Ský - 01.04.2000, Blaðsíða 52

Það er frjádagur og rökkrið fer fetið
inn á íslandsstrendur. Þriggja
manna fjölskylda keyrir hættulega
hratt heim í Smáíbúðahverfið með
skottið fullt af innkaupapokum, bráð-
urn að bresta á sjónvarpsfréttir og þá
eins gott að vera búinn að skófla í sig
kvöldmatnum og svolgra í sig einum öl
til að ná úr sér stressinu. Á sama tíma
hnitar mikið hrafnager yfir fámennum
fólk með mislit gleraugu kyrja
við bálköst og síðar skríða fá-
klætt eða nakið inn í lítið svart
tjald. Þórdís Lilja Gunnarsdóttir
fékk einstætt tækifæri til að
hópi úlvaldra við Indíánagil. Af og til
heyrast klakabrestir í Elliðaánum, ann-
ars er ósköp fátt sem vekur meðvitund-
ina um að rnaður sé í miðri straum-
þungri Reykjavík. í hópi hinna útvöldu
eru svokallaðir svettarar, auk forvit-
inna sála sem bera í brjósti þann draum
að geta fylgt flokki svettara. Við hvítan
eld með rauðglóandi steinum norpa
fimm karlar og átta konur. Fólk á
50 ský
slást í þennan dularfulla hóp.
„Kynlíf er ofmetið, dansinn vanmetinn,“
hvíslar Nonni og dansar guðdómlegan
gjörning með blævængi titrandi af fjöri.
óræðum aldri sem komið er saman til
að tigna Móður Jörð og tengja sig við
náttúruna. Skammt frá eldinunt hvílir
dularfull risaskjaldbaka, kolsvört og
dimmmóskuleg. Ef vel er að gáð má
sjá hana anda ótt og títt í eflirvæntingu
eftir því að gleypa mannfólkið við eld-
inn. I brattri brekku stendur völundar-