Rökkur - 01.03.1940, Side 11

RÖKKUR
43
þess, með skírskotun til heið-
urstilfinninga hans, að liann
standi við loforð sitt?“
„Vitanlega. Við erum trúlof-
uð“.
„Trúlofanir fara stundum út
um þúfur“.
Reiðiglömpum brá fyrir í
augum hennar.
„Menn svíkja ekki loforð sín,
hver sem þau eru, við Dolores
di Ravolglini“.
Það var eins erfitt að festa
hendur á henni og fiðrildi og
Peter skildist, að honum hafði
ekkert orðið ágengt. Hún var
ekki undir það búin að taka til-
lit til óska hans.
Og að lokum greip hann, hik-
andi þó, til úrslitaráðsins, sem
svo oft er gripið til undir kring-
umstæðum sem þessum.
„Eg er auðugur maður. Það
veistu að sjálfsögðu. Eg er
reiðubúinn til þess að kaupa
frelsi Toby“.
Hún spratt á fætur.
„En eg hefi ekki í hug að
versla með það“, sagði hún og
er hún hélt áfram, brosti hún,
— „eg vil giftast aftur — eg vil
lifa lífi enskrar aðalskonu og
njóta sömu virðingar. Það er
tími til kominn, að eg breyti
um stefnu og „setjist í helgan
stein“, ef eg má orða það svo.“
Hún varð alt í einu ertnisleg
á svip.
„Og þó, ef Toby bæði mig um
frelsi sitt, þá mundi eg ....
en alls ekki undir öðrum lcring-
umstæðum. Þarna sérðu — eg
er ekki eins ósanngjörn og þú
hélst. Eg hefi enga löngun til
þess að halda i liann, ef lion-
um er það þvert um geð“.
Hún hafði nefnt það eina,
sem aldrei gat komið til mála.
Hann mundi aídrei fara fram
á neitt slíkt.
Peter Rettington komst að
þeirri niðurstöðu, að hann yrði
að viðurkenna, að hann hefði
beðið ósigur.
Þegar hann gekk frá Villa
Violetta var hann þungbúinn og
niðurlútur.
3.
Það var einskonar tilviljun,
að Peter Rettington heyrði á tal
manna um Dolores Ravoglini
og áform liennar. Þetta var í
„Enslca klúbbnum“ og menn
voru að spjalla saman í lesstof-
unni, skamt frá þar sem Peter
sat, og talið barst að Dolores,
og einn þeirra, sem tók þátt í
viðræðunni, sagði háðslega
mjög:
„Dolores Ravoglini. Nei, hún
lítur ekki á neinn um þessar
mundir. Hún liugsar hátt —-
ætlar sér að komast í hjúskap-
arhöfn og losna við allar á-
hyggjur — því að auður er hin-
um megin — hún ætlar sér