Þjóðólfur - 01.12.1947, Blaðsíða 5

5
framhald af bls. 4»'
tirbreytingar lítil, aðeins hraun og mosi;
og aftur hraun og aftur mosi í f-ullar
tvsr klukkustundir. iíargir munu hafaorð- j
ið srið lúnir sem eðlilegt var, því
hvergi var vatn að fá á leiðinni, nema
skammt frá Næfurholti, eins og flestir
muna. Vatn hefði að sjálfsögðu orðið sú |
dýrmætasta hressing sem hægt hefði verið i
að hugsa sér þarna á "öræfunum" þegar
Rauðölduhnjúk var náð reis upp töluverð
deila um það hvort halda skyldi áfram
upp að hraunfossinum ofar í hrauninu
eða ganga aðeins upp á hnjúkinn og
skyggnast þaðan yfir eldana. Síðari
kosturinn var tekinn, enda myrkur óðum
að skella á svo hættulegt gat orðið að
freista aðganga lengur yfir hraunið en
þörf gerðist, Frá Rauðölduhnjúkum var
dásamlegt að sjá gosið, þo margt hafi
verið skrifað um Heklu og gosið, síðan
það byrjaði er það allt dauður bókstafur !
á móts við það sem þarna blasti við
sjónum. Þeir sem veittu því næga athygli ;
munu vart gleyma þeirri sjón, svo fjar- j
skyld er hún öllu því sem daglega ber
fyrir augu það mun án efa marga bresta
frásagnarsnilli til að lýsa henni svo
við megi una. Þeir sem svo heppnir voru í
að hafa kíka, stóðu eðlilega betur að
vígi en þeir sem þá höfðu ekki.
f kíkunum gat maður sóð hvernig
glóandi hraunbjörgin þeyttust með yfir-
nátturúlegum krafti upp úr hinum ægilega j
gíg og hvernig hraunleðjan vall niður
hlíðar fjallsins með geysi hraða.
Það mun varla ofaukið það sem
sagt hefur verið um þetta, að það só
það tilkomumesta sem nokkur imður getur (
vænzt að sja, ?
Eftir að hafa horft á þetta nokk- i
urn tíma fóru hóparnir smám saman að
þokast niður hraunið, en þá var það í
áttina til bílanna, en ekki frá þeim
og það var jú töluverður munur.
f hrauninu mun flestum hafa"gengið ;
hægt róðurinn"enda farið að skyggja að j
miklum mun. Allt endaði þó slysalaust
og í farartækin komust allir. í hinu
hljóða fjallahúmi gat að heyra margt,
allt frá háum örgum niður í lágt ástar- i
hvískur áður en bílarnir fóru af stað,
En brátt hófst aksturinn aftur
og hin sama munaðarkennda værð, sem
gerði vart við sig á austurleiðinni
sveif að nýju á þátttakendur. 1 heim-
leiðinni gerðu menn sór margt til
skemmtunar, Faðmlög, sönglög og kvæða-
lög voru til staðar og einskis svifist
í þeim efnum.
Lífið á leiðinni saman stóð þess-
vegna af þessu þrennu og svo auðvitað
því sama sem áður getur, nefnilega
"bröndurum" o.fl. ^ti ± myrkrinu sáust
annaðslagið ljós þeirra bæja sen þotið
var framhjá, og roðinn af Heklueldum
yfir fjallabrúnunum,
Reykjavík gerði að lokum vart við
sig með 1 jó’sadýröinni sem henni til-
heyrir. iið síðustu staðnæmdust allir
við gamla skþlann og hurfu með þau orð
á vörunum að ferðin hafði gengið að
óskum.
H.P.
í stærðfræðitíma í II. A,
Steinþór! (nokkuð háfleygur)
"ÞÓ að náttúran'só lamin með lurk leitar
hún út um síðir."
íslenzka í I - A,
Björn Þ. að lesa upp í stíls Vestfirzki
maðurinn ansaði ekki gríska s jómanninum.
Þórir Einarss Hann hefur bara ekki skil-
ið hann.
Nattúrufr. II. B.
Finnurs Þessi blöð heita kronublöð
hvað heita hin?
Skúlis TÚkallblöð.
Steinþór; Verið ekki að glapa ut í geim—
inn þið "skaffið" enga "geimgeisla" með
augunum.
Stærðfræði í II. C.
Steinþórs (horfir ut um gluggann)s
Það stoppa allir þarna úti á götunni
þegar þeir heyra þessa miklu rödd í mór.