Heimar - 01.02.1935, Blaðsíða 9

H E I M A R
ég ætla nú að segja frá, bjó á Söndum ekkja
frú Guðrún prests Norðdal, með þremur sonum
sínum af siðara hjónabandi. Þeim Lofti bónda
á Strönd í Meðallandi, Jóhanneai bónda á
Herjólfsstöðum og Eggert ljósmyndara. Þessi
öll voru kunningjar mínir og ég þeim allmikið
handgenginn, en þó vorum við Eegert mest
samrýmdir og var kunnugleiki okkar orðinn
að vinskap.
Það mun hafa verið á jólaföstu árið 1906,
að mig minnir, að enskur togari strandaði aust-
ur við Öræfi og fluttu öræfiugar mannskapinn
af honum landveg til Reykjavíkur.
Foringi fararinnar rninnir mig að héti Björn
og mun vera sá sami er hrapaði í póstferð
ofan í Breiðamerkul til dauðs, fyrir fáum
árum. —
Þegar strandflutningsmenn þessir fóru
heimleiðís, komu þeir að Söndum. Var nra það
leiti frost mikil og hörkur og Kúðafljót að
verða með öllu ófært yfirferðar, og allmikið
byrjað að leysa á það ís, og urðu ferðamenn-
irnir, að vera þar teptir, að mig minnir 2 sól-
arhringa.
Ég held það hafl verið 12. janúar, að
morgni dags í björtu og köldú veðri, að Björn
lagði með farangur sinn á Kúðafljót, sem þá
var orðið með samfeldum is. Hann fór með
bræðurna á Strönd þrjá sér til fylgdar, en þegar
ís er veikur (ótraustur) er venja að fara dreift
með hesta, svo að minni þungi komi á einn
stað og svo var í þetta sinn. Þeir lentu síðast
út á ísinn Björn og Eggert, og er þeir voru
komnir miðs vegar út á höfuöálinn, (sem þá
rann fram með túninu á Söndum að austan)
brast ísinn undan hesti með kofortum, og féll
hann i Vökina, sem vatnið með ólgandi straumi
flæddi upp úr allt um kring. En fyrir undra-
vert snarræði og karlmensku tókst þeim Birni
og Eggert að ná hestinum með áhöfn upp á
ísinn, en um leið misti Eggert jafnvægi og
féll i vökina, en straumiðan kastaði honum
þegar undir ísinn. Lét hann þar lífið.
Menn hugðu að lík Eggerts mundi ber-
ast með straumnum til sjávar, og var því leit-
að daglega með sjónum sitt hvorumegin fljóts-
ins, en án árangurs.
Tveim dögum eftir að slysið vildi til,
dreyrndi mig að Eggert kom til mín, og er
hann hugði til beimferðar, þóttíst ég rlða á
veg með honum, eins og ég hafði oft áður
gjört. Þegar skamt var eftir vegar heim að
Söndum, þóttist ég ætla að snúa við, en þá
þykir mér hann biðja mig að koma nokkuð
leugra, í svonefndan „Bæjarhólma", og þykist
ég gjöra það. En þegar víð erum komnir heim
að túni þykist ég aftaka að fara lengra, (mér
þykir vera auð jörð). Þá þykir rnér hann
segja við mig í bænarrómi: „Jú, komdu og
sjáðu hvar ég bý“. Ég játti því. Þá þótti
mér hann fara með mig fram bakkan á Fljót-
inu, suðaustan við bæinn á Söndum. Þar statis-
ar hann og bendir mér á lægð á bakkanum og
segir: „Hérna bý ég nú“.
Ég tók eftir því i draumnum, að vatnið
hafði nýlega sorfið allstórt vik inní bakkann á
móts við lægðina. Ég sá ekkert íþessaii lægð,
er hann benti mér á í draumnum og man ekki
til að draumurinn væri lengri, en ekki vissi
óg í draumnum að Eggert væri dáinn.
Nú leið langur tími, sem ekki leysti ísa og
ekki fanst Eggert og var þó haldið áfram leit.
Svo kom að því sem oftar, að ég ætlaði að
fara til sjávar og leita, og var þá búið að
vera þíðviðri í nokkra daga.
Þá dreymir mig Eggert um nóttina, að
hann er staddur hjá mér og er að fara. Við
tölum8t þó ekki við. Hann kveður mig inni-
lega og segir: „Nú verður langt þar til við
híttumst“.
Fór ég svo árla morguns á stað í leitina,
en komst ekki langt, því þá hitti ég Jóhannes
bróður Eggerts, en sagði hann mér að kveldið
fyrir hefði Eggert fundist, nákvæmileca á sama
stað og hann sagði mér bústað sinn í fyrri
draumnum. Ég skyldi ekki bendingu hans þá,
en ég skoðaði staðinn þegar ég fylgdi honum
til grafar, og varð undrandi hvað allt var þar