Jólaklukkur - 01.12.1947, Blaðsíða 13

JÓLAKLUKKUR
11
sinni um þetta leyti var hann á gangi úti
í skógi nokkrum og hugleiddi hið alvar-
lega skref, sem hann var í þann veginn að
stíga. Og er hann var þar á gangi og opn-
aði hjarta sitt fyrir Guði í bæn, varð hann
svo gagntekinn af réttlæti Guðs og viðbjóði
á syndinni, að hann varð öldungis mátt-
vana. Hann engdist af ótta um þá, sem
ófrelsaðir væru. Hann hafðist við í skógin-
um alla nóttina fram í dögun. Drottinn
lét hann þá reyna sannleik orðsins: „Með
því að vér vitum, hvað ótti Drottins er,
leitumst vér við að ávinna menn,“ II. Kor.
5,11. Þetta var innsiglun köllunar hans og
skýrir það, að hjarta hans brann svo af
umhyggju fyrir hjálpræði sálna til æviloka.
Hann sótti nú um að fá prestsvígslu, og
hinn hirðulausi embættisrekstur, sem ein-
kenndi svo ensku kirkjuna á þeim tímum,
kom honum til hjálpar, svo að hann var
vígður til prests án þess að hafa enskt
prestapróf, jafnvel án þess að hafa enskan
borgararétt. Það voru ekki heldur minnstu
horfur á, að hann fengi nokkurt kall ein-
mitt þá, og það hefði einnig átt að vera
skilyrði fyrir vígslu.
Kristilega séð voru mjög dimmir tímar
ú Englandi um þessar mundir. Trúaðir
prestar voru eins fáir og á dögum Hauges
í Noregi. Margir þeir prestar, sem skipaðir
voru í sveitasöfnuðum, bjuggu í næsta bæ
eða jafnvel í London. Guðsþjónustur voru
vanræktar, ekki aðeins af fólkinu, heldur
jafnvel prestunum. Kirkjur hrörnuðu, og
knæpur blómguðust. Fólkið lifði eins og
heiðingjar þrátt fyrir skírn og fermingu.
Þegar komið var saman, var það til drykkju
og dans og ruddaháttar.
Aðalsmenn höfðu úrslitaáhrif á skipun
presta í sínu umdæmi. Synir Thomasar
Hills voru nú orðnir svo stórir, að þeir
þurftu engan heimiliskennara lengur, en
áttu að fara til Cambrigde að nema þar.
Og þar eð Fletcher var nú vígður, vildi
Hill gjarna fá lionum kall. Brátt losnaði
eitt. Það var lítið, en vel launað kall. Fletc-
her þakkaði fyrir tiloðið, en sagðist reynd-
ar ekki geta tekið það, því að það væri of
lítið að gera og of góð laun. Þá taldi Hill
prestinn í hinni víðlendu en fátæku Ma-
deley-sókn á að taka við hinu auðvelda og
vellaunaða kalli, svo að Fletcher gæti feng-
ið Madeley-prestakall, — og mun ekki hafa
þurft miklum brögðum til að beita.
Sókn þessi var illræmd fyrir fáfræði og
óguðlegt líferni íbúanna. Nokkrir efnaðir
bændur skiptu áhuga sínum milli fénaðar
síns, dýraveiða og öldrykkju. Vinnumenn
í sveitinni voru enn fáfróðari og ómennt-
aðri en húsbændur þeirra, ef unnt var.
Auk þess var nokkuð af verkamönnum í
kolanámunum og nokkuð í járnsteypunni.
Þeir voru ruddafengnir og drykkfelldir og
í raun réttri eins og heiðingjar.
Furðuleg mótsetning var milli sóknar-
prestsins og sóknarbarna hans. Hann var
hinn lærði, vel menntaði og tilfinninga-
næmi útlendingur, fríður í andliti og
heilsutæour: þeir voru fáfróðir, ruddaleg-
ir og drykkfeldir, þrekvaxnir og bitrir
andstæðingar allra afskipta af lífsvenjum
sínum frá hálfu trúarbragðanna. Hvernig
átti hinn veikbyggði maður að beygja þessa
harðsvíruðu menn undir ok Krists? Það
gat í sannleika ekki orðið með valdi né
krafti, heldur aðeins fyrir Anda Guðs. Og
það varð.
í þessu fátæka og vanhirta kalli varð
hann allan sinn prestsskap, og ekkert gat
megnað að flytja hann þaðan. Georg kon-
ungur lét gera fyrirspurn fyrir meðalgöngu
kanslara síns, hvers frama Fletcher gæti
óskað sér. Hann fékk hið stutta og góða
svar. „Ég óska einskis annars en meiri
náðar."
Fólkið í Madeley var ekki kirkjurækið.
Fyrsta hlutverk hans var því að fá það til
að koma og heyra orð Guðs. Hann heim-