Morgunblaðið - 04.12.2021, Qupperneq 18

18 FRÉTTIR
Innlent
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. DESEMBER 2021
VIÐTAL
Atli Steinn Guðmundsson
atlisteinn@mbl.is
„Já, hvar eigum við að byrja?“ spyr
Margrét Erla Guðmundsdóttir, bók-
ari, nýútskrifaður jógakennari, fyrr-
verandi ferðaþjónustuvalkyrja og
Landsbankastarfsmaður, sem hefur
heldur betur fengið að bergja á kaleik
lífsins, hvort tveggja beiskum og sæt-
um, þrátt fyrir tiltölulega ungan ald-
ur, rétt rúm 40 ár.
Margrét er Breiðhyltingur, þó bú-
sett í Mosfellsbæ eins og sakir standa,
„ég endaði bara óvart hér en kann
mjög vel við mig hérna“, játar hún
þrátt fyrir að sakna æskuáranna í
Vesturberginu í Breiðholti þar sem
hún gekk í Hólabrekkuskóla og lék
sér úti á götu í félagi við jafnaldra
áhyggjulausra ungdómsáranna.
„Ég fór aðeins aftur á æskuslóð-
irnar 2013, stoppaði reyndar bara í
tæpt ár og get nú ekki sagt að mér
hafi líkað jafn vel og þegar ég var
yngri, því miður,“ segir Margrét,
Reykvíkingur sem þó rekur ættir sín-
ar vestur á Hornstrandir. „Ég hef nú
ekki komið þangað síðan ég var 14
ára, manni líður alltaf eins og hræsn-
ara þegar maður er að rekja ættir sín-
ar eitthvert og veit svo ekkert um
staðinn,“ segir Margrét og hlær dátt.
Heimili fyrir bágstadda fíla
„Ég kláraði nú ekki stúdentspróf,
var svolítill „rebel“, Breiðhylting-
urinn, fór bara að heiman 15 ára, ég
var í mikilli uppreisn gegn fósturfor-
eldrum mínum og ósammála þeim í
einu og öllu svo ég brá bara á það ráð
að fara að heiman. Ég leigði mér her-
bergi í Seljahverfinu, var í FB og að
vinna og eignast kærasta og skemmta
mér og þetta gekk bara ekki upp svo
ég hætti bara í skólanum frekar
snemma, ég held ég hafi klárað eina
önn,“ segir Margrét og skellihlær, en
síðar lá leið hennar í Viðskipta- og
tölvuskólann og bókaranám og þar
einhvers staðar inn á milli í starf í
Landsbanka Íslands.
„Það var eiginlega bara óvart, ég
sótti bara um eins og hver annar, var
heppin og fékk strax vinnu. Fór að
vinna í svokallaðri bakvinnslu lífeyr-
issjóða og þarna var ég í sjö ár. Þá var
mér farið að leiðast. Mér fannst skrif-
borðið leiðinlegt og Excel-skjöl enn
leiðinlegri svo ég hætti bara í bank-
anum, stökk út í djúpu laugina og fór
að flytja inn danska hönnunarvöru
sem var gríðarlega gaman,“ segir
Margrét.
Hún hóf þá viðskipti við hollenska
feðga, sem ráku eins konar góðgerð-
arsamtök og styrktu meðal annars
heimili fyrir bágstadda fíla í Asíu.
„Þar er fíll sem heitir Mosha, sem
steig á jarðsprengju þegar hún var
pínulítil og missti annan framfótinn.
Hún þarf nýjan gervifót á hverju ári,“
útskýrir Margrét, sem hefur flutt inn
varning frá feðgum þessum, en þeir
velja reglulega borg einhvers staðar í
heiminum, sem svo aftur tilnefnir
listamann og hann hannar styttu af fíl
sem selst svo í númeruðum eintökum
og rennur ágóðinn til heimilisins í
Asíu.
En skjótt skipast veður í lofti. „Svo
gerist það, í algjörri mótsögn við allt
sem mig langaði, að ég fór út í hótel-
og veitingarekstur, maðurinn minn
kom heim í desember [2013] og til-
kynnti mér að við værum orðin eig-
endur gistiheimilis og veitinga-
staðar,“ segir Margrét frá, en þetta
var veitingastaðurinn Písa, síðar
Veiðikofinn, við Lækjargötu og gisti-
rými í sömu byggingu. „Við vorum
náttúrulega heppin að Elli var þarna,
hann er með allt upp á tíu, algjör
meistari,“ segir Margrét og á við Er-
lend Eiríksson, kokk, þjón, leikara,
lögfræðing og reyndar margt fleira,
sem lesendur Morgunblaðsins fengu
að kynnast lítillega í afmælisviðtali
Péturs Atla Lárussonar blaðamanns
við hann á dögunum.
Subbulegt og súrt
Við tók tímabil þar sem Margrét og
þáverandi maður hennar, Örvar Daði
Marinósson, fengu aldeilis að bretta
upp ermarnar. „Þetta var rosalegt
álag, þú rekur ekkert veitingastað
nema vera sífellt yfir þessu. Við gerð-
um þetta auðvitað með öðru fólki, sem
var líka í öðrum vinnum, og svo skipt-
umst við bara á að vera þarna, hitt-
umst nánast aldrei,“ segir Margrét.
Álagið var mikið og þau Örvar og
samstarfsfélagar seldu veitingastað-
inn vorið 2014 og fóru alfarið í rekstur
gistiheimilisins á hæðunum þremur
fyrir ofan. „Það var algjört ævintýri,
við tókum við þessu með 7,1 [í ein-
kunn] á Booking [hótelvefsíðunni],
þetta var mjög subbulegt og súrt og
við bara rifum þetta í gang, á nokkr-
um mánuðum vorum við komin upp í
8,5 og tókum á móti öllum okkar gest-
um, vorum á hlaupum sjö daga vik-
unnar, þrifum að mestu leyti sjálf, en
fengum þó smá hjálp við það um helg-
ar, að öðru leyti vorum við þarna allan
sólarhringinn,“ rifjar Margrét upp.
Eðlilega tók álagið sinn toll og
tveimur árum síðar var Margrét orð-
in þreytt á „að taka á móti rennandi
blautum túristum sem fannst alveg
geðveikt að komast í rok og rign-
ingu“, eins og hún lýsir því. „Þetta
stóð alveg undir sér og við gátum rek-
ið okkur sjálf á þessu, en þú stingur
ekkert bara af og ferð í frí. Þennan
tíma, sem við vorum með þetta, fórum
við einu sinni í frí og það var í heila
fimm daga, annars var annað okkar
alltaf á staðnum og maður var að
keyra kannski þrjár fjórar ferðir á
dag niður á gistiheimili í einhverjar
reddingar,“ segir Margrét, en þau
Örvar bjuggu á tímabili á gistiheim-
ilinu, kipptu hluta af því út af bók-
unarsíðunni og komu sér fyrir þar í
millibilsástandi í húsnæðismálum.
Í janúar 2014 missir Margrét móð-
ur sína mjög skyndilega, en faðir
hennar var þá langt leiddur af alz-
heimer-sjúkdómnum og þarfnaðist
mikillar umönnunar. Ekki leið lengra
en árið þar til hann lést, í janúar 2015,
og eftir umstang við dánarbú og
fleira, sem slíku fylgir, skall næsta
áfallið á, eldur kom upp í herbergi á
gistiheimilinu, uppgötvaðist fljótt og
var slökktur áður en tjón varð að ráði.
„Í kjölfar þess kom í ljós að húseig-
andi hafði ekki staðið sig í leyfis-
málum og þá fengum við allt í haus-
inn, urðum að gjöra svo vel að loka
tveimur hæðum af þremur og fórum
eiginlega formlega á hausinn,“ segir
Margrét frá, „við fórum úr því að reka
15 herbergi í að reka fimm og þetta
var rosalegur tími. Svo allt í einu er
ég bara skilin árið 2017,“ heldur hún
áfram.
Grasa-, geð- og taugalæknar
Margrét venti sínu kvæði í kross í
kjölfarið, skipti um starfsvettvang og
vann á tímabili fjögur störf. „Það end-
aði með því að í nóvember 2019 var
mér bara kippt úr umferð, ég gjör-
samlega hrundi,“ rifjar Margrét upp,
enda hafi árin á undan tekið sinn toll
og vel það. „Ég áttaði mig á því að ég
er búin að vera að glíma við kvíða síð-
an ég var krakki. Ég eiginlega þekki
ekki líf án kvíða, en ég var hins vegar
aldrei tilbúin að meðtaka það þegar
einhver benti mér á það,“ segir Mar-
grét og hlær.
„Ég er búin að fara í hjartavernd,
en ég trúði þeim ekki svo ég fór til
hjartalæknis. Ég er búin að fara í þol-
próf, lungnamyndatöku, hjartaómun,
magaspeglun og ég er búin að fara til
grasalæknis og geðlæknis og næring-
arfræðings, taugalæknis, háls-, nef-
og eyrnalæknis. Ég er búin að fara í
allt og það er ekkert að mér annað en
að ég virðist vera þjökuð af kvíða, ég
get ekki sofið og eins ömurlega og það
orð hljómar er ég með áfallastreitu.
Það sem tekur við þegar ég fer allt í
einu að hafa meiri tíma með sjálfri
mér er að ég verð bara veik. Ég er
það vön að vera í spennu að um leið og
ég þarf ekki að hafa áhyggjur af neinu
fæ ég flensu eða eitthvað,“ lýsir Mar-
grét.
Jóga, hugleiðsla, öndunaræfingar
og kæling er meðal þess, sem hún hef-
ur reynt til að koma sér á réttan kjöl,
en Margrét hefur meðal annars lokið
jógakennaranámi. „Staðan á mér er
miklu betri, en nú vil ég bara fá svefn-
inn minn til baka,“ segir hún, „ég verð
í raun bara að læra að lifa með þessu,
að vera með kvíða án þess að hann
stjórni lífi þínu,“ segir Margrét blátt
áfram.
Pumpuðu olíu í 600 glös
Hún hefur nú tekið til við að halda
ævistarfi móður sinnar áfram, sölu og
kynningu á ilmkjarnaolíum undir
heitinu Lífsolían. „Ég er alin upp við
það að það var til olía við öllu og ég
tók þá ákvörðun eftir að hún dó að
færa mig út í þennan bransa, hvort
tveggja henni til heiðurs og fyrir
sjálfa mig. Þar skiptir mig máli að
sinna einhverju sem mig langar að
fást við og gefur mér annað og meira
en skrifborðið,“ útskýrir Margrét,
sem nú er komin með þrjá söluaðila
fyrir olíurnar, og leyfir sér að dreyma
um að geta í fyllingu tímans lifað af
því starfi, sem móðir hennar hóf fyrir
áratugum.
„Ég er svo sem ekki búin að setjast
niður og gera einhverja fína við-
skiptaáætlun, til eru hundruð teg-
unda af ilmkjarnaolíum. Ég hafði
samband við hann Jaspir, Indverja
sem var viðskiptavinur mömmu og
kom og kenndi þessi aroma therapy-
fræði í skólanum hennar,“ segir Mar-
grét frá, en Jaspir þessi og fjölskylda
hans búa og starfa í London þar sem
þau eima ilmkjarnaolíur úr hráefnum
á borð við blóm, fræ, börk ávaxta og
hvaðeina. Hluti þeirrar framleiðslu
ratar svo upp á Ísland til Margrétar.
„Við pumpuðum í ein 600 glös á ein-
um sunnudegi, ég, dóttir mín og vin-
ur, þetta er mjög heillandi og
skemmtilegt að fást við. Ef ég get lif-
að á þessu verð ég alsæl, en hvað veit
maður, ég er ævintýragjarn öryggis-
fíkill og það er kannski ekki það auð-
veldasta að spyrða saman, ég gæti
verið komin með einhverja nýja við-
skiptahugmynd á mánudaginn þess
vegna,“ segir Margrét Erla Guð-
mundsdóttir af athafnasemi sinni síð-
ustu ár, sem óhætt er að segja að hafi
tekið margar U-beygjur.
Ljósmynd/Dukagjin Idrizi
Excel-leiði Blaðamaður man glöggt kennslubókina „I hate Excel“ og skildi vel. Margrét Erla
fékk nóg af töflureikninum og breytti algjörlega um stefnu í atvinnulífi sínu á dögunum.
Olíubransinn Margrét Erla heldur uppi ævistarfi og köllun móður sinnar sálugu og flytur til
landsins ilmkjarnaolíur sem indversk fjölskylda í London eimar úr fjölbreyttustu hráefnum.
Varð leið á skrifborðinu og Excel
- Í mikilli uppreisn gegn fósturforeldrunum - Hætti hjá Landsbankanum og dembdi sér út í veit-
inga- og gistirekstur - Álagið tók sinn toll af andlegu hliðinni - Kveðst ævintýragjarn öryggisfíkill
Gengin á brott Óskar Indriðason og Selma Júlíusdóttir létust með eins árs millibili á ögurstundu í lífi Margrétar.