Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - maí 2016, Blaðsíða 4

Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - maí 2016, Blaðsíða 4
4 Siglfirðingablaðið Í október árið 2011 kom út 50 ára afmælisrit Fréttablaðs Siglfirðingafélagsins. Þar voru allmargar greinar frá Siglfirðingum sem búsettir eru erlendis. Sameiginleg yfirskrift þessara greina var “Það er alveg sama hvar Siglfirðingur sefur.” Þessi setning er tekin úr ljóði eftir Snorra Jónsson og vísar auðvitað til þess að ræturnar eru sterkar og að lengst gengur maður með æskuminningunum. Snorri hefur samið fleiri falleg ljóð um æskustöðvarnar og það er vel við hæfi að fá hér kynningu á höfundinum. Hér með gef ég honum orðið. JM Upp úr þessum jarðvegi er ég sprottinn Það er ágústkvöld, algjört logn. Ég sit á kantinum við Öldubrjótinn og horfi út fjörðinn. Sjórinn er spegilsléttur og miðnætursólin málar himin og haf eldrauðum lit. Augu unglingsins sem er ástfanginn af firðinum sínum greina ekki skil himins og hafs. Lognið er það mikið að færeysku handfæraskúturnar sem eru að fara út eftir helgarfrí fá ekki vind í seglin heldur tugga þær sig út fjörðinn á afllitlum hjálparvélum. Gangurinn er hægur út rennisléttan fjörðinn allt út í Neskrók, þar fá seglin í sig örlítinn andvara og vinir okkar frá Færeyjum geta þverað fjörðinn. Ungi maðurinn á öldubrjótnum sér þessi fallegu tréskip eins og svarta silúettu sem ber í eldinn við hafsbrún. Ég get lokað augunum og framkallað þessa mynd hvar og hvenær sem er. Ég er fæddur í Hjálmarsskúrnum, Þormóðsgötu 7, þann 14. nóvember 1943 en seinna var götunafni og númeri breytt þannig að mitt æskuheimili var að Hvanneyrarbraut 21b. Foreldrar mínir voru Ólína Hjálmarsdóttir og Jón Kristinn Jónsson. Ég er sem sagt úr Reitnum. Þarna kynntist ég mínum æskuvinum, Kidda Hólm og bræðrunum Halla og Hómma Óskars, þarna bundumst við þeim vináttuböndum sem aldrei hafa slitnað þó oft hafi verið langt á milli okkar. Auk þeirra voru þarna margir valinkunnir öðlingar sem dunduðu við ýmislegt eins og segir í textanum Æskuvinir sem Halli söng inn á plötu með Lúdó, 45 rokkár: Við vorum ungir til í allt og gerðum allt sem þótti svalt öll var bernskan ævintýraleg. Ég er fæddur inn í fjölskyldu sem hafði auðugt ímyndunarafl og sem átti létt með að koma hugsunum sínum frá sér hvort sem var í töluðu orði, bundnu máli eða óbundnu. Þetta var fátækt fólk sem með elju og dugnaði reif sig upp og kom mörgum afkomendum sínum til mennta, eins og svo margir Siglfirðingar gerðu. Dugnaðurinn og eljusemin var þessu fólki í brjóst borin. Ég held því fram að kynslóð afa míns og ömmu hafi verið rjóminn af vinnufólki til sveita áður en síldin kom. Þegar hún kom og þetta fólk, sem var bundið í klafa vistarbanda bændasamfélagsins, frétti af því að menn gátu orðið sjálfstæðir og komið undir sig fótunum í litlum firði norður við heimskautsbaug flutti það til fyrirheitna landsins Siglufjarðar. Það að elska Sigló var að elska frelsið. Og mannlífsf lóran, maður minn! Þarna unnu hlið við hlið háskólalærðir menn , listamenn, skólafólk, húsmæður og fleiri og fleiri, allir jafnir, ég man aldrei eftir að nokkur maður sýndi af sér hroka. Sameiginlegt öllu þessu fólki var vinnusemi og trúnaður. Það var aldrei hætt fyrr en verki var lokið sama hver vinnan var, það var alltaf klárað. Á eftir sinntu menn svo áhugamálunum af sama kraftinum og vinnunni. Siglfirðingar voru, eins og maðurinn sagði, heimsfrægir um allt Ísland fyrir skíðamennsku og kórsöng og segja má að í hverri einustu fjölskyldu voru einn eða fleiri frístundabændur. Á vorin og haustin hjálpuðum við unglingarnir til við smalamennsku upp um öll fjöll og þannig kynntumst við firðinum okkar betur, við þekktum meira en bara bryggjurnar og göturnar. Ég lenti í því í nokkur skipti sem unglingur að sitja inni í lýsiskompunni í SRP með fimm öldruðum heimspekingum sem sumir voru varla læsir, ekki fyrir það að þeir gætu ekki lært heldur vegna þess að tækifærin voru engin. Að hlusta á þessa menn spjalla um lífið og tilveruna var dásemdin ein. Svo skrúfuðu menn tappann á kaffibrúsann og brutu saman smjörpappírinn utan af brauðinu, hann þurfti að nota aftur, og um leið og gengið var út sagði kannski einn þeirra lágum rómi: Strákurinn er að byrja í lækninum í haust. Upp úr þessum jarðvegi er Það er sama hvar Siglfirðingur sefur Snorri Jónsson rafvirki og skáld

x

Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni
https://timarit.is/publication/627

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.