Borgfirðingabók - 01.12.2014, Blaðsíða 35

35
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2014
hann má ekki fara með eld og getur því ekki hitað járn. Hann
hefir öll venjuleg smíðaverkfæri. Sum hefir hann orðið að smíða
eftir sínu hæfi. Alinmálið er t.d. með smárispum í stað leturs o.s.frv.
Til finningin í fingurgómunum er svo næm, að hann finnur hina
minstu örðu á borðum sem hann er að hefla.
Með því að fara höndum um hlutina, fær hann hugmynd um
hvernig þeir eru. Á örstuttum tíma veit hann ljóslega um alla lögun
þeirra og svo smíðar hann eftir minni. Hann var t.d. einu sinni
á ferð í Reykjavík og fékk þá að fara höndum um sögunarvél. Þegar
heim kom smíðaði hann, eftir minni, sögunarvél handa sjálfum sér.
Eftir mikla erfiðleika, hefir hann umbætt hana svo, að nú sagar hann
alt smátt og stórt í henni. Rennibekk hefir hann líka smíðað sér, og
stígur og stjórnar hvorutveggja sjálfur alveg hjálparlaust.
Það hafði verið hjá Jóni Halldórssyni í Gamla kompaníinu í Reykjavík
sem Þórður kom við árið 1911 og sá sögunarvélina sem hann hreifst
svo af:
Ég minntist á það við Jón,
að gaman væri að eiga
svona vél og hann sagði, að
það væri nú ekki svo mikið
að verða sér úti um eina
slíka. Hún kostaði aðeins
500 krónur. En mér fannst
það býsna mikill peningur
og það var það vissulega.
Þá var lambsverðið fjórar
krón ur. Ég ákvað strax að
reyna að smíða bandsög
og nótt ina eftir svaf ég
víst ekki mikið, já, maður
lif andi, það var nú meiri
spenningurinn. Svo keypti
ég ágætan við hjá Thor
Jen sen og hafði með mér
heim. Ég ætlaði náttúrlega
að smíða sögina strax, en
Þórður Jónsson við bandsögina sína sem hann
smíðaði. Sögin nýttist vel við allar smíðar hans.