Heimar - 01.02.1935, Blaðsíða 12

HEIMAR
korn til fslands fyrir 5 — 6 árum og er kunnur
enskur spir. og rithöf)
Hann segir svo frá:
t „Dennis Bradley líkamaðist á sambandsfundi
hjá fiú Blanche Cooper í siðaslliðinni viku.
Ég talaði fyrst við „dauða“ konu mína og
ng nokkra aðra í glaða sólskini áður enijósinvoiu
slökt. Þá komu margar raddir og sagði ég þá við
stjórnanda fi ú B. C.: aÉg er hissa á að óg skuli
ekkeit hafa heyrt frá gamla vininura mínum hon-
um D. B,“..........
Éá gerðisl fyrir augum mínum stórmerkilegt
fyrírbrigði. Rétt við fætur mina, um fimm fet eða
svo frá miðlinum, fór þokukendrjr og silfurlitaður
mökkur að þyr.last eins og í öldugangi. Hann reis
hærra og hærra þangaðtil hann var orðinn hærri
en ég, þar sem óg sat i stólnum. Mökkurinn hafði
fyrst enga ákveðna lögun, en smámsaman fór að
koina mannsmyndarmót á hann. Pá — mér til
stórmikillar undrunar — kom andlit Dennis Bradley
í Ijós og var i birtu ictt eins og rafmagnslampi
væri fyiir ofan það.
„Litið á“ sagði frú Coopar „hann róttir yður
“henaina". Ég rótti þá fram mína hendi til þess
að taka í hana, þegar hip etherkenda mynd allt í
einu varð að fullkominni, efniskendri likama-mynd
D. B. Vinstri hönd hans koma á nöfuð mór og
fan.n ég lófann og fingurna nákvæmlega eins og
venjulega, mannlega hönd.
Þegar ég lyfti upp hönd minni til þess að
taka 1 hana, „bráðnaði" hún og öll mytidin
hvarf.......... .
Það sem gefut mestar vonir um að mann-
•geifingar hjá frú Láiu geti orðið merkilegar er að
þæt' þola vel birtu. Myndirnar fóru hvað eftir
annað undir Ijósið og ein kom til min og beygði
höfuð sitt alveg ofan að' hendinni á mér.
Éeir, sem eiga bágt með að trúa öðru en að
þetta og þvílíkt só svik verða þó að kannast við
„þetta er ekki mátinn". Annars er ekki að
mínu viti rétt af mönnum að fara á svona fundi
án þess að kynna sér eitthvað um slíkt áður af
hókum eða blöðum. '
Eg endurtek að það er synd að miðilsgáfa
frúarinnar skuli ekki vera sýndur meiri sömi —
bæði af hennar hálfu og annara. Þrátt fyrir öll
vankvæði á þessu, sem kunna að vera, geta þáu
vatla verið svo mikil, að ókleift sá að koma
heilbrigðum og skynsamlegum rannsóknaiaðferð-
um að og með því ef til vill vinna að því að hér
faist einhveijar þær beztu sannanir, sem fáanlegar
eru, fyrir fiamhaldslífl mannnanna.
Nokkrar línur.
Samband heimilishringa.'
er félagsskapur á Englar.di, sem átti þiigeja áia
afmæli nýlega. Það hélt afmælisdag sinn hálíð-
lagan ,á all-nýstáriegan hátt. Éað hélt opinberan
sambandsfund („seance-1), þar sem voru 600 manns
og var röddunum útvarpáð um salinn og þærjafn-
framt „teknar“ á grammófónplötur. Tveir sér-
fiæðingar um slíkt voru fengnir til.þess að ann-
ast þet.ta og koma áhöldunum fyrir sem þurftu.
Þeir voru ekki trúaðir á það fyrir fundinu að
raddir þessar væru raddir framliðinna manna. Etf-
ir fundinn voru þeir annarar skoðunar. „Það voru
þrir mikrófónar fyrir framan miðilinn" sagði ann-
ar þeirra seinna frá. „Einn þeirra var notaður til
þess að flytja raddirnar út í st.imn í bátalaia þar,
en hinir tveir voru í sambandi við áhaldið, sem
við höfum til þess að ná röddnnum á plöturnar.
Eu aðeins annar þessara mikrofóna var þannig að
hann yrði notaður og engir menn aðrir en víð
tveir vissu hvor það var. Éö var ávalt talað í
þann rétta, enda þótt, mjög margar mismuiiandi
raddir töluðu". Ýmislegt. fleira mintust þeir á um
mismuninn á röddunum í viðtökuáhöldum sínum,
þar á meðal að raddir fundarmnnna var ávalt
hægt að staðsetja en ekki raddirnar „utanvið“.
Þær viitust vera um állan salinn í eiriu -— hver
um sig. —