Jólaklukkur - 01.12.1947, Blaðsíða 8

6
JÓLAKLUKKUR
Vér stóðum niðri í Suðurgarði í kringum
líkbörur hans. Snjóflyksurnar stigu hljóð-
lega niður yfir rauðu ábreiðuna, sem hafði
verið lögð yfir kistuna. Það var eins og
þær vildu einnig sýna lotningu sína og
hvísla: ping an — friður — að honum, sem
hvíldi þar.
Það voru margir, sem fylgdu til grafar,
og allir höfðu svarta sorgarbandið með
hvíta krossinum fest á handlegginn. Kristn-
ir menn í Lushan notuðu alltaf þetta kross-
merki, þegar þeir fylgdu kristnum með-
bróður til grafar. Krossinn, já! „Þessi forni
tigni kross,“ sem skuldabréf vort var neglt
á eitt skipti fyrir öll! Vér áttum að sjá það
bráðlega, að hann stendur eins og landa-
merki í mannkyninu milli frelsaðra og ó-
frelsaðra.
Menn námu staðar meðfram allri göt-
unni til þess að sjá þessa undarlegu fylgd.
„En að kristniboðsstöðin skuli heiðra gaml-
an skrögg svona!“ heyrðist sagt.
í þessari líkfylgd grét enginn fyrir siða-
sakir eða af skyldu. Þar heyrðust ekki hin-
venjulegu læti og hávaði, en söngvarnir:
„Ég hef fregnað um friðarins land“ og
„Drottinn á krossinum dó fyrir mig“, t váðu
við sem ,,kórsöngur“ um göturnar. Sum
af oss fyldgu aðeins út í Norðurhverfið og
sneru svo aftur. Það seinasta, sem vér heyrð-
um frá líkfylgdinni var þetta: „Yesu ai wo
wo hsiaoh deh“ („Ég veit að Jesús elskar
mig“).
Síðustu tónarnir voru tæplega dánir út,
þegar ógeðslegir, falskir tónar úr lúðri
heyrðust, og spölkorn frá sáum vér hóp
manna nálgast. Kínverjarnir í vorum hópi,
sem þekktu þessa tegund „hljómiistar",
gátu sagt oss, að það væru dauðadæmdir
ræningjar á leið til aftökustaðarins. Mann-
fjöldinn nálgaðist, og vér sáum fyrri fang-
ann, ungan mann, um 25 ára aldur, með
heridur bundnar á bak aftur. Nokkrir her-
menn gengu á undan og hópur af forvitnu
fólki og börnum kom á eftir. Auglýsing var
fest á bak fangans. Þar var skráður synda-
listi hans og dauðadómur. Örvæntingu og
ótta mátti lesa glöggt á grágulu andliti
hans, Laun syndarinnar, þið eruð beisk!
Fangi nr. 2 virtist einnig hræddur, en
einhver þrjózka var jafnframt í svip hans.
Tveir hermenn hrundu honum áfram, af
því að hann sýndi mótþróa.
Örvæntingaróp og kvein heyrðust í miðj-
um mannfjöldanum. Það var móðir, sem
var að hrópa á son sinn dauðadæmdan.
Vesalings móðir! Nú er of seint að gráta
eða áminna. Hefði hún þekkt frelsara
heimsins, eins og þú, móðir, sem lest þetta,
hefði hún getað beðið fyrir drengnum sín-
um, og leitt hann ungan til barnavinarins
Jesú. Hvað gott höfum við, þú og ég unn-
ið, úr því að við fengum að heyra um leið-
ina til hjálpræðis og friðar, en úti þar ganga
jafnvel mörg hundruð milljóna í myrkr-
inu? Ekkert. „Allt af náð“. En gleymdu
ekki því, að „af hverjum þeim, sem mikið
er gefið, verður mikils krafizt."
Þessar miklu andstæður fengu mikið á
oss öll. Fvrst friðsöm héðanför og útför
Chengs, himinborgarans, þrungin von, ei-
lífu lífi og endurfundum, og svo þessir tveir
ungu menn og hin örvæntingarfulla móðir-
Eftir nokkrar mínútur mundu þeir tveir
fara inn í eilífðina, án vonar, án Guðs.
Vér heyrðum fyrir tilstilli þessara tveggja
dauðadæmdu manna hróp Kína um hjálp
til að finna hjálpræðisveginn frá syndinni
og valdi Satans. Hvaða svar fá þeir við
hrópi sínu? Já, það veltur mikið á því, hve
mikið Guð fær að nota þig og mig.