Klifur : fréttablað Sjálfsbjargar, landssambands fatlaðra - 15.12.1997, Qupperneq 4

4
Klifur
Jiartröð um Ijösan dag!
Eg ætla að segja ykkur Iitla sögu úr
raunveruleikanum. Sumt hefur
komið fyrir sjálfan mig, en lang
flest atvikin hentu vini mína og kunningja.
Sem sagt hvert orð er satt, en sem betur fer
lenti það ekki allt á einum og sama mannin-
um!
Ég fór snemma að sofa um kvöldið til að
vera hress og endumærður daginn eftir, en þá
skyldi ég fara í mína fyrstu utanlandsferð eft-
ir áfallið mikla.
Svona ykkur að segja hafði ég ferðast
töluvert á mínum yngri árum, en eftir að ég
fatlaðist gat ég ekki hugsað mér að fara til út-
landa, eða í meiriháttar ferðir. Sérstaklega
Ferðalag á hlýrri breiddargráðu
vegna þess að ég vissi að salemisaðstaða var
yfirleitt ekki fyrir hendi, sem ég gæti notað.
En það var líka fjölmargt annað sem latti mig
til fararinnar: t.d. hvern gæti ég beðið um að-
stoð?
Frændi minn sem oft hafði ferðast með
mér hér áður fyrr var alltaf að hvetja mig til
að fara nú að drífa mig í einhverja skemmti-
lega ferð. „Af hverju ferðu ekki í einhverja
hópferðina sem alltaf er verið að auglýsa ?“
Ég meina það — maður fer ekki að þvæl-
ast með einhverju bláókunnugu fólki svona á
sig kominn !
En frændi lét sig ekki og einn daginn
sagði hann mér að hann hefði hitt mann sem
væri mjög vanur að ferðast með fötluðum
sem aðstoðarmaður og hefði sá hinn sami
boðist til að fara með mér í einhverja hóp-
ferðina, t.d. til Glasgow, því þangað ætti
hann alveg eftir að koma. Ég þyrfti aðeins að
borga ferðina fyrir hann, en sjálfur sæi hann
um sitt uppihald.
Þarf ekki að orðlengja það, að ég sló til og
pantaði ferðina fyrir okkur og nú var hún að
bresta á, kl. 6:30 átti ég að vera kominn út á
flugvöll. Ég hafði pantað hjólastólaleigubíl
og skyldi hann vera heima hjá mér kl. hálf
sex.
Heimahjúkrunin kom rétt um hálf fimm
og hjálpaði mér í sturtu, klæddi mig og kom
mér í stólinn. Sigrún hafði aðstoðað mig frá
því ég flutti hingað fyrir bráðum tveimur
árum. Hún var tillitssöm og hafði alltaf látið
mig ráða ferðinni, því stundum var ég frekar
latur og vildi fara hægt að öllu, en svo komu
þeir dagar að ég vildi flýta mér og þá var hún
rösk og allt gekk hratt og fumlaust fyrir sig.
Spennan hafði verið hreint óbærileg svo
mér kom ekki dúr á auga alla nóttina. Það var
því þreyttur og hálf úrillur náungi sem mætti
Sigrúnu þegar hún kom til að koma mér „á
hjól“. Hún var heldur ekkert að pína mig
með blaðri, vann bara sitt starf af öryggi,
eins og alltaf, og var ég henni þakklátur fyr-
ir, enda ekki í neinu „kjaftastuði“ !
Leigubíllinn kom í seinna lagi. „Það er
búið að vera allt vitlaust í nótt. Ætli það séu
ekki mánaðarmótin" sagði bílstjórinn og ýtti
stólnum afturí bílinn í hjólastólastæðið. Þar
sem ég er fremur hár í sæti verð ég alltaf að
halla undir flatt, eins og Halldór Blöndal,
þegar ég er kominn þarna afturí. Eins gott að
Keflavíkurvegurinn er ekki holóttur !
Einar, aðstoðarmaðurinn var kominn og
beið eftir mér. „Rosalega ertu seinn maður.
Ég á eftir að fara í Fríhöfnina og það þarf að
koma þér um borð, en þú átt að vera fyrstur
um borð !“ Svo það var ekki til setunnar
boðið. Þar með rauk hann aftan á mig og
þeytti stólnum af stað. Ég var nærri dottinn
úr stólnum, rétt hékk á öryggisbeltinu og
dinglaði eins og taktmælir í takt við skjálfta-
mæli í Vatnajökli. Einar rauk fram fyrir alla
til að bóka okkur inn „afsakið, ég er héma
með fatlaðan mann.“ Mér fannst allir stara á
okkur og ef ég hef einhvem tíma verið fatl-
aður þá var það nú! Úff !
A svipstundu vomm við svo komnir í frí-
höfnina og hafði ég hugsað mér að kaupa
mér ferðatölvu, en Einar rauk beint í mynda-
vélamar og skildi mig eftir á miðju gólfi í
klessu milli tveggja sýningarstanda svo ég
gat mig hvergi hreyft. „Ætli tölvur séu bara
ekki ódýrari í Glasgow?" hugsaði ég með
mér og Einar verður áreiðanlega rólegri þeg-
ar við erum komnir út. Maðurinn vanur að
vera alltaf svo tímanlega að þetta pirrar hann
að vera bara rétt í tíma. Reyndar þekkti ég
ekki manninn neitt, hafði bara talað einu
sinni við hann í síma og þá var hann hinn ró-
legasti og bauð af sér góðan þokka.
Svo var hann allt í einu kominn aftan á
mig og þeytti mér af stað: „Þú ætlaðir ekkert
að versla, var það? — það er heldur enginn
tími til þess núna!“ Og áður en varði vorum
við komnir að hliðinu og nú hófst bið eftir
því að komast inn í vél.
Einar settist niður, horfði á mig um stund
og sagði svo: „Hvað ertu þungur? Geturðu
ekkert sjálfur?" Ég náði ekki að svara, því
hann hélt áfram: ,JÉg á orðið átta bamaböm.
Yngsta dóttir mín eignaðist son um daginn,
fyrsti afastrákurinn“.
Þannig hélt hann áfram þar til við vorum
komnir út að vélinni, þá tóku við vanir menn,
sem lyftu mér úr stólnum mínum í burðar-
stólinn og síðan í sætið í vélinni. Flugfreyjan
bauð okkur velkomna og spurði hvort ég
vildi fá sessuna með mér í vélina, hvort ég
gæti setið í sætinu án sessunnar, eða hvort ég
vildi hafa hana í hólfinu fyrir ofan mig með
handfarangrinum.
Flugið var tíðindalaust — nema hvað
Einar var, held ég, hálf hneykslaður á að ég