Morgunblaðið - 22.12.2021, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 2021
✝
Björgvin F.
Magnússon
fæddist í Reykjavík
29. september 1923.
Hann lést 13. des-
ember 2021.
Hann var sonur
hjónanna Magnúsar
Guðbjörnssonar
póstfulltrúa og Guð-
bjargar Sig-
urveigar Magn-
úsdóttur. Móðir
Björgvins lést þegar hann var
fjögurra ára gamall og hann ólst
upp hjá afa sínum og ömmu,
Magnúsi Vigfússyni og Sólveigu
Jónsdóttur á Kirkjubóli við
Laugarnesveg.
Björgvin lauk stúdentsprófi
skólastjóri Gilwell-skátaháskól-
ans á Úlfljótsvatni árum saman
og átti hann alla tíð djúpar rætur
á þeim stað.
Björgvin var sæmdur hinni ís-
lensku fálkaorðu fyrir störf að
uppeldis- og skólamálum og var
einnig sæmdur Silfurúlfinum,
æðsta heiðursmerki skáta.
Eiginkona Björgvins til 30 ára
var Margrét Kristinsdóttir,
sjúkraliði og nuddari, sem lést
árið 2013. Dóttir þeirra er Edda
leikkona og börn hennar eru Eva
Dögg, Margrét Ýrr, Björgvin
Franz og Róbert Ólíver og eiga
þau samtals 13 afkomendur.
Sambýliskona Björgvins var Sig-
rún Sigurjónsdóttir, en hún lést
árið 2011.
Útförin fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 22. desember
2021, klukkan 15. Allir velkomn-
ir sem framvísa neikvæðu Covid-
prófi.
Hlekkur á streymi:
https://www.mbl.is/andlat
frá MR 1946, emb-
ættisprófi í guð-
fræði frá HÍ, lauk
síðan kennaraprófi
frá Kennaraskóla Ís-
lands og lærði þar
að auki námsráðgjöf
og sérkennslu í San
Francisco-háskóla.
Hans ævistarf var
skólastjórnun skáta-
skólans á Úlfljóts-
vatni og heimavist-
arskólans á Jaðri, þar sem hann
ól upp margar kynslóðir.
Hann var skáti með stórum
staf og í raun hinn eini sanni
höfðingi íslenskra skáta og sann-
arlega einn elsti starfandi skáti í
heiminum. Björgvin var einnig
Faðir minn, Björgvin Magn-
ússon, var kærleikurinn. Ég veit
satt að segja ekki hvernig maður
kveður besta föður sem nokkur
getur átt. Hvernig minnist mað-
ur manns sem hefur gefið svo
fallegar og mikilvægar gjafir að
þær móta allt lífið. Hvernig lýsir
maður gleðigjafa sem hefur
snert svona ótrúlega mörg
hjörtu á lífsleiðinni. Mig brestur
orð. Eitt get ég þó sagt að mitt
líf og hæfni mín til að mæta og
leysa úr þeim verkefnum sem
mér hafa verið færð, væri sann-
arlega vanmáttugri ef ég hefði
ekki verið elskuð og nærð af
þessum ljósbera honum föður
mínum. Gjöfin að fá að vera dótt-
ir Björgvins Magnússonar er
eitthvað sem ég reyni ekki að
lýsa með orðum.
Hér er brot af kveðjunum sem
mér hafa borist frá þeim risa-
stóra hópi fólks sem elskaði
þennan mann. Nemendur hans,
samstarfsfólk, skátar, börn og
fullorðnir minnast hans á ýmsan
hátt og kveðjurnar innibera
flestar lýsingarorð í hástigi:
„Bestur, flottastur, skemmtileg-
astur, gull af manni, höfðingi,
meistari, fyrirmynd, leiðtogi,
snillingur, engill, verndari, kær-
leiksbúnt, gleðigjafi, stuðbolti,
ljósberi, ólseigur nagli, töffari
dauðans, silkimjúkur sálufélagi í
sárum og sigrum, ósigrandi
klettur.“ Pabbi minn besti, mild-
in uppmáluð. Hann hækkaði
aldrei róminn, skammaði engan,
hreytti aldrei í neinn, hrósaði
öllu sem vel var gert, hvatti til
dáða, var þolinmóður og æðru-
laus, fylgdist með öllu sínu fólki
og hafði einlægan brennandi
áhuga á velferð þeirra sem hann
umgekkst. Þessi sérstaklega hlýi
faðmur og fallega bros. Hann
elskaði að vera með mér og fjöl-
skyldunni og vildi alltaf vita ná-
kvæmlega hvað við höfðum verið
að bardúsa. Elskaði að rekja úr
okkur garnirnar og segja okkur
sögur. Við feðginin töluðum sam-
an daglega. „Hvernig hefur þú
það, elsku pabbi minn,“ spurði
ég. „Ég gæti ekki haft það
betra,“ sagði gullmolinn hlýlega.
Lífið í hans augum var einstök
gjöf og hún gæti ekki hafa verið
betri. Þessi spræki hressi jaxl
var svo óheppinn að lærbrotna á
aðfangadag fyrir tveimur árum á
leið úr vinnunni, já vel á minnst
hann var enn að vinna 96 ára
gamall! Hann sá auðvitað strax
ljósa punkta, hann gæti t.d. not-
að jólafríið til að ná sér og mætt
á nýju ári galvaskur út í lífið.
Hann endaði á Lundi, hjúkrun-
arheimili á heimsmælikvarða
sagði hann. Þar fékk hann und-
urfallega svítu til umráða og
sagði daglega: „Þetta gæti ekki
verið betra, Edda mín, þetta er
eins og að vera á fimm stjörnu
hóteli.“ Hann elskaði okkur skil-
yrðislaust, mig, börnin mín fjög-
ur og þeirra börn og við elsk-
uðum hann endalaust. Hann
hafði dáleiðandi áhrif á mann
þegar hann byrjaði að tala og
ekki síður þegar hann var að
stússa eitthvað og blístraði afar
róandi lagleysur. Alltaf flottur,
alltaf smart og með nýjustu rak-
spírana. Að vera í kringum hann
var dálítið eins og að vera í djúp-
slökun. Börnunum fannst svo
spennandi að þessi geggjaði
langafi væri elsti starfandi skáti í
heimi, hafði lifað heila heims-
styrjöld, fengið æðstu orður,
vissi allt, mundi allt og skildi allt.
Nú er hann farinn til að færa
birtu í aðra heima og við þökkum
einstaka gjöf að hafa fengið að
njóta hans svona lengi og sáröf-
undum alla himins engla af því
að fá að vera samvistum við hann
á meðan við hér á jörðinni hrós-
um happi yfir að hafa notið leið-
sagnar og ástar Björgvins Magn-
ússonar.
Hvíl í friði, einstaka sál.
Meira á www.mbl.is/andlat.
Þín dóttir,
Edda.
Elsku besti Björgvin.
Ég þakka þér allar þær stund-
ir sem við áttum saman bæði á
Laugaveginum og í Dalhúsum.
Ég þakka þér fyrir hjarta-
gæskuna.
Ég þakka þér fyrir stuðning-
inn.
Ég þakka þér fyrir að hafa
verið maðurinn hennar mömmu.
Ég þakka þér fyrir þig ynd-
islegi Bjöggi minn.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Þín
Sigrún Elínborg Sveinsdóttir
(Lóa).
Elsku Björgvin afi hefur nú
yfirgefið þessa jarðvist eftir stutt
veikindi. Við fjölskyldan minn-
umst þessa einstaklega hjarta-
hlýja og góða manns með miklu
þakklæti en um leið óbærilegum
söknuði. Björgvin afi lét enda-
laust gott af sér leiða og smitaði
út frá sér hvar sem hann var með
sinni einstöku jákvæðni og gleði.
Hann sá alltaf það góða í öllum
aðstæðum, talaði alltaf vel um
fólk og dró fram það jákvæða í
fari hvers og eins. Mömmu og
okkur afkomendur sína elskaði
hann skilyrðislaust og sýndi það
svo sannarlega í verki. Við vor-
um pennavinir þegar ég var barn
en hann skrautskrifaði reglulega
bréf til mín norður í land þar sem
ég bjó þar sem hann sagði mér
helstu fréttir af fjölskyldunni og
spurði frétta. Hann mætti í öll
fjölskylduboð og á aðra merkis-
viðburði í fjölskyldunni og kom
því oft keyrandi yfir heiðina
langt kominn á tíræðisaldur.
Ógleymanlegt er að hann var
fyrstur á fæðingardeildina fyrir
10 árum þegar ég eignaðist
yngsta strákinn minn og fékk að
halda á honum, eftir það kom
ekkert annað til greina hjá okkur
foreldrunum en að hann fengi
nafn langafa síns. Ég er óend-
anlega þakklát fyrir síðustu tvö
ár sem hann dvaldi á Hjúkrunar-
heimilinu Lundi þar sem fjöl-
skyldan mín fékk einstakt tæki-
færi til að kynnast honum. Á
Lundi naut hann sín vel þrátt
fyrir að hafa ekki náð sér að fullu
líkamlega eftir lærbrot. Hann
fékk þar frábæra umönnun og
heillaði starfsfólk og aðra íbúa
með nærveru sinni en honum
þótti vænt um alla sem hann
kynntist og líkti Lundi við
himnaríki á jörð. Við áttum ófá
samtölin á Lundi, á skrifstofunni,
í bíltúrum eða heima hjá mér, en
hann sagði alltaf já þegar stóð til
að gera eitthvað, jafnvel þegar
heilsunni tók að hraka. Þrátt fyr-
ir ýmis áföll í lífi sínu þá vann
hann á einstakan hátt úr þeim og
ég er þess fullviss að þar hafi
hans jákvæða viðhorf til lífsins
hjálpað. Við ræddum áföllin og
áttum einstakt sameiginlegt
áhugamál sem var sálgæsla eða
„pastoral care“ eins og hann kall-
aði það en sjálfur lærði hann fag-
ið í Bandaríkjunum á sínum tíma
og var mjög stoltur af mér þegar
ég fór í sálgæslunámið. Eftir að
afi kom á Lund tengdumst við
einstökum böndum en hann
fylgdist með mér og mínum
störfum, hvatti mig til dáða og
lagði alltaf áherslu á jákvæðni og
gleði í því erfiða rekstraumhverfi
sem hann vissi að starfsemin var
í. Ég fæ seint þakkað þennan
tíma því að hann gerði einfald-
lega alla daga betri. Hann hjálp-
aði til við að lífga upp á tilveru
íbúa Lundar og þvílíkur fengur
að hafa hann hjá okkur í Covid-
faraldrinum þegar samkomu-
bann og heimsóknarbann skall á
en þá tók hann virkan þátt í því
að létta öllum lífið, starfsfólki og
íbúum. Það voru ófáar stundir
sem við skipulögðum saman með
sögum og söng og ófá skipti sem
hann tók að sér fyrir hönd Lund-
ar að þakka fyrir gjafir og glaðn-
inga þegar ég komst ekki til
þess. Í sorginni yljum okkur við
dásamlegar minningar um ein-
staklega hjartahlýjan og jákvæð-
an mann sem kenndi okkur svo
margt. Blessuð sé minning hans.
Margrét Ýrr Sigurgeirsdóttir
og fjölskylda.
Elsku yndislegi afinn minn.
Þú varst besti afi sem ég hefði
getað hugsað mér og ég á svo
margar fallegar minningar með
þér.
Ég man þegar ég var að æfa
söng og þú keyrðir mig á hverja
einustu söngæfingu. Þegar ég
kom í flotta rauða bílinn þinn þá
varst þú búinn að kaupa fyrir
mig jarðarber og setja plötuna
hennar Diddú í spilarann og við
sungum þessi sömu tíu lög aftur
og á aftur á leiðinni á söngæfingu
og til baka.
Þegar ég var lítil og var að
horfa á þig skrautskrifa og þú
sagðir að þegar ég yrði eldri
myndir þú kenna mér að skrifa
svona fallega. Í dag kann ég að
skrautskrifa, þökk sé þér. Ég
held að enginn verði nokkurn
tímann jafn góður í að skraut-
skrifa og þú. Þú reyndir samt oft
að sannfæra mig um að ég væri
betri en þú. Þú varst alltaf svo
hvetjandi bæði þegar kom að
skrautskriftinni minni og teikn-
ingunum mínum.
Þegar ég gisti hjá ykkur, sem
ég gerði svo oft, þá fylgdir þú
mér alltaf í skólann í hvaða veðri
sem var, þó að það væri aðeins
tveggja mínútna ganga og þú
orðinn háaldraður.
Einnig þegar ég gisti hjá þér
og ömmu, þá gafstu okkur ömmu
fótanudd og englaklapp fyrir
svefninn sem er ógleymanlegt.
Í stóra glugganum í eldhúsinu
hjá ykkur ömmu var fullt af
litlum styttum og skrauti sem
mér fannst svo ofboðslega
skemmtilegt að leika mér að og
kaus það fram yfir mín eigin leik-
föng. Alltaf þegar ég kom í heim-
sókn voru litlu stytturnar og
skrautið alveg eins og ég skildi
við það og oft var það ekkert sér-
lega fallegt veit ég. En þrátt fyr-
ir það létuð þið amma það bara
vera því næst þegar ég kæmi
vissuð þið að ég myndi vilja
halda áfram með leikinn minn í
glugganum.
Og svo seinna þegar þú varst
hjá bróður þínum í Ameríku, oft
marga mánuði í senn, þá skrif-
uðumst við mikið á og bréfin þín
eru þvílík listaverk, skrautskrif-
uð og myndskreytt. Þú sagðir
mér í bréfunum hvað þú varst að
gera á daginn og klipptir út veð-
urspána úr blaðinu og lést hana
fylgja með til að sýna mér hvað
þú hefðir það gott í sólinni. Enn á
ég öll bréfin og mun alltaf varð-
veita þau.
Ég er svo heppin að hafa feng-
ið þig sem afa og fengið að eyða
stórum hluta af æskunni minni
með þér. Takk fyrir að hafa verið
svona góður við mig, elsku besti
afi minn.
Ég sakna þín og elska þig.
Þín afastelpa,
Hekla Brá.
Jæja þá hefur elsku afi Björg-
vin, jákvæðasti maður Íslands,
skilið við 98 ára gamall og eftir
sitjum við fjölskyldan uppfull af
þakklæti og söknuði. Afi var ein-
staklega vel gerður maður, afar
greindur, með frábæran húmor,
100% með á nótunum, skemmti-
legur, glaður, alltaf tipptopp til
fara og mikil ofurgæi allt fram til
seinasta dags.
Þegar hann lést lét einhver
þau orð falla að hann hefði nú
verið orðinn gamall og hefði
þurfti hvíldina … málið er að
hann var ekkert gamall að okkar
mati, hann var alltaf eins og ung-
lingur mætti fyrstur í öll partíin
og fór seinastur, talaði mest
(enda mundi hann allt og vissi
allt) auk þess var hann líka lang-
skemmtilegastur þannig að í
raun fannst mér hann ódauðleg-
ur, bara pabbi hennar mömmu,
afi minn og langafi barnanna
minna sem ég vildi bara hafa í lífi
mínu og okkar allra alltaf. Hann
var líka svo smitandi lífsglaður
og jákvæður og hver einasti dag-
ur gjöf að hans mati.
En við vitum auðvitað öll að líf
okkar hér á jörðu tekur enda og
þá er svo ótrúlega gott að hafa
lífsviðhorf afa að leiðarljósi.
Hann sá alltaf það jákvæða í öll-
um hlutum og áföll og erfið
reynsla voru hlutir sem maður
lærði af og sem maður nýtti sér
til að þroskast og til að verða að
betri manneskju, en ekki eitt-
hvað sem maður sökk niður með.
Afi sjálfur gekk nefnilega í
gegnum allskyns hluti í sínu lífi
eins og við öll, en hans viðhorf
var að horfa á allt með jákvæðum
augum og díla við hlutina þannig
og læra af þeim.
Afi var kallaður afi gæi á mínu
heimili og litlu krullurnar mínar
litu upp til hans sem og börnin
mín öll enda vissi hann allt og
mundi allt, elskaði þau öll skil-
yrðislaust og hvatti þau áfram …
nú svo átti hann líka flottasta
fataskáp í heimi að þeirra mati,
að ógleymdum leðurjakkanum
sem krullurnar mínar horfðu á
með aðdáunaraugum.
Í dag rifja ég upp með hlýhug
og þakklæti allar sögurnar,
minningarnar, kvöldverðina, jól-
in, áramótin, afmælin, ferðalögin,
tónleikana og allt það sem við
áttum með afa Björgvin.
Mamma var einkadóttir afa og
einstakur vinskapur þeirra
kenndi mér svo margt um kær-
leika, virðingu og mikilvægi fjöl-
skyldunnar.
Mig langar að enda þetta á
þessum örfáu orðum:
Takk fyrir allan kærleikann,
elsku afi, takk fyrir að trúa á mig
og okkur öll, takk fyrir að opna
augu mín fyrir heiminum og
námi erlendis sem dæmi, takk
fyrir að hjálpa mér í gegnum
námið mitt, takk fyrir að sjá allt-
af jákvæðu hliðarnar á lífinu,
takk fyrir að elska mig og okkur
öll skilyrðislaust og takk fyrir
húmorinn.
Ég sé fyrir mér móttöku-
nefndina sem tók á móti þér á
himnum, heill her af brosandi
englum.
Við fjölskyldan sendum fing-
urkoss á þig og þau öll og minn-
um þig á eins og Margrét systir
nefndi við þig: pikkaðu í okkur ef
við verðum of neikvæð.
Ég elska þig afi og við öll.
Þín
Eva Dögg.
Í dag kveðjum við ástkæran
vin og samstarfsfélaga, Björgvin
Magnússon. Við erum þakklát
fyrir þann tíma sem við fengum
að njóta hans einstaka lundar-
fars og nærveru.
Það er ekki hægt að segja að
Björgvin hafi verið eins og annað
fólk. Hann var einstakur per-
sónuleiki sem átti engan sinn
líka. Hann kom til starfa hjá
Náttúruhamfaratryggingu í
kringum aldamótin, þegar hann
hafði í tvígang þurft að láta af
störfum vegna aldurs. Hans
vinnuþrek var hvergi nærri þrot-
ið og hann vildi fá að taka virkan
þátt í lífinu á meðan heilsan
leyfði.
Þegar nýr forstjóri kom til
starfa hjá Náttúruhamfara-
tryggingu Íslands (sem þá hét
Viðlagatrygging Íslands) var eitt
verkefni sérstaklega rætt í ráðn-
ingarviðtalinu. Spurt var hvort
hann hefði getu til að takast á við
það erfiða verkefni að segja upp
86 ára gömlum manni sem væri
fjarri því að vera tilbúinn til að
hætta að vinna. Það leit nú ekki
út fyrir að vera flókið verkefni en
fyrstu dagana á nýja vinnustaðn-
um heillaði þessi dásamlegi mað-
ur nýja forstjórann. Hann kom
blístrandi inn úr dyrunum á
hverjum morgni og birti svo
sannarlega upp tilveruna fyrir
okkur hin. Þegar við spurðum
hvernig hann hefði það var svar-
ið ávallt það sama: „Þegar heils-
an er í lagi, þá er allt í lagi.“
Í starfslokasamtalinu var
hann spurður hvað það væri sem
skipti hann mestu máli í þessu
starfi. Hann svaraði um hæl að
það væri nú ekki flókið, honum
þætti bara svo mikilvægt að til-
heyra. Að það væru einhverjir
sem biðu hans á hverjum morgni
og einhverjir myndu sakna hans
ef hann skilaði sér ekki á tiltek-
inn stað á tilteknum tíma. Svo
þætti honum ákveðinn „status“
að eiga sitt eigið skrifborð, þar
sem hann gæti gengið að öllu
sínu vísu. Hann var spurður
hvort launin skiptu einhverju
máli fyrir hann. Launin? Nei, ég
held nú ekki. Ef ég fengi ekki
laun hér, þá fengi ég bara eft-
irlaun!“
Það varð úr að gert var sam-
komulag um að hann héldi áfram
að koma eins lengi og hann hefði
orku og vilja til, en hætti að fá
laun fyrir það frá stofnuninni.
Frá þessu var gengið með form-
legum hætti og hann ritaði undir
samkomulagið með sinni einstak-
lega fallegu koparstungu sem
hann var frægur fyrir.
Björgvin skilur eftir sig ein-
stakar minningar hjá samferða-
fólki sínu. Hann gekk á undan
með góðu fordæmi, talaði ekki
illa um annað fólk, var tilbúinn til
að læra fram á síðasta dag, lagði
sig fram um að skilja breytingar
samtímans og laga sig að þeim,
hjálpaði þeim sem minna máttu
sín, hafði húmor fyrir sjálfum sér
og miðlaði visku sinni af miklu
örlæti til hvers sem heyra vildi.
Hann tók öllum tækifærum fagn-
andi og sagði alltaf „já“ þegar
honum var boðið að taka þátt í
einhverjum viðburðum.
Við nutum þeirrar gæfu að
hafa Björgvin hjá okkur allt fram
að jólum 2019 þegar hann varð
fyrir því óhappi að mjaðm-
abrotna. Hann var með hugarfar
sigurvegarans og ætlaði sér svo
sannarlega að vera duglegur í
endurhæfingu svo hann myndi
ná sér að fullu. Þannig hugsaði
hann fram á síðasta dag. Hann
var mjög þakklátur og ánægður
á Lundi, þar sem hann varði síð-
ustu tveimur árum ævinnar.
Hann náði því miður ekki að
skilja við hjólastólinn, en hann
lét það ekki trufla sitt jákvæða
hugarfar og áhuga á að lifa lífinu
lifandi.
Við munum minnast hans um
ókomin ár sem mikils gleðigjafa
sem hjálpaði okkur að gera
vinnustaðinn okkar að betri stað
en hann hefði nokkurn tíma orðið
án Björgvins Magnússonar.
Samstarfsfólk hjá Náttúru-
hamfaratryggingu,
Hulda Ragnheiður,
Jón Örvar, Jónína,
Tinna og Vignir.
Kveðja frá
skátahreyfingunni
Ég vitna í nokkrar kveðjur frá
þeim fjölmörgum skátum sem
hafa skrifað á vefinn undanfarna
daga:
„Minning um einstakan mann
lifir.“
„Það voru forréttindi að njóta
leiðsagnar Björgvins.“
„Björgvin, fyrirmynd mín og
margra annarra í skátahreyfing-
unni, er nú farinn heim.“
„Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast honum.“
„Hann var frábær fyrirmynd
og setti spor sem munu lifa í kyn-
slóðir.“
„Það voru forréttindi að fá að
starfa með Björgvin að fjölmörg-
um verkefnum.“
Hann Björgvin var svo sann-
arlega kærleiksríkur. Björgvin
hefur verið mér sem goðsögn í
lifandi lífi. Þegar ég hitti Björg-
vin í fyrsta sinn hafði ég heyrt
margt um hann og allt jákvætt.
Það var einstakt að hitta hann
loksins og í návist hans var ekki
annað hægt en að líða yndislega
vel og brosa allan tímann enda
glaðværðin alltumlykjandi þegar
Björgvin var annars vegar. Skát-
ar sem upplifðu kvöldvökur með
honum á undanförnum árum öðl-
uðust eflaust dýpri skilning á
merkingu þess að hætta ekki að
leika sér þó þeir eldist. Björgvin
var sannur skáti sem lét verkin
tala og hafði áhrif á ótalmarga í
hinum ýmsu störfum og hlut-
verkum yfir ævina.
Björgvin
Magnússon