Tímarit rafvirkja - 01.12.1953, Síða 7

LJÓS
Ég lá í rúminu, fyrir ofan hana mömmu. Á
borðinu stóð lítið glas. Mjórri pípu var stungið
í gegnum tappann. I pípunni var kveikur, á
kveiknum lokaði ljós.
Mamma hallaði sér að ljósinu og las. Sjónin
farin að dofna.
— Ég stóð við vinnuborðið. Menn komu með
járnpípur, sem þeir skrúfuðu saman og festu á
vegginn. Við endann settu þeir eitthvað, sem þeir
kölluðu lampa. Á ,,lampanum“ var lítill hvítur
poki, úr einhvers konar vefnaði. Þeir báru log-
andi eldspýtu að pokanum og í einu vetfangi
breyttist hann í glóandi ljóshnött. Vísindi hins
stóra heims voru komin á vinnustaðinn til mín.
— Herbergið, sem ég tók á leigu, var lítið. Nið-
ur úr loftinu hékk samansnúinn spotti, líkastur
snæri. Við endan var festur hvítur glerhjálmur,
en undir honum var kúla úr glæju gleri. — „Þetta
er lampinn“. — „Á að bera eldspítu að glerkúl-
unni?“ — „Nei, bara að hreyfa typpið á veggn-
um“. — Ég hreyfði typpið á veggnum og frá gler-
kúlunni flæddi ljós um allt herbergið. — Augun
stækkuðu og hugsunin stöðvaðist um stund.
— Meira ljós. — Bláhvítur logi milli endanna
á sívölum kolastöngum. — Sjálflýsandi glerpípur
í skrifstofum og skrautlegum sölubúðum. — Marg-
litar lýsandi myndir og letur á veggjum og þök-
um húsanna. — Meira ljós. — Meiri vísindi. —
Meira! — Meira! — Meira!---------
— Ég lá í rúminu, fyrir ofan hana mömmu, —
gæddur rósemi hugans og hæfileikanum til þess
að njóta ljóssins frá lítilli týru. J. Bj.
TÍMARIT RAFVIRKJA 7