Heimar - 01.02.1935, Blaðsíða 5
HEIMAK
I
að við kunnum að komast að þeirri niðuistöðu að
framliðnir menn hafi komið til hjálpar eða manns-
andinn sjálfur gert eitt kraftaverkið í viðbót.
Matthíasar skálds Jochumssonar mun lengi
minst sem mesta andans manns samtiðar sinnar
hér á landi. —
Þar er þvi engin furða að hann átti samleið með
þeim mönnum, sem sáu og skilau þýðing spiritis-
mans. Biéf slikra marma eru aðréftulagi almenn-
ings eign og biiti ég því hér kafla úr biéfi hans
til okkar hjóna, dagsett 9. oktöber 1919. Hann
hafði þá ekki alls fyrir löngu þýtt úr LIGHT grein
eftir mig og mun það hafa verið aðalástæðari að
hann skrifaði mér því við vorum að eins lítjð
málkunnugii. Kaflinn er þannig:
Kæri herra Linnet og frú!
Til heilla með sýsluna!
Ég ætlaði að skreppa vestur á Krókinn og
hitta þar kurmingja mina — þegar veðráttan batn-
aði. En hún foiherðist æ þvi meir sem á haustið
lfður. Þó viiðist nú rofa til í ófriðarloftinu, og er
tími til kominn: öil hin gamla veröld búin að vera
brjáluð á 5. ár. Hver hefði hugsað að hann
mundi upplifa elíkt? Og „samt gengur hún“ sagði
Galúei — samterégenn optimisti á mína vísu —
og mest fyrir hinn kynlega en stóia Spiritisma!
Þrátt fyrir allt moldviðri og quasimótsagnir og
óumræðilega erfiðleika innanfrá og utan, er hann
ný opinbenm, sem opnar anda vorurn eilífa gleði
og huggun, ráð, dáð og náð eilífa framsýn, eilifa
heima og geima óumræðilegra möguleika, virki-
leika, staifsemda og aigerieika, sem vorar hæstu
-og helgustu hugsjónir mega antioipera!
Ég var fyrir nærfeit 20 árum kominn nær
þVí inn á botn i Surtshelli hins þýska materialisma
(einkum sakir áhrifa vinar mins Dr. P. Clausen í
Chicagó;) en skömmu síðar — um aldamótin —
kyntist. ég Mr. Stead og keypti Light ng úr því
varð ég smámsaman anna.r maður. En hér á
Akure. er erfið afstaða: alt of mikið af theosofisku
káki, en nái, hin hreyfingin faiiin í dá síðan það
fólk sem gaf sig við tilraunum (oftast í mínu húsi)
flutti burt héðan, og enginn miðill fæst eða gerir
vart við sig. Ég er en enginn óvinur Theósóííunn-
ar, en alþýða skilur fmst mér lit.ið í henni, því
stadreyndir vantar, sem spírit. hefur mikið — ef ekki
stundum of mikið af, fyrir alþýðuna. —
Matth. Jochumsson,
„Dukrfullt
fyrirbrigði".
Hinn 18. maí f. á. kl. liðugt 1 lx/2 að kvöldi
lá ég vakandi í rúmi í svefnhei bergi mínu
á Tindastóli (svo heitir húsið). í herberginu
var einnig Hinrik sonur minn, þá tæpl. 15 ára
að aldri. Heyrum við þá báðir mikið glamur
og hávaða og hafði ég orð á því við Hinrik
að kvenfólkið mundi hafa mist bollaparabakka
þar sem það var riiðri í eldhúsi, einni bæð
neðar. En um leið og við heyrðum þetta uppi
heyrði konan mín, hússtúlkan og tengdasonur
minn Gissur Erlingsson sarna hávaða og hélt að
hann kæmi frá miðstöðinni. Er mjög örðugt að
staðsetja hljóð eða hávaða í húsi mínu (það er
allt úr steinsteypu) eins og við höfum þráfald-
lega rekið okkur á. Rétt á eftir fór Gissur
upp til að hátta og fór þá inn í baðherbergið
þar sem er þvottaskál notuð til þess að þvo
hendur sínar og ándlit. Fyrir ofan hana er
Dr bréíi frá
latthíasi Jochumsyá