Mosfellingur - 22.12.2022, Blaðsíða 32

- Mosfellingurinn Þorbjörn Valur Jóhannsson32
Myndir: Ruth Örnólfsdóttir, Gunnar Leifur Jónasson og úr einkasafni.
Það er óhætt að segja að líf Þorbjörns
Vals Jóhannssonar, eða Tobba eins
og hann er ávallt kallaður, hafi tek-
ið stóra u-beygju en hann hefur sl. sextán
ár glímt við erfið veikindi. Árið 2007 fór
hann í opinn brjóstholsskurð
sem hefur haft miklar afleið-
ingar á líðan hans og haustið
2018 greindist hann með
bráðahvítblæði.
Þorbjörn Valur er fæddur í Reykjavík 4.
janúar 1969. Foreldrar hans eru Svanhildur
Þorkelsdóttir fv. gjaldkeri Mosfellshrepps
og fv. forstöðumaður félagsstarfs aldraðra
í Mosfellsbæ og Jóhann Sæmundur Björns-
son húsasmiður og fv. framkvæmdastjóri
Lágafellssóknar en þau eru bæði látin.
Þorbjörn á tvö systkini, Þorkel Ásgeir
f. 1963 flugmann og Ölfu Regínu f. 1966
kennara.
Hvatningarópin blésu mér byr í brjóst
„Fyrstu þrjú ár ævi minnar bjó fjölskyld-
an í Fossvoginum en við fluttum okkur
síðan um set á framtíðarheimili okkar í
Markholti í Mosfellssveit.
Æskuminningar mínar eru margar og
góðar, ég gleymi aldrei þegar ég lærði að
hjóla en þá var ég fjögurra ára. Alfa systir
og vinir hennar voru að leika sér úti í götu
og þau tóku að sér að kenna mér. Alfa hljóp
með mér fyrstu ferðirnar en eftir nokkrar
ferðir þá sleppti hún takinu. Hvatningar-
ópin frá þeim blésu mér byr í brjósti og frá
þessum tíma kunni ég að hjóla.
Fyrsta hrossið mitt eignaðist ég tíu ára
gamall og ég hef verið í hestamennsku
síðan enda mikil hefð fyrir henni hjá mínu
fólki. Við systkinin vorum ung farin að
sjá um okkar daga við gjafir í hesthúsinu
sem við áttum með afa og móðurbróður
okkar.“
Mikill fengur fyrir íbúa Mosfellssveitar
„Ég var í sterkum vinahóp og það var oft
ansi mikið fjör hjá okkur krökkunum. Ég
var eins og kallaðist þá, fjörugur drengur,
prakkari og uppátækjasamur, fékk ótal göt
á höfuðið eftir hrakfarir, kinnbeinsbrot og
nefbrot, svona var þetta bara á þessum
tíma,“ segir Tobbi og brosir.
Við æskuvinirnir, ég, Guðjón D. Haralds-
son og Hallur Hilmarsson, vorum saman
alla daga. Við fórum ungir að æfa íþróttir og
tókum þátt í vígslu íþróttahússins sem var
mikill fengur fyrir alla íbúa Mosfellssveitar.
Íþróttir á borð við handbolta, fótbolta og
frjálsar íþróttir voru æfðar þar reglulega.
Ég spilaði handbolta með Aftureldingu í
gegnum alla flokka upp í meistaraflokk.
Við félagarnir létum kennarana í Var-
márskóla klárlega hafa fyrir hlutunum,
vorum fjörugir piltar og síðar enn fjörugri
unglingar. Ég var tíður gestur á kennara-
stofum skólanna, samtöl foreldranna um
betri hegðun gleymdust þegar
ég gekk út um dyrnar næsta
dag. Ég fékk síðan að kenna á
eigin brögðum þegar sonurinn
hóf sína skólagöngu sem svip-
aði til pabba hans, ég verð að segja að ég
hafði lúmskt gaman af þessu,“ segir Tobbi
og hlær.
Hljómsveitin Djók
„Ég og Guðjón D. stofnuðum hljómsveit-
ina Djók 1981. Ég spilaði á bassagítar og
hann á trommur. Við höfðum báðir verið í
skólahljómsveitinni og Birgir D. Sveinsson
stjórnandi sveitarinnar leyfði okkur stund-
um að nota aðstöðu hennar til að æfa okk-
ur. Fyrsta lagið sem við spiluðum var Jón
spæjó, við þóttum töff að geta spilað og oft
var kominn áheyrendahópur á gluggana.
Seinna bættust við sveitina Ólafur Hans,
Finnbogi, Guðbjörg, Guðmundur og Jón
Bjarni en það var mikið gæfuspor þegar
sá síðastnefndi bættist í hópinn því síðar
giftist ég systur hans, henni Emilíu minni.
Hljómsveitin starfar enn í dag þótt löng hlé
hafi verið tekin inn á milli. Guðjón, Guð-
mundur og Jón Bjarni halda uppi merkjum
bandsins í dag ásamt mér.“
Útskrifaðist sem húsasmiður
Eftir gagnfræðaskólann fór Tobbi á
samning í húsasmíði hjá móðurbróður sín-
um sem rak Trésmiðjuna K14. Þar störfuðu
einnig afi hans og faðir svo það lá beinast
við að skella sér í smíðina. Á sumrin starf-
aði Tobbi við malbikunarvinnu sem hann
segir að hafi verið töff, mikil vinna og þar
ríkti ekta strákahúmor.
„Eftir sveinspróf 1989 fór ég að starfa við
smíðar en eftir áramótin 1990 var orðið lítið
að gera svo ég fór að líta í kringum mig eftir
öðru starfi. Ég sótti um hjá lögreglunni í
Reykjavík og starfaði þar í rúm 30 ár bæði í
fíkniefna- og kynferðisbrotadeild, ég lét af
störfum árið 2021.
Þegar ég var lítill var ég oft spurður að
því hvað ég ætlaði að verða þegar ég yrði
stór og ég svaraði húsasmið-
ur, hestamaður og lögga og
þetta rættist allt saman,“
segir Tobbi og brosir.
Alltaf gaman að taka lagið
Tobbi kynntist Emilíu
Björgu Jónsdóttur launafull-
trúa árið 1992. Þau eiga tvö
börn, Jóhann Gylfa f. 1999 og
Auði Jóneyju f. 2004.
„Við höfum alla tíð notið
þess að ferðast saman við
Emilía, fyrst tvö, síðar með
foreldrum okkar og svo
með börnunum þegar þau
komu til sögunnar. Emilía
var framan af með mér í
hestamennsku og svo höf-
um við alla tíð átt hunda og
notið samvista með þeim í
útiveru.
Ég byrjaði í Karlakór Kjal-
nesinga haustið 1996, var
raddprófaður af Páli Helgasyni stjórnanda
kórsins og var skipaður í 2. tenór. Þá kom
sér vel að hafa verið í lúðrasveit og hafa
lært að lesa nótur. Ég var í kórnum í tíu ár
eða þar til ég söðlaði um og fór í Karlakór
Reykjavíkur sem ég söng með í fimm ár.
Það var frábært að syngja í báðum þessum
kórum.“
Það fór að bera á miklum verkjum
„Haustið 2006 byrjði ég að finna fyrir
veikindum en faðir minn lést í ágúst sama
ár. Ég áttaði mig ekki alveg á hvort veikindi
mín stöfuðu af sorginni eða einhverju
öðru. Á þessum tíma bjuggum við hjónin
á Brautarholti á Kjalarnesi og einn daginn
þegar ég var að keyra heim þá missti ég úr
hjartaslag í tvígang og var við það að missa
meðvitund en náði þó heim. Eftir þetta fór
að bera á miklum verkjum frá brjóstholinu
og upp í höfuðið.
Haustið 2007 kom í ljós eftir miklar
rannsóknir að hóstarkirtill í miðmæti hafði
stækkað mikið og lá utan í taugakrans sem
liggur í brjóstholinu. Ég þurfti því að fara í
opinn brjóstholsskurð til að hægt væri að
taka þennan kirtil en talið var möguleiki
á að um staðbundið illkynja æxli væri að
ræða.
Síðar kom í ljós að þetta var góðkynja en
hafði þessar miklu afleiðingar. Í stað þess
að brjóstbeinið gréri á um þremur mánuð-
um þá fór ég lengri leiðina og það gréri á
þremur árum með tilheyrandi verkjaveseni
og álagi á taugakerfið sem varð mögulega
þess valdandi að verkir fóru að dreifast um
líkamann og ég átti í miklum vandræðum
með gall- og brisgöng. Engin haldbær
skýring var af hverju þetta tók svona langan
tíma hjá mér að gróa og heilbrigðiskerfið
átti í raun í vandræðum með mig.“
Átti góða tíma inn á milli
„Ég mætti stundum neikvæðri framkomu
lækna á bráðamóttöku þar sem þeir vissu
í raun ekki hvað átti að gera við mig en
ég þurfti oft að leita þangað vegna mjög
slæmra verkjakasta. Emilía, Þorbjörn, Jóhann Gylfi, Auður Jóney og hundurinn Sunna.
MOSFELLINGURINN
Eftir Ruth Örnólfsdóttur
ruth@mosfellingur.is
Hef alltaf horft bjartsýnn fram á veginn
Þorbjörn Valur Jóhannsson fyrrverandi rannsóknarlögreglumaður hefur lengi átt við erfið veikindi að stríða
Þegar ég var lítill var ég oft
spurður að því hvað ég ætl-
aði að verða þegar ég yrði stór, ég
svaraði húsasmiður, hestamaður
og lögga og þetta rættist allt.
Í einlægu viðtali ræðir hann við Ruth Örnólfsdóttur um æskuárin,
starfsferilinn og veikindin sem skert hafa lífsgæði hans til muna.