Rökkur - 01.03.1938, Síða 11

RÖKKUR
43
°g lét mig dreyma um landið
lsa, elds og skýja. Og aðdáun sú,
eldmóður og hrifning, sem þú
kveiktir i brjósti mér í bernsku,
kafa varðveitst fram á þennan
dag — óskert — án þess að
Rokkur vonbrigði geti grandað,
og þrátt fyrir leyndardómsfull-
an mikilleik sjómannalífsins,
gleði þess, eymd og sjálfsafneit-
anir. Því milli manns og lands
getur verið — og er stundum —
dularfult samband. Og það er
vegna þess, sem mér hefir aldrei
fundist eg vera „erlendis“, þegar
eg stend á íslenskri grund.
Eg elska hafið eins og maður
eEkar konu. Og þig, Island,
elska eg eins og bafið. Eg bugs-
aði til þess, áður fyrr, að kynn-
ast þér, sem fjarlægustu bill-
5nga. En auðnan varð mér blið-
hollari en Argóarförum goð-
sagnarinnar, sem lögðu út á
hafið í leit að torsóttu gullreyfi;
því eg hefi orðið fyrir því láni,
að hinn skáldlegi draumur
hernsku minnar hefir rætst. Oft
hefi eg komið til þín með vin-
mínum, fiskimönnunum
Eaernsku frá föðurlandi mínu.
h*g nú er eg kominn á seglskip,
sem flytur mig um hafið,
'Aíercator“, tigulegt og voldugt
eins og sjófugl. Og síðan befi
eg ferðast til margra ókunnra
ianda.
Hlustið á: Eg veit bvílíkt
bræðilegt aðdráttarafl liin
brennandi eyðimörk hefir til að
bera, og eg þekki hið dauðlega
seiðmagn auðnanna bláu og
gulu. Eg þekki hina frjósömu
dýrð hitabeltisins, þar sem eilíf
pálmatré vagga sér mjúkt yfir
óspiltum íbúum Paradísar, hinn-
ar síðustu hér á jörðu. Eg þekki
töfra hinna kyrru hitabeltishafa
og gullglit stjarna suðurhvels-
ins. Og vafalaust á það fyrir
mér að liggja að kynnast öðrum
löndum með öðrum sólum, öðr-
um kynflokkum, öðrum blóm-
um og öðrum ávöxtum, líkt og
opinni mvndabók. En ekkert
land og ekkert haf munu fá því
lil leiðar komið, að eg gleymi
þér, ísland, eða láti ræna þig
þeirra vegna nokkru af þeirri
ást, sem eg ber til þín í fylgsn-
um hjarta mins.
Þegar seglskipið „Merc.ator“
leggur af stað frá Reykjavík til
að halda áfram liringsóli sínu,
mun eg borfa á þig bverfa bak
við bungu hafsins, sárbryggur,
nú eins og fyrr eftir hverja
komu hingað. En eitt skáld
Norðurlanda hefir sagt: „Þegar
Meistarinn kallar — getur eng-
inn skorist úr leik. — Og bvar
svo sem nóttin skellur á —
skelfir hún okkur ei“ .... Eg
legg því á haf út ánægður í
huga, með huggandi vonar-
bjarma í brjósti: vissuna um,