Rökkur - 01.09.1924, Blaðsíða 75

71
krossmerktu kúluna. Úlfurinn snerist
lítið eitt til hliðar. Jeg hreyfði fingur
minn lítið eitt, þrýsti svo að og þegar
skotið reið af rak úlfurinn upp ámát-
legt vein. Hann hljóp í loft upp en fjell
þegar niður aftur. Jeg hljóp þegar að
og þar lá hún — greifafrúin — og
þrýsti vinstri hönd að brjósti sínu.
Blóðið fossaði enn úr því, fagurrautt
konublóð.
„pú varst sá, —“ reyndi hún að
hrópa og leit á mig af svo mikilli heift,
að mjer rann kalt vatn milli skinns og
hörunds.
„Varg-úlfur? — Var það jeg, sem
æpti það orð?
„Hún reis upp, en fjell jafnharðan
aftur á bak. Nú var það búið. Áður
en jeg hafði náð jafnvægi heyrði jeg
gengið þunglamalega um skóginn að
baki mjer. J?að var Miickenzáhler.
Hann æddi áfram eins og villidýr í
veiðihug. En þegar hann sá lík greifa-
frúarinnar rak hann upp hryllilegt óp.
Pá var eins og hann fyrst kæmi auga
á mig.