Í fótspor Meistarans - 01.06.1939, Blaðsíða 23
„Eg vil byrja
á skólanum.u
Svo mælti skýr og brosandi tíu
ára gamall drengur meðan við geng-
um og spjölluðum saman á einni aí’
hinum mjóu götum gegnum kjarrskóg
Afríku. Við áttum að heimsækja einn
skólann, þar sem lánsamari vinir hans
fengu menntun sína.
Síðar spurði ég fjárhaldsmann hans,
og föður, glaðlyndan höfðingja, átt-
ræðan að aldri, hvort hann vildi ekki
uppfylla ósk drengsins og leyfa hon-
um að fara á skólann. „Hann er
göngustafurinn minn,“ sagði gamli
maðurinn, „og ég get ekki yerið án
hans.“ Því næst fór hann að útmála
fyrir mér, hversu trúr og hlýðinn
litli drengurinn væri. Því þó að hann
hefði marga hjálparmenn, væri þessi
litli drengur sá eini. sem hann í raun
og veru gæti reitt sig á, og honum
fannst, að hann nú í ellinni gæti ómögu-
lega misst hann.
Það var minni samúð í svari ann-
ars föður, þegar sonur hans spurði
hann, hvort hann mætti fara í skól-
ann. „Nei,“ svaraði faðirinn, „en ég
skal kaupa handa þér öxi, svo þú
getir unnið á jörðinni minni.“
Það eru þúsundir skynsamra drengja
allt í kring um oss, sem langar mjög
til að fá kristilega uppfræðslu. Höfð-
ingjar og aðrir mikilsháttar menn eru
fyrstir til að byggja skólahús, en vér
getum ekki útvegað þeim kennara.
J. Clifford, Gidlströnd.
„Friður sé með yður!“ Hinn afríkanski kennari notar eyðimerkursandinn fyrir skólatöflu.