Heimar - 01.02.1935, Blaðsíða 4

H E I M A R
fessir menn voru þeir Jarlinn af Dunraven, Lindsay
lávarður og Wynne liðsforingi. Taki menn ekki
þessa vitnisburði gilda er jafn réttmætt að neita
öllum öðrum mannlegum vitnisburðum", Og Dr.
Johnsen (merkur enskur fræðimaður, sem hefur
ritað bók þá, sem þetta er tekið úr) segir svo um
-einn vottinn: „Ég get bætt við að ég var mjög
kunnugur hinum látna jarli (Dunraven) og get
borið um að hann var afar athuguil maður, sem
unnið hafði visindunum mikið gagn, framúrskar-
andi sannorður og nakvæmur um allt, sem hann
hélt fram". —
Hannes Jónsson sagði við mig að hann héldi
að „hugurinn hefði borið sig upp“ og mintist í
því sambandi á það, að sú ein hugsun komst að
þegar haun stáð í öngþveitjnu síðast: „hér verð ég
að fara upp“.
Ymsum mun nú þykja sú skýiing harla ótrú-
ieg og svipað að halda slíku fram og þegar
Múnchausen sagði frá því að hann dróg sjálfan
sig í öllum hertýgjum og stríðhest sinn upp úr
keldu með því að toga í hárið á sjálfum sér.
En þó liefir su skýiing einnig við ýmislegt
-að styðjast, þó að hér verði á fæst af því
drepið. —
Éað eru ýmsir, sem halda því fram að þeir
menn sé til, sem að undangengnum sérstökum
iefingum (andardráttar) geti með mætti viija síns
lyft sér og svifið snöggvast, í lausu lofti. Hinir
indversku Yogi eiga að kunna þá list, og ef t.il
vill fleiri. Út i þetta skal þó ekki farið, en þó
skulu þýdd hér ummæli Paul Brunton höf. bókar
-um dulræna fræðimenn og dulræn fræði á Indlandi,
sem kom út í Englandi i sumar. Var P. B. (það
er dulnefni) mörg ár útgefandi verslunar- og við-
fikiftarita í London, en er gæddur dulargáfum,
bæði skygn og dulheyrinn. Hann sagði svo í við-
tali nýlega er hann var spurður um hvort hann
hefði séó siika „lyftingu" (Levitation); „Já. . . .
Ég á vin, sem er Búddatiúarmuukur..........Fyrir
uokkrum árum dvaldi hann á Englandi. Ég hef
séð hanu setjast í vissar stellingar (Lotus) og falla
í ástand svípað miðiissvefni. Eftir svo sem hálfa
klukkustund iyítist hann í loft eitlhvað fet eða
svo, leið átram og seig síðan aftur niður . .
Hermaun Jónasson segir í bók sinni „Dul-
rúnir" í kaflanum „Éyngd og kraftui “ frá nokkr-
um atvikum svipaðs eðlis. Er mer.kileg sagan um
Gest Gíslason er „óð“ Biöndu í foraðsvexti og var
hann þá geðveikur og geiði þet.t.a í einu kastinu.
Gest.ur mundi vel eftir þessu þegar bann var orð-
inn frískur og sagði þá að „þetta myndu allirgeta
ef þeir væru óhikaðii ". Fanst, honum eftir þessu
að hugur sinn á að komast þannig yfirunt, og
hræðsluleysið hefði áorkað þessu.
Að iokum skai ég segja stuttlega frá tilraun-
um sem enskur maður Capt Quentin C. A. Crau-
furd hefir lýst (Light 3. ág. þ. á.) og geta verið
vísir að nýjum, meikilegum uppgötvunum í þess-
um efnum. Eftir að hann ltefur lýst áhaldi til
að finna smávægilegar þyngdarbreytingar og sett
var í samband við tílbúinn fingur, sem hann hélt
á í hendinni og lét tamda fugla setjast á, segir
hann „þegar fuglinn var búinn að hugsa sér að
fljúga burtu léttist hann á einni eða t.veim sek-
untum ekki óverulega. . . .“ Telur hann vist að
áSbtningurinn að standa upp eða hlaupa burtu
dragi úr þyngainni og kveðst hafa athugað þetta
á sjálfum sér enda þót.t þess geti mjög litið t
því tilfelli, en hyggur að æfing muni sennilega
auka það.
Þetta er litið rannsakað enn. Hinsvegar er
það ekki ímyndun tóm, sem við þekkjum úr dag-
lega lífinu að maður getur iétt sig þegar hann t.
d. fer yfir veikan ís eða að hestar vanir mýrum
og flöum sökkva ekki i eins og hinir, sem óvanir
eru. Ef til vill verða menn og skepnur léttari í
raun og veiu. Þar sem likami mannsins þegar til
alls kemur er ekki annað en rafmagnseindir þá
nægir að hann losi með viljakrafti sinum nokkuð
mikið rafmagn úr líkama sínum.
Hver veit?
Enginn eunþá. Enn er það, sem kom fyrir
Hannes „dulaifullt fyriibrigði". En þekking vor
smáþroskast i áttina að skýia slíka hluti. Og þá
eru þeir ekki lengur „dulnifullii Jafnvel ekki þó