Jólaklukkur - 01.12.1941, Síða 9

JÓLAKLUKKUR
7
fimmtán ára að aldri. Ljós á hár,hraustleg-
ur og stæltur. Hann settist á rúmstokkinn
hjá gamla manninum og lagði hann mjúk-
lega útaf um leið og hann sagði:
„Það er betra fyrir þig að liggja kyrr
afi minn, því þá er þér ekki eins þungt
fyrir brjóstinu." Hann strauk hvíta hár-
lokkana á afa sínum og hélt áfram:
„Nú er ég að brasa handa okkur jóla-
matinn, því klukkan er að verða fimm.
Við látum það ekki á okkur fá, þótt vita-
skipið hafi ekki komizt til okkar í tæka
tíð með jólavörurnar, við skulum bara vona,
að ekkert slys hafi hent það.“
Vitavörðurinn klappaði drengnum á
vangann og svaraði: „Þetta verða seinustu
jólin hér, Erlendur minn, ég hefi sagt
starfinu lausu nú upp úr áramótunum.
Ég er nú orðinn heilsutæpur, já, meira að
segja kominn í rúmið. Svo ert þú nú bú-
inn að hírast hér hjá mér einum í eyjunni
í nærri átta ár eða síðan foreldrar þínir
drukknuðu, og þú þarft að fara að komast
í land, ganga á einhvern góðan skóla og
kynnast fleiru og betra fólki heldur en
gömlum karlfauski eins og mér.“
Erlendur greip fram í fyrir gamla mann-
inum:
„Segðu ekki þetta, afi minn, mig hefir
aldrei langað í land, og það veizt þú sjálf-
ur, að þú ert búinn að kenna mér marg-
falt meira,heldur en nokkur jafnaldri minn
í landi kann, bæði í bóklegu og verklegu.
En hitt er annað mál, að þar sem þú ert
orðinn svo heilsutæpur, þá er ég því sam-
Þykkur að við förum héðan, — og afi, þeg-
ar ég fer í sjómannaskólann, þá skal ég
sýna þeim hvað ég kann, sýna þeim, hvað
þú hefir kennt mér.“ — Og Erlendur horfði
dreymnum augum langt, langt inn í fram-
tíðina, og andlitið ljómaði af tilhugsuninni
einni saman.
„Ég hugsa, afi, að það hafi ekki margir
komið betur undirbúnir inn í skólann
heldur en ég, og það veit Guð, að mig
langar til að verða gamla vitaverðinum og
skipstjóranum í Klettaey til sóma, þvi
hann á ekki annað skilið af mér,“ og Er-
lendur þrýsti sér að brjósti afa síns.
Gleðitár glitruðu í augum gamla manns-
ins.
„Við skulum vona hið bezta, drengur
minn, að öllu óbreyttu geturðu aldrei orð-
ið mér annað, aldrei meðan þú treystir
Guði. Nú ættirðu, Erlendur minn, að brjót-
ast út í vitann og þurrka vandlega af öll-
um rúðunum, þá verðurðu kominn aftur
áður en hátíðin byrjar.“
„Já, það er satt, afi, það er bezt að ég
fari snöggvast út og ljúki því af, svo höld-
um við jólakvöldið hátíðlegt og ég les fyr-
ir þig boðskapinn.“ Erlendur kyssti afa
sinn á ennið og gekk hröðum skrefum
fram. Vitavörðurinn horfði stoltur á hin-
ar þrekvöxtnu herðar drengsins, svo lok-
aði hann augunum og varirnar bærðust.
Veðurhæðin óx stöðugt, bylurinn buldi
ónotalega á andliti Erlendar, hann mátti
hafa sig allan við að berja á móti veðrinu.
Fyrr mátti nú vera ofsinn! En það tókst
nú samt.
Það var sannarlega ekki vanþörf á því
að hreinsa glerin, blautur snjórinn hafði
hlaðizt svo á þau, að ekki komst skíma
út. Það var lögulegt eða hitt þó heldur,
að hafa vitaljósið innibyrgt! Hverjum kom
það þá að gagni?
Erlendur hafði lokið við verk sitt eftir
hálftíma, en þá var hann líka ánægður.
Allar rúður voru orðnar hreinar og glær-
ar og ljósið þrengdi sér út í myrkrið og
hríðina, ýmist rautt, grænt eða hvítt á lit-
inn. Erlendur athugaði blossann á lamp-
anum og reyndist hann eðlilegur og í á-
gætu lagi. Vonandi þyrfti hann ekki að
(Framhald á blaðsíðu 12).