Ægir - 01.01.2023, Síða 20

20
Bjarki Kristjánsson, yfirstýrimaður á
uppsjávarskipinu Sigurði VE í Vest-
mannaeyjum, hefur að stærstum
hluta helgað uppsjávarveiðum sinn
sjómannsferli. Hann segir ólíku sam-
an að jafna að vera á skipi eins og
Sigurði VE í dag samanborið við
fyrstu nótaskipin sem hann byrjaði á
fyrir röskum fjórum áratugum. Allt
er miklu stærra í dag og aðbúnaður
um borð allur annar fyrir sjómenn-
ina. En eitt segir hann þó aldrei
breytast og það er spennan í upp-
sjávarveiðunum, fyrst og fremst í
loðnuveiðum í nót sem Bjarki segir
skemmtilegasta veiðiskapinn. Nótin
er hans uppáhald á sjónum. Bjarki er
Vestmannaeyingur í húð og hár,
kominn af sjómönnum og segist
ánægður að hafa á sínum tíma tekið
ákvörðun um að gera sjómennskuna
að ævistarfi sínu.
Mikið streð á sumarloðnunni
„Ég byrjaði á netum á Sæbjörginni hér í
Eyjum sumarið 1982 og við fórum á síld-
veiðar það haust. Síðan þá hef ég meira
og minna verið á uppsjávarveiðum en
farið inn á milli á togarana þegar ekki
var verið að veiða síld eða loðnu. Mér
hefur alltaf líkað best á uppsjávarveið-
unum og mesta spennan er á nótaveið-
inni. Það er einhver rómantík yfir þeim
veiðiskap en getur líka verið mjög erfið
vinna,“ segir Bjarki og rifjar upp loðnu-
veiðar að sumri djúpt fyrir norðan land
á fyrstu árum sínum í sjómennskunni.
Bátarnir á þeim árum áttu fátt skylt með
uppsjávarskipum nútímans.
„Þá var þetta meira og minna allt á
höndum, 15 menn í áhöfn og veitti ekki
af. Þetta var mikið streð á okkur og á
sumarloðnunni þurfti oft 30-40 köst til
að fá í bátinn, bjart allan sólarhringinn
og unnið alveg sleitulaust. Það var lítið
um hvíld í þessum túrum,“ segir Bjarki
en á þessum árum voru bræðslur í eigu
ríkisins á Norðurlandi og Austurlandi
sem bræddu aflann og þangað var oftast
farið til löndunar þó fyrir hafi komið að
siglt var alla leið til Vestmannaeyja. Og
reyndar líka til Færeyja.
„Og auðvitað allt á bólakafi því þetta
voru skip sem ekkert fríborð höfðu þeg-
 Bjarki Kristjánsson, stýrimaður á Vestmannaey VE-15. Myndir: Óskar Pétur Friðriksson