Veiðimaðurinn - 01.09.1954, Síða 31

liann ekki fyrr en ég væri kominn áð
ánni minni.
En mér lá líka á að komast þangað.
Ég fór með eimreið og gufuskipi gegn-
um hálft Finnland. Suðvestanvindurinn
blæs í nýútsprungnu birkilaufinu kring-
um stöðvarhúsin, ilmurinn af reyniviðn-
um angar gegnum gluggann á klefanum
og súgurinn bærir gluggatjöldin. Bár-
urnar rísa kringum skipið og vindurinn
léttir því leiðina að markinu, sem ég
\il flýta mér að ná — alltaf með veiði-
stöngina hjá mér, hvort sem er í net-
inu í eimreiðarklefanum eða í vistarveru
minni um borð í skipinu — því það á
enginn að geta stolið henni frá mér
eða skemmt hana. Alla leiðina gæti ég
ltennar af mestu kostgæfni og síðasta á-
fangann, sem ég fer í skröltandi vagni,
skorða ég hana milli hnjánna. Á háa rúm-
inu í svefnstofunni minni opna ég mess-
inglásinn á stangarhylkinu, og nú liggur
hún þarna, veiðistöngin mín, eins og fiðla
;i flaueli ogsilki. Topparnir eru í sérstöku
hólfi, miðstykkið og afturstykkið aðskil-
in hvort í sínu rúmi. Eg set hlutana
saman — stilli mína göfugu Cremona-
liðlu — messinghólkarnir falla loftþétt
saman, og tækið, sem rétt áðan var í
þremur hlutum, er nú orðið ein óskipt-
anleg heild, eins og hún hafi vaxið upp
í þessari mynd, fundizt og verið tekin
eins og lnin er í einhverjum paradísar-
lundi. Þótt hún sé samsett úr hundruðum
hluta og þótt hún sé verk mannlegra
handa cr htm samt eins og stinnt, vax-
andi sefstrá, lifandi afkvæmi náttúrunn-
ar sjálfrar. Þegar ég held á henni í hend-
inni titrar hún við minnstu hreyfingu,
jafnvel hjartaslög ntín finnast frá hand-
fangi og fram í topp á þessari úrvalsstöng,
sem er iðandi af lífi, eins og síkvikt
eyra á kynbótafola.
Indverski bambusreyrinn, sem „split-
eane“ er unnið úr, hefur vaggað á bökk-
um Ganges, liins helga, indverska fljóts.
Þar spratt hann fyrst úr jörðu sem ný-
græðingur, og síðan óx hann þar upp
og nærðist af volgu regni og glóðheit-
unt sólargeislum hitabeltisins, uns hann
hafði náð sömu hæð og sverleika og
grenitré vor. Að innan er hann holur
og að utan sléttur og harður eins og bein.
Rakir vindar suðrænna sæva og eldheitir
eyðimerkurstormar hafa skiptst á um að
vagga þessum reyr, gæða hann mýkt og
seiglu og mótstöðuhæfni bæði gegn raka
og hita. Þegar hann hefur verið valinn
úr hópi margra, er hann felldur, hlut-
aður í sundur, lagður í hlaða í geymslu,
og síðar er hann sendur með hafskipi
til eyjarinnar miklu og loks til verk-
smiðju, sem reist hefur verið í þessum
tilgangi og með sínum mörg þúsund
verkamönnum er eins og sjálfstæð borg.
Þarna er reyrinn síðan soðinn í sérstöku
áhaldi og þurrkaður í öðru. Því næst er
hann enn klofinn, heflaður og undir-
búinn og að lokum póleraður og lakk-
aður — og það af verkamönnum, sem
eru snyrtilegir eins og höfðingjar, dánu-
mönnum, sem smíða áhöld fyrir aðra
dánumenn. Árangurinn af allri þessari
vinnu er veiðistöng, senr ekki á sinn líka
um styrkleika og lipurð, mýkt og fegurð,
Hún vegur nokkur hundruð grömm, en
getur sigrað fisk, sem er mörgurn sinn-
um þyngri en hún sjálf; hún bítur og
heldur bráðinni fastri, eins og hreysi-
kötturinn læsir sig í háls flýjandi þið-
ursins. Um leið og ég handleik hana
finn ég að hún er hluti af sjálfum mér.
29
Veiðimaðurinn