
þar var mitt. Havaírósin blómstr-
aði niðri í stofunni og samtalið
við hjónin jók á vöxt hennar og
vináttu okkar. Galleríið hennar
Ingu var úti í vegagerðarskúr og
þar leyndust ýmsir snotrir grip-
ir, einkum ámálaðir steinar af
ýmsum stærðum. Gestum sem að
garði bar var boðið þangað út og
í fagran trjálundinn.
En í orlofsferðum skagfirskra
húsmæðra nutum við Inga okkar
best. Við vorum oft í orlofsnefnd
og þar ríkti gleði og hlýja hvert
sem ferðinni var heitið. Inga brá
sér í ótal hlutverk og gætti að
gleðinni hvort sem var norður á
Klúku eða í miðri Brussel. Spurði
stundum hvort einhver væri
stressaður! Breytti okkur í kór á
augabragði og var ævinlega
hrókur alls fagnaðar og nýtti sér
alla ljóðrænu hæfileikana sína.
Svo var það vinnuvikan á
Löngumýri, þjóðbúningasýning-
in á fundi Sambands norðlenskra
kvenna, haustvökurnar í ýmsum
félagsheimilum, ferð á Nordisk
Forum, St. Pétursborg og Amst-
erdam, 40 ára afmæli Sambands
skagfirskra kvenna þar sem við
Inga vorum að skiljast sem for-
menn og hún hélt eina af sínum
flottu ræðum um laxinn sem
stekkur á móti straumnum. Það
voru stórkostlegir tímar og ég er
svo þakklát öllum skemmtilegu
samstarfskonunum, en þó allra
mest henni.
Inga mín, vertu kært kvödd og
innilegar þakkir fyrir allt. Guð
blessi þig og þína og megi ljós
gleðinnar og bjartsýninnar sem
þú kveiktir í huga okkar lýsa um
ókomin ár.
Guðrún L. Ásgeirsdóttir.
Ingibjörg
Jóhannesdóttir
✝
Gunnar Jó-
hannsson
fæddist á Möðru-
völlum í Eyjafirði
20. apríl 1935.
Hann andaðist á
hjúkrunarheim-
ilinu Hlíð 25. októ-
ber 2021.
Foreldrar hans
voru Jóhann Valde-
marsson, bóndi á
Möðruvöllum í
Eyjafirði og síðar bóksali á Ak-
ureyri, f. 22.6. 1911, d. 3.9 2004,
og Helga Magnea Kristinsdóttur
frá Samkomugerði í Eyjafirði, f.
13.2. 1911, d. 18.1. 1965.
Gunnar giftist 1.12. 1959
Heiðdísi Norðfjörð, sjúkraliða
og rithöfundi. Foreldrar Heið-
dísar voru Jón Aðalsteinn Norð-
fjörð, bæjargjaldkeri og leikari,
f. 30.10. 1904, d. 22.3. 1957, og
Anna Guðrún Helgadóttir, f.
24.7. 1920, d. 15.6. 2000. Síðar
giftist faðir hennar Jóhönnu
Helga Lind, f. 2017. Þau eiga
eitt barnabarn. 3) Jóhann
Valdemar Norðfjörð fram-
kvæmdastjóri, f. 18.8. 1971.
Sambýliskona hans er Linda
Björk Rögnvaldsdóttir við-
skiptafræðingur, f. 1989, og eru
börn þeirra Gunnar Ögri, f.
2000, og Nína Rut, f. 2018.
Systkini Gunnars eru: Gerð-
ur, f. 20.2. 1933, d. 2.4. 2019,
María Kristín, f. 1.12. 1939, Guð-
rún, f. 14.5. 1944, og Jóhann, f.
24.8. 1950.
Gunnar lærði bifvélavirkjun á
Bifreiðaverkstæði BSA; tók
sveinspróf 2.11. 1957 en vann
eftir námið í um þrjú ár í bóka-
búð föður síns, Bókaverzlun Jó-
hanns Valdemarssonar. Eftir
það fór hann að vinna sjálfstætt
sem bifvélavirki og hlaut meist-
arabréf í iðninni 17.1. 1962.
Gunnar var góður verkmaður
og áhugamaður um blóma- og
trjárækt. Hann hafði alla tíð
mikið yndi af bókum og átti veg-
legt safn bóka, einkum þjóð-
sagna. Hluti safnsins er nú varð-
veittur á Landsbókasafni í Þjóð-
arbókhlöðu.
Útförin fer fram frá Akureyr-
arkirkju í dag, 12. nóvember
2021, klukkan 13.
Ingvarsdóttur
kjólameistara,
f.10.6. 1911, d.
30.12. 2008, sem
gekk Heiðdísi í
móðurstað og ætt-
leiddi hana. Synir
Heiðdísar og Gunn-
ars eru: 1) Gunnar
Gunnarsson Norð-
fjörð, tónlistarmað-
ur og organisti Frí-
kirkjunnar í
Reykjavík, f. 26.7. 1961. Kona
hans er Gréta Matthíasdóttir,
forstöðumaður náms- og starfs-
ráðgjafar hjá Háskólanum í
Reykjavík, og eru börn þeirra
Heiðdís Norðfjörð, f. 1983,
Birta, f. 1987, og Katrín Sól, f.
2001. Þau eiga þrjú barnabörn.
2) Jón Norðfjörð rekstrarstjóri,
f. 19.3. 1966. Kona hans er
Ragnheiður Björg Svav-
arsdóttir og eru börn þeirra Jón
Heiðar, f. 1991, Svavar Árni, f.
2005, Eva María, f. 2010, og
Elsku afi minn.
Í annað sinn á þessu ári hell-
ast yfir mig minningar úr
Hraungerðinu, litaðar af sorg og
söknuði en ennfremur þakklæti
fyrir hversu dásamlega æsku ég
átti hjá ykkur ömmu.
Nú ertu farinn til hennar og
það er ljúfsár huggun að vita að
þið eruð aftur saman.
Þú varst rólyndið uppmálað
og hafðir óendanlega hlýja og
styrka nærveru. Eins og þíður
og traustur bassatónn, strokinn
með boga, sem öll hljómsveitin
getur stutt sig við. Nú er þessi
tónn þagnaður og þögnin er há-
vær.
Það var svo gott að koma til
ykkar ömmu. Ég gat gengið að
því vísu að ég fyndi þig inni í eld-
húsi með kaffi í bolla eða inni í
stofu í stólnum þínum með bók í
hendi. Líkt og amma, þá breidd-
irðu út faðminn þegar þú sást
mig koma og sagðir: „Þarna ertu
lambadrottningin mín.“ Og ég
skreið í fangið þitt svo þú gætir
tekið utan um mig og útskýrt
fyrir mér í hundraðasta skipti
hvað „lambadrottning“ er.
Ég var alltaf heiðursgestur
hjá ykkur. Alltaf svo velkomin
og elskuð.
Það var svo gaman að brasa
með þér og ég lærði svo margt
af þér. Þú kenndir mér vísur og
ljóð. Ég baukaði með þér í garð-
inum eða á verkstæðinu, og svo
skruppum við auðvitað í búðina.
Ég held að þú hafir aldrei sagt
nei þegar ég bað þig að kaupa
eitthvað spennandi í búðinni í
Hrísalundi.
Þú skammaðir mig heldur
aldrei, ekki einu sinni þegar ég
stríddi þér. Eins og þegar ég var
að „hjálpa“ þér að taka upp
kartöflur eitt haustið. Mér
fannst hundleiðinlegt að róta í
moldinni, og langaði bara aftur
heim í Hraungerði, svo að ég,
fjögurra ára, fyllti föturnar af
mold og setti nokkrar kartöflur
efst. Ég sá fyrir mér að þú færir
fyrr heim ef föturnar litu út fyr-
ir að vera fullar.
En þú áttir til að stríða mér á
móti. Þú skrökvaðir einu sinni
að mér að hákarlsbitinn, sem ég
var búin að betla af þér, væri
sennilega eitraður. Ég sá reynd-
ar við þér og rétti þér bitann aft-
ur og bað þig þá að smakka hann
fyrst. Sem skýringu gaf ég að ef
annað okkar ætti að drepast af
þessum hákarli, þá væri það
bara sanngjarnt að það væri
ekki ég, fimm ára.
Þetta fannst þér ótrúlega
fyndið, og rifjaðir oft upp síðar,
þegar við sátum að spjalli yfir
kaffibolla.
Þú kenndir mér auðvitað að
keyra bíl. Gíra, bakka í stæði,
keyra innanbæjar og utan.
Mæla olíu og skipta um dekk.
Kvöld eftir kvöld fórum við nið-
ur að Bægisáreyrum og þar fékk
ég að æfa mig að keyra rauða
BX-inn þinn. Þú útskýrðir fyrir
mér allt sem ég gæti verið spurð
um í munnlega ökuprófinu, svo
vel, að þegar ég átti að segja
prófdómaranum frá því hvernig
maður skiptir um dekk, þá
stoppaði hann mig á lið númer
tvö, af því hann nennti ekki að
hlusta á þessa ítarlegu skýr-
ingu.
Minningarnar eru óteljandi.
En sennilega þykir mér vænst
um að hafa flutt aftur norður í
þessi ár sem ég var í VMA og
hafa fengið að upplifa hvers-
dagsleika með ykkur ömmu aft-
ur. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa getað komið til ykkar í
Hraungerðið þegar ég var í há-
degishléi og hitt ykkur og spjall-
að við ykkur í smá stund. Og að
þið skylduð vera nálægt þegar
Jón Gunnar minn kom í heim-
inn.
Að fá að rifja upp með ykkur
þessar hlýju æskuminningar og
búa til nýjar sem munu fylgja
mér alla ævi. Þið eruð svo stór
hluti af því hver ég er.
Elsku afi minn.
Hérna megin ríkir þessi þrúg-
andi þögn, en ég er þess fullviss
að í sumarlandinu hljómi tónlist-
in ykkar ömmu áfram. Góða ferð
yfir í ljósið.
Meira á: www.mbl.is/andlat
Þín sonardóttir,
Heiðdís Norðfjörð yngri.
Kæri bróðir og mágur.
Hjartans þakkir fyrir nota-
legar samverustundir liðinna
ára.
Hverfur margt
huganum förlast sýn
þó er bjart
þegar ég minnist þín.
Allt er geymt
allt er á vísum stað
engu gleymt,
ekkert er fullþakkað.
(Oddný Kristjánsdóttir)
Með kærleikskveðju,
Jóhann og Anna María.
Gunnar
Jóhannsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr minningargreinum til birtingar í
öðrum miðlum nema að fengnu samþykki.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar