Morgunblaðið - 24.11.2021, Qupperneq 15

MINNINGAR 15
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. NÓVEMBER 2021
✝
Ólafía Sigurð-
ardóttir fædd-
ist á Þingeyri við
Dýrafjörð 9. ágúst
1932. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Eir 10. nóv-
ember 2021. For-
eldrar hennar
voru Guðbjartur
Sigurður Krist-
jánsson, f. 26.
ágúst 1904, d. 20.
apríl 1974, og Sigríður Kristín
Guðjónsdóttir, f. 7. okt. 1905,
d. 21. mars 1962.
Bræður Ólafíu voru, Helgi,
f. 19. ágúst 1937, d. 30. nóv.
2015. Guðmundur Ágúst, f. 16.
feb. 1941, d. 10. des. 1997.
Ólafía giftist 1954 Geir
Stefánssyni frá Húsavík, vél-
stjóra og lengst af lögreglu-
manni í Hafnarfirði, f. 12.
mars 1932, d. 7. júní 1997.
Foreldrar hans voru Stefán
Halldórsson, f. 1899, d. 1940,
og Jónína Brynjólfsdóttir, f.
1906, d. 2000.
Börn þeirra: Sigurður, f. 16.
ágúst 1953, maki Svana Páls-
maki Unnar Björn Jónsson, d.
9. mars 2015. Börn: 1. Silja
Unnarsdóttir, maki Valdimar
Ómarsson. Börn: a) Ómar
Björn b) Jakob Geir. 2. Mar-
grét Ingunn Jónasdóttir, maki
Michel Hinders. Börn hennar:
a) Alex Máni b) Stefán Ingi. 3.
Davíð Geir Jónasson, maki
Ann Peters.
Ólafía var ættuð frá
Hvammi í Dýrafirði og ólst
upp á Þingeyri, hún fór ung
til Reykjavíkur að vinna og
síðar að salta síld á Rauf-
arhöfn og hitti þar lífsföru-
naut sinn. Ólafía og Geir hófu
búskap á Þingeyri, voru um
hríð á Hellissandi og síðan í
Hafnarfirði. Ólafía vann um
tíma á Sólvangi, Geir stundaði
sjómennsku, en eftir að börnin
voru farin að heiman um 1973
og þau höfðu flutt á Miðvang
10 hóf hún störf hjá verslun-
inni Fjarðarkaupum sem var
þá nýstofnuð. Ólafía vann þar
í um það bil 25 ár. Ólafía hafði
gaman af söng og var með-
limur í kór aldraðra í Hafn-
arfirði. Ólafía bjó á Hraun-
vangi við Hrafnistu meðan
heilsan leyfði en síðustu árin
dvaldi hún á hjúkrunarheim-
ilinu Eir í Grafarvogi.
Útförin fer fram frá Hafn-
arfjarðakirkju í dag, 24. nóv-
ember 2021, klukkan 13.
dóttir. Börn
þeirra: 1. Freyja.
2. Magnea, maki
Hermann Ingi
Finnbjörnsson,
börn a) Sigur-
björn, b) Svandís.
3. Hjalti, maki
Helga Sjöfn Pét-
ursdóttir. Börn
Hjalta a) Svan-
borg Soffía b) Sig-
urður Jóhann c)
Berglind Sjöfn.
Stefán Rafn, f. 16. febrúar
1956, maki Dóra Stefánsdóttir.
Ívar, f. 16. febrúar 1958, d.
20. janúar 2008, maki Sigrún
Ásta Gunnlaugsdóttir, þau
slitu samvistir, börn þeirra: 1.
Anna Rós, maki Steindór Örv-
ar Guðmundsson, börn a) Ásta
b) Bjarki. 2. Ólafía Björk,
maki Ragnar Miguel Herreros.
Börn a) Aron Elí b) Eva Mar-
ísól c) Karítas Alba. 3. Ívar
Örn, maki Hinrika Sandra
Ingimundardóttir. Börn: a)
Sigrún María b) Nína Björk.
Geirþrúður, f. 1. nóvember
1961, d. 10. nóvember 2020,
Hún mamma hefur kvatt
okkur í hinsta sinn, á þessari
kveðjustund ryðjast minning-
arnar fram, og þær taka sér
stöðu í huganum og verða
áleitnar. Hún hét Ólafía, var
elst þriggja systkina, fædd og
alin upp á Þingeyri. Mamma
kynntist ung eiginmanni sínum,
en hann varð bráðkvaddur 1997,
aðeins 65 ára. Saman áttu þau
fjögur börn, Sigurð, Stefán
Rafn, Ívar og Geirþrúði. Tvö
yngstu börn þeirra eru látin, Ív-
ar 2008 og Geirþrúður 10. nóv-
ember 2020 á sama dánardegi
og mamma fyrir einu ári. Þeirra
er sárt saknað. Fyrstu minning-
arnar eru frá Þingeyri hjá afa
og ömmu í litla húsinu þeirra á
Balanum. Síðan barnæskan í
Hafnarfirði, mamma var ein
með fjögur börn heilu sumurin
meðan húsbóndinn var á síld-
veiðum fyrir norðan, þetta voru
ekki alltaf auðveldir tímar. Hún
hafði farið ung að vestan til
Reykjavíkur til að vinna, skóla-
ganga hennar var ekki önnur en
barnaskólapróf að vestan.
Mamma var húsmóðir með
stórum staf og alltaf var snyrti-
legt og hreint í kringum hana
mömmu. Hún hafði gaman af
því að búa til góðan mat og það
kunni hún svo sannarlega, á jól-
um og páskum var alltaf hinn
besti matur framreiddur og hún
vissi hvaða bakkelsi gerði mesta
lukku. Handavinnukona var hún
mikil og eignaðist bæði prjóna-
vél og saumavél og var hvort
tveggja óspart notað. Hún hafði
líka fallega söngrödd og tók oft
undir þegar sjómannalögin voru
flutt í útvarpinu, þá var gaman.
Heimsókn ykkar pabba til okk-
ur Svönu þegar við bjuggum í
Kaupmannahöfn var skemmti-
legur tími og upphaf á ykkar
utanlandsferðum. Dætrum okk-
ar fannst gaman að fá afa og
ömmu í heimsókn, þá var líka
góð ástæða til að fara í dýra-
garðinn og Tívolí. Eftir það fór-
uð þið í fleiri ferðlög sem oft
var minnst á með ánægju. Við
munum afmælisdagana þína
sérstaklega þegar þú fagnaðir
sjötíu ára afmæli þínu með mik-
illi veislu, með dansi og söng.
Þið pabbi áttuð góð ár í
Stekkjarhvammi með hundun-
um ykkar og heimsóknum
barna og barnabarna. Síðustu
ár þín voru erfið, sjónin farin og
heyrnin mjög dauf. Mamma bjó
á hjúkrunarheimilinu Eir í um
þrjú ár og fékk þar góða
umönnun.
Sigurður (Siggi) og Svana.
Ólafía
Sigurðardóttir
✝
Sigríður Dag-
mar Oddgeirs-
dóttir fæddist 18.
desember 1925 á
Hlöðum í Grenivík.
Hún lést 17. októ-
ber 2021 á hjúkr-
unarheimilinu Eir.
Foreldrar hennar
voru Oddgeir Jó-
hannsson útgerðar-
maður og Aðal-
heiður Kristjáns-
dóttir húsfreyja. Systkini
Sigríðar voru Agnes, Alma,
Björgólfur, Aðalheiður, Jóhann
Adolf, Kristján Vernharður,
Fanney, Hlaðgerður, Margrét,
Hákon og Björgvin. Með Sigríði
hafa nú öll systkinin kvatt þenn-
an heim.
Hinn 26.12. 1950 giftist Sig-
ríður Eric James Steinssyni, f.
4.4. 1927, d. 24.1. 2014. For-
eldrar hans voru Þorkell Steins-
son lögregluvarðstjóri og Marg-
aret Ritcie Steinsson verslunar-
stjóri.
Sigríður og Eric eignuðust
Geirs eru: b) Íris Arna, f. 2.5.
1987. c) Atli Már, f. 19.8. 1991.
d. 10. 4. 2018. d) Stefán Geir, f.
29.5. 2005. e) Geir Thorberg f.
27. 2. 2012. Barnabörn hans eru
þrjú.
Sigríður bjó á bernskuheim-
ilinu fram á snemmfullorðinsár
þegar hún ákvað að flytjast til
Reykjavíkur til að hefja nám í
hárgreiðslu. Að námi loknu
vann hún fyrstu árin við sitt fag.
Eftir að börnin fæddust helgaði
hún heimilinu að mestu krafta
sína en vann svo ýmis störf,
meðal annars við poppfram-
leiðslu og við verslunar- og
þjónustustörf.
Sigríður og Eric voru sam-
stiga á lífsins göngu, höfðu
gaman af því að brjóta upp
hversdaginn með því að dvelja á
sólríkari slóðum jafnframt sem
þeim leið alltaf vel heima við,
þar sem hún lagði sig fram um
að búa fjölskyldunni fallegt
heimili.
Útför Sigríðar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 24.
nóvember 2021, og hefst athöfn-
in klukkan 13. Vegna sóttvarna-
reglna verða aðeins nánustu að-
standendur viðstaddir en
streymt verður frá athöfninni.
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
fimm börn. Þau
eru: 1) Þorkell, f.
14.3. 1956. Maki
Kristín Herdís
Hilmarsdóttir, f.
14.5. 1956. Börn
þeirra eru: a) Ing-
unn, f. 4.7. 1979. b)
Hilmar Örn, f. 21.7.
1981. c) Birna
Björk, f. 21.10.
1982. Barnabörn
þeirra eru átta. 2)
Eric James, f. 8.4. 1958. Maki
Kristjana Söebech, f. 2.7. 1960.
3) Ingunn Steina, f. 9.9. 1959.
Maki Jóhann B. Jacobsson, f.
2.9. 1957. Börn þeirra eru: a)
Ríkharð Ingi, f. 6.1. 1979. b) Sig-
ríður Dagmar, f. 26.5. 1984. c)
Fríða Tinna, f. 6.8. 1985. Barna-
börn þeirra eru fimm. 4) Mar-
grét Dagmar, f. 25.1. 1962. Maki
Þorsteinn Guðbrandsson, f.
14.9. 1962. Börn þeirra eru: a)
Erik Steinn, f. 26.2. 1989. b)
Unnar Snær, f. 3.5. 1992. c) Þor-
kell Skúli, f. 19.7. 1997. 5) Geir
Hlöðver, f. 18.6. 1967. Börn
Núna kveðjum við systkinin
okkar ástkæru yndislegu
mömmu, Sigríði Dagmar Odd-
geirsdóttur, hinsta sinn. Við und-
irbúning útfararinnar rifjuðum
við upp ýmsar dýrmætar minn-
ingar af mömmu.
Hún var allra manna hressust,
duglegust og alltaf var stutt í
bros og hlátur þar sem hún var.
Það voru mikil forréttindi að fá
að alast upp við slíka glaðværð og
fjör alla daga. Mamma lifði fyrir
núið, hvert andartak skipti máli
og hún var alltaf að. Allt sem hún
gerði var gert af einstakri natni
og alúð. Þegar maður lítur til
baka skilur maður ekki hversu
mikið hún komst yfir, ein með
okkur öll í eftirdragi, því pabbi
vann mikið úti á landi. Pabbi og
mamma voru dugleg og samhent
í að sjá vel fyrir fjölskyldunni.
Þau stofnuðu fjölskyldufyrirtæk-
ið Súper-popp þar sem við tókum
öll þátt, eftir bestu getu. Poppa,
moka í pokana, loka þeim og svo
að keyra þetta í bíóin og Laug-
ardalshöllina. Ég held að pabbi
hafi fengið hugmyndina að nafn-
inu af því að mamma var svo mik-
il súperkona, sem gerði hvern
dag að ævintýrum. Keli bróðir
var matvandur og þá var bara
eldað eitthvað sérstakt fyrir hann
og gert eitthvað skemmtilegt úr
því … máltíð a la Keli, ekkert að
vera gera eitthvert mál úr því.
Nei, nei, mamma hafði alltaf tíma
fyrir börnin sín og að gera eitt-
hvað skemmtilegt úr jafn hvers-
dagslegum hlutum og að borða.
Hún var afburðahress, orku-
og stuðbolti, sem allir nutu að
vera með. Það rifjaðist upp fyrir
okkur að við munum ekki eftir
því að hún hafi nokkurn tíma orð-
ið veik, ekki einu sinni.
Hún var einstaklega örlát og
alltaf til í að gefa af sér. Hún var
sterk og kom til dyranna eins og
hún var klædd. Jákvæð, atorku-
söm og ekki hrædd við neitt. Þó
að hún hafði aldrei lært ensku, þá
stoppaði það hana ekkert við að
gera sig skiljanlega á ensku. Hún
kunni nokkur orð og restina gerði
hún með bendingum og líkams-
máli. Eins og t.d. þegar hún og
pabbi fóru með Kela og Heddý til
London. Þá vildi mamma endi-
lega bjóða þeim í bíó. Er mamma
var að kaupa miðana sagði hún
„four chickens please“. Konan í
afgreiðslunni vissi ekki alveg
hvaðan á sig stóð veðrið. „Sorry,
we don’t sell chicken here. This is
a movie theater.“ „Yes, yes“
svaraði mamma og fékk að
endingu miðana. Í annað sinn var
hún í Skotlandi með pabba, Kela
og Ingunni, ásamt mökum. Á
veitingastað festist eitthvað í
tönnunum á mömmu. Þá bað hún
þjóninn um „teaspoon please“ og
þjónninn kom með teskeið að
vörmu spori. „No, no! Tea …
spoon,“ sagði mamma og opnaði
munninn og benti á tennurnar.
Þetta skildist og þjóninn kom um
hæl með tannstöngul. Svo var
hlegið að öllu saman.
Það var alltaf gaman í kringum
mömmu og hennar líf var hlátur,
gleði og að njóta andartaksins í
botn. Við systurnar rifjuðum það
upp hvað hún var alltaf vel tilhöfð
og stórglæsileg til fara, þrátt fyr-
ir vinnu, sjá um heimili og okkur
krakkana.
Við viljum sérstaklega þakka
starfsfólkinu á hjúkrunarheim-
ilinu Eir í Grafarvogi fyrir góða
umönnun.
Elsku hjartans yndislega
mamma okkar, þín verður sárt
saknað en minningarnar lifa og
ylja okkur um hjartaræturnar,
ávallt.
Þorkell, Eric James,
Ingunn Steina,
Margrét Dagmar,
Geir Hlöðver.
Mömmur eru bestar, og
mamma mín Sigríður Dagmar
Oddgeirsdóttir var þar engin
undantekning. Hún var ekki há-
vaxin, en hún var stórmenni, sem
átti sér fáa jafningja að lífskrafti,
dugnaði og gleði sem af henni
geislaði. Ég er lágvaxin eins og
hún var en mamma sagði alltaf:
„Ríta mín, líkamleg hæð skiptir
engu máli. Það er stærðin að inn-
an sem skiptir öllu. Þinn andlegi
styrkur, áræðni og vilji ákvarðar
hver þú ert og hvað þú skilur eftir
þig í þessu lífi.“ Þetta sýndi hún
mér í verki daglega.
Þegar ég var að vinna að heim-
ildarmyndinni minni, Sólskins-
drengurinn, kom Friðrik Þór
Friðriksson leikstjóri í kaffi með
mér til mömmu eitt sinn. Hann
gat ekki hætt að hlæja að og með
mömmu. Næstu daga var hann
sífellt að tala um þessa heimsókn,
brosandi og hlæjandi út í annað,
muldrandi setningar sem
mamma hafði sagt. Hann var
kominn með hana á heilann og
vildi ólmur fá að gera um hana
bíómynd, því hann var svo heill-
aður af þessum skemmtilega
dugnaðarforki. Mamma hafði
þennan fallega eiginleika að geta
gefið af sér endalaust. Hún smit-
aði alla í kringum sig með hlátri
og glaðværð þannig að mestu
dauðyfli lifnuðu við (og þá á ég að
sjálfsögðu ekki við vin minn Frið-
rik Þór). Samhliða sá hún um
heimilið og okkur, alla krakkana,
ásamt því að vera í tveimur
vinnum, svona bara til að fylla
upp í tímann.
Friðrik Þór linnti ekki látum
fyrr en ég féllst á að segja
mömmu að honum hefði þótt hún
svo stórkostleg að hann vildi gera
bíómynd um hana og spyrja
hvort hún væri til í það. Mamma
fékk hláturskast og sagðist aldrei
hafa heyrt neitt vitlausara á ævi
sinni. „Hefur hann Frikki ekkert
betra við tímann að gera en að
gera bíómynd um einhverja
gamla kellingu?“ sagði hún skelli-
hlæjandi. Hún hafði samt dálæti
á Friðriki Þór, ekki síður en hann
á henni.
Þótt mamma væri ávallt hrók-
ur alls fagnaðar, hvert sem hún
fór, þá snerist líf hennar ávallt
um að hugsa um alla aðra en
sjálfa sig og þá sérstaklega börn-
in sín sem voru henni allt.
Þvílíkt ríkidæmi að eiga þig
sem mömmu og hvað við vorum
heppin að eiga þig að. Þú hafðir
gnægð af því sem engir peningar
geta keypt; hamingju, gleði og
dillandi hlátur sem var svo smit-
andi og heilandi í senn. Þú varst
með eindæmum orðheppin og
fyndin og það var engin tilgerð,
það bara gerðist og var því mun
einlægara og fyndnara fyrir vik-
ið.
Elsku yndislega mamma mín,
ég sakna þín endalaust. Lífið er
svo tómt og litlaust án þín. Ég
veit að ég á að vera sterk og já-
kvæð á svona stundum, en þetta
er bara svo sárt og svo mikill
missir. Lífið verður aldrei samt
án þín.
Alveg frá því ég man eftir mér
fyrst man ég hvað mér fannst þú
frábær, sem fyrirmynd og minn
besti vinur. Mér fannst þú ávallt
stórkostlegasta mannvera á jarð-
ríki og finnst enn þá. Hvíl í friði
elsku mamma mín. Í mínum huga
ert þú bjartari en sólin og skær-
ari en stjörnurnar. Himnaríki er
svo sannarlega orðinn stærsti
skemmtistaður í heimi með þig
tjúttandi og hlæjandi út í eitt.
Ást, ást og meiri ást frá okkur öll-
um. Þú varst okkur allt.
Margrét Dagmar Ericsdóttir.
Elsku mamma.
Það er með miklum trega sem
ég kveð þig.
Ég hugsa um alla góðu tímana
okkar saman. Alltaf var útvarpið
í gangi þar sem heyra mátti dæg-
urlögin og þig taka undir og
syngja með, enda kunnir þú alla
textana, meðan þú vannst hús-
verkin, létt í lund að vanda. Það
var alltaf hlátur og gleði í kring-
um þig.
Það var alltaf líf og fjör á heim-
ilinu; hlátrasköll, hvatning og
hrós. Þú hafðir nóg á þinni könnu
með okkur fimm en svo var líka
nóg að gera í „poppinu“ en aldrei
heyrði ég þig kvarta. Þér fannst
þetta bara gaman – enda varstu
með eindæmum sterk kona.
Þú varst hrókur alls fagnaðar
og oftar en ekki var grátið úr
hlátri að öllum þessum uppátækj-
um þínum, t.d. þegar þú ætlaðir
að gera þig skiljanlega á ensku en
þá blandaðir þú oft saman ís-
lensku og ensku og útkoman var
sprenghlægileg. Þú varst svo
gjafmild, elskaðir að gefa af þér
og gleðja aðra. Það var alltaf
hægt að leita til þín og stundum
var nóg að heyra röddina þína og
þá leið manni betur. Þú fylgdist
með tísku og varst vel tilhöfð og
hárið óaðfinnanlegt, enda hár-
greiðslumeistari að mennt.
Æskuheimilið að Kjalarlandi var
sömuleiðis óaðfinnanlegt; alltaf
hreint og fínt og þar fannst þú
hverjum hlut góðan stað. Þú
varst líka höfðingi heim að sækja
og það var alltaf gott að koma í
heimsókn, sérstaklega þegar
lambalæri eldað á þinn máta var
á boðstólum. Það voru forréttindi
að eiga þig að sem mömmu og ég
mun núna hlýja mér við allar
þessar góðu minningar um okkur
saman.
Elsku mamma. Takk fyrir allt
og allt. Ég elska þig meira en orð
fá lýst og mun sakna þín svo lengi
sem ég lifi. Nú ertu loks komin í
sumarlandið fagra þar sem ég
veit að pabbi tekur á móti þér
með opinn faðminn.
Þín „Unna“,
Ingunn Steina.
Þegar ég kveð mína ástkæru
tengdamóður, Sigríði Dagmar
Oddgeirsdóttur, hinstu kveðju,
þá hellist yfir mann allur tilfinn-
ingaskalinn, allt frá sárri sorg og
söknuði, til gleði og hláturs. Hún
var hress. Það er líklega það orð
sem flestir myndu nota til að lýsa
henni. En hún var svo miklu,
miklu meira en bara síkát og
glaðlynd. Það bjó í henni þessi
innri kraftur sem smitaði alla
sem hún hitti. Það var alltaf að
finna í henni seiglu og dug, allt
fram á síðustu stund. Allir sem ég
hef hitt í gegnum árin og höfðu
einhver kynni af henni, hafa
minnst á það hvernig hún var
ávallt gleðigjafinn og hrókur alls
fagnaðar á hverju því mannamóti
sem hún heiðraði með nærveru
sinni.
En hún var líka ákveðin,
þrautseig og einstaklega örlát.
Hún bókstaflega lifði fyrir það að
gefa. Að gefa gjafir og gefa af sér
á allan hátt, var hennar sanna
köllun. Það fyrsta sem hún hugs-
aði um var hvað hún gæti gefið
þessum eða hinum. Núna getur
maður ekki annað en brosað þeg-
ar það rifjast upp þegar hún var
að fela það fyrir eiginmanninum
að hún var búin að eyða öllu
kaupinu sínu í jólagjafir. Uppgef-
ið verð á hinu og þessu var svo
lygilegt að auðvitað sáu allir í
gegnum að það var verið að hliðra
sannleikanum. Svo var hún alveg
á nálum því hún vissi að Visa-
reikningurinn í janúar yrði hár,
en á meðan allir fengju sitt var
allt í lagi. Svo voru auðvitað af-
mælisgjafir og alla vega tækifær-
isgjafir eða bara einfaldlega gjöf
frá mömmu eða ömmu. Hana
langaði að gera allt sem hún
mögulega gat til að gleðja þá sem
voru í kringum hana og þá fékk
ekkert stoppað hana. Sigríður
var félagslynd, ræðin og
skemmtileg og það var sú hlið
sem flestir sáu, en hún var líka
ótrúlega dugleg og ástrík móðir,
eiginkona og amma. Hún var ein-
stök hjálparhella og stuðningur
við þá sem stóðu henni næst. Þar
verður fáum, ef nokkrum til jafn-
að.
Sigríður var einfaldlega kjarn-
orkukona. Hún var alin upp í
stórri fjölskyldu og stolt af upp-
runa sínum og ætt. Hún var
næstyngst 11 systkina, ásamt tví-
burabróður sínum, Hákoni. Ég
gæti skrifað langt mál um það
hvernig hún lét alls lags mótlæti
á lífsleiðinni ekki hindra sig, en
það var ekki hennar stíll að
kvarta og ég ætla því að láta það
liggja milli hluta. Það væri enda
ekki í hennar anda að bera vand-
ræði sín á torg. Hún lærði hár-
greiðslu, sem hún vann við ásamt
fjölmörgu öðru. Rak sólbaðs-
stofu, poppkornsframleiðslu og ól
upp fimm börn þegar eiginmað-
urinn var langtímum í burtu í
vegaeftirliti, svo fátt eitt sé nefnt
af því sem hún tók sér fyrir hend-
ur.
Okkar kynni voru af þeirri
bestu og dýrustu gerð sem maður
getur hugsað sér. Hún tók mér
hóflega við fyrstu kynni en síðan
dýpkaði og styrktist það sam-
band á báða bóga, er árin liðu.
Við gátum hlegið saman að öllu
og engu og áttum óborganleg
samtöl um heima og geima. Hún
var mér og mínum ómetanleg
stoð og stytta, þannig að ég gat
aldrei og mun aldrei ná að þakka
henni nógsamlega. Það verður
alltaf talað um ömmu Siggu af
mikilli lotningu í okkar fjöl-
skyldu. Hún á það og svo miklu
meira skilið.
Þorsteinn Guðbrandsson.
Sigríður Dagmar
Oddgeirsdóttir