Morgunblaðið - 25.11.2021, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. NÓVEMBER 2021
✝
Kjartan Már
Hjálmarsson
var fæddur 2. júní
1960 á Landspít-
alanum í Reykja-
vík. Hann lést á
heimili sínu á Sel-
fossi 14. nóvember
2021. Foreldrar
hans voru Hjálmar
Kjartansson, fædd-
ur í Reykjavík 14.
mars 1922, málara-
meistari og Auður Mar-
inósdóttir, ættuð úr Vest-
mannaeyjum, fædd 5. ágúst
1925. Bróðir Kjartans er Viktor
Hjálmarsson, fæddur 27. maí
1946, kona hans er Magnea
Ingólfsdóttir og sonur þeirra
Jökull Viðar, hans kona er Vala
Ósk og eiga þau fjögur börn.
Eiginkona Kjartans var Agla
Björt Ólafsdóttir,
fædd 29. desember
1969, þau skildu.
Barn þeirra er
Alex Már, fæddur
30. júlí 2003.
Kjartan lauk
stúdentsprófi frá
Menntaskólanum
við Sund 1980.
Seinna lærði hann
prentiðn hjá Fé-
lagsprentsmiðjunni
og vann að prentiðn þar og í
fleiri prentsmiðjum þar til
hann flutti á Selfoss árið 2000
þar sem hann bjó eftir það.
Hann vann áfram við prentiðn
og síðast hjá Prentmeti á Sel-
fossi.
Útför Kjartans fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 25. nóv-
ember 2021, kl. 14.
Kjartan Már Hjálmarsson
bróðir minn lést 14. nóvember á
heimili sínu á Selfossi. Ég var 14
ára þegar hann fæddist og við
fjölskyldan nýflutt í Sólheima
27. Kjartan var fæddur 2. júní
1960 en það var fermingarárið
mitt svo fermingin dróst fram á
haustið og þegar kom að skírn
hans og fermingu minni hélt ég
litla bróður mínum undir skírn
sem á vissan hátt tengdi okkur
sterkari böndum. Það var 14 ára
aldursmunur á okkur og ég á
leið inn í unglingsárin og hafði
því meiri áhuga á öðru en því
sem var að gerast heima. Kjart-
an átti sín bernsku- og æskuár í
Vogahverfinu. Heimahverfið var
í örri þróun á þessum árum og
mikill fjöldi barna í hverfinu.
Blokkirnar við Sólheima gnæfðu
yfir hverfið. Við áttum heima á
elleftu hæð og því ekki auðvelt
fyrir ungan dreng að fara upp
og niður í lyftunni til að hitta
krakka. Kjartan fór mjög ungur
að bjarga sér í lyftunni og til að
ná upp á hnapp merktan 11 var
það leyst þannig að hann hafði
með sér prik og gat ýtt á réttan
hnapp þegar inn var komið. Eft-
ir að Kjartan byrjaði í skóla var
ég að mestu farinn að heiman og
því ekki daglegur samgangur
okkar á milli. Það má segja að
við bræðurnir höfum alist upp
sem einbirni hvor fyrir sig.
Skólaganga Kjartans hófst í
Vogaskóla og þar var hann allan
grunnskólann. Þegar grunnskóla
lauk var búið að stofna Mennta-
skólann við Sund og þar lauk svo
Kjartan stúdentsprófi tvítugur
að aldri. Að námi loknu fór
Kjartan að vinna þar til hann
tók upp þráðinn að nýju við nám
og lauk námi í prentiðn sem svo
varð hans ævistarf. Honum var
margt til lista lagt. Hann lærði á
píanó sem barn og fram á ung-
lingsár og hafði alltaf yndi af alls
konar tónlist. Hann söng í ýms-
um kórum og hafði mikið yndi af
því. Hann var með hljómborð
heima sem hann sat löngum við
og naut þess vel. Hann var góð-
ur teiknari og þegar hann var
lítill sat hann hjá mömmu sinni
þegar hún var að sauma, teikn-
aði myndir og bjó til sögur, sem
hann ásamt vini sínum, gaf út í
blokkinni og nefndist það Sól-
heimapósturinn. Á seinni árum
fór Kjartan að taka myndir og
var hann mjög góður ljósmynd-
ari. Hann var afar vandvirkur
við allt sem hann gerði. Kjartan
bróðir minn var afar hæglátur
maður og dagfarsprúður. Ég
kveð bróður minn með söknuði
og þakka þær stundir sem við
áttum saman.
Viktor Hjálmarsson.
Hjálmar, faðir Kjartans, í
móðurkyn af Bolholtsætt, var
bassasöngvari með afbrigðum.
Hann söng jafnan stólversið um
nóttina helgu á aðfangadags-
kvöld í Fríkirkjunni í Reykjavík;
hóf upp hljómmikla raust sína, í
senn sterka, mjúka og hreina,
óðara en lesin hafði verið af pré-
dikunarstólnum frásögn Lúkas-
ar guðspjallamanns af fæðingu
barnsins í Betlehem, en snilling-
urinn Sigurður Ísólfsson lék á
orgelið. Fékk þá margur kökk-
inn fræga. Innborin hljómgáfa
Hjálmars og tónnæmi ásamt
með sjaldfundnum eiginleikum
raddarinnar gerðu að verkum að
hann bar langt af þeim söngv-
urum íslenskum sem meira var
hampað. Raunar var Hjálmar
frábitinn hvers konar sýndar-
mennsku, uppskafnings- eða
sleikjuhætti, svo tómlátur og
talfár að hann átti ekki orðastað
við aðra menn umfram nauðsyn.
Kjartan var sviplíkur föður
sínum; erfði jafnframt ýmsa eig-
inleika hans. Hann var hógvær
hæfileikamaður, prúður í fram-
komu, enginn hávaðamaður,
barst ekki á. Stundum hefði
mátt ímynda sér að hann lifði
eftir spakmæli þeirra gömlu
„bene vixit, qui bene latuit“, sá
lifði vel sem leyndist. Hann var
vel máli farinn og áhugamaður
um móðurmálið, skrifaði hjá sér
orð sem hann hafði ekki heyrt
áður, gagnrýninn og skiptist á
bréfum við vökula skoðanabræð-
ur sína. Lætur að líkum, að hann
var hárnákvæmur lesari próf-
arka, en hríðum fannst það á, að
ekki var laust við að hann undr-
aðist klúðurslegan, ófagran og
útlenskuskotinn texta sumra
þeirra, er hafa lifibrauð sitt af
því að rita á íslensku.
Hann var heilsusamlega vana-
fastur; brá sér daglega í sund og
fór ferða sinna á tvíhjóli eða að
öðrum kosti á postulahestunum.
Á heimili hans var hver hlutur á
sínum stað og var honum drums
um að breytt væri út af þeirri
reglu, er þar gilti, og það svo
mjög, að næstum hélt við of-
stæki.
Síðvetrar árið 2004 varð sá
grátlegi atburður að drengur á
Selfossi varð fyrir voðaskoti og
lést. Jóhannes sæli í Bónus brá
skjótt við, kom austur og stofn-
aði minningarsjóð. Á hverju vori
skyldi nýta fé úr honum til þess
að verðlauna þau grunnskóla-
börn sem tækju mestum fram-
förum í lestri. Áður hafði Jó-
hannes fært Litla-Hrauni píanó í
tilefni af því að karlakór var þar
komið á fót. Kjartan var einn
þriggja manna í stjórn fyrr-
nefnds sjóðs. Sýndi sig þá
skyldurækni hans, nákvæmni og
samviskusemi. Þá fór og ekki
fram hjá neinum hve hann var
bóngóður. Var hann öllum
mönnum betur heima þar sem
tæknileg verkkunnátta tengd
töframaskínum nútímans var
annars vegar; vildi hvers manns
vanda leysa og brást ætíð ljúf-
mannlega við relli og tiktúrum
samborgara sinna sem leituðu til
hans í prentsmiðjuna með lýj-
andi brambolt sitt og bardús,
hringsól og dinglumdangl.
Minnumst þess þegar kvaðst
er að við getum ekki misst nema
af því að okkur var gefið. Guði
séu þakkir fyrir vininn látna.
Hann verndi ástvini hans og
sveipi birtu þeirra fyrirheita
sem við eigum í helgu vori þar
sem allt er orðið nýtt og þar sem
Kjartan er blessaður í nafni
Jesú Krists sem fyrir hann er
dáinn og fyrir hann er upprisinn
og geymir hann og gleður að ei-
lífu.
Gunnar Björnsson,
pastor emeritus.
Kjartani nafna mínum kynnt-
ist ég í Prentsmiðju Suðurlands
á Selfossi er hann hóf þar störf
fyrir margt löngu. Kjartan var
ekki maður margra orða en gat
verið hnyttinn í tilsvörum, stór-
fróður um margt og fylgdist vel
með öllu í bæjarlífinu. Hann
hafði sérstakt yndi af því að
stríða mér, sér í lagi í pólitíkinni.
Kjartan var þekktur fyrir reið-
skjóta sinn en reiðhjólið var
hans ferðamáti um okkar hjóla-
væna bæ. Elsku vinur minn og
nafni hafði nokkur áhugamál
eins og ljósmyndun og um tíma
söng hann með okkur í Karlakór
Selfoss. Á kjördag í bæjarstjórn-
arkosningunum hittumst við
ávallt og þá var enginn stríðn-
isglampi í hans augum heldur
full alvara enda sýndi hann þá
með svipbrigðum sínum að nú
skyldi hann hjálpa nafna sínum
og kom svo í kosningakaffið.
Frábært var fyrir mig að njóta
hans þjónustu og þeirra allra í
prentsmiðjunni með mín árlegu
jólakort, plakötin fyrir Selfoss-
þorrablótið, plakötin fyrir jóla-
tónleikana Hátíð í bæ og fleira
og fleira. Ef ég ekki náði að
sækja minn varning í prent-
smiðjuna í tæka tíð kom hann
við hjá mér á rakarastofunni
með varninginn. Fastagestur
var nafni í Sundhöll Selfoss og
hittumst við oft þar. Kæri vinur,
ég mun sakna þín sárt og hafðu
hjartans þakkir fyrir samfylgd
og vináttu. Samúðarkveðjur
sendi ég syni og fjölskyldu.
Blessuð sé þín minning og með
gleði við þessa sorglegu og
ótímabæru kveðjustund mun ég
taka þátt í að heiðra minningu
þína með söng við útför þína frá
Selfosskirkju.
Kjartan Björnsson.
Kjartan Már
Hjálmarsson
✝
Dagmar J. Ósk-
arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 5.
ágúst 1935. Hún lést
á Hrafnistu við
Sléttuveg 10. nóv-
ember 2021. Dag-
mar var dóttir
hjónanna Olgu Fog-
ner Árnason og
Óskars Árnasonar.
Eftirlifandi systir
hennar er Guð-
björg, f. 1933, látnar eru Kittý, f.
1932, og Olga Elísa, f. 1934.
Dagmar fluttist til Seyð-
isfjarðar á barnsaldri. Þar gekk
hún í skóla en sótti síðar nám við
Alþýðuskólann á Eiðum og
Verslunarskóla Íslands. Dagmar
vann ýmis skrifstofu- og bók-
haldsstörf um ævina. Á Reykja-
víkurárunum hóf hún samband
við Garðar Eðvaldsson skip-
stjóra, f. 1932. Þau gengu í hjóna-
band á Seyðisfirði árið 1957 og
hófu þar búskap. Þau bjuggu á
Djúpavogi í nokkur ár, en á Eski-
firði frá árinu 1968. Garðar lést
árið 2010. Börn þeirra eru:
1) Hólmfríður, f. 1957, prófess-
or, sonur hennar er Garðar
Helgi, f. 1990, lögfræðingur.
2) Olga Lísa, f. 1960, skóla-
þeirra eru Sóldís Alda, f. 1993,
viðskiptafræðingur, Særós Eva,
f. 1995, viðskiptafræðingur og
fjármálanemi, Salný Vala, f.
1997, söngnemi við LHÍ, Selma
Dagmar, f. 1999, háskólanemi,
og Baldvin Ísleifur, f. 2006,
grunnskólanemi.
Árið 1971 stofnuðu Dagmar
og Garðar útgerðar- og fisk-
vinnslufyrirtækið Sæberg ehf. á
Eskifirði í félagi við Aðalstein
Valdimarsson og Elínborgu Þor-
steinsdóttur. Dagmar sá um
rekstur skrifstofu og fjármála-
stjórn fyrirtækisins. Síðustu
starfsár sín vann Dagmar við
bókhald hjá sjávarútvegsfyrir-
tækinu Eskju á Eskifirði.
Dagmar fylgdist ávallt vel
með þjóðmálum, tók virkan þátt í
stjórnmálum og félagsstarfi. Hún
var t.d. fyrsta og eina konan sem
sat í Síldarútvegsnefnd og var
um tíma formaður Félags síldar-
saltenda á Norður- og Austur-
landi. Hún sat lengi í kjörstjórn á
Eskifirði og sá um bókhald
Kirkjumiðstöðvar Austurlands.
Dagmar spilaði golf í tugi ára og
var virk í Golfklúbbi Eskifjarðar.
Hún var með dómarapróf í golfi.
Árið 2011 flutti Dagmar í
Kópavog. Hún var nýflutt á
Hrafnistu við Sléttuveg þegar
hún lést.
Útför hennar er gerð frá Foss-
vogskirkju í dag, 25. nóvember
2021, klukkan 15.
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
meistari, maki Sig-
urkarl Stefánsson,
líffræðingur og
menntaskólakenn-
ari. Börn hennar og
Arnar Jónssonar
eru Dagmar Ýr, f.
1985, læknir, Matt-
hías Bergmann, f.
1989, kírópraktor,
Ágúst Örn, f. 1991,
viðskiptastjóri.
3) Arna, f. 1962,
mannauðsstjóri, börn hennar
eru Jóhanna Rakel, f. 1995,
myndlistar- og tónlistarein-
staklingur, og Alex f. 1997, hús-
gagnasmiður.
4) Garðar Eðvald, f. 1966,
rekstrarstjóri, maki Svava I.
Sveinbjörnsdóttir, framkvæmda-
stjóri fjármála. Dóttir Eðvalds
og Sigrúnar Jónsdóttur er
Stella, f. 1989, aðstoðarforstöðu-
kona frístundaheimilis. Börn
Eðvalds og Svövu eru Garðar, f.
1994, rafmagnsverkfræðinemi
og tónlistarmaður, Ásbjörn, f.
1998, rafmagnsverkfræðinemi,
og Ásdís Olsen, f. 2008, grunn-
skólanemi.
5) Óskar, f. 1968, fram-
kvæmdastjóri, maki Benný Sif
Ísleifsdóttir rithöfundur. Börn
Í eitt af fyrstu skiptunum sem
ég hitti Dagmar tengdamóður
mína voru hún og Garðar að ljúka
golfhring á Eskifirði. Þá voru þau
reffileg hjón, ríflega sjötug, glöð
og frískleg eftir útiveruna. Olga
mín og móðir hennar fóru strax að
ræða golfið og notuðu ýmis hug-
tök sem mér voru framandi. Talað
var um leikreglur, fugla, skolla og
farið í flókna punktaútreikninga.
Ég skynjaði fljótt að þarna var
Dagmar meira en bókstaflega á
heimavelli, tölur og úrvinnsla á
þeim, það var hennar svið.
Dagmar var ekki „bara hús-
móðir“, sjómannskona með fimm
fjörug og öflug börn og daglegan
rekstur heimilisins á sínum herð-
um. Nei hún var líka útivinnandi,
stóran hluta ævinnar sinnti hún
bókhaldi og fleiri störfum, bæði í
eigin fyrirtæki þeirra hjóna og hjá
öðrum. Þar nýttist vel verslunar-
skólamenntunin, dugnaður henn-
ar og nákvæmni. Þegar tölvur
komu fram á sjónarsviðið var hún
ekki sein að læra á og nýta þær.
Sagði að frágangur bókhaldsins
hefði snarbatnað ásamt tíma-
sparnaði og fækkun mistaka.
Í nokkur ár var hún fulltrúi í
síldarútvegsnefnd, en nefndin sú
sá um verkun og útflutning salt-
síldar. Dagmar var eina konan
sem sat í nefndinni þá áratugi sem
hún var við lýði, en hún gaf körl-
um ekkert eftir í starfinu.
Dagmar naut sín vel í góðra
vina hópi og var fjölskyldan henni
mikilvæg. Þar fylgdist hún vel
með menntun og áhugamálum
yngra fólksins. Mér tók hún ávallt
vel og vinsamlega. Það var gaman
að ræða við hana um menn og
málefni, hún var fróðleiksfús,
fylgdist vel með þjóðmálum og
var skoðanaföst og rökvís.
Blessuð sé minning Dagmarar
Óskarsdóttur.
Sigurkarl Stefánsson.
Ég man eftir Dagmar frá því
áður en hún varð tengdamóðir
mín. Kannski ekki þegar ég var
sex ára og ákvað með sjálfri mér
að giftast syni hennar, en líklega
litlu seinna.
Mér þótti Dagmar snemma
merkileg kona og það réð ég af
tvennu; hún fékk oft skeyti og átti
skjalatösku. Hið fyrrnefnda upp-
götvaði ég vegna þess að ég sá um
skeytaútburð og hið síðarnefnda
af því að Landsbankinn var rétt
hjá Flugsjoppunni og þar vorum
við vinkonurnar gjarnan að selja
flöskur þegar Dagmar skaust í
bankann með skjalatöskuna.
Næstu ár styrktist þessi ímynd
í huga mér. Dagmar hélt áfram að
fara með skjalatöskuna í bankann
og við vinkonurnar átum meira
flöskunammi. Skeyti sem kröfð-
ust staðfestingar á móttöku héldu
áfram að berast og ég frétti að
Dagmar væri í Síldarútvegsnefnd
og gerði ráð fyrir að innihald
skeytanna varðaði mikilsverðan
þjóðarhag. Þess vegna flýtti ég
mér með þessi skeyti.
Á unglingsárunum var ég
ennþá staðráðin í að giftast syni
Dagmarar og þrátt fyrir að ég
væri lítið fyrir fiskvinnu dreif ég
mig í síldarsöltun. Dagmar átti
söltunarstöð og vitanlega saltaði
ég mína síld þar og sótti launin
mín á skrifstofuna til hennar. Hún
horfði á mig yfir brún gler-
augnanna, formföst og alvörugef-
in, og þakkaði mér fyrir. Það var
enn nokkuð í að við kynntumst.
Ég var á átjánda ári þegar við
Óskar fórum að draga okkur sam-
an og skömmu síðar mætti ég í
fyrsta sinn á kjörstað. Það hefði
ekki átt að koma mér á óvart að
mæta Dagmar þar, flink í að
stemma af hverskyns tölur og
gögn, og síðar sá ég hana yfirfara
skorkortin á golfvellinum.
Okkur samdi vel frá fyrstu tíð
og smám saman kynntist ég betur
þessari stoltu og reffilegu konu.
Dagmar var ekki allra, kannski
örlítið hrjúf á yfirborðinu, skörp
og vel að sér, minnisgóð og fylgin
sér, bóngóð og vandvirk við öll sín
verk. Skrafhreifnari og gaman-
samari en ég hélt í fyrstu. Hún var
skörungur eins og margar sjó-
mannskonur af hennar kynslóð, ól
í heiminn fimm börn og sá ein-
sömul um uppeldið lengst af,
ásamt matseld, heimilishaldi og
fatagerð, sem hún var einkar lag-
in við.
Síðustu árin voru tengdamóður
minni mótdræg, eiginmann sinn
og lífsförunaut missti hún árið
2010 og heilsuna smám saman á
undanförnum árum. Líkaminn
var orðinn veikburða en hugurinn
síkvikur og umfram allt kaus hún
að ræða hvaðeina annað en heilsu-
farið. Æ, segiði mér eitthvað
skemmtilegt, sagði hún einatt
þegar fólkið hennar kom í heim-
sókn.
Ég kveð tengdamóður mína
með virðingu og hlýju og veit að
það verður tómlegt að hafa hana
ekki við borðsendann á aðfanga-
dagskvöld. Amma Damma, eins
og barnabörnin kölluðu hana, bar
með sér stillilegan hátíðleik þegar
hún kom prúðbúin í hús og hafði
notalega nærveru. Hreinsaði
rjúpnabeinin nostursamlega,
sagði okkur sögur frá æskujólun-
um á Seyðisfirði, sýndi innihaldi
allra jólapakka einlægan áhuga
og vildi athuga með gæði efna í
sérhverju fatakyns.
Öllu er afmörkuð stund og ég
er þakklát samfylgdinni við Dag-
mar. Þau Garðar voru bæði mæt-
ar manneskjur og ég bið fyrir
ánægjulegum endurfundum
þeirra í vonarlandinu.
Benný Sif Ísleifsdóttir.
Leitt var það Damma mín að
þú fékkst ekki að njóta þess leng-
ur að vera flutt inn á Sléttuveginn,
eins og þú varst búin að þrá það
heitt. Það var þó gott að þú lifðir
að flytja þar inn og varst mjög
ánægð með nýja heimilið, en því
miður kom kallið þá.
Það urðu mikil umskipti í lífi
þínu fyrir rúmum áratug þegar
Garðar frændi minn féll skyndi-
lega frá. Þá tóku við flutningar
hingað suður í Blásalina og allt
sem því fylgdi. Þú horfðir nokkuð
björtum augum til framtíðarinn-
ar, komin nær afkomendum þín-
um flestum og systur þinni. Því
miður reyndist tíminn hér fyrir
sunnan þér nokkuð erfiður. Síð-
ustu árin einkenndust af veikind-
um og langri dvöl á Vífilsstöðum.
Við Olga minnumst ánægju-
legra samverustunda og vináttu á
milli fjölskyldnanna, sérstaklega
árin tólf sem við bjuggum austur á
Eskifirði. Við frændurnir náðum
alltaf mjög vel saman, allt frá því
að ég var fyrst með Garðari á
Guðrúnu Þorkelsdóttur sumarið
1968, og þá myndaðist ekki síðri
vinátta á milli ykkar Olgu, og ekki
síst eftir að þú varst orðin ein og
flutt suður.
Fyrir austan saltaði Olga alltaf
hjá ykkur síld úti á Sæbergi og
krakkarnir okkar unnu líka í síld-
inni hjá ykkur. Garðar sá um að
koma mannskapnum á skíði því ég
var sá eini í fjölskyldunni sem
lagði ekki stund á skíðamennsku.
Þetta voru lífleg og skemmtileg ár
sem náðu hámarki sumarið 1987
þegar við fórum fjögur saman í
mánaðarferð til Búlgaríu og víðar.
Oft var minnst á þessa ferð því
ýmislegt kom upp á sem gaman
var að rifja upp.
Nú þegar þú hefur yfirgefið
okkur Damma mín þá viljum við
Olga þakka þér samfylgdina í
rúma hálfa öld um leið og við
sendum afkomendum þínum okk-
ar innilegustu samúðarkveðju.
Guð blessi minningu þína.
Olga Aðalbjörg og Jón Ingi.
Dagmar J.
Óskarsdóttir
Stapahrauni 5, Hafnarfirði
Sími: 565 9775
www.uth.is - uth@uth.is
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Kristín
699 0512