Lindin - 01.03.1964, Síða 14

10
10
oft gaman í framandi löndum en ekkert jafnaSist á við
heimalandiS. Eg settist meS nikkuna á kassa á ’jilfarinu,
og dró út belginn, þegar ég skyndilega stirnaöi upp. VitS
vorum meS mörg hættuleg dýr um borS. ÞaS voru tígrisdýr
og slöngur.
Yfir kassann, beint á móti mór lyftist skelfilegt
höfuS. Þetta var kobarslanga, sem á óskiljanlegan hátt
haföi komizt út. HÚn sveiflaöist fram og aftur og hvæsti.
Bit af þessu hættulega dýri þýddi sama og dauða. Öll
bernska mín sveif fyrir huga mxnum. Mamma og pabbi sem
óg vissi aö spenntu greipar heima og báöu Guö um að
varöveita mig. Þau báöu um aö óg mætti veröa það sem þau
voru - kristinn.
Einmitt þá hugsaöi óg um þa'ö sem mamma haföi eitt
sinn sagt:
"Hugsaöu um aö þú vígöir harmonikkuna þína og sönginn
til þjónustu fyrir Guö, þaö yröi til blessunar".
Kobraslangan nálgaöist.
Þa stundi óg upp bæn. Ég lofaöi í dauöans angist
minni, aö fengi eg aö lifa, þá skyldi óg aöeins spila
andlega söngva. ág hugsaÖi mig um, og reyndi aö muua
andlegu söngvana sem kristna fólkiö söng heima. Ég spilaöi
hvern sönginn eftir annan, og kobraslangan vaggaöi fram
og aftur og virtist njóta lagsins. Svo byrjaöi óg aö
syngja. Ég kunni mörg vers, og nú gat óg sungiö meö
innri gleöi sem kom á sömu stund og óg lofaöi að notacc
tónlist mína Guöi til heiðurs.
Hinir a skipinu uröu forvitnir og nokkrir komu
stökkvandi niður án þess aö þeir sæju kobraslönguna,
en jafnskjótt og þeir sáu slönguna hætti hláturinn. Það
heföi verið ofur auövelt fyrir þá aö ná í byssu og skjóta