Veiðimaðurinn - 01.09.1954, Síða 32

Þessi tilfinning gagntekur mig og hún
berst um vöðva handarinnar eftir úln-
liðnum og upp allan handlegginn. Ná-
kvæmlega eins og á unglingsárunum,
þegar ég var að sveifla nýsmíðaða reyr-
prikinu mínu, stend ég nú á hlaðinu hjá
malaranum og læt stöngina mína hvína
í loftinu, í geislaskini aftanroðans, við
undirleik litla læksins og ólgunið
stórfljótsins, sem er kippkorn fjær.
Stöngin titrar og svignar og kippir
í úlnliðinn á nrér, eins og hún sé að
leitast við að losa sig, en samt fer hún
ekki. Hún heldur áfram að titra og vill
ekki róast, þótt ég hætti að sveifla henni.
Hún heimtar línuna sína, og hún fær
hana — línu, sem er ofin og útreiknuð
í nákvæmu samræmi við þyngd hennar
og þol. Með mikilli aðgætni þræði ég lín-
una milli hringanna, en sá aftasti og
fremsti þeirra eru úr agati. En stöngin
róast ekki fyrr en flugan hefur verið
hnýtt við girnið, fest í aftasta hringinn
og undið svolítið meira inn á hjólið og
strekkt á iínunni, svo að stöngin svign-
ar. Eins og spenntur bogi bíður hún
þess nú, að skjóta ör sinni, listaflugunni
með hljómfagra nafninu „Sifver Grey“,
þessu meistaraverki flugnaframleiðsl-
unnar, sem ef tii vill var hnýtt af grönn-
um fingrum einhverrar hörundsbjartr-
ar og bláeygrar, enskrar yngismeyjar.
Og nú lætur stöngin flugunu Iíða
um loftið þar sem gulgrænar drekaflug-
ur dansa yfir iðandi vatninu. Hún lætur
hana svífa áfram í lengri og lengri og
sí-fallegri bogum; hún lætur hana ekki
setjast á vatnið í fyrsta, öðru og jafnvel
ekki þriðja kastinu, heldur þegar hún
hefur sýnt henni hámark fjaðurmagns
síns. Þá fyrst sveigir hún sig aftur, réttir
úr sér, lyftir sér svolítið eftir örlítilli
hreyfingu á hendi minni og leggur flug-
una nákvæmlega þar, sem liinn fyrsti
fengur hennar bíður — og þar er flugan
gripin af einum hinna fögru, kynbornu
fiska árinnar, veiði sem hæfir þessari göf-
ugu stöng, og sem hún með leikandi lip-
urð hefur ekki fyrr fært á land en löng-
un hennar vaknar til nýrra átaka.
Þessi veiðistöng er vopn og hún er
smíðuð samkvæmt máli af mér, hún er
hluti af líkama mínum, líffræðilega sam-
tengd honum. Ég veit ekki hvort það
er stöngin sem vinnur mitt verlc eða ég
verk stangarinnar, livort það er úlnlið-
urinn á mér, sem kemur stönginni á
lireyfingu eða stöngin stjórnar úlnliðn-
um. Enginn hefur notað hana, nema
ég, og enginn skal nokkru sinni fá að
gera það. Ég á engan vin, sem mér
þykir svo vænt um, að ég myndi lána
honum hana. Henni gæti orðið mis-
þyrmt. Það gæti komið fyrir sjálfan mig
að brjóta hana, en þá brotnaði hún líka
í rnínum höndum.Heldur vil ég brjóta
á mér handlegginn en þessa stöng; ég
ætla að gæta hennar betur en sjálfs mín.
Þegar ég kem heim af veiðum á kvöld-
in, annast ég um stöngina áður en ég
geng til hvílu. Ég þurrka hana vand-
lega, tek hana sundur og læt hana hanga
á veggnum yfir nóttina. Þar getur hún
bezt rétt úr sér eftir áreynslu dagsins.
Þannig á hún einnig að hvílast yfir vet-
urinn, og þegar vorar aftur verður hún
ennþá betri en áður.
Forfeður vorir lögðu vopn hinna
látnu í gröfina hjá andvana líkömum
þeirra. Ég vildi að synir mínir legðu
þessa stöng við hlið mina í kistuna, svo
ég geti kastað með henni í hinum dýrlegu
30
Veiðim aðurinn