Veiðimaðurinn - 01.09.1954, Page 5

jristund án þess að vera truflaður, sagði
við mig í sumar, að hann hefði hvergi
aðra eins friðar- og frelsistilfinningu
eins og þegar hann vœri kominn að veiði-
á. Það vœri eins og allar áhyggjur hyrfu
á sömu stundu — hann væri alfrjáls mað-
ur. Þannig er reynsla allra, sem stunda
stangaveiði með hinu rétta hugarfari —
m. ö. o. þeirra, sem fara í veiðiferðir til
þess að hvíla sig og vera í fallegu um-
hverfi, með góðum félögum, en telja
ekki aðalatriðið, hvað þeir fá marga fiska,
þótt vitanlega sé ennþá skemmtilegra
og fallegra þegar vel veiðist!
Við neitum þvi ekki, að vonbrigði geta
átt sér stað í veiðiferðum, en þau gleym-
ast venjulega fljótt, og oftast eru heild-
aráhrifin og endurminningarnar þann-
ig, að við vildum ekki hafa misst af
ferðinni, hversu litill sem aflinn hefur
verið.
Við erum öll meira og minna náttúru-
börn, hvort sem við gerum okkur grein
fyrir þvi eða ekki. Það er einhver streng-
ur i sálum okkar, sem getur ekki hljóm-
að nema þegar við erurn komin út i hina
frjálsu „óskipulögðu“ náttúru. Það er
eitthvað innra með okkur, sem gerir öðru
hvoru uppreisn gegn allri skipulagningu,
skólun og tœkni, og við viljum komast
burt frá þessxi öllu við og við, þótt skyn-
semin segi okkur að það sé nauðsynlegt
og við gœtum eflaust ekki verið án þess
til lengdar. Það getur farið um okkur
einhver unaðskennd við það, að ganga
þröngan, hlykkjóttan og ósléttan götu-
troðning eftir árbakkanum, sem fcetur
manna og dýra hafa mótað á liðnum
öldum, og okkur finnst það yndisleg til-
breyting frá eggsléttum gangstéttum
borgarinnar eða bílveginum. Og ilmur-
inn frá blóðberginu og lynginu er miklu
scetari en af skrautblómum skipulagðra
skrúðgarða. Við hlustum með hrifningu
á lofsöng lóunnar og þykir hann þúsund
sinnum fegurri en hálcerðar söngraddir
i útvarpinu. Og vceri ekki löngu hcett
að vaka yfir túnum eða færa frá, mynchim
við labba út i kvöldkyrrðina áður en
við fœrum að sofa og vita hvort við
heyrðum ekki unga dalastúlku, raula
fyrstu ástarljóðin sin úti á túngarðin-
um eða við kviarnar.
★
Veiðiárinu 1954 er nú lokið, og lax-
inn brást eins og sildin. Við heyrum
stundum haldið fram að lax- og sild-
veiði eigi að fylgjast að — ef annað sé
gott sé hitt það lika. Ekki mun þó mik-
ið mark að þessu. Þetta var niunda sild-
arleysisárið í röð, en á þvi tímabili hafa
komið nokkur sæmileg og tvö eða þrjú
ágœt laxveiðiár.
A góðviðristímabilinu í april og mai
i vor spáðu margir að laxinn mundi
ganga snemma og veiði verða mikil fyrri
hluta sumarsins. Öll venjuleg skilyrði
virtust vera til þess, að svo gæti orðið.
En þetta fór þó m jög á annan veg. Lax-
inn kom seint og litið af honum viðast
hvar. Er þetta enn eitt dæmi þess, hve
erfitt er að reikna út ferðir hans og háttu.
Hann hefur löngum leikið sér að því,
að gera þveröfugt við það, sem veiði-
mennirnir búast við, og vonandi heldur
hann því áfram, þvi að i óvissunni um
allt hans ráð er helmingur töfranna
fólginn.
Til eru þó menn, sem þóttust sjá
og vita það fyrir, að laxveiði mundi
verða lítil i sumar. Byggðu þeir þá skoð-
un á ýmsum athugunum á veðurfari og
Veiðimaðurinn
s