Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - maí 2016, Blaðsíða 22

22 Siglfirðingablaðið
þar sum árin. Ungt og bjartsýnt
fólk hafði flykkst til bæjarins og
líklega var meðalaldurinn í bænum
á þessum tíma mun lægri en víðast
hvar annars staðar á landinu. Þessir
risastóru árgangar hurfu síðan að
mestu leyti á braut. Allir voru allt í
einu að flytja suður, foreldrar þeirra
fluttu líka suður og atvinnan var líka
á leið suður.
Starfsemi litla safnaðarins við
Hverfisgötuna fór líka ört minnkandi
um og upp úr 1950 þegar meðlimir
safnaðarins fluttust flestir suður.
Samkomuhúsið var selt árið 1962
og kaupandinn var maður í næsta
húsi sem vildi hýsa bílinn sinn innan
dyra yfir veturinn. Ragnar Sveinsson
sem bjó þá að Hverfisgötu 8, var
tengdasonur Þórðar á vélaverkstæði
SR sem byggði það glæsilega hús.
Hann rauf helgidóminn að ofan
verðu, opnaði þar vegg og setti á
hann bílskúrshurð. Árin á eftir varð
húsið nýtt sem bílageymsla Ragga og
nokkurra annarra.
Kannski hafa Aðventistar rétt
eins og svo margir aðrir beðið þess
að síldin kæmi aftur, bærinn öðlaðist
sína fyrri reisn, fólkið kæmi aftur
heim og safnaðarstarfið hæfist á ný.
Ég veit ekki, en þá hefur vonin um
það sennilega slokknað endanlega
árið 1970 þegar söfnuðurinn á
Siglufirði var formlega lagður niður.
Ég kom nokkrum sinnum þarna inn
á sjöunda áratugnum þegar ég var
lítill gutti á Brekkunni og sá tvenna
ólíka tíma mætast þar innan dyra þó
ég gerði mér ekki grein fyrir því fyrr
en löngu síðar. Þróin eða laugin sem
notuð var til skírnar eða niðurdýfinga
sóknarbarnanna og verkfæri upp
við vegg, gamlir kirkjubekkir og
smurning á gólfi, kvistótti panellinn
á veggjunum málaður daufum
litum og brotnar og skítugar rúður í
gluggum. Súrrealískt sambland þess
sem áður hafði verið og þess sem tók
síðan við. Þegar Raggi og Erla flytja
suður ásamt börnum sínum eins og
svo margir höfðu gert á undan þeim,
kaupir Jónas Björns Hverfisgötu 8
og Aðventistakirkjan fylgir með í
pakkanum. Jónas notaði húsið á sama
hátt og fyrri eigandi hafði gert, en það
var rifið upp úr 1980. Nú er þarna
malbikað bílastæði og ekkert minnir
á það sem einu sinni var og hét.
Leikvöllur og miðpunktur alls
Á mínum uppvaxtarárum gegndi
kirkjuhúsið þó allt öðru hlutverki
en rakið er hér að framan. Ef leikir
okkar krakkanna á Brekkunni
fóru ekki fram uppi í fjalli, niðri á
bryggjum eða suður á öskuhaugum,
var Aðventistakirkjan miðdepill leikja
okkar og kennslustaður lífsleikninnar
sem í þá daga hafði ekki öðlast þann
virðulega sess að vera orðið sérstakt
fag sem kennt er í skólum. Á hlýjum
og björtum sumarkvöldum varð
oft fjölmennt þarna og ýmsir leikir
iðkaðir sem sumir hverjir eru um það
bil að falla í gleymsku.
„Salt og brauð“ fyrir Jónu, Steina,
Sigrúnu eða Kristjönu einn, tveir
og þrír, heyrðist stundum kallað
frá kirkjutröppunum, týpýskur
„feluleikur“ og „nafnabolti“ eða
„nafnagáta“. Hvernig var það nú
aftur. Jú, ég þarf aðeins að rifja þetta
upp. Einn stjórnaði og hinir stóðu í
röð. Sá sem stjórnaði var með lítinn
bolta og var búinn að ákveða eitthvert
mannsnafn. Hann eða hún kastaði
boltanum til fyrsta manns og sagði
t.d. karlmannsnafn sem byrjar á Þ.
Viðkomandi giskaði þá á eitthvert
nafn og ef það var ekki rétt í fyrstu
umferð, var bætt við næsta staf, t.d.
o. Þá var komið Þo. Mjög líklega kom
r, næst á eftir. Þorsteinn, Þorgeir,
Þorgrímur... Auðvitað var oft reynt
að hafa eitthvert flókið nafn, en áfram
var haldið þangað til nafnið var komið.
Mig minnir að stjórnandinn hafi hent
frá sér boltanum og sá sem gat rétta
nafnið þurfti síðan að ná honum,
henda í stjórnandann og hitta hann
til að ná stjórninni. Þetta var vinsæll
leikur og góð stafsetningarkennsla.
Það var hún Jóna Möller sem rifjaði
þennan leik upp fyrir mig.
„Yfir“ var þó líklega vinsælasti
leikurinn, enda hentaði húsið alveg
sérlega vel til iðkunar hans. Það var
svo hæfilega hátt, þakið passlega
bratt og ágæt aðstaða beggja megin.
Hópnum var skipt í tvö lið, yngri
krakkarnir voru gjarnan fyrir ofan, en
þeir eldri og stærri fyrir neðan. Bolta
var kastað yfir mæninn og kallað
YFIR. Þá átti að grípa hann hinum
megin, hlaupa fyrir annað hvort
hornið og reyna að hitta einhvern í
mótliðinu. Við það fækkaði smátt og
smátt í liðunum þar til sigurvegarinn
stóð einn eftir.
Ég man að einu sinni átti Nonni
Sæm sem bjó þá í sama húsi og ég, leið
fram hjá og við báðum hann að kasta
fyrir okkur. Nonni var einstaklega
stór og kraftmikill maður. Hann
tók glottandi við boltanum, tók vel
á og við sáum hann fljúga af stað
áleiðis til skýjanna. Fyrstu viðbrögð
hinum megin var löng þögn, en svo
kom hópurinn niður fyrir og spurði
í forundran; „hver kastaði eiginlega,
boltinn er einhvers staðar uppi á
Hávegi“.
Brekkuguttar, líklegast sumarið 1966. Frá vinstri: Heiðar Elíasar, Birgir Óla (Geirs), Skúli Jóhannesson,
Hemmi Jónasar, tveir óþekktir, Guðni (aftan), Jói (framan) Jóhannessynir, Raggi Ragg, Óli Kára og
Kobbi Kára