Rökkur - 01.03.1922, Blaðsíða 10

10
Góöa nótt.
Endurminning um þýskan drenghnokka.
Herdeildin mín hafði veriS á stöSugri göngu
síðan um miSjan nóvember, er við lögSum af
staS frá Æons í Beigíu til Neunkirchen í Þýska-
landi. Þetta var þ. 7. des. 1918, og daginn áS-
ur höfSum viS fariS yfir landamæri Þýskalands
og Belgíu. í Belgíu voru flögg á hverri stöng.
I Þýskalandi hvergi flaggaS. \ Belgíu litum viS
aS eins brosandi andlit. I Þýskalandi var kuldi
og gremja í hyerju andliti. Karlmenn og dreng-
ir heiisuSu þó yfirforingjunum okkar aS her-
mannasiS. Og kvenþjóðin horfSi meS undar-
legu augnaráSi á kanadisku hersveitirnar, sem
daglega kornu til lands þeirra.
Þann 7. desember var rigning. Vætan
læddist gegnum gatslitna skóna. ViS vorum
svangir og þráSum mat og hvíld. Og þaS var í
biSsalnum á járnbrautarstöSinni í Halchlag,
sem viS hlutum hvorttveggja. Þessi járnbraut-
arstöS var utanvert viS smáþorp nokkurt. Meg-
inhluti herdeildarinnar svaf hingaS og þangaS í
þorpinu. En mér og um tuttugu öSrum var sagt
aS sofa í biSsalnum á stöSinni, ViS komum þang-
aS seint um kvöld, votir, þreyttir og svangir, Hlýj-
an streymdi á móti okkur. Eins og hinir henti eg
frá mér “úthaldinu” eSa riífli, töskum og skot-
færum og öSru, er viS bárum. Og innan fárra
mínútna sátum viS við glóSheitan ofninn — þaS
var eini rauSkynti ofninn, er viS sátum viS í
marga mánuSi,—og reyktum úr pípunum okkar.
UmtalsefniS var æfintýri liSinna daga og þaS,