Morgunblaðið - 04.12.2021, Síða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. DESEMBER 2021
Fréttirnar af
komu ömmu minn-
ar í þennan heim
bárust að handan er langömmu
mína Þórunni dreymdi að til
hennar kæmu uppeldisbræður
hennar sem drukknað höfðu á
sjó. Henni fannst hún hafa undir
svuntunni litla pönnuköku og
vildi deila henni milli þeirra.
Þennan draum skildi hún svo að
þeir vitjuðu nafns. Langafi hélt
nú ekki. Þá komu þeir til hans
aftur rennvotir á sjóklæðunum,
þrífa upp barnið á fótunum og
skekja framan í hann. Það varð
úr amma mín hlaut nafnið Guð-
munda Jóhanna. Sú fimmta í
röðinni af tólf systkinum. Það
sem ég veit um uppvöxt hennar
eru örmyndir sem skutu upp
kollinum öðru hvoru í samtölum
okkar. Ég veit að amma gætti
barna og lamba og vissi ætíð
hvar smalaprikið hennar var. Því
hún reyndi líka mikið að kenna
mér hið sama. Allt á vísum stað.
Ég veit hún hljóp um Arnar-
fjörðinn á eftir lömbunum þar til
blóðið kom upp í munninn. Ég
veit hve heitt hún elskaði fólkið
sitt og hve sterkt henni rann
blóðið til skyldunnar. Maður sér
um sína, sagði hún. Ég veit hve
sárt hún saknaði móður sinnar
sem dó langt fyrir aldur fram.
Afa sá hún fyrst koma ríðandi
inn í Arnarfjörðinn á hvítum
hesti, svo segir í það minnsta
sagan. Þá var hann nýkominn til
Íslands frá Kanada, en þar hafði
hann alist upp. Hann talaði
ensku með syngjandi hreim og
sagði tape en ekki límband og all
right. Í Reykjavík lágu leiðir
þeirra afa saman aftur og þau
komu undir sig fótunum af gríð-
arlegri vinnusemi og elju. Afi
seldi egg og þau fluttu saman í
lítinn bústað rétt utan við bæinn,
Seinna leigðu þau íbúð við
Laugaveginn og byggðu svo hús-
ið sitt í Sörlaskjólinu. Þau komu
á fót versluninni Vör og ég á
sælar minningar um töggur og
litla mola sem var stundum
Guðmunda Jóhanna
Dagbjartsdóttir
✝
Guðmunda Jó-
hanna Dag-
bjartsdóttir fæddist
8. október 1922.
Hún lést 16. nóv-
ember 2021.
Útför Guðmundu
fór fram 2. desem-
ber 2021.
stungið upp í mig á
bak við búðarborð-
ið. Hvíta eldhúsið í
skjólunum er ein-
hvern veginn mið-
punktur allra minna
minninga. Þar sat
afi og dæsti yfir því
að alltaf skyldi
maður nú þurfa að
vera að borða, og
gaf mér svo rúg-
brauð með hunangi.
Á milli afa og ömmu var ást og
virðing og það var alltaf spurt.
Ég spyr hana Mundu mína, var
viðkvæði hjá afa og amma spurði
hann Pétur sinn að sama skapi. Í
hvíta eldhúsinu voru sagðar veð-
urfregnir, draumar og aðrar
fréttir bæði úr fortíð og framtíð.
Amma var berdreymin. Lífið í
skjólunum tifaði í takt við mat-
málstímana. Þar var kaffi eða te
ætíð uppáhellt og ilmur af soð-
inni ýsu og bráðnu smjöri, sem
var uppáhaldið mitt. Hún rækt-
aði blóm bæði inni og úti, rósir
blómstruðu í garðinum og börn
sofnuðu á sófanum. Í sumarbú-
staðnum á Þingvöllum voru mér
sagðar sögur af álfum og amma
gaf mér sykurmola til að pota
inn í rauf á steini sem stóð við
bústaðinn. Hún kom ekki í heim-
sókn til að láta hafa fyrir sér
heldur til að létta undir. Nú þeg-
ar hún hefur kvatt stendur það
eftir að ég vissi að ég var elskuð.
Ég vissi að ég gæti leitaði til
hennar. Hún myndi bretta upp
ermarnar. Hún myndi koma með
grillaðan kjúkling í kvöldmat,
vaska upp og róa börnin. Það
var engin vitleysa í gangi, það
sem þurfti að gera var gert. Það
gerði hún óspurð.
Þorgerður S. Jörundsdóttir.
Skötuilmur af mæðgunum?
Maður vissi samstundis hvar
þær höfðu verið. Jú, auðvitað hjá
ömmu Mundu í Sörlaskjólinu.
Fyrst fannst mér þetta kannski
frekar hvimleiður fnykur, en
með árunum fór það að verða al-
veg ómissandi hluti af jólunum
að þær mæðgur og síðar líka
synirnir færu í Skjólið til ömmu
að fá sér skötubita á Þorláki og
kæmu heim ilmandi af þessu
hreinræktaða vestfirska kjarna-
fæði.
Amma Munda, eins og hún
var alltaf kölluð heima hjá okk-
ur, hafði stórt hjarta. Hún hugs-
aði ávallt vel um sína. Hún var
örlát og vildi sjá til þess að allir
fengju nóg og að engum væri
kalt. Hún kallaði mig iðulega
Óskar sinn, alveg frá því að ég
hitti hana fyrst og það var ekki
bara ég sem varð hennar við það
tengjast henni Þorgerði minni,
heldur varð öll mín fjölskylda
það líka. Þannig skeytti hún
óhikað við „minn“ eða „mín“
þegar hún talaði um foreldra
mína eða systur mínar. Hún var
alltaf að spyrja frétta af sínu
fólki. Og þegar hún Ninna systir
fann ástina fyrir vestan og flutt-
ist vestur í Ísafjarðardjúp fór
Munda líka að spyrja frétta að
vestan, hvernig hún „Ninna mín“
og hann „Böddi minn“ hefðu
það. Maður skynjaði hvað henni
fannst vænt um að við skyldum
hafa svona bein tengsl vestur í
hennar gömlu sveit. Við Þor-
gerður fórum oft í heimsóknir
vestur og ávallt vildi amma vita
hvort við hefðum nú ekki líka
kíkt við í Hvestu, en þeir sem
þekkja til fyrir vestan vita
kannski að það er ekki beint al-
veg í leiðinni!
En auðvitað komum við líka
stundum við í Hvestu og nutum
náttúrufegurðarinnar. Gengum á
gulum Hvestuvaðlinum og virt-
um fyrir okkur grösugan dalinn
og reisuleg fjöllin sem girða
hann af og djúpbláan Arnar-
fjörðinn. Svo sannarlega falleg
sveit og skiljanlegt að hún hafi
alltaf verið henni ömmu Mundu
hjartfólgin. Um leið varð okkur
hugsað til sagna hennar, sáum
fyrir okkur hvernig hún sem
barn hafði hlaupið um grundirn-
ar og upp fjallshlíðarnar að elt-
ast við skjáturnar.
99 ár eru langur tími. Manns-
ævin verður ekki mikið lengri og
verðmætt þegar hægt er að
halda heilsu og reisn allan tím-
ann, en það gerði hún Munda
svo eftir var tekið. Það er ekki
mikið meira en hálft ár frá því að
hún og Jóhanna tengdamamma
fóru síðast saman í Vesturbæj-
arlaugina í morgunsundið sitt kl.
07:00, og bara rétt 1 og ½ mán-
uður síðan hún hélt upp á afmæl-
ið sitt inni í Sörlaskjóli hvar hún
gekk um og sá til þess að allir
fengju nú nóg og að allir væru
örugglega með kaffi í bollanum
sínum. Og óhætt er að segja að
hún hafi lifað tímana tvenna á
þessari löngu ævi: frá gamaldags
vestfirsku sveitaheimili þar sem
„pabbi Dagbjartur“ þurfti að
fara eldsnemma út í dimman
vetrarmorguninn til að brjóta ís-
inn af bæjarlæknum til að fólkið
og skepnurnar fengju sitt vatn,
yfir á mölina í Reykjavík, fyrst í
litlum bústað með honum Pétri
sínum og síðan yfir í fallega hús-
ið sem þau byggðu í Sörlaskjól-
inu. Hún lifði mestu umbreyting-
artíma Íslandssögunnar og því
kannski engin furða að hún hafi
verið sagnabrunnur.
Hún var mögnuð hún amma
Munda. Hvíli hún í friði.
Óskar Sturluson.
Elsku amma Munda mín, það
er komið að kveðjustund og mig
langar til að segja þér að þú
varst mér ekki eingöngu ynd-
isleg amma, heldur varstu líka
traustur klettur og góður vinur
allt mitt líf. Þú varst mér alltaf
góð og sterk fyrirmynd og ég
verð þér ævinlega þakklátur fyr-
ir allar okkar góðu og yndislegu
minningar. Þegar ég hugsa til
þín þá birtist þú mér alltaf með
bros og söng á vör, og með eina
eða tvær vísur tilbúnar ef til-
efnið leyfir.
Þú stóðst alltaf við bakið á
mér og varst reiðubúin að rétta
fram hjálparhönd. Það var aldrei
slæmur tími til að heimsækja þig
og alltaf til kaffi á könnunni.
Sérstaklega er ég þakklátur að
þú passaðir að hafa alltaf sam-
band ef of langt var liðið frá því
að við heyrðumst, þá var ég
stundum sokkinn í ys og þys líð-
andi stundar og þá var alltaf
gott að heyra rödd þína.
Ég mun sakna að koma til
þín, tylla mér inn í eldhús með
kaffibolla og kannski kleinu og
eiga notalega stund með þér.
Sem barn elskaði ég alltaf að
koma í heimsókn og fá heitt
kakó sem þú gafst mér oft. Með-
an ég var í háskólanámi var ég
svo heppinn að geta komið nán-
ast á hverjum degi til þín og afa
Péturs, sem var þá enn meðal
okkar. Seinna var öll fjölskyldan
mætt til þín, ég, Elena og börnin
okkar þrjú, með heitt kakó og
kleinur, inn í eldhúsi, og öll
börnin að syngja með þér með
bros á vör.
Ég og Elena munum vel eftir
þegar við bjuggum hjá þér í
stutta stund, meðan við biðum
eftir að geta flutt inn í nýja
heimilið okkar. Við áttum þá
með þér margar yndislegar og
skemmtilegar stundir og erum
þér ævinlega þakklát fyrir það
að hafa boðið okkur húsaskjól og
fyrir allar góðu og yndislegu
minningarnar.
Það er mér sárt að kveðja þig,
elsku amma, ég mun sakna þín
mikið, þú verður ætíð í huga og
hjarta mínu.
Tómas Davíð Þorsteinsson.
Elsku Ísleifur.
Hvernig byrjar
maður að skrifa
minningargrein um
þig, það er svo erf-
itt af því maður er að tala við
þig í hinsta sinn. Minningarnar
eru margar og svo góðar og
skemmtilegar. Ég man svo vel
daginn sem þú fæddist. Ég var
á leið heim úr skólanum þegar
vinkona mín kom hlaupandi og
sagði að ég væri búin að eignast
frænda. Ég hljóp svo spennt
heim og spurði mömmu hvort
þetta væri satt og hún játti því.
Stuttu seinna var ég komin
heim til ykkar til að sjá þig. Þú
varst svo lítill og sætur, mig
langaði hreinlega að stinga þér i
vasann og hafa þig með mér
hvert sem ég færi.
Ég man eftir því þegar fyrstu
jólin þín nálguðust, þá saumaði
mamma þín á þig voða fínar
✝
Ísleifur Birg-
isson fæddist
23. febrúar 1981.
Hann lést 13. nóv-
ember 2021. Ísleif-
ur var jarðsunginn
3. desember 2021.
sparibuxur úr
grárri ull og bindi í
stíl og svo varstu í
voða fínni hvítri
skyrtu. Það er til
mynd af þér í þess-
um fötum þar sem
þú situr á Fischer
Price-bílnum sem
þú varst vanur að
burra út um allt á.
Ég passaði þig
fyrsta sumarið þitt
þegar mamma þín fór að vinna.
Þá var fæðingarorlofið ekki eins
langt og það er í dag. En mér
fannst gaman að setja þig í
barnavagninn og þeysa niður
Laugaveginn með þig. Í eitt
skiptið þegar ég var að fara nið-
ur Laugaveginn voru fram-
kvæmdir fyrir framan Gull og
silfur, það var búið að taka allar
hellurnar upp með tilheyrandi
hnjaski. Ég geystist þarna í
gegn, en á miðri leið stoppaði
mig kona og sagði: „Þú verður
að fara hægar yfir, barnið getur
bara skoppað upp úr vagnin-
um!“ Ég fór varlegar eftir það,
því ekki vildi ég að þú skopp-
aðir upp úr vagninum.
Þú varst eyrnabarn eins og
sagt er, og fannst stundum til,
og til að róa þig svo þú gætir
sofnað hélt mamma þín á þér í
fanginu og raulaði sama lagið
aftur og aftur. Á endanum
varstu sjálfur farinn að raula
þetta í fanginu á mömmu þinni
til að geta sofnað. Svo þegar þú
eltist fórstu að gera svolítið sem
fylgdi þér þegar þú varst lítill,
og það var að setja munninn í
stút og anda ótt og títt í gegn-
um nefið, og þú varst svo mikið
krútt þegar þú gerðir þetta. Þér
fannst mjög gott að borða, og
það sem þú gast borðað. Þér
fannst skyr ótrúlega gott. Þú
gast borðað reiðinnar ósköp af
því. Já, ég tengi skyr við þig
eins og snjóinn við veturinn.
Það er svo sárt að sjá á eftir
þér, en svona er nú lífið, fólk lif-
ir og deyr og þú fórst allt of
snemma. En þú skilur eftir þig
þrjá litla engla, kannski á mað-
ur eftir að sjá blik í þeim sem
minna á þig. Svo varðstu full-
orðinn og varst alltaf kátur og
glaður. Eða eins og börnin mín
minnast þín; hann var alltaf svo
kátur og spilaði mikið á gítarinn
sinn.
Ég bið algóðan kærleiksríkan
Guð að sefa sorg foreldra þinna,
systur og barna, því harmur
þeirra er mikill. Elsku Ísleifur,
þetta verða hinstu orð mín til
þín, ég vildi að svo væri ekki.
En minningin um góðan dreng
lifir.
Farðu í Guðs friði,
og friður Guðs þig blessi.
Kærleikskveðja,
Ágústa.
Elsku Ísi, elsku gamli vinur.
Eða Ísó, eins og Einsi bróðir
var vanur að kalla þig í stríðni
en það þótti okkur afar glatað.
Við vorum góðir vinir i Hvassó
og MH þótt leiðir hafi svo skil-
ið. Ég gleymi samt aldrei glaða
brosinu þínu og átti alltaf von á
að við myndum hittast aftur,
bara spurning um tíma. Maður
heldur alltaf að maður hafi
meiri tíma. Elsku Ísi, það er
þyngra en tárum taki að þú haf-
ir séð þessa einu leið færa. Vin-
margur, glaður og skemmtileg-
ur, en hvað veit maður svo sem
hvað dylst bak við fallegt bros?
Þótt ég hafi ekki hitt þig í fleiri
ár þá mun ég samt sakna þín
gamli vinur, því heimurinn var
sannarlega betri með þig í hon-
um.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til þinna nánustu í
þessari sáru sorg, missir ykkar
er mikill.
Þín vinkona,
Guðrún Eiríksdóttir.
Ísleifur Birgisson
Við aðstoðum þig við gerð viljayfirlýsingar
um útför þína af nærgætni og virðingu
– hefjum samtalið.
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
Hinsta óskin
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
VIGDÍS BJÖRNSDÓTTIR,
Hjúkrunar- og dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
lést föstudaginn 19. nóvember
á Heilbrigðisstofnun Vesturlands, Akranesi.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sigrún Áskelsdóttir Þórir Ólafsson
Jón Áskelsson Kristbjörg Antoníusardóttir
Nanna Þóra Áskelsdóttir
ömmubörnin
Ástkær bróðir okkar, mágur og föðurbróðir,
JÓHANN ÍSLEIFSSON,
lést á Landakotsspítala laugardaginn
27. nóvember.
Útför fer fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Ólafur Ísleifsson
Örn Ísleifsson Guðrún Þóra Magnúsdóttir
Ólafur Örn Arnarson
Páll Ágúst Ólafsson Karen Lind Ólafsdóttir
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma, langamma og systir,
GUÐNÝ JÓHANNESDÓTTIR,
Ölduslóð 13, Hafnarfirði,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
laugardaginn 20. nóvember.
Útför hennar fór fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Hreinn Sæmundsson
Sigurjón H. Hreinsson Heiða B. Karlsdóttir
Bjarki Hreinsson
Jóhannes H. Hauksson Ásdís Melsted
ömmu- og langömmubörn
og systkini hinnar látnu
Elsku hjartans sonur okkar, bróðir
og barnabarn,
PÉTUR JÓNSSON,
Furuási 10, Hafnarfirði,
lést laugardaginn 20. nóvember á
krabbameinsdeild Landspítalans.
Útför fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju fimmtudaginn
9. desember klukkan 15. Vegna sóttvarna þurfa kirkjugestir að
sýna fram á neikvætt Covid-hraðpróf sem er ekki eldra en 48
klst. við komu í kirkju. Heimapróf eru ekki tekin gild.
Sigrún Magnúsdóttir Jón Gauti Jónsson
Berglind Jónsdóttir Einar Jónsson
Edda Erlendsdóttir Magnús Kristinsson
Hallgerður Pétursdóttir Árni Pálsson
Hólmfríður Árnadóttir
og fjölskyldur